μετάγγιση αίματος

https://www.youtube.com/watch?v=vgzOojrl_C8&list=PL4-XzkfxltvSThxjsDS0aZj_AbR0-Dt5z&index=2

Καμιά φορά σκέφτομαι πολύ.

Μετά αδειάζω, μετά γεμίζω.

Έτσι κάπως πετυχαίνω να ισορροπώ σε αυτόν τον κόσμο.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το αίμα μου 

και τους βρικόλακες,

που ενίοτε αγαπώ.

Με προσελκύουν για κάποιο άγνωστο λόγο.

Ναι ξέρω, θα μου πεις 

"μίλησε με τον ψυχοθεραπευτή σου", 

ξέρω, ξέρω, 

θα το κάνω αφότου τελειώσω αυτό το κείμενο.

Το πρόβλημα της "μετάγγισης"

προκύπτει όταν αφήνω κάποιον να 

πιει το αίμα μου.

Άθελα μου, πίνει όσο θέλει και χορταίνει.

Όμως μετά, παίρνει καιρό να ανέβει ο αιματοκρίτης.

Καμιά φορά δυσανάλογα πολύ καιρό. 

Αρχικά νιώθω καλά.

Σαν να με ξαλάφρωσε το "έξτρα" αίμα που έφυγε,

ίσα που με πείθω πως ήταν αυτό που χρειαζόμουν,

το κάρμα μου.

Μετά από λίγο, νιώθω αδυναμία, 

μοιάζω κάπως κίτρινη, 

τα μάτια μου ξηρά και διψάω πολύ

κι έχω μια ανακατωσούρα στο στομάχι.

Άλλες φορές πάλι

πονάω

όχι στις φλέβες ή αρτηρίες,

στην καρδιά μέσα βαθιά,

μέχρι πίσω ανάμεσα στις ωμοπλάτες...

σαν να μου έχεις τοποθετήσει ένα μαχαίρι που μένει εκεί

μέχρι να ανέβει πάλι ο αιματοκρίτης 

κι ο βρικόλακας να πάει σε άλλο θύμα.

Δεν θέλω να μου παίρνουν το αίμα.

Μικρή η ζωή για μεταγγίσεις.

ΥΓ: Η αναφορά στην φωτογραφία είναι ενός ψυχολόγου κατά τη διάρκεια της μελέτης του

ψύχρα

https://www.youtube.com/watch?v=Bq5CZjJutrc

Το τελευταίο τρίμηνο η σκέψη μου και οι εμπειρίες που περιστασιακά βιώνω για κάποιο παράξενο λόγο, σύμπτωση, δεν ξέρω, σχετίζονται με τον θάνατο, όχι μόνο τον φυσικό, αλλά και μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην εικόνα που μπορεί να έχεις για κάποιον, ή κάποια κατάσταση που ζεις τόσο, που βιώνεται ως «σχεδόν» θάνατος.

Σήμερα ένας γλυκός φίλος μου πρότεινε να δούμε το «Άγριες φράουλες» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.  Ενώ δηλώνω άσχετη με τις ταινίες, τις αγαπώ και παρότι είμαι λίγο δύσπιστη μαζί τους, αυτή η ταινία ήταν το τελευταίο κομμάτι ενός προσωπικού παζλ.

