Ο χρόνος πάγωσε

Reference: http://www.imdb.com/title/tt1294688/


Eίναι κάποιες φορές που ο χρόνος παγώνει.
Σαν να μη γνωρίζεις τις λέξεις, σαν να μην έμαθες ποτέ σου να μιλας.
Στεναχωριέσαι μα δεν μπορείς να εκφραστείς, θέλεις να μη κάνεις τίποτα,
απλά να υπάρχεις γιατί βρέθηκες εκεί την συγκεκριμένη στιγμή.

Βομβαρδίζεσαι απο την πολυμορφική κρίση, οικονομική, κοινωνική, επαγγελματική,
διαπροσωπική, όλα είναι μεταβλητά με  καθοδική πορεία ή και στάσιμα,
δεν μπορείς πια να δημιουργησεις, θέλεις να βρείς και να βγάλεις προς τα έξω
αυτό που αντιδρά μέσα σου...έτσι μόνο θα νιώσεις πως υπάρχεις,
όμως κρύβεται περίτεχνα, πολύ βαθιά, το επιφανειακό ψάξιμο δεν βοηθάει.

Η ζωή σου όμως δεν παγώνει |ποτέ, όπως και να νιώθεις στιγμιαία, αυτή προχωρά,
αυτό ξέρει να κάνει. Κι αν σου φαίνεται πως ο χρόνος πάγωσε, όταν κοιτάξεις
έξω απο το παράθυρο θα 'χει ήδη περάσει μισός αιώνας...

Τίποτα δεν είναι αληθινά στάσιμο, στάσιμος είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε
την πραγματικότητα, όλα κυλάνε απο το βουνό προς τη θάλασσα όπως το βρόχινο νερό.

Me, myself and I

The past 3 days I have been suffering from a flu, with high fever,
stuffed nose, lack of connection with my brain cells, sense of listening and
understanding reduced, plus a bit depressed as it was Easter days and
I could not function normally, did not want and could not happily speak to anyone...
one day later and after a 32 hours-starving from any food or liquids,
I just realized how helpless we can really be,
how small we really are and how arrogant
we are used to behave in our daily life...
we take the wrong path, the path of selfishness

and we find ourselves complaning and moaning about any minor thing
that does not happen exactly how we planned to happen,
we moan about our loved ones behaviour,
about the weather and at the same time we don't realize

 our "real dimension", our limited existence, we don't realize that life is not about

"me, myself and I" simply because we might exist now
but we might NOT exist tomorrow.
We pay so much attention to our lower self treating our

selfish nature forgetting who we really are...we are just a tiny part of the nature,

 exactly in the same way as butterflies, exactly as the clouds, the bears.

We are part of a timeless world which is not perceived around the individual,

simply because our existence is not limitless.

πριν απο 4 χρονια

27 Δεκεμβρίου 2012

Λίγες μέρες πριν το τέλος του χρόνου. Κοιτούσα τα μυνήμα του Αγγλικού κινητού μου και είδα τον εαυτό μου πριν απο 4 χρόνια, στο Λονδίνο. Έζησα τις στιγμές εκείνες ξανά. Με την ιδέα της οικοιοθελούς παραίτησης απο την δουλειά μου, αποφάσισα να ανοίξω ενα επικίνδυνο κεφάλαιο στη ζωή μου, το κεφάλαιο λέγοτανε Ελλάδα, μετα απο 14 χρόνια στο εξωτερικό.

