σ αγαπω

https://www.youtube.com/watch?v=7kcOd1x59JE&list=RDMM7kcOd1x59JE

Ευτυχως που υπαρχουν οι ποιητες/συνθετες σ αυτην την ζωη και μας παρεχουν εμπνευση...
Ref: "Σ΄αγαπώ, Μαύρη Μαγιονέζα, 1998".Οι παρακάτω στίχοι είναι απο το παραπάνω τραγούδι.

"Δικιά μου είναι η βροχή
Που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ’ αλήθεια, πεινάω πολύ
Θέλω να φάω την καρδιά σου
Όσο σε θέλω πόνεσέ με …
Ζήτα μου να ιδρώσω…
Θλίψε με, φόβισέ με…
Κάνε με να τελειώσω…"


Οταν σου ερθει το τουβλο στο κεφαλι, πονας.
Στην αρχη θαρρεις πως οχι, δεν επεσε στο κεφαλι σου, τ αρνεισαι.
Μετα πονας τοσο πολυ που τ αποδεχεσαι, δεν μπορεις να εθελοτυφλεις,
ναι πονας παρα πολυ.
Μετα κατι πρεπει να κανεις, εχεις και δουλεια να βγαλεις,
ναι αυτην που λατρευεις με την ψυχη σου,
μα κατι κανε, κουνησου!!
... βαζεις παγο, on anf off, μην παθεις κι εγκαυμα.
Αρκετες μερες, κρυοθεραπεια, παντα δουλευει, εγγυηση σου λεω, καντο!!

Ξεπρηζεται λιγο το φουσκωμα, επιτελους.
Σιγα σιγα αρχιζεις και νιωθεις, πριν ειχες μπει στην καταψυξη,
οι αισθητηρες καταχωρουσαν μονον πονο, παντα επιλεκτικοι οι αισθητηρες σου.

Νιωθεις την ενεργεια της ανιδιοτελους αγαπης,
της αορατης δυναμης, της ροης των αισθησεων,
στα 1000, ισορροπημενη ενταση, ζωντανια,
ολα σου τα κυτταρα ειναι εκει, στην μαχη, οχι δεν πολεμανε,
αποδεχονται και ζουνε με χαρα και sparkle οτι κι αν ζεις.
Εξαλλου το μυαλο σου βαζει ταμπελες, "δεν ειμαι καλα, δεν νιωθω ετσι η αλλιως",
οκ ενταξει, μας επεισες..

Βαλε την καρδια σου στην μεγαλυτερη ταχυτητα που υπαρχει, αντι του νεκρου,
και θα δεις τι χαμος θα γινει.
Εσυ τον δημιουργεις τον χαμο,
κανενας δεν υπαρχει εκει εξω.
Κανενας αλλος.

Ζησε τωρα

Νιωσε

Αγαπησε

Ευχαριστησου

Δεν υπαρχει καλο η κακο

Εσυ το δημιουργεις!

easy come easy go

https://www.youtube.com/watch?v=XqeKtqUN2BQ

Άραγε μπορείς να διώξεις τα δύσκολα συναισθήματα; 

να μην τα επιλέξεις; μπα..έχω την εντύπωση πως δεν γίνεται, αδύνατον. 

 Ξερω καλα πως μια μερα θα έρθουν και μια αλλη μερα θα φύγουν. 

Το να πιστέψεις ομως πως μπορείς να τα αποφύγεις είναι πλάνη του νου. 

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου. 

Όσο τα αποφευγεις τόσο θα σε κυνηγάνε.

 Αν απόδεχτείς την ύπαρξη τους, ίσως και να φύγουν λιγότερο αργά..

Εκείνες τις "καπως" στιγμές, η αναπνοή δεν ρέει πια σαν νερό, όπως συνήθως, 

ο νους έχει  άπειρες άναρχες σκέψεις, το σώμα, μια αίσθηση ξύλου 

με μια εσωτερική δυσκαμψία σαν να έχουν γίνει σχεδόν στερεά, τα υγρά του σώματος  σου 

(λέμφος, αίμα, νερό), δεν κινούνται πια.