Ζούμε τον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητα μας, άθελα μας, σαν να είναι αιώνιος. Το ίδιο κάνουμε και με τους κοντινούς μας ανθρώπους, που συναναστρεφόμαστε.  Έχουμε την θλιβερή εντύπωση πως έχουμε την πολυτέλεια να μην είμαστε οι εαυτοί μας 100%, γιατί έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, εντάξει, κάποτε θα γίνουμε οι εαυτοί μας, υπάρχει χρόνος όμως πολύς, σωστά?.. Πληγωνόμαστε στις σχέσεις μας, γιατί δεν ξέρουμε να είμαστε οι αυθεντικοί εμείς, εμείς που κλαίμε, που στεναχωριόμαστε, που έχουμε επιθυμίες, που απογοητευόμαστε, κι ακόμα και τότε μπορεί ακόμα να νοιαζόμαστε. Όχι βέβαια. «Αν με έβλαψες, πώς να σε νοιαστώ»? Είμαστε αυτοί που οι άλλοι θέλουνε να δούνε. Οι Κύριοι τέλειοι. Οι αλάνθαστοι. Αυτοί που αποδεχόμαστε τα πάντα ακατέργαστα, απλώς για να μην νιώσουμε μέσα στο πετσί μας και να μην δείξουμε και στους άλλους τι νιώσαμε. Λέμε «θα περάσει» και περνάει όντως δίχως να μοιραστώ, το εγώ συνεχίζει την πορεία του. 

Κι οι εμπειρίες  γίνονται μενού και οι άνθρωποι της ζωής μας περαστικοί και «καταχωρημένοι».

Ξεχνιούνται μέσα σε ένα σύννεφο επιφανειακότητας και αδυναμίας.
Κι αντί να γεμίζω, αδειάζω. 

Μήπως άραγε μπορώ και να νιώσω και να το αφήσω να φύγει? Μήπως μπορώ να δείξω πως δεν είμαι ατσάλινος/η, λυγίζω,  μοιράζομαι? Μοιράζομαι σημαίνει συνδέομαι μέσω καρδιάς. Απομακρυνόμαστε από την καρδιά μας και φερόμαστε ψυχρά, σαν να μην μας νοιάζει να αφαιρούμε ανθρώπους από την ζωή μας, λες κι έχουμε καμιά 7.000 μέσα μας. Ύπουλο όργανο η καρδιά. Έχει τις μεγαλύτερες άμυνες, κάστρο μεσαιωνικό, με νερό στη μέση για προστασία. Δεν νιώθω τίποτα. Ο εχθρός δεν υπάρχει, κι αν υπήρχε έχει ήδη φύγει. Ή ίσως και να τον σκότωσα.

Τι ζωή.. Να δέχεσαι το «δε νιώθω». Να το αποδέχεσαι και να το κοιτάς κατάματα. Και να μην μπορείς να δράσεις, η να μην θέλεις. Να αφήνεις την ψυχρότητα να σε γεμίζει σαν να μην έχεις επιλογή. Έχεις, μην γελιέσαι.Όμως δεν είναι εύκολο κι ούτε απλό. 

Στα 76 του, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Victor Sjöström,  μόνο προς στο τέλος αναγνωρίζει την ψυχρότητα του, νιώθει για πρώτη φορά να συνδέεται με την καρδιά του κι αυτή με τους γύρω του. 

Η ζέστη μας συνδέει, όχι το κρύο...

Το ουράνιο τόξο έχει άπειρα χρώματα μέσα του, δεν είναι ασπρόμαυρο.

κάμπια-πεταλούδα

https://www.youtube.com/watch?v=dSwLMbw4LUo

«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ζούμε αν βιώνουμε 

τόσο πόνο ορισμένες φορές στη ζωή? 

Μετά το ξανασκέφτομαι και υποθέτω πως ίσως πρέπει να μάθουμε 

κάτι συγκεκριμένο από όλο αυτό.

Να προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας?

Να μάθουμε να επικοινωνούμε επαρκώς τα θέλω μας?

Να μην κάνουμε «εκπτώσεις» σε αυτά, 

απλώς γιατί «βολεύει» κάποιον άλλον άνθρωπο?

Αν ψάξεις θα βρεις απαντήσεις. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη πως σε περιπτώσεις ψυχικού πόνου, 

η λογική του «γιατί» θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα

…μάλλον όχι.

Τότε τι? 

Ο χρόνος? 

Η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί να θέλει κάποιος να σε πληγώσει? 

Μα κανείς, ή ελπίζω σπάνια θέλει κάποιος επίτηδες να σε πληγώσει. 

Συχνά, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι η επιλογή σου λανθασμένη. 