Ολο αυτό το flashback με έκανε να σκεφτώ πως τα πάντα περνάνε στη ζωή μας, ο ενθουσιασμός, οι στεναχώριες, τα άγχη, περνάνε αφήνοντας πολύ λίγα ίχνη εφόσον αντικαθιστούνται απο νέες εμπειρίες, ξανά χαρές και ξανά στεναχώριες. Δεν θυμόμουνα καν τα υπέροχα οπως και τα άσχημα συναισθήματα που είχα νιώσει τον Μαιο του 2009. Είχανε αποθηκευτεί στην μακροπρόθεσμη μνήμη του εγκεφάλου μου, και καταχωρηθεί σε εναν κλειστό φάκελο που σημερα άνοιξα καθαρά τυχαία, έδωσα το κινητό μου στην αδελφή μου και τσέκαρα τι θέλω να κρατήσω στη μνήμη (του κινητού γιατί στη αλλη μνήμη δεν αποφασίσζω εγώ τι σβήνω). Η περιορισμένη μνήμη του κινητού ανέσυρε άθελα μου την μνήμη του μυαλού μου και ξαφνικά είδα έρωτες, φιλίες, δουλειές, άλλους τόπους, διασκέδαση, αρώματα απο το 2009... πάνε τέσσερα χρόνια, δεν είναι δα και τόσο μακριά, μα είναι πια μια ανάμνηση, κατι που δεν θυμάμαι πια χωρίς λόγο, κάτι που θα μπορούσε και να μην έχει ποτέ συμβεί.....

Τελικά ειναι ελάχιστοι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να αναλωνόμαστε σε προσωρινές στεναχώριες, γιατί όλα σύντομα θα γίνουν παρελθόν και δεν θα θυμόμαστε καν ότι τα ζήσαμε,  παρα μόνο αν πέσει στα χέρια μας το κινητό που είχαμε πριν απο χρόνια... Το τώρα έχει περισσότερη σημασία απο οτιδήποτε άλλο, να ζούμε το σήμερα και το κοντινό αύριο, αυτά ορίζουν την αληθινή μας ζωή και τίποτα άλλο.

non dare importanza

A volte, diventa tutto difficile d’affrontare, 
va istericamente lentamente,
silenziosamente.

Ti viene la voglia d' entrare dentro il guscio della tartaruga 
e restare lì per quanto ci vorra’…

A volte,  perdi l interesse per tutto
e coloro ai quali vuoi bene,
rimani lì  fermo,

tenendo il sospiro piatto e corto.

Ma queste benedette volte sono sempre di passaggio,
non devi dar loro importanza,
se ne andranno quando il vento cambiera’.
Le dimenticherai appena il sole risorgera’,

appena guarderai un bimbo negli occhi,
appena riceverai il sorriso di uno sconosciuto,

quando  ti verra’ in mente l'amore infinito
dei tuoi genitori.

Non perdere tempo prezioso iperanalizzando queste volte passeggere,

non farti scivolare nei corridorii bui di sentimenti negativi e pessanti
che si creano senza che te ne accorga.

 Ignorale e invitale a restare nella tua mente
quanto resta un uccellino nell’albero,
 giusto per un secondo,
e’ di passaggio…

Guarda la luce nel buio.

Senti la voce nel silenzio completo.
Riconosci l amore in mezzo all’odio.

απο την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην αποστασιοποίηση, αποδοχή και παρατήρηση

Βρίσκομαι πάλι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γιατί είμαι έτσι όμως? Ο καθένας μπορεί να βρει λόγο να είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπου κάτι δεν  πάει μετρίως εώς καθόλου καλά...ο καθένας μπορεί να γκρινιάζει, να φοβάται, να μεμψιμοιρεί, να κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα, να ταλαιπωρείται...

