με ποδια η χωρις

Πηγα προχθες σε μια συνεντευξη.

Ειχα ενα καποιο αγχος..ουτε πολυ μα ουτε και λιγο...

Μπηκα μεσα στο λεωφορειο.

Ενα αναπηρικο καροτσακι μ εναν παχουλο κυριο διπλα μου.

Στην αρχη υπεθεσα πως ειχε καποια αναπηρια

χωρις να ξερω ποια ακριβως 

μιας και δεν τον εβλεπα απο μπροστα.

Καθως χαμηλωσε το οχημα κι ανεβηκε το καροτσακι

ο κυριος ηρθε και καθησε ακριβως με γεωμετρικη λεπτομερεια

μπροστα μου, φατσα καρτα!!!

Το προσωπο του μεγαλο κι ελαφρως κοκκινο

ισως απ το πολυ αλκοολ, ισως απ την χρονια προσπαθεια

να αποδεχτει αυτο που του συνεβει.

Σπασμενα δοντια, καποια λειπανε τελειως,

γαλαζια μεγαλα ματια θλιμμενα που δεν εστιαζαν καλα.

Λειπαν τα ποδια.

Κομμενα απο τους τενοντες των τετρακεφαλων.

Το κεφαλι στηριζονταν στο λαιμο

ο λαιμος στον κορμο

η παχουλη κοιλια πανω στην λεκανη κι η λεκανη

στηριζονταν επανω στη βαση απο το καροτσακι.

Ενιωσα γελοια με το αγχος μου.

Ενιωσα πως υπερεκτιμω τις καταστασεις κι υπερβαλλω

Ενιωσα και λιγο ντροπη για κατι που ακομα δεν εχω καταλαβει.

Αστραπιαια στο μυαλο μου στρυφογυριζε ο ορισμος της λεξης

"αυτονομια".

Με ποδια εχεις αυτονομια

διχως ποδια δεν θα εχεις ποτε.