Για καποιο χρονικο διάστημα δεν ζεις τα δύσκολα,  

ετσι νομίζεις πως δεν θα έρθουν ξανα ποτε στον δρομο σου. 

Εκει ακριβώς ξεγελιεσαι. 

Για κάποιον αγνωστο λόγο συνηθίζεις τα όμορφα και όταν έρθουν τα "άλλα" ξανα, 

νομίζεις πως σε χτύπησε ο κεραυνός του Δια στο κεφάλι, 

άνοιξε μια τεραστια ρωγμή εκει οπου περπατουσες και εχεις πεσει μεσα βαθια στη γη...

Ετσι τα υγρα σου, έγιναν στερεα. 

Σα λασπη ακινητη. 

Ο χωρος οπου βρεθηκες ειναι χιλιομετρα κατω απο τη γη, 

η καρδια σου νιωθεις πως εχει σταματησει, μαζι με τον χρονο.
 Έχεις μπερδευτεί. 

Χτυπάει πολυ αργά αλλά εσύ νιωθεις πως έχει παγώσει, 

σαν να στην βγάλανε ξαφνικά απο το στήθος σου

και την κοιτας μπροστά σου, 

μεσα σ εναν διαφανή καταψύκτη που μοιάζει με γυάλα.

Χτυπάει αλλά είναι εκεί μέσα.
Έξω από το σώμα σου. 

Μέσα στη γυάλα - καταψύκτη.

Την κοιτάς και δεν ξέρεις τι συνέβη.
Της μιλάς και δεν σου απανταει.
Έχει συρρικνωθεί.
Έχει παθει αμνησια και

 οι δεικτες των αισθήσεων της εχουν μηδενιστει.

Πας να κοιμηθείς κι ελπίζεις πως αύριο το πρωί θα επανέλθει στην θέση της

ζωντανη...

lose yourself

Περι…τυφλοτητας!!

https://www.youtube.com/watch?v=6Un9HLDCTCs

Ημουν στη κουζινα. Μαγειρευα. Εμπαινε κρυο από καπου, μου φανηκε από κατω. Ανακαλυψα καθως εψαξα πως όταν κανανε την ανακαινιση δεν τοποθετησαν σοβατεπι κατω από τον παγκο της κουζινας. Δηλαδη εκει οπου υπεθεσαν πως δεν θα φαινεται δεν μπηκε. Και μαλιστα σε καποια σημεια φαινεται και το μπετον, δεν εχει καν σοβαντιστει, ποσο μαλλον βαφτει!!!  Κι όλα αυτά τα διαπιστωσα ψαχνοντας από πού μπαινει το κρυο ρευμα. Αφου ολοκληρωσα αυτην την σπουδαια διαπιστωση ανακαλυψα πως ειχα την πορτα της κουζινας σε ελαφρια ανακληση. Δηλαδη το ρευμα εμπαινε πρωτιστως από εκει!!

Κι αναρωτιεμαι ποσες εκατονταδες φορες εχει συμβει στο παρελθον το μυαλο μου να κανει μια σπουδαια ανακαλυψη, μαλλον που πιστευει πως είναι σπουδαια…γιατι απλως του εχει ξεφυγει ο αληθινος λογος για τον οποιον κατι συμβαινει?

Κοινως, εχουμε στον νου μας μια ιδεα, σκεψη κι ευκολα θαρρουμε πως μας φανερωνεται η ολη η αληθεια.  Κι όταν ηδη εχουμε μια εντυπωση, μετα όλα τα αλλα, οσο μπροστα μας κι αν είναι,  παιζει και να μην βλεπουμε. Γιατι συμβαινει αυτό? Δεν ξερω αν με ενδιαφερει το γιατι. Σιγουρα όμως μ ενδιαφερει αυτή η αστεια διαπιστωση. 

Νομιζουμε κατι, γιατι δεν βλεπουμε. 