Τι θα γινότανε άραγε αν απλά αποδεχόμασταν αυτά τα οποία μας συμβαίνουν δίχως να τα κρίνουμε αρνητικά, αφήνοντας τα αδιάφορα να περάσουν, όπως κάνουμε όταν βρέχει, περιμένουμε να περάσει η βροχή και μετά πάμε να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες μας. Βέβαια το να αποδεχόμαστε μια κατάσταση δεν σημαίνει απαραιτήτως πως μένουμε αδρανείς, η αδράνεια δεν είναι λύση, κάποιες φορές όμως το να περιμένουμε υπομονετικά και παρατηρητικά κάτι να περάσει και να εξελιχθεί, να μεταβληθεί σε κάτι άλλο, δεν είναι πάντα κατακριτέο, αντιθέτως αν αυτή η αντιμετώπιση συνδυαστεί με ηρεμία και συγκέντρωση δίχως άγχος και πίεση, μπορούμε να καταφέρουμε διαύγεια στον νου και ξεκούραστη σκέψη, χρησιμοποιώντας την αδράνεια προς όφελος μας...μια σύνηθης «λακούβα» στην οποία μπορεί να «σκοντάψουμε» είναι η κατάσταση ανεργίας και ταυτόχρονη απεγνωσμένη έρευνα για εύρεση απασχόλησης. Ας υποθέσουμε πως ψάχνω δουλειά σαν Μηχανικός και δεν βρίσκω, για πολύ καιρό. Σιγά σιγά το άγχος ξεκινάει να αυξάνει τα επίπεδα του και η πίεση (αρτηριακή και...μεταφορική) επίσης! Ας υποθέσουμε πως δεν έχω υποχρεώσεις, παιδιά, ενοίκια, δάνεια. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετα΄...1. Πως να κάνω μια άσχετη δουλειά που δεν ξέρω, 2. Θα κάνω για πάντα άσχετες δουλειές που δεν προτιμώ? 3. Μήπως να ξεκινήσω μια μικρή επιχείρηση ψάχνοντας επιδότηση απο το ΕΣΠΑ? 4. Μήπως πρέπει να κάνω ένα παιδάκι για να έχω τι να κάνω...5. Όμως τι θα τρώει το παιδί αν εγώ δεν έχω δουλειά?...6. Μήπως είναι πια καιρός να ψάξω κάτι στο εξωτερικό? 7. Άραγε δεν είμαι λίγο «μεγάλη» για να μεταναστεύσω?...το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει άπειρες ερωτήσεις, που η πλεονότητα τους είναι απολύτως ανούσιες, περά απο κάποιο περιορισμένο αριθμό υγειών ερωτημάτων. Μα που ξέρω ποιά στιγμή να επιβάλλω στο μυαλό μου να σταματήσει να παράγει ερωτήσεις? Ακόμα μια ερώτηση....η απάντηση βρίσκεται στην παρατήρηση της ζωής μου. Πρέπει να κάτσω σε μια άνετη θέση (ο λωτός ενδείκνυται) και να αρχίσω να παρατηρώ τι συμβαίνει πραγματικά, δίχως φόβο, άγχος και συναισθηματισμούς, αποβάλλοντας τους μέχρι τώρα «οικογενειακούς και κοινωνικούς προγραμματισμούς του εγκεφάλου μου», να δω ότι μου δείχνει η ζωή την παρούσα στιγμή. Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται γιατί προυποθέτει ειλικρίνεια, επίγνωση και θάρρος όπως  κι ένα μυαλό καθαρό/έτοιμο  να παρατηρεί, μια όχι τόσο αυτόματη διαδικάσια!!!  

Εν κατακλείδι θα έλεγα πως η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μπορεί να αντιμετωπιστεί αρχικά με μια προσπάθεια αποστασιοποίησης απο την ίδια την κατάσταση (κάνοντας γιόγκα, περίπατο στο βουνό, αθλητική δραστηριότητα κλπ), αποδοχή της και τέλος παρατήρηση του ευρύτερου πλαισίου της ζωής μας.

Απλή συνταγή και πάντα εφαρμόσιμη!!!! Καλή όρεξη...

