Η προβολη μου

https://www.youtube.com/watch?v=ejr07ANQObo&list=PL0BF4C5D5856B9F34&index=4

Ειναι φορες που βαζεις εναν στοχο,

μα στη διαδρομη ο στοχος εχει μεταμορφωθει,
γιατι αλλαξε ειναι λογικο μα επουσιωδες ερωτημα.

Ειναι φορες που ζεις το τωρα, εστιαζοντας την προσοχη σου

στο μονοπατι που γνωριζεις πως να χαραξεις,

εκει οπου ο δρομος ειναι πιο προσιτος, πιο βατος

εκει οπου εχει καλυτερη ορατοτητα

μεγαλυτερη ευκολια.

Κι ομως, 

ο "καλυτερος" δρομος,

συχνα ειναι κρυμμενος

πισω απο συνηθειες μιας ζωης,

αγνοια αποκωδικοποιησης του εαυτου σου,

ενοχες της εκαστοτε κοινωνιας,

ελλειψη παρατηρησης της ιδιας της ζωης σου,

της καθημερινοτητας σου,

των προτιμησεων που σου προκαλουνε δεος.

..Μα ο δρομος δεν κρυβεται.

ισως εσυ κοιταξες λοξα.

Οταν ισιωσεις το βλεμμα θα τον δεις μπροστα σου

σαν μια τελεια προβολη του αληθινου σου εαυτου.

Αυτος εισαι εσυ.

με μια αναπνοη

Παιρνω μια βαθια αναπνοη 

και φουσκωνω τα τοιχωματα της καρδιας.

Στριμωχνω μεσα της

οτι με ενοχλει, με πιεζει, μου προκαλει δυσαρεσκεια

διχως πρεπει και μη

διχως να παιζω κρυφτο

διχως προσπαθεια

ετσι τ αποδεχομαι

ετσι το βιωνω

ετσι το βλεπω να εξανεμιζεται σιγα σιγα...

πιστη και επιθυμια

https://www.youtube.com/watch?v=v6wTShuxDg0

Εδω και χρονια κραταω ημερολογιο. Οχι οπως εκεινο του Δημοτικου.

Ημερολογιο συναισθηματων, ισως θα ηταν μια πετυχημενη περιγραφη.

Διαβαζοντας αυτα που αντιλαμβανομουν μια συγκεκριμενη στιγμη

συνειδητοποιω πολλα...μα τοσα πολλα...

Συχνα προσπαθουμε να προβλεψουμε καταστασεις.

Ακρως ακυρο.
 Κι οχι μονο, πιθανοτατα καταστροφικο.

Κανοντας σκεψεις βασισμενες σε απολυτες υποθεσεις 

"αυτο θα συμβει, ειμαι σιγουρη"

αφαιρουμε την δυνατοτητα να μας συμβει αυτο που επιθυμουμε,

δυστυχως το μυαλο μας ετσι λειτουργει.

Παραδειγμα, εκφραζοντας την αποψη μας σχετικα με την εξελιξη μιας γνωριμιας,
 επαγγελματικης ή προσωπικης. 

"Αποκλειεται να προχωρησει...για αυτον και τον αλλον λογο".

Πολυ πιθανως δεν θα παει πουθενα η γνωριμια,

οχι λογω των συγκυριων αλλα κυριως λογω της  
προδιαθεσης

που δημιουργειται στο κεφαλακι αυτου που εκανε την υποθεση/προβλεψη!

Μα τι συμβαινει?

Η διαγνωσιμη δυσκολια και η υποτιθεμενη αβεβαιοτητα 

πως δεν θα προχωρησει μια γνωριμια 

κοινως η σκεψη και μονο

 επηρεαζει αμεσα το αποτελεσμα...
Ειναι γνωστο πως ο ανθρωπινος νους επιλεγει αυτα που θα αντιληφθει,
δεν αντιλαμβανομαστε ολοι την ιδια πραγματικοτητα,
ετσι αν εχουμε προιδεαστει αρνητικα,
αυτο θα επηρεασει το ΠΩΣ θα ερμηνευσουμε
τα ερεθισματα που θα μας παρουσιαστουν.
 Κι αν επισπροσθετα αρχισουμε και ανακοινωνουμε 

σε φιλους και γνωστους

αυτην την -αβασιμη- υποθεση μας,

ειναι παραλογο να ελπιζουμε πως η γνωριμια

που τοσο επιθυμουμε να μη ληξει στο τωρα,

θα προχωρησει.