Ή μήπως ένα στάδιο για να επαναπροσδιορίσεις 

τις ανάγκες και τα θέλω σου. 

Να επανα-οριοθετήσεις τον εαυτό σου 

και να σταματήσεις να βάζεις τα θέλω του οποιοδήποτε άλλου 

επάνω από τα δικά σου θέλω.

Σε μεγάλη ηλικία ανακαλύπτω πως αναπαράγουμε συμπεριφορές που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας, άθελα μας 

και έχουμε πλήρη άγνοια μέχρι να πληγωθούμε και να αναρωτηθούμε «συγνώμη, αγαπημένη, μα εσύ γιατί ανεχόσουν κάτι που σε πλήγωνε»?

Κι ο άλλος εαυτός θα σου πει, «γιατί έτσι μου μάθανε, δεν ήξερα, νόμιζα πως έτσι πρέπει. Κι εξάλλου φοβόμουνα να ζητήσω αυτό που ήθελα, ξέρεις ανησυχούσα μην μου αφαιρεθούν και τα λίγα».

Ένας ψυχολόγος θα έλεγε «θετική αναπλαισίωση»…

Χμμμ, οκ ναι, από πού να πρωτοξεκινήσω όμως? 

Ιδέα δεν έχω. 

Όταν ένα κάρο εμπειρίες διαλύονται κι από θετικές 

μετατρέπονται σε ένα μαύρο σύννεφο απογοήτευσης κι ανεπάρκειας, απόρριψης, 

δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις…

«…από πού να το πιάσεις»? 

Μάλλον από πουθενά.

Μην το πιάσεις καν.

Άφησε το να είναι ότι είναι.

Και μόλις είσαι έτοιμη θα μεταμορφωθεί ο πόνος 

σε αυτό που στοχεύει να σου διδάξει.

Το πιστεύω. 

Όχι γιατί θέλω. 

Αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Η απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος 

που τόσο εμπιστευόμουν 

είναι τόσο τρομακτικά μεγάλη και θλιβερή 

που μόνο η πίστη στον λόγο ύπαρξης του πόνου μπορεί να με σώσει.

Θα περιμένω την μεταμόρφωσή του λοιπόν...

προσωρινή τυφλότητα

https://www.youtube.com/watch?v=HlytJOWNhd4

Μια μέρα ξύπνησα και δεν έβλεπα.
Σαν να είχα από πάνω μου έναν προβολέα δυνατό.
Καθώς έγραφα, ενα γράμμα το έβλεπα και το διπλανό του όχι.
Αυτή η "'έκλαμψη" διήρκεσε περίπου 15 λεπτά.
Δεν πανικοβλήθηκα όμως βίωσα περίπου το πως βλέπει κάποιος
που έχει σοβαρό πρόβλημα στην αίσθηση της όρασης του.
Τα μάτια μου κοίταζαν δίχως να διακρίνουν.

Κρίση στρες στα μάτια.
Πέρασε.
Έβλεπα μετά.
Άφησε ανησυχία

Μήπως δεν ήθελα να βλέπω?
Μήπως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από όσα βλέπω
ή νομίζω πως βλέπω "ξεκάθαρα"?
Ποιο το μήνυμα του σώματος μου?

- Σταμάτα να κοιτάς κι άρχισε να βλέπεις Ερυφίλη με τα άλλα μάτια σου.

- Μα τι λες? Με τα άλλα? Δεν έχω άλλα.

- Τα μάτια της καρδιάς Ερυφίλη.

- What? Τι σου συμβαίνει μα τι λες τώρα? Και που βρίσκονται, ούτε που ξέρω!!
Στο στήθος, στην πλάτη στο στέρνο, που?

-  Θα σου πω τι θα κάνεις. Θα πεις στο μυαλό σου να πάψει να σκέφτεται για λίγο.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το πετύχεις.

-  Ο Διαλογισμός κάνει?