Στιγμιαια πεποιθηση, δεν ξερω πώς να το πω, κι είναι λες και την στιγμη που εχουμε μια εντυπωση θελουμε παση θυσια να γινει και πραγματικοτητα, σαν να βαριεται ο νους να ανιχνευσει παρατηρωντας αντικειμενικα. Ποσα παιχνιδακια παιζει ο νους? Κι αν μεγενθυνω αυτό το παραδειγμα θα είναι σαν να ισχυρίζομαι πως για να κανω σωστη αναλυση των πραγματων θα πρεπει πριν να σκεφτω να παρατηρω γυρω μου, διχως να σκεφτω, Τιποτα. Μπλακ. Αδειο. Παρατηρω διχως σκεψη στο πισω μερος του κεφαλιου. Δηλαδη αισθηση  πριν την σκεψη. 

Μηπως κι ο ερωτας  είναι κατι τετοιο? Εχω μια αναγκη μια δεδομενη στιγμη και θαρρω πως αυτος που συνανταω είναι αυτος που επιθυμω και παντα επιθυμουσα και σταματαω να βλεπω, να παρατηρω, και μετα από 6 μηνες δεν είναι πια. Γιατι? Εδώ νομιζω υπαρχουν δυο καλυτερες εναλλακτικες/σεναρια. Ξερω τις αναγκες μου και εχω υποψιν πως παιζει και ναμε κουμανταρουν ετσι κρατω μικρο καλαθι…η βουταω ακομα πιο βαθια. Αναγκες για ποιον? Για την κοινωνια, την μανα μου ή τους συγγενεις και φιλους? Δηλαδη ξερω τι θελω ΕΓΩ, η απλως νομιζω πως ξερω? Δεν είναι κακο να ερωτευεσαι αλλα αν κρατας μικρο καλαθι δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Άλλο ερωτας, άλλο συνειδητα θελω να συντονισω τη ζωη μου με καποιου αλλου. Δηλαδη..καμμια σχεση. Το πρωτο είναι χασιμο χρονου (κυριως την 15^η φορα που ερωτευεσαι), το δευτερο είναι…χμμμ…ξερω τι είναι αληθεια? Νομιζω ναι. Το 2^ο είναι εξελιξη, προσωπικη και διαπροσωπικη, είναι ωριμανση, είναι βαθος, διπλοτσεκαρισμα πως δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Όχι ότι δεν μπορει να παει στραβα αλλα όπως κάθε τι που αγαπας και προσπαθεις να το πραγματοποιησεις, είναι ρισκο, αλλα δεν πειραζει, γιατι είναι συναμα κι εξελιξη.

Ζουμε σε μια κοινωνια που δεν θελει να σκεφτομαστε (εκουσια) και πολυ. Που προαγει τον ερωτα, τις συλφιδες γυναικες, το ξοδεμα των χρηματων για υλικο σκοπο, δε συμφερει κανεναν να σκεφτεσαι συνειδητα, να αγαπας συνειδητα, να εχεις συνδεση με τον εαυτο σου.  Αν στην δραστηρια ερωτικη σου ζωη εχεις 10 αντρες για τους 2-6 πρωτους μηνες θα αγοραζεις ρουχα αξεσουαρ εσωρουχα προς εντυπωσιασμο του, θα κανει ο ενας στον αλλον ηλιθια δωρα που πιο αχρηστα πεθαινεις, θα βγαινεις ασταματητα, θα πινεις και θα προετοιμαζεσαι να χοντρυνεις μετα τον έναν χρονο, τρωγοντας μπεργκερ ντελιβερι στο σπιτι. Κοινως μεσα σε 10*6 μηνες θα εισαι πιο καταναλωτικος από ότι συνηθως. Αρα, συμφερει να ερωτευτεις για οποιον εχει οφελος.

