...κινητρο oh κινητρο!!!!!

Καθε μερα που φευγει δεν ξερουμε αν θα ζησουμε την επομενη.
Αγχωνομαστε, χανουμε τον ελεγχο μας, κανουμε κακο στον εαυτο μας,
κανουμε ανουσιες σκεψεις οι οποιες μας επηρεαζουνε αρνητικα,
χανουμε το νοημα της στιγμης, ζουμε με νευρα, αγχος, διχως να ακουμε
 100%,διχως να βλεπουμε αληθινα, κατω απο την επηροια του αγχους,
ολα μοιαζουνε πιο δυσκολα, ζουμε τρεχοντας να προλαβουμε, τι, τι ακριβως?
Την ζωη μας που φευγει και δεν το περνουμε χαμπαρι? Η μητερα μου θελει ενα
 "καλυτερο αυριο" για εμενα, καλυτερο απο ποια αποψη???
Τι ειναι για την μαμα "το καλυτερο"? Μια ζωη με περισσοτερα χρηματα,
με πιο πολυ ανεση, με μεγαλυτερη ευκολια? Πολλοι ισχυριζονται πως η
ευκολια και η ανεση στη ζωη μας, ειναι το παν.... δεν συμφωνω.
Τα χρηματα δεν φερνουνε την ευτυχια, η ευτυχια βρισκεται
στις απαντησεις που δινει ο καθενας μας στα βασικα ερωτηματα της ζωης μας...
γιατι υπαρχω, τι ειναι ο θανατος, πως θα ευτυχισω? Οσο πιο κοντα ειμαστε στο
να απαντησουμε αληθινα στις ερωτησεις αυτες τοσο πιο κοντα στη
"συνειδητοποιηση" βρισκομαστε, οσο κρυβομαστε πισω απο το δακτυλακι μας
 τοσο πιο πολυ απομακρυνομαστε απο τον πραγματικο σκοπο του να ειμαστε
 ζωντανοι και να ζουμε το τωρα...κι ολα αυτα τα εφερε η κριση, προ κρισης
ειλικρινα πιστευαμε (καποιος μας ειχε κανει να πιστευουμε) πως οσο πιο "καλοι"
 ειμαστε στη δουλεια μας και οσο πιο καριεριστες ειμαστε (δηλαδη
βγαλουμε πολλα χρηματα) τοσο πιο ευτυχισμενοι θα ειμαστε, γιατι θα εχουμε
 ανεση και θα ζουμε με ευκολια....και ποιος το ειπε αυτο???
Ο εκατομυρριουχος στη Κηφησια που φοβαται μηπως του απαγαγουνε την
 κορη ειναι ευτυχισμενος? Αυτος που εχει τοσα χρηματα που δεν ξερει που
 και πως να τα ξοδεψει, ομως η γυναικα του δεν τον αγαπαει πια,
ή τον βαρεθηκε, ή ο ιδιος βαρεθηκε, ειναι κριτηρια ευτυχιας?? Δεν νομιζω,
καθολου δεν το νομιζω. Για χρονια, δεκαετιες πιστευαμε πως τα χρηματα
και η καριερα θα μας φερουνε ευτυχια, πως η αφθονια ειναι ευτυχια,
ομως η ιστορια μας εδειξε πως καναμε μεγαλο λαθος.

Και τωρα που βρισκομαστε? Δεν ειμαι σιγουρη για την απαντηση...
ομως ειμαστε σε καλυτερο δρομο απο οτι πριν την κριση. Δεν θελω ν απλουστευσω
 και να ισχυριστω πως "η θετικη σκεψη" θα μας σωσει, οχι φυσικα, μονον η
θετικη σκεψη δεν θα κανει θαυματα, ειμαι σιγουρη ομως για το αντιθετο.
Οσο πιο αρνητικοι και καταστροφικοι ειμαστε τοσο πιο πολυ "αφηνομαστε"
και μας περνει η κατω βολτα, πρεπει να εχουμε εναν στοχο, να συνεχισουμε
 να ελπιζουμε σε κατι, εστω κι αν αυτο το κατι δεν ειναι πια ο αυτοσκοπος του
 να εχουμε πολλα χρηματα, ο καθενας πρεπει να εχει ενα κινητρο, οποιο θελει κι
 οποιο πιστευει αυτος καταλληλο για την ζωη του, μα πρεπει να εχουμε το κινητρο
 που μας οδηγει αλλιως....την βαψαμε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

μικροβια κι αντιδοτα

Μικροβιο.