-  Ναι αμέ. Ότι ξέρεις πως θα σε κάνει να έχεις κάποια κενά σκέψης, να αδειάσει το μυαλό σου. Λοιπόν, μόλις το μυαλό σταματήσει να τρέχει και θα βιώσεις ένα κενό σκέψης θα σταματήσεις να ανακαλείς μνήμες, και έτσι θα συνδεθείς με τα μάτια της καρδιάς. Θα κάνεις μια βουτιά μέσα τους. Στη γιόγκα τα μάτια της καρδιάς λέγονται και "Τρίτι μάτι", βρίσκεται ανάμεσα στα δυο σου φρύδια.

Σταμάτα ότι κάνεις με το μυαλό σου
και συνδέσου με την καρδιά σου.
Δώσε χρόνο κι άκου το σώμα σου.
Κοίτα με την καρδιά.
Νιώσε με αυτήν.
Άσε το μυαλό στην άκρη.

avalanche

https://www.youtube.com/watch?v=YFD2PPAqNbw 

Τι χρώμα άραγε να έχει η κοροϊδία?

Πράσινο ξεβαμμένο

σαν φύλλο πεθαμένο στο πλακόστρωτο?

Ή μήπως μωβ?

Όχι όμως το φανταχτερό, ή ελαφρώς ντάρκικο μωβ

αυτό που έχει στυλ και ύφος vintage.

Το άλλο το μωβ,

Εκείνο της αρρώστιας.

Εκείνο που το κοιτάς και νιώθεις

σφίξιμο κάτω από την καρδιά, στο διάφραγμα ακριβώς.

Αυτή λοιπόν η μωβ κοροιδία,

αυτή που απευθύνουμε στον εαυτό μας.

τον γεμίζουμε με δαύτη μέχρι τα κόκαλα της ψυχής.

Δίχως επίγνωση.

Πολύ βαθιά.

Όχι, όχι μην μπερδεύεσαι.

Όχι αυτή που νομίζεις πως κάποιος σε κοροϊδεύει.

Εύκολο. Κατηγορείς έναν άλλον εγώ

για να κρυφτείς πιο βαθιά.

Λέω για αυτήν,

 που άλλο λες στο μέσα σου και άλλο εννοείς

Αυτήν που κρύβεται κάτω από μια διαφανή και άυλη

μα τεράστια Χιονοστιβάδα?

Κάνεις πως δεν βλέπεις ενώ μπροστά σου

υπάρχει μια τεράστια οθόνη

με σαφείς λεπτομέρειες της κοροϊδίας

που ασκείς στον εαυτό σου.

Μην την αγνοείς.

Κοίτα την ξεδιάντροπα στα μάτια βαθιά

μέσα στις κόγχες τους.

Και θα δεις.

Θα φύγει.

it hurts to love you

http://erifili-commonthoughts.blogspot.com/2018/09/

Σου έχει ποτέ τύχει, να έχεις σοβαρή αντιδικία με την καρδιά σου?

Να της λες "ξεκόλλα φιλενάδα" 

και να σε γράφει κανονικά...?

Κι αν είσαι κι άνθρωπος που γενικά λειτουργείς με burning desires 

σε όλους τους τομείς της ζωής σου...την πάτησες. 

What next mate..διερωτάσαι. 

Τώρα τι κάνω?

Εντάξει, ζεις καλά, περνάς καλά, διασκεδάζεις, 

αλλά κάποιες στιγμές νιώθεις πως πήγες για τρέξιμο μέχρι την Αρετσού...

και καθώς επέστρεφες είχες την μισή σου καρδιά..

φαντάζομαι έτσι θα ήσουν αν είχες κάνει 3 μπαλονάκια και 3 στέντς 

στις βουλωμένες από "κόλλημα" αρτηρίες σου

με 50% της καρδιάς σου σε λειτουργία...

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάποιες στιγμές σε κοιτάς και λες.

"Που είσαι, συγκεντρώσου".