Φυσικα οφειλω να αναφερω επισης την αρκετα απιθανη εκδοχη
να κανουμε μια αποστασιοποιημενη προβλεψη
την οποια ηθελημενα δεν αφηνουμε να δημιουργησει
συνειρμο αρνητικων σκεψεων στο μυαλο.
Αυτο μπορει να συμβει ειτε μετα απο εντονο διαλογισμο
ειτε γιατι εχουμε γεννηθει μ αυτο το εμφυτο ταλεντο,
δυστυχως χαρακτηριστικο αρκετα σπανιο
κυριως στη σημερινη κοινωνια.

Κοινως ΣΑΜΠΟΤΑΡΟΥΜΕ,
 εν αγνοιαν μας,

αυτα που θελουμε να μας συμβουν οταν:

- κανουμε μια αρνητικη προβλεψη για οποιαδηποτε κατασταση

- κανουμε αβασιμες υποθεσεις για την εξελιξης μιας καταστασης

- χρησιμοποιουμε γενικευσεις του τυπου "ελα μωρε, αυτα δεν συμβαινουν..."

Το να πιστευoυμε ακραδαντα σ αυτο που θελουμε να συμβει

δεν ειναι επιλογη

αλλα απαραιτητη κι αναγκαια προυποθεση για να συμβει!!!

Η μαζα κι εγω, με ή χωρις αυτην

https://www.youtube.com/watch?v=edgjBDXH2ks

Διαβασα στο  φεισμπουκ για το κινημα που κανει αποχη απο τη χρηση φειςμπουκ. 

Κι αναρωτιεμαι, πως ελεγχεις τι τρως καθημερινα και γενικοτερα πως κανεις 
επιλογες αν δεν εισαι σε θεση να ελεγξεις τη χρηση του φεισμπουκ? 

Παραδειγμα. Αν καθεσαι 1 ωρα την ημερα και χαζευεις στο φεισμπουκ
και ενω μπορεις δεν συνανατας τα ατομα με τα οποια συνομιλεις στο
συγκεκριμενο social media, πως μπορεις κι ελεγχεις τι τρως? 
Πως ελεγχεις την οποιαδηποτε παρορμηση σου αν ζοριζεσαι να ελεγξεις
κατι τοσο απλο? Κι ας υποθεσουμε πως ναι, σε ξεγελαει καμμια φορα και ναι,
καθεσαι με την τηλεοραση ανοικτη και το ταμπλετ και χαζευεις στο φεισμποκ!
                                                   So what?

Εν πασει περιπτωσει αυτο στο οποιο τα παραπανω σχολια μου αποσκοπουν 
ειναι να απαντησω στο εξης ερωτημα: Για ποιον λογο πρεπει να καταπιεζουμε
τον εαυτο μας ακολουθοντας τα οποια τρενντς γινονται της μοδας, διχως (ισως)
να αναλογιζομαστε αν ΟΝΤΩΣ αυτη η μοδα μας ταιριαζει? 

Ο καθενας μας κανει τις επιλογες του, συνεχεια, ολη μερα, καθε μερα. 
Αν καποιος επιλεξει να μη χρησιμοποιει φειςςμπουκ για 3 μηνες, πολυ καλα κανει,
ισως να του εχει γινει εμμονη, ισως δεν βλεπει τους φιλους του παρα μονο κανει
λαικ στις φωτογραφιες τους, ισως να βαριεται να βγει εξω, να κανει σωματικη ασκηση,
μπορει και ναθελει να προκαλεσει τον εαυτο μου να κατανοησει τι του φταει...
μπορει να ειναι μια καλη ευκαιρια να αλλαξει κατι που δεν του αρεσει. 
Υπαρχει περιπτωση να φταιει το φεισμπουκ για αυτην την κατασταση κι οχι 
οι επιλογες του συγκεκριμενου ατομου? 
Για ποιον ακριβως λογο θα πρεπει η επιλογη του παραπανω κυριου να επηρεασει 
τις δικες μου/μς επιλογες? 
Εγω πχ μπορει να βλεπω τις δραστηριοτητες των φιλων μου που αγαπαω και 
δεν μπορω να τους δω γιατι εινια 2000 μιλια μακρια. Μπορει να θελω να κοιταω 
την φωτο του πρω-πρω-πρωην γιατι ειμαι τρελη ακομα για αυτον?? 

