τo μυστηριo των σχεσεων

https://www.youtube.com/watch?v=e6Z7nf3_vvo

Δυσκολες οι σχεσεις, ενιοτε ομορφες και διασκεδαστικες 

ομως αν τελικα καταληξουν στο χωρισμο μενεις 

συχνα με την απορια...

"μα τι εκανα/εκανε λαθος"?

Κι αυτη ειναι η πρωτη κι οχι μοναδικη απορια.

Δευτερη και μονιμως αναπαντητη...

"γιατι πρεπει να επομιστουμε την εκπαιδευση

καποιων φαινομενικα ανεπιδεκτων μαθητων / συντροφων

οι οποιοι αρνουνται κατηγορηματικα

οποιαδηποτε μορφη δεσμευσης

κι αυτοι οι ιδιοι

αποφασιζουν να δεσμευτουν
μολις φυγουν απο σενα"??

Ρωτησα, τσεκαρα, εκανα μια αναλυση..
Συμβαινει συχνα εμαθα...
Τωρα νιωθω λιγο καλυτερα!!!

Η (α)δυναμη της μνημης

https://www.youtube.com/watch?v=S6yuR8efotI

Οι αποψεις διιστανται.

Οι μεν λενε πως δεν μας ελεγχει.

Οι δε λενε πως μας ελεγχει απο υπερβολικη οκνηρια

να την ελεγξουμε.

Ειναι απλο να αφεθεις στις αναμνησεις 

μεχρι οτου
σε οδηγησουν πολυ μακρια απο την κοινη λογικη

κι εκει να χαθεις

να δωσεις τοση σημασια στα συναισθηματα που σου προκαλουν

κι ετσι να μη βλεπεις να μην ακους

να ξεχασεις..βασικες μαθηματικες πραξεις.

 1+1=2

Ομως 1+1 θα κανει παντα 2.

Κι οπως αυτο τ αποτελεσμα ετσι

συχνα ξερουμε ποση σημασια εχει η μνημη

και ποση τα γεγονοτα,

αρνουμαστε να τα αποδεχτουμε 

ετσι συνεχιζουμε να εθελοτυφλουμε...

Επιλογη του καθενος.

Παντως 1+1 κανει παντα 2....

στοχος..μα πoιος στοχος?

Σου χει τυχει καμμια φορα να βγαινεις εξω απο τη ζωη σου

και να την κοιτας?

 Μια σχεση αμβιφολα σημαντικη που διηρκησε υπερβολικα,

μια δουλεια που σε κανει να χανεις τον εαυτο σου,

συνηθειες που δεν εχεις επιλεξει συνειδητα..

Κανεις σχεδια για το μελλον,

υποθεσεις για το πως θα εξελιχθουν οι καταστασεις,

τι θα θελεις και τι θα χρειαζεσαι λιγο καιρο μετα,

κι οταν το κοντινο μελλον φτασει,

τα πραγματα ειναι αλλιως.

Διαλεξες ακριβως εκεινον τον δρομο που εγραφε

"μονοπατι-προς-τον-στοχο" 

φθανεις εκει, κι ο στοχος

αφαντος.

Μηπως απλα εχει μετατοπιστει το ενδιαφερον σου?

αποδοχη κι αποδοχη

https://www.youtube.com/watch?v=UQlFOX0YKlQ

Βρεχει, ειναι λιγο σκοτεινα και μυριζει φθινοπωρο.

Καποιοι που με γνωριζουν ισως δυσκολευτουν να πιστεψουν 

τη δηλωση που κανω,

αλλοι, ισως δεν την "πιασουν" γιατι δεν ειχαν ποτε 

ν αντιμετωπισουν σχετικο προβλημα...

39 χρονια (τον Δεκεμβριο) δεν δυσκολευτηκα αληθινα

για πολλα πραγματα. 

Ενα πραγμα που ανεκαθεν με ζοριζε περισσοτερο,

ειναι να αποδεχτω οτι συμβαινει γυρω μου.

Οταν δεν μου αρεσε η τροπη των πραγματων

προσπαθουσα μανιωδως να τ'αλλαξω,

να ελεγξω τι συμβαινει στη ζωη μου με ολη μου την δυναμη

κι ηθελα να γινει εχθες.

Εκ των υστερων κατατασσω αυτη την αντιδραση μου

στις πιο αυτο-καταστροφικες συμπεριφορες.

Δεν μοιαζει αυτο που ειναι, εξαπατα.

Φαινομενικα μοιαζει οτι πιο νορμαλ,

να προσπαθεις για αυτο που επιθυμεις,

αλλα δεν ειναι ετσι.

Το να προσπαθεις παντα για κατι ειναι οτι πιο βλακωδες 

και κουραστικο. 

Πως το συνειδητοποιησα?

Εκανα τεστ στον εαυτο μου.

Πιεσα τον εαυτο μου να μην αντιδρα και να μη προκαλω

εγω τις καταστασεις, οπως συνηθως εκανα.