Και σου λένε

"ο χρόνος, μεγάλος γιατρός"

και τους λες

"να μου λείπει, ποιος σου είπε πως θέλω κάτι να αλλάξει"

ας μείνω έτσι,

το σώμα μαθαίνει να ισορροπεί σε ότι κι αν το "υποχρεώσεις" να κάνει

ομοιόσταση λέγεται...

θα το εφαρμόσεις στην καρδιά σου.

Ποιος λέει ότι δεν γίνεται?

Γιατί όχι?

Αν υποχρεώνεις την σπονδυλική σου να έχει καμπούρα 

8 ώρες την μέρα, 

μετά νομίζει πως έτσι γεννήθηκε,

κι η κακομοίρα ακολουθεί εντολές.

Θα κάνω το ίδιο πείραμα με την καρδιά, 

που θα πάει,

θα πιάσει,

η ομοιόσταση της καρδιάς,

"σκάσε κι άκουσε με"

θα της λέω 3, 4...10 φορές την μέρα,

όσες χρειαστεί.

Θα με ακούσει.

Τι λες?

Μύθοι-γενικεύσεις για το ανδρικό "είδος"!

Καθώς στην σημερινή εποχή επικρατεί ένας "χαμός" ανάμεσα στα δυο φύλα, τα διαζύγια αυξάνονται συνεχώς, έχει δημιουργηθεί μια τάση "ρατσιστική" ανάμεσα στα φύλα και στην ιδιότητα του "human being". Σαν να ξεχνάμε πως πρώτα από όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αν με κάποιο τρόπο σταματήσουμε να σκεφτόμαστε επιφανειακά και να ακούμε δίχως να αξιολογούμε, λειτουργώντας στον αυτόματο πιλότο, θα νιώσουμε πόσο μαγικό είναι να είσαι άνθρωπος, να μπορείς να εκφράζεσαι και να επικοινωνείς με διάφορους τρόπους,να βιώνεις την ευχαρίστηση και να νιώθεις " connected" με τους γύρω σου, θα διαχωρίζουμε λιγότερο τους άντρες από τις γυναίκες. Προς το παρόν, δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει επ ουδενι λόγω. Έτσι αποφάσισα σε αυτό το άρθρο να εκφράσω πόσο λάθος κάνουμε που αφηνόμαστε να μας παρασύρουν οι γενικεύσεις και να δώσω λίγο χώρο στα κοινά που μας ενώνουν όλους τους ανθρώπους, όπως αγάπη, θέληση για να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε την καθημερινότητα μας!


Εκτός από το ότι προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω δηλώσεις θυματοποίησης και γενίκευσης για τους άντρες από αρκετές γυναίκες οι λόγοι που με ενοχλούν αυτοί οι μύθοι είναι πρώτον γιατί μας φέρνουν ακόμα πιο μακριά από το να έχουμε αυτό που θέλουμε...και δεύτερον, ακόμα χειρότερα, κατόπιν ατέρμονης επανάληψης μπορεί κι οι ίδιοι οι άντρες να ταυτιστούν με αυτούς τους εξαιρετικά αναληθείς μύθους και ανάλογα να φερθούν.

1. Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες!!
(Αχα...μαζί με τον καλύτερο σου φίλο, τον πάτερα σου και τον αδελφό σου;)

2. Οι άντρες δεν έχουν συναισθήματα όπως εμείς οι γυναίκες, έτσι σπάνια εκφράζονται.
(Ναι φυσικά έτσι είναι, αφού οι άντρες δεν είναι άνθρωποι, αυτοί είναι ένα άλλο είδος πολύ διαφορετικό από τις γυναίκες, δεν έχουν ανάγκη από σύντροφο, δεν τους απελευθερώνει όταν εκφράζονται, δεν τους αρέσει να μοιράζονται τίποτα κλπ)

3. Οι άντρες δεν θέλουν να κάνουν σχέση (συντροφική και μονογαμική), κι αν το κάνουν είναι ΜΟΝΟ για να έχουν διαθέσιμο σεξ.