Μικροβιο στη ψυχη ή στο σωμα?

Μπαινει μεσα σου και σε αλλαζει, σε κανει να φτερνιζεσαι,

να κρυωνεις ή να ζεσταινεσαι, σε κανει να σκεφτεσαι "αλλιως",

σε διορθωνει ή σε διεφθειρει, σε κανει να βλεπεις τη ζωη

ξανα απ την αρχη, αρχιζεις να σκεφτεσαι τι εκανες ως τη στιγμη που

μπηκε μεσα σου, αρχιζεις να καταλαβαινεις αυτους που ειχανε

το μικροβιο κι εσυ τους εκρινες, αρχιζεις να "εισαι αλλου"...

Καποια εχουν αντιδοτο, αλλα παλι, οχι,

απλα πρεπει να νιωσεις την επιδραση τους,

να δεχτεις την αλλαγη που θα φερουν στο σωμα και μυαλο

να μην τους αντισταθεις

γιατι μπορει να γεννησουν μεσα σου

εκατομυρρια αλλα μικροβια

και να χαθεις εντελως.

Σε εχουν προσβαλλει και πρεπει να αντιμετωπισεις

την περιοδο επωασης σαν ενα σταδιο της κοινης σας ζωης,

της δικης σου και του μικροβιου,

ισως να μεινετε για παντα μαζι,

ισως κι οχι,

οπως και να εχει πρεπει να αποδεχτεις την υπαρξη του,

ειτε για να την ξεπερασεις ειτε για να την συνηθισεις....

Εν τελει ποτε δεν ξερεις αν η αλλαγη που

τα μικροβια φερνουν θα ειναι καλη η κακη,

μονο αν αφεθεις θα δεις την σημασια τους.

Μεινε εκει μαζι τους και δες τι εχουν να σου πουνε.

shopping....fake confidence...gym..real confidence!!!

Νομίζω έχω ξαναγράψει για την καταναλωτική μανία της γυναίκας...
Θα ξαναγράψω. Περνάμε αρκετό καιρό απο τη ζωή μας να βλέπουμε, να ψάχνουμε
και να δοκιμάζουμε ρούχα που θέλουμε και μας αρέσουν...γιατί εμείς οι γυναίκες
κι όχι οι άντρες? Γιατί έχουμε πεπειστεί πως αυτό είναι που θα μας δώσει το κάτι
που ψάχνουμε, να αποκτήσουμε πιο πολύ αυτοπεποίθηση, να νιώσουμε πιο όμορφες,
πιο περιποιημένες, πιο ελκυστικές...

Κι όμως οι γυναίκες που έχω γνωρίσει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση είναι αυτες που
δεν χρειαζονται να βαλουν make-up για να πανε στο σουπερ μαρκετ, και ποιες ειναι
αυτες άραγε?....αυτες που φροντιζουνε το σώμα τους με την γυμναστική (κάνοντας
κάτι που μας αρέσει οχι απλά γυμναστική )και φυσικά μέσω της σωστής διατροφής...
γιατί πολύ απλά όταν βγούν τα Louis Vuitton ρουχαλάκια και τα
Victoria Secret εσωρουχάκια αυτό που μένει, το γυμνό σώμα, τους ικανοποιεί ακόμα!!!

Τι πιο υπέροχο απο το να καταναλώνεις ενέργεια με το σώμα σου, να νιώθεις πως
αλληλεπιδράς με το περιβάλλον (πχ κάνοντας jogging), ν ανακαλύπτεις κάθε τόσο και
νέες μυικές ομάδες στο σώμα σου που είχαν εξαφανιστεί, είτε απο το επιπλέον λίπος
είτε απο την παντελή έλλειψη γυμναστικής, είτε απο τα πολλά στρώματα
επώνυμων ρούχων!!!!