Ποσο ανουσιο ειναι αφενος να γενικευουμε (το φεισμπουκ κανει κακο στις 
διαποροσωπικες σχεσεις) κι αφετερου να κανουμε τρενντ την επιλογη ενος 
ατομου ή μιας ομαδας ατομων και να την ακολουθουμε τυφλα γιατι 
το κανουν πολλοι...

Αυτη βεβαιαως ειναι η δικη μου αποψη γενικα για τις γενικευσεις που σχετιζονται
με την συμπεριφορα μαζας ανθρωπων. Ο καθενας επιλεγει κι αν θελει να διακοψει
 την χρηση του φεισμπουκ, εγω προσωπικα χαιρομαι παρα πολυ για αυτον. 
Παρολαταυτα, δεν μπορω να μην ανησυχω για τον ελεγχο των συνηθειων μας
ο οποιος μας επιβαλετται, αυτο με εκνευριζει πολυ νκαι με κανει να αντιδρω σε 
οποιονδηποτε ή οτιδηποτε νομιζει πως ειμαι ενα με την οποιαδηποτε μαζα. 
Ουτε εγω, ουτε κανεις ειμαστε μερος μιας μαζας, κι ακριβως για αυτο δεν 
οφειλουμε και να φερομαστε αναλογα. Εγω ειμαι εγω, εσυ εισαι εσυ και
παει λεγοντας. 

Ειμαστε ΟΛΟΙ διαφορετικοι και θα διανυσουμε μια ζωη παρεα με τη 
διαφορετικοτητα μας και την υπεροχη μας.  Οσο πιο συντομα καταλαβουμε
την διαφορα μεταξυ καταπιεσης και υγειους ελεγχου τοσο πιο ευκολες
κι ευστοχες θα ειναι οι επιλογες μας...τοσο πιο "δικες μας" θα γινουν!!

What is this thing???

https://www.youtube.com/watch?v=sBDulH-XsSM

This bloody thing called "love" 

it's both a blessing and a disaster...

either you fall in love 

or you stay focus to your lovely life, lovely-self, job and anything that belongs to you..

 out of the blue you start loosing it a bit when a brand new persistant thought comes in your mind, 

penetrates your body and soul...

The problem is...that ones you've let it in, 

it aint gonna disappear whenever you want it to disappear..

it will probably fade away gradually, day after day, week after week,

and after a certain period of time,

you might have lost bits and pieces of yourself...and this thing called love...

..it might still be there..

or it might be dissolved in pure nothing, air, steam, a smell...

Take it or leave it. Simple choice.

human futility

https://www.youtube.com/watch?v=fOpD8SOAJnM

Sunday morning. 

Dog walking, around the Cemetery.

First time it felt really spooky,

so many tombs, hiding the remains of dead,

people just like you and me,

they might have been walking their dog around here...

they flown away.

Actually they are no longer here,

no reason to feel spooky about anything,

nobody is down there,

it's just my own perception,

as everything in our life,

it's a pure matter of perception.

We make a fuss over many things, 

really meaningless issues that we transform unconsciously 
in  serious, worrying, stressful situations 
blowing our minds...

useless, unnecessary, futile worry.

τι να ναι?

Εχω ενα περιεργο συναισθημα..

ολοκληρωσης, ικανοποιησης, διαυγειας

σαν να εχω καταφερει κατι που ζητουσα εδω και καιρο..

κοιταω τον ηλιο και του λεω

"ειναι 20.30 κι εισαι ακομα τοσο λαμπερος,

 σ'ευχαριστω!"

Σαν να χω στα χερια μου κατι υπεροχο 

που με ωθει να δω οσα συμβαινουν θετικα 

και να μην με επηρεαζει οποιοδηποτε αρνητικο κυμα..

Δε χρειαζομαι να ακουσω μουσικη (σπανιο φαινομενο)

δεν θελω να βγω εξω με φιλους..

σαν να εχω κορεστει απο τις γηινες συνηθειες

που αυτη την στιγμη

δεν μ αγγιζουν καθολου

σαν να μην τις εχω ποτε ζησει,

αδιαφορω...

Ισως κατι θα συμβει.

Ισως κατι εχει ηδη συμβει η ψυχη το ξερει

μα το μυαλο καθυστερει.