(Αν και το θέμα μας δεν είναι το ένστικτο των άντρων, δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως οι άντρες σκέφτονται το σεξ, συγκριτικά με τις γυναίκες, συνήθως παραπάνω. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν άντρες που αναζητούν την σχέση και την συντροφικότητα όπως ακριβώς και πολλές γυναίκες).

Δηλαδή συγνώμη που επιμένω αλλά, πείτε μου τώρα έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει να κάνει σεξ και να νιώθει σύνδεση βαθιά με αυτόν που το κάνει! Πείτε μου αν γνωρίζετε πολλούς που σιχαίνονται να κάνουν ενδιαφέρουσες κουβέντες με ένα εξίσου ενδιαφέρον άτομο (γυναίκα) που μπορεί να τους εξελίξουν και να τους βελτιώσουν και πνευματικά; πείτε μου έναν άνθρωπο που δεν θέλει να περνάει καλά και να πηγαίνει ταξιδάκια αναψυχής, η να μαγειρεύει παρέα με έναν άλλον άνθρωπο που τον αγαπάει και τον νοιάζεται. Έναν άντρα που μισεί να γυρνάει σπίτι και να τον καλωσορίζει η σύντροφος του με ένα χαμόγελο, μια καρμπονάρα ή ένα καινούργιο σέξι σετ εσωρούχων κι ένα ποιοτικό μπουκάλι κρασί;  Σπάνιο...ναι θα υπάρχει κι αυτή η περίπτωση αλλά είναι one-off. ΔΕΝ είναι όλοι έτσι ούτε και η πλειονότητα. Όλοι μα όλοι θέλουμε αγάπη, κατανόηση, μη-σπάσιμο νεύρων και γκρίνια, και φυσικά να περνάμε όμορφα τις μέρες και νύχτες μας. 

Έτσι, ακόμα κι αν υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι επιφανειακές γενικεύσεις σχετικά με τα φύλα, είναι σούπερ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ!!

Γιατί δεν κάνετε ένα τεστ? Όποια γυναίκα αρχίσει να αντιμετωπίζει τον άντρα ως ισάξιο άνθρωπο που θέλει να περνάει όμορφα τον χρόνο του (και φυσικά και κάνοντας και σεξ) και συνάμα η ίδια ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ, θα ανακαλύψει πως είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπως κι αυτή ακριβώς και θα βρει αυτό που θέλει!!

Αν βέβαια δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε και πολύ, βαριόμαστε εύκολα, αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε προβληματάκια που φυσικά θα προκύψουν ή αποφεύγουμε τα δικά μας ψυχολογικά άλυτα θέματα...τότε ναι, φυσικά και οι άντρες είναι μαλάκες και εκμεταλλεύονται συνέχεια τις γυναίκες κλπ.

Όλα υπάρχουν...ευτυχώς ή δυστυχώς. Κι ο μη διαθέσιμος, κι ο πολύ διαθέσιμος γλυκύτατος, κι ο πολυλογάς, κι ο αμίλητος, κι ο μαλάκας κι ο "too good to be true man", όλα υπάρχουν. Οι γενικεύσεις όμως δεν βοηθάνε κανέναν μας. Μπερδεύουν, εκνευρίζουν, δεν μας βοηθάνε να αξιολογήσουμε την κάθε περίπτωση καθαρά και μας αποθαρρύνουν άδικα. 

ΑΠΟΦΥΓΕ τις γενικεύσεις λοιπόν!!!

ΜΕ καθαρό νου καλή επαφή με το "μέσα σου" δες τον όποιον άντρα συναντάς στον δρόμο σου ως άνθρωπο πρώτα απ όλα και παρατήρησε πως αλλάζοντας αυτά που τυφλοσούρτη ακούς και λες για τους άντρες, θα έχεις πιο πολλούς άντρες κολλητούς, θα βρεις αυτό που ζητάς και θα αλλάξει και η πραγματικότητα σου!!!