Μας εχει επηρεασει τοσο η κοιωνια που εχουμε χασει τα αυγα και τα πασχαλια. Μας κινουνε κανονικα σαν να ειμαστε μαριονετες στο μαπετ σοου. Κι όταν πια περασει η νιοτη και οι ερωτες και τα εσωρουχα δεν μας κανουν κλικ, το απολυτο κενο. Now what? Ενταξει αν εχεις παιδια σωζεσαι, ασχολεισαι με αυτά και η ζωη περναει. Αν όχι, την πατησες, πρεπει να βρεις ασχολια, να περναει ο καιρος. Καμια φορα βλεπω γυναικες  γυρω στα 60-65 να κοιτανε βιτρινες με φαντεζι ρουχα και κολλαω.  Κι όμως αυτό προβαλλεται γυρω μας, ομορφια, λουσο, antiage, όχι βεβαια μην γερνας δεν κανει, μεινε νεος.  Κι αναρωτιεμαι τι να θελει αραγε αυτή η κοινωνια από εμας? Εκτος του να καταναλωνουμε, θελει κατι άλλο? Θελει το καλο μας, να εχουμε ποιοτητα ζωης? Μπα. Όχι. Ή ναι. Εφοσον η ποιοτητα ταυτιζεται πια με τα χρηματα. Γιατι όλα αγοραζονται. Όλα. Αρα ναι, ποιοτητα είναι να ξοδευεις και να μοιαζεις ομορφος και νεος. Αυτό προσπαθησε και θα εισαι μεσα…μεχρι που δεν θα μπορεις να αφηφισεις το γηρας ουτε εμφανισιακα και θα παθεις καταθλιψη και θα αναρωτιεσαι ΠΩΣ επαθες κατι τετοιο, αφου ειχες ποιοτητα ζωης. Τι συνεβη?

Η κοινωνια μας δεν θελει να εχουμε συνδεση με τον εαυτο μας. Για αυτό και δεν την προωθει. Ηρθε η γιογκα στην δυση και εχει γινει πια γυμναστικη!! Από πού κι ως που λεω εγω? Χιλιαδες χρονια, ηταν διαλογισμος, φιλοσοφια, τωρα εγινε γυμναστικη. Απλα, γιατι αν ξυπνησουμε  δεν θα μας χρησιμοποιει πια. Θελει να ειμαστε προβατακια μπε. Τι κι αν στα 60+ αρχιζουμε να φλιπαρουμε? Το 75% των μαμαδων συνομιληκων μου είναι με αντικαταθλιπτικα και δεν είναι τυχαιο. 

Δυσκολο πραγμα η "αποδομηση" (deconstruction). Αν ομως το κανεις, εστω στα πιο βασικα θεματα της ζωης σου, βρισκεις σιγα σιγα εσενα, ή αν δεν βρεις εσενα, αρχιζεις και "σε ψαχνεις". Τουλαχιστον δεν εισαι πια αυτο που η κοινωνια ηθελε να εισαι. 

Μια φορα ζεις κι αυτη καλο ειναι να την ζεις μεσα απο τις αισθησεις ΣΟΥ κι οχι αλλων.

Η Αλίκη κι εσύ

Θα σου διηγηθώ κάτι. 

Μπες μέσα στην ιστορία και ψάξε εσένα... 

Ήταν μια κοπέλα, 

σχετικά επικοινωνιακή, ήσυχη που της άρεσε να έχει ισορροπία στη ζωή, 

το γράψιμο, η διασκέδαση, οι άνθρωποι και η ίδια η Ζωή. 

«Δούλευέ» αρκετά, με τον εαυτό της και με τους άλλους, ήταν μέρος της δουλειά της. 

Μια ζέστη μέρα καλοκαιριού, Μέτα από χρόνια συνεχόμενης δουλειάς, ένιωσε κουρασμένη 
και έντονη ανάγκη να φύγει έξω στην φύση μακριά από την πολυκοσμία, για λίγες ήμερες, ήτανε επιτακτική ανάγκη. Ίσως και με το αγόρι της, της αρέσει, δεν μιλάει πολύ, είναι ήσυχος και έχουν «σύνδεση». Ήθελε να πάει σ ένα απομονωμένο μέρος, μη κοσμικό, με πολύ πράσινο. 
Αυτά όμως δεν γίνανε ποτέ. Αμέλησε την ανάγκη της. Ξέχασε τον εαυτό της.