Πρακτικότητα κι εξέλιξη

Όλη μου την ζωή ήξερα πως δεν ήμουν ιδιαίτερα πρακτικός άνθρωπος. Γιατί, δεν το  γνωρίζω, αλλά έτσι ήταν. Στο γυναικείο φύλο, δεν είναι και πολύ σπάνιο φαινόμενο η έλλειψη πρακτικότητας, ίσως γιατί για επί αιώνες ολόκληρους ο άντρας προέβλεπε για να φέρει «το ψωμί στην οικογένεια» και η πρακτικότητα και η αμεσότητα του, ήτανε ωφέλιμα στοιχεία της προσωπικότητας του άντρα...εν αντιθέσει  με την θεωρία και τις σκέψεις μονάχα, δεν βγαίνει «μεροκάματο», έτσι η πρακτικότητα και ο ρεαλισμός, ή και ενίοτε ο μπρουταλισμός (όταν τα πράγματα είναι όντως μπρουτάλ) μπορεί πιο εύκολα να φέρει εισόδημα.  Μετά απο σκέψη, δεν κρίνω πια τόσο αρνητικά την προαναφερόμενη πρακτικότητα, αντιθέτως, την θεωρώ απαραίτητο στοιχείο για την επιβίωση μας, ένα βήμα πιο μπροστά για την αποδοχή της πραγματικότητας, ξερός ρεαλισμός χωρίς  πολλά πολλά!!!  Απο την άλλη βέβαια η ζωή είναι λίγο βαρετή αν δεν έχει και λίγη ουτοπία μέσα της, έτσι δεν είναι?

Σε μερικές περιπτώσεις πάλι, παραδείγματος χάριν στις σχέσεις, μετά απο κάποιο χρονικό διάστημα η πρακτικότητα γίνεται απαραίτητος σύντροφος!! Άλλο βέβαια να είμαστε «ωμοί» στην σχέση και αγροίκοι κι άλλο να είμαστε προσγειωμένοι και να ξέρουμε τι ζητάμε και προς τα που βαδίζουμε. Κάποτε απεχθανόμουνα αυτόν τον πραγματισμό, στηριζόμουν εξολοκλήρου στα συναισθήματα της στιγμής  και πίστευα πως θα μείνουν συνέχεια τα ίδια, ίδια ένταση, ίδια θέληση, ίδια πυγμή. Όμως γρήγορα κατάλαβα πως δεν είναι έτσι, δεν μπορεί τίποτα να μείνει αναλλοίωτο και ίδιο, όλα εξελίσσονται, αλλάζουν μέρα με την μέρα, τα παιδιά μεγαλώνουν, οι ενηλικες επίσης, η μέρα γίνεται νύχτα, ο χρόνος περνάει, η ζωή αλλάζει χρώμα, οσμή, υφή, έτσι συνειδητοποιούμε πως η εξέλιξη μας δεν είναι επιλογή.

"Μη δινεις σημασια..."

Καποιες φορες ειναι ολα δυσκολα, αργα, σιωπηλα.

Θελεις να μπεις μεσα σε ενα κελυφος σαλιγκαριου

και να μεινεις εκει, για οσο καιρο χρειαστει...

Καποιες φορες χανεις το ενδιαφερον για ολα και

οσους αγαπας, στεκεσαι εκει κι απλα αναπνεεις,

ακουσια, ρηχα, αθορυβα.

Μα ειναι περαστικες οι "καποιες φορες", μη δινεις σημασια.

Θα φυγουνε μολις ερθει η σειρα τους. Θα τις ξεχασεις μολις

βγει ξανα ο ζεστος, δυνατος ηλιος, μολις κοιταξεις στα ματια

ενα παιδι, μολις σου χαμογελασει ενας αγνωστος καλοσυνατος

ανθρωπος, μολις ξαναθυμηθεις την αμετρητη αγαπη των γονιων σου.

Χανεις πολυτιμο χρονο απο τις επομενες φορες, αν υπεραναλυσεις

τις "καποιες φορες", δεν πρεπει να σε παρασυρουν στους σκοτεινους

διαδρομους των περιστασιακων αρνητικων συναισθηματων που προκαλουν...

αγνοησετες κι προσκαλεστες να μεινουν στο μυαλο σου οσο μενει

ενα πουλακι επανω σε ενα κλαδι δεντρου...ελαχιστα...ειναι απλα περαστικο.

Να βλεπεις το φως στο σκοταδι,

ν ακους την φωνη μεσα στην απολυτη σιωπη,

να αναγνωριζεις την αγαπη μεσα στο μοχθηρο μισος.