Ο τρόπος για να αυξήσουμε την αυτοπεποίθηση μας μια για πάντα είναι η καθημερινή
γυμναστική όχι το shopping. Ο τρόπος να πλουτίσουμε τους ήδη ζάμπλουτους της κατηγορίας
 Louis Vuitton Οίκους είναι να αγοράσουμε τα ρουχαλάκια τους, έτσι θα αποκτήσουμε
μια μικρή δόση αυτοπεπίθησης για όσο φοράμε ρούχα, όταν όμως αυτά φύγουν....τι μένει???

Ονειρα...

Που πάνε τα όνειρα

όταν ανάβει το φως στα ξαφνικά

και ξυπνάς?

Σκορπίζονται στον πλανήτη

επισκέπτες σε ανέμελα υποσυνείδητα.

Χάνονται μια για πάντα

ή μετουσιώνονται σε άλλα

χιλιάδες χρωματιστά όνειρα?

τελικα ειναι κοτες ή οχι...

Αραγε ειναι υπερβολικα γενικευμενο να διερωτομαι αν χωριζουν ποτε οι αντρες τις γυναικες?

Φανταζομαι μια σχεση που παει κατα διαολου, δεν υπαρχει επικοινωνια, τρυφεροτητα,
 παθος, ιδιαιτερη θεληση, μονο συνηθεια, κεκτημενη ταχυτητα και κοινωνικη αποδοχη...
"Ο Γιωργος και η Κατερινα ειναι μαζι", πιθανη ανταλλαγη και αναμειξη  παρεων,
ισως κοινο σπιτι και λογαριασμοι, κοινες συνηθειες και ενδιαφεροντα, και φυσικα...
κοινες διακοπες....διακοπες απο τι ακριβως, δεν ειμαι σιγουρη...αν δηλαδη δεν υπαρχει
παθος στην καθημερινη ζωη ενος ζευγαριου, θα εμφανιστει εντελως ξαφνικα οταν οι
δυο τους ειναι διακοπες? ...ωραια θα ητανε αλλα αμφιβαλλω!!!

Διχως να θελω να κατηγορησω ή να γενικευσω μια κατασταση,
κανω απλα μια εκτιμηση. Οι αντρες δεν χωριζουνε σχεδον ποτε οταν νιωσουν
 πως επιβαλλεται να χωρισουν, οταν τα παντα συνομωτουν με την ιδεα να
τελειωσει μια σχεση και να μεινουνε μονοι τους ή εστω να
ψαξουν κατι αλλο που τους εκφραζει περισσοτερο...

Το γιατι συμβαινει τουτο δεν με πολυα-απασχολει, αυτο που με εκπλησσει
ειναι ο μαζωχισμος και ταυτοχρονα ο ατομισμος που προφανως τους διακατεχει
και τους ωθει στο σημειο να πραξουνε με αυτον τον τροπο..ή μηπως δεν το
κανουνε συνειδητα?

Οπως και να εχει, θεωρω ιδιαιτερα επικινδυνο οταν μια γυναικα εκλαμβανει ως ενδειξη ικανοποιησης ή συνειδητης επιλογης το οτι ο αντρας δεν φευγει απο μια σχεση,
και χωρις να θελω να γενικευσω τολμω να δωσω ενα 85% πιθανοτητες να συμβαινει
το παραπανω φαινομενο...το υπολοιπο 15% προφανως θα ειναι απο τα πιο
συνειδητοποιημενα και τολμηρα οντα στον πλανητη...

...τα οποια φυσικα ευελπιστω να συναντησω στον δρομο μου για να τους δωσω
προσωπικα τα συγχαρητηρια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παντρειές....

Η φίλη και γλυκήτατη συνάδελφος μου Ελισαμπέττα, αποφάσισε να παντρευτεί...