Άφησέ τις συγκυρίες της Ζωής των γύρω της να αλλάξουν την ανάγκη της, να επαναφορτίσει τις μπαταρίες. Άφησέ τον εαυτό της να αδειάσει, ξεπέρασε το όριο της ρεζέρβας. Ως αποτέλεσμά, ακούσια μπήκε σε κινούμενα ψυχολογικά "νερά", δικά της και των κοντινών της. Άρχισε να λειτουργεί σε κατάστασή "fight or flight mode". Ακούσια. Δεν ήξερε τότε τι της συνέβαινε, ήταν σε φάση "μάχης". 
Οι άνθρωποι της, απαιτούσαν επειγόντως 

την προσοχή της, σχεδόν όλο τον χρόνο της, τη διάθεσή της, την γνώμη της, την ενέργεια της. Δε μπορούσε να πει όχι. Δεν ήθελε. Ήθελε, βαθιά μέσα της να μετριάσει την ενέργεια που ξόδευε, άσκοπα, σε νεύρα άλλων, άγχος, προβλέψεις - σενάρια φορτισμένα αρνητικά. 

Δεν έβαλε όριά, δεν είχε ενέργεια ίσως να τα θέσει, 
ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη η όλη κατάσταση, αφέθηκε στην παλίρροια. 

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, έχασε μέρος του εαυτού της, αποσυνδέθηκε και φυσικά ως αποτέλεσμά αποσυνδέθηκε και από τα αγαπημένα της πρόσωπα. Πως και γιατί έγινε αυτό? Δεν είχε ιδέα.

Μέτα από καιρό πίεσης και «αποσύνδεσης» , όταν το τοπίο άρχισε να καθαρίζει, κατάλαβε πως στην πιεστική Ζωή που όλοι ζούμε, αν δεν βάλει η ίδια όριά, την στιγμή που πρέπει, θα «χάσει την μπάλα», θα χάσει τον έλεγχο των επιθυμιών της, τους στόχους της και συνεπακόλουθα θα χάσει και την ποιότητα των σχέσεων της. 
Η ισορροπία είναι λεπτή, σαν γυαλί. 
Δεν γνωρίζω τι πρόφτασε να αποφύγει και τι όχι, πάντως για καλή της τύχη διαπίστωσε πως δεν ήταν η αρνητική ενέργεια των άλλων που την βύθισε αλλά η έλλειψη της δίκης της επίγνωσης.    

Είχε ξεχάσει να εστιάσει μέσα της. Τι της συμβαίνει. Τι δέχεται, τι δίνει. Πως επιθυμεί να δράσει και να επιλέξει να μην αντιδράσει αυτόματα. 
Να βρει χρόνο να νιώσει, να κατανοήσει, να δει αληθινά μέσα της, να μην θάψει, 
να μην αυτό-ξεγελαστεί, να μην αποσυνδεθεί. 
Συνειδητοποίησε πως όταν οι συνθήκες δυσκολεύουν πολύ πρέπει να μπει μέσα της πιο βαθιά, να ανακαλύψει νέους τρόπους να αντεπεξέλθει, στη Ζωή, στις σχέσεις, στις καταστάσεις της καθημερινότητάς. Να θυμηθεί πως όση δυσκολία και αν υπάρχει, θα περάσει. Κι αυτό θα την εξελίξει και θα μεταμορφώσει τις σχέσεις της με τους συνανθρώπους της, έξαλλου, θέλει δεν θέλει, όλα αλλάζουν, συνέχεια, ασταμάτητα,

κάθε δευτερόλεπτο, στην φύση , άρα και στη Ζωή. 

Η κοπέλα άρχισε σιγά σιγά να έχει ξανά σύνδεση με τον εαυτό της,

άρχισε να βάζει τα όρια της εκεί, όπου κι όταν, χρειάζεται.

Ευχαρίστησε τις κακές συγκυρίες που την ωρίμασαν και υποσχέθηκε

να μην ξεχάσει ξανά,
 πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή  

από τη σχέση της με τον εαυτό της.

Αν αυτή λειτουργεί άρτια, θα υπάρχει ισορροπία,

αν δυσλειτουργεί, θα υπάρχει χάος.

Χάος

https://www.youtube.com/watch?v=fOpD8SOAJnM

Τι είναι αυτό που συμβαίνει μέσα σου

όταν νιώθεις μια κατάσταση εντροπίας,

ένα χάος στην καρδιά και στην ψυχή?

Συνάμα έχεις μια βαθιά γνώση,

αυτό το χάος κινείται προς την ισορροπία.

Μία ζυγαριά που έχει φλιπάρει 

κι οι δείκτες της ξεπρόβαλαν στην τρίτη διάσταση

στον άξονα Ζ.

