ο χρονος περναει

Ξυπνησα το πρωι, προσεξα ποσο μεγαλωσαν τα ανηψακια μου

μεσα σε 3 μηνες που ειμαι κοντα τους, 

τα ρουχα τους εχουν πια μικρυνει

τα ποδηλατακια τους ειναι στα μετρα τους τωρα

η μικρη μιλαει καλυτερα, ο μεγαλος εχει πια τελεια προφορα 

και στις δυο γλωσσες

μ αγκαλιαζουν μου λενε πως μ αγαπανε 

και δεν θελουν να τους αφησω οταν τους παω στο σχολειο

οταν στην αρχη δεν θελανε να με δουνε!

Οταν το περιβαλλον σου δειχνει τοσο εντονα 

πως ο χρονος περναει δεν μπορεις παρα να σκεφτεις

οτι δεν περναει μονο για τα μικρα παιδια που μεγαλωνουν

αλλα και για σενα, καθε μερα, καθε λεπτο φευγει..

Καποιες φορες αφηνουμε τον εαυτο μας στο stand by 

να κοιμαται και να ξυπναει σε καταστασεις που δεν τον ικανοποιουν

ισως βαρετες ισως αδιαφορες που μας αφηνουν 

την εντονη γευση πως ο χρονος εχει κολλησει

πως τιποτα δεν αλλαζει,

κι ομως οι μερες περνανε και η ζωη μας δεν αλλαζει

ομως εμεις μεγαλωνουμε, το σωμα μας αλλαζει

ακομα κι αν δεν το εχουμε προσεξει

καθε μερα που φευγει, μας υπενθυμιζει να αναρωτηθουμε

τι πρεπει να κανουμε στη ζωη μας

για να ειμαστε ευτυχισμενοι

η απλως πιο ικανοποιημενοι απο την καθημερινοτητα μας.

 Τωρα οχι αυριο.