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του γάμου, ούτε καν φαντάστηκα ποτέ τον
εαυτό μου ντυμένο νύφη σε μια εκκλησία, δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά
η συγκεκριμένη εικόνα δεν ύπήρξε μέρος των παιδικών-εφηβικών
ή και ενήλικων ονείρων μου. Παρόλαταύτα με συγκινεί ιδιαίτερα
όταν δυό άνθρωποι, μετά απο καιρό που αγαπιούνται αποφασίζουν
πως θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους αγκαλιά,
στον ίδιο χώρο, να μαγειρεύουν μαζί, να κοιμούνται και να ξυπνάνε
μαζί. Δεν νομίζω πως συγκαταλέγομαι στους υπερβολικά ρομαντικούς
όμως η ιδέα του να ξεκινάνε δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα
κοινή ζωή, με όλο το πακέτο δυσκολιών της σύγχρονης ζωής με αφήνει
αληθινά άφωνη και χαρούμενη...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που
αναγνωρίζουνε πιο πολλά θετικά στην κοινή ζωή παρά αρνητικά...
που δεν παντρεύονται γιατί "βολεύει", γιατί "έμεινα έγκυος", γιατί
είμαι 30+, αλλά γιατί απλά θέλω αυτόν τον άνθρωπο τώρα συνέχεια
δίπλα μου. Πόσο υπέροχο συναίσθημα όταν κάτι τόσο περίπλοκο
γίνεται τόσο απλό...

Γενικά πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε μέρα με την μέρα την ζωή μας
όλο και πιο περίπλοκη, πιο μπερδεμένη, πιο ζαλισμένη...αν είμαστε
100% ειλικρινείς με τον εαυτό μας και αποδεχτούμε τα αληθινά μας
"θέλω", αυτά δηλαδή που μας κάνουνε χαρούμενους, ίσως καταφέρουμε
 να ανακαλύψουμε πως δεν είναι η ζωή απο μόνη της τόσο δύσκολη,
εμείς την βλέπουμε έτσι, εμείς την αντιμετωπίζουμε έτσι και εν τέλει εμείς
μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα,
την αγάπη, τον γάμο, την δουλειά, την επιβίωση, τα πάντα.

Η ευτυχία δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ουτοπία...είναι κάτι που όλοι μας
αξίζουμε κι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ζητάμε
και τι νιώθουμε....

Τα φαντασματακια...

χθες πρωι, ηρθε στο μαγαζι που δουλευω, ενα ζευγαρι.
Αυτος Γερμανος, αυτη Αγγλιδα...γυρω στα 60...εχω αυτο
το "χουι" να μου ερχεται αυθορμητα να ψυχολογω τα ατομα
που γνωριζω και μου κινουν το ενδιαφερον. Αυτοι φαινοτανε
ηρεμοι, χαρουμενοι, μετρημενοι και γλυκυτατοι ανθρωποι...
νομιζω δεν ητανε παντρεμενοι, ομως ητανε ζευγαρι...γνωριστηκανε,
ισως, αφοτου χωρισανε και οι 2 με τους συζηγους τους, αυτη την
φορα λιγοτερο ενθουσιασμενοι αλλα πιο σιγουροι για την επιλογη τους..
Πιασαμε κουβεντα για την νιοτη και τα trends...
..Αραγε ποσο  συχνα πιστευουμε πως θα ειμαστε για παντα νεοι, επιλεγουμε
συντροφους, φαγητα που θελουμε να φαμε, διατροφη, γυμναστικη,
μερη που συχναζουνε, σκεπτομενοι το αυριο...
Και το σημερα που παει?
Σημερα πρεπει να ειμαστε καλα, καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτακι της
πολυτιμης ζωης μας, να μαστε ομως καλα γιατι ετσι νιωθουμε, οχι γιατι
εχουμε εναν απωτερο σκοπο, τον στοχο του αυριο...και ποιος μου
εγγυαται πως αυτο που θελω σημερα θα ειναι αυτο που θελω αυριο???
Κανενας...γιαυτο ακριβως το παν, κατ'εμε, ειναι να ειμαστε χαρουμενοι
απο το παρον και να ζουμε ΜΕ αυτο και ΓΙΑ αυτο...το μελλον και το
παρελθον ειναι 2 φαντασματακια που προσπαθουν να μας αποσπασουνε
την προσοχη απο το παρον, να μας αγχωσουν για το μελλον και να
ξεχνιομαστε να μην ζουμε την καθε στιγμη στο 100%...