Πως αντιδράς?

Την κοιτάς και περιμένεις.

Της δίνεις χρόνο να επανέλθει.

Να επιστρέψει στους άξονες της Χ και Ψ, 

ο Ζ δεν της ανήκει. 

Αρπάζεις του δείκτες της και γρήγορα

τους τακτοποιείς.

Απαγορεύεται να κινείται στον Ζ.

Φοβάσαι μην "φύγει".

Δρας με βία κι επιβολή.

Την παρατηρείς από μακριά,

με υπομονή, αναμένεις.

Αν συνέλθει ξαναζυγίζεσαι επάνω της,

συνεχίζεις τη ζωή δίπλα της.

Αν χαλάσει εντελώς 

την χαιρετάς.

Η κοινή σας πορεία λήγει εδώ.

Επιλογές.

Διαφορετικά επίπεδα αντίληψης.

Διαφορετικά μονοπάτια.

Ο εξωπλανήτης με κωδικό όνομα HD 189773b

https://www.youtube.com/watch?v=0RyInjfgNc4

Και να που μια μέρα με ελαφριά συννεφιά, αδιάφορη, φαινομενικά όμοια με τις άλλες...

ξυπνάς και νιώθεις...κάτι εξωγήινο να σου έχει συμβεί. 

Σαν να είσαι σε άλλο,  σ' ένα νεοσύστατο πλανήτη. 

Σου εισάγουν οξυτοκίνη στις φλέβες, συνέχεια όμως.

Κάνεις ένα διάλειμμα αναζητώντας τον καθημερινό σου εαυτό,

έτσι για να θυμηθείς το πως ένιωθες πριν να ανοίξεις την εικονική πόρτα του πλανήτη

και να διαπιστώσεις πως ναι, δεν ονειρεύεσαι, έχεις μεταφερθεί σε άλλον πλανήτη.

Ακούσια θέλεις να πας πίσω. Άκυρο. Δεν μπορείς να πας πίσω. Αυτό ήταν. Είσαι αλλού. 

Αποδέξου το. Ζήστο. Έχεις πάρει έναν δρόμο που εσύ δημιούργησες αλλά παντελώς άγνωστο. 

Η ταμπέλα γράφει unknown destination και μονόδρομος! Οκ, τ αποδέχεσαι, το έπιασες, 

αυτό είναι. Θα περάσει. Αυτό συμβαίνει πάντα. Αποκωδικοποιεί το σώμα την νέα διαδρομή, 

έτσι την θυμάται και μετά την συνηθίζει και την επαναλαμβάνει.

Έτσι δεν είναι?

Κι όμως, όχι τώρα. Έφτασες στον πλανήτη.  Σου άνοιξε την πύλη.

Μπήκες, γνώρισες το νέο περιβάλλον του (νόμισες), εδώ περιμένεις να 

καθίσεις σε μια πολυθρόνα και να δεις το έργο σαν όλα τα έργα που έχεις δει...χμμμ μπα!!

Κάθε μέρα πέφτουν στο κεφάλι σου μικροί κομήτες που σε μεταμορφώνουν εσωτερικά 

σε διακτινίζουν, τραβάνε τη σκέψη σου χιλιάδες μίλια μακριά, unknown inputs παντού.

Νιώθεις τον εγκέφαλο σου να αλλάζει δομή. 

Τα εσωτερικά σου όργανα να κινούνται δραστήρια

την ενέργεια σου να περιλούζει όλα σου τα κύτταρα με ένα αόρατο red bull.

Φρικάρεις βέβαια λιγάκι αλλά δεν υπάρχει όπισθεν.

Κάτσε και δες το έργο. κωμωδία, θρίλερ, κοινωνικό? Έργο, σειρά, τριλογία?

Δεν ξέρεις. Δε πειράζει. Θα δείξει. 

Διαλογίσου με τον HD 189773b.

Η δυναμη του τωρα

Η  ποιοτική δύναμη του να ζεις το τωρα. Να μην προβλεπεις, αποτρέπεις, επιβάλλεις, παρακινεις. Απλώς να ζεις το τωρα με συνειδητότητα κι επαγρύπνηση.
Καμία φορά, αυτα που συμβαίνουν στη καθημερινότητα ειναι σαν να μας δίνουν μια σφαλιάρα ωθωντας μας εκτός της ζώνης άνεσης μας, σαν να μας ταρακουνάνε για να ξυπνήσουμε.