Πηρε λιγο καιρο αλλα...

...τ' αποτελεσμα ηταν εκστατικο !!!

Ενιωσα απλα ΥΠΕΡΟΧΑ. 

Απολυτη ηρεμια.

Συνιστω αυτη τη ταση ζωης ανεπιφυλακτα...

αντικειμενα...

το σπιτι που μενω εδω και μερικους μηνες εχει απειρα αντικειμενα,

καποια σκονισμενα, 

καποια τοσο παλια που φοβαμαι να τ αγγιξω,

οποιο ντουλαπι κι αν ανοιξεις θα βρεις

οτι μπορει να σου χρειαστει, 

οτι σου περνα απ το μυαλο...

Ο κατοχος τους δεν ειναι εδω μαζι τους,

βρισκεται σε οικο ευγηριας,

μακρια απο τα υπαρχοντα του..

Ποια ειναι η αληθινη αξια των αντικειμενων?

 Οταν τα αγοραζουμε - κυριως εμεις οι γυναικες-

ειμαστε ενθουσιασμνενοι σαν να ειναι σε θεση ν αλλαξουν τη ζωη μας

 πεποισμενοι πως μας ειναι απαραιτητα

ΟΛΑ, απ ολα τα χρωματα και στυλ,

συλλεγουμε ρουχα, παππουτσια, 

ψηλες μποτες, χαμηλες μποτες, 

με τακουνι η φλατ...

gεμιζουμε ντουλαπες, κιβωτια,

κατω απο το κρεββατι, πανω απο τις ντουλαπες...

παντου πραγματα

που τελικα η μονη τους σημασια ειναι 

η χρηση τους κι αυτη συχνα αμφισβητισιμη..

Η καταναλωτικη μας μανια εχει τη μορφη

μιας διαφανης φουσκα που μεσα της

μοιαζει να εχει τα παντα,

μα μολις της σπασεις ολα εξαφανιζονται...

κι αν εχεις φυγει...

https://www.youtube.com/watch?v=ptpBDLMrD04

Δεν ειναι ευκολο να σκεφτομαι πως μπορει και να χεις φυγει..

μου προκαλει κατι δε ξερω ακριβως τι

ξερω ομως τι δεν ειναι,

δεν ειναι αδιαφορια,

δεν ειναι ζηλια,

μα συναμα δεν ειναι κατι ευχαριστο.

Ειναι ομως εκει, το νιωθω

κι αυτη τη φορα δεν θα αντιδρασω

δεν θα το ξορκισω

δεν θα κανω πως δεν υπαρχει,

ειναι εκει, το ξερω, το βλεπω.

Θα το δεχτω με οτι αυτο

μπορει να μου προκαλεσει

εξαλλου αν αντιδρασω

μαλλον πιο πολυ θα μεινει μεσα μου,

αν τ αφησω να κανει οτι θελει,

ισως βαρεθει γρηγορα και φυγει.

Θα μεινεις μια γλυκια αναμνηση,

ενα βαθυ αλλα αγγιγμα

ως τα τοιχωματα της καρδιας,

διχως πικρα 

ή ανεκπληρωτη μανια 

διχως αδημονια για οτι δε προλαβα να νιωσω...

ποιος θυμωσε λεει???

...μετα απο αρκετα χρονια που "αρπαζομουνα" αρκετα ευκολα 

συνειδητοποιω πως τα "μουτρα", ο θυμος και συναφεις τσατιλες..

ειναι για τους αθανατους!!!! 

..σου ανεβαινει η πιεση, ισως εχεις και ταχυκαρδια,
νιωθεις μια πικρη γευση,
φορτιζεται η ατμοσφαιρα γυρω σου "στραβα",
καμμια φορα κοιμασαι ασχημα,
καμμια φορα ξυπνας ασχημα...
τι κουραση!!!! 

Δεν ξερω, ποιος εχει χρονο για τετοια...
κι αν νομιζεις πως ειναι αδυνατον
να μη θυμωνεις συχνα, θα διαφωνησω.
Εσυ επιλεγεις, κανενας αλλος.
Μπορεις να φυγεις μακρια απο οτι δεν σ αρεσει,
μπορεις να το αγνοησεις,
μπορεις να πιστεψεις πως ειναι κατι περαστικο..
 ο θυμος δεν ειναι η μονη επιλογη.

Κοιτωντας τον απ αυτη την οπτικη γωνια,
αποφασισα εδω και καποιο καιρο 

να προσπαθω να μην ενδιδω,

ουτε για σημαντικους ουτε για ανουσιους λογους

κι ομολογω πως ειναι μια ευχαριστη αισθηση,

να γνωριζεις μεσα σου πως οτι κι αν συμβει, 

εστω κι αν χαλαστεις για λιγακι,

μετα θα επανελθεις και δεν θα σε νοιαζει πια, 

 ενα αστειο αναλαφρο συναισθημα ελευθεριας...