Ας δώσω ενα παραδείγμα για να εξηγήσω πως ενα φαινομενικά τυχαίο γεγονός στη ζωή σου μπορει να σε ρίξει απ την καρέκλα σου καθως κάθεσαι ανέμελα, να σε διώξει για λιγο απο την comfort zone σου! Πως το "εγω γνωρίζω" μπορει να σε πιάσει στα πράσα σε μια στιγμή επανάπαυσης...και να αρχίσεις να συνειδητοποιείς πως γνωρίζεις...την τυφλά σου!

Έζησα στην Αγγλία 4,5 χρόνια. Άλλαξα καμία 4-5 σπίτια και 4 πόλεις...ταξίδευα συνεχεια με οτι μέσο μεταφοράς υπαρχει, συμπεριλαμβανομενων των coaches που ειναι τα λεωφορεία που συνδέουν διάφορες πόλεις. Καλός προσανατολισμός, άνεση στο να   "διαβάζω" τα εισιτήρια, αλλαγές τρένων κλπ. Εχω δυο χρόνια που επέστρεψα Ελλάδα. Αυτο το Πάσχα αποφάσισα να παω να βρω την αδελφή μου και τα ανήψια μου στο Bath Spa, περίπου 1,5 ώρες νότια του Λονδίνου. Την διαδρομή αεροδρόμιο Γκατγουικ Λονδίνου - Bath ισως και να την είχα κάνει 10 φορές. Έλεγα πως γνώριζα..τα πάντα..κι όμως την πάτησα glamorously!

Πρωί Μ.Παρασκευης ξεκινάω απο Θεσνικη προς Γκατγουικ. Προσγειωνόμαστε οριακα στο αεροδρόμιο του Λονδίνου και παρόλη την λαοθάλασσα που περιμένει στον έλεγχο διαβατηρίων, λιγάκι τρέχοντας οδεύω προς το coach station απο όπου θα έπαιρνα το λεωφορείο για να φτάσω στο Bath. Φτάνω 5 λεπτά πριν την αναχώρηση. Ζηταω info δείχνω το εισιτήριο μου τυπωμένο και μια εργαζόμενη των National Express coaches με ενημερώνει πως για να παω στο Bath πρέπει να μπω


στο λεωφορείο για Northampton. Υπόψιν το Northampton...βρίσκεται βοριά. Το Bath νότια. Μπαίνω. Πιάνω μια ωραία άνετη θέση στα δερμάτινα μεγάλα καθίσματα του λεωφορείου, ανοίγω το βιβλίο μου που αδημονούσα να τελειώσω και εισέρχομαι μέσα στον κόσμο του, όπου σκοπεύω να παραμείνω μέχρι να φθάσω στον προορισμό μου. Δεν ήθελα να αλλάξω πλευρό. Ήμουν κουρασμένη με λιγο ύπνο κι ήθελα όπως λένε άπλως να "αράξω". Φεύγω απο την σφαίρα του τωρα και αφήνω την κρίση του μυαλού μου να κοιμηθεί και την προσοχή μου να χαθει μεσα στην ιστορία που διάβαζα, "οι απίστευτες περιπέτειες του Κ. Μανιτάρη Κάπα". Σταματάω να σκέφτομαι. Απλώς διαβάζω τις λέξεις του βιβλίου μου. Επαναπαυόμαι και ξεκουράζομαι...το λεωφορείο κάνει μια στάση στο Χίθροου (θυμάμαι πάντα αυτη τη στάση σε προηγούμενων χρόνων ταξίδια) κι έπειτα αναχωρεί προς Northampton,μετα απο όπου φαντάστηκα θα κατευθυνθεί προς Bath....φθάνουμε στο Northampton κι ο οδηγός αναγγελθεί "end of service please, everyone gets off"....εγω βγαινω βίαια απο τη διάσταση του βιβλίου μου και...μένω σύξυλη μ αυτο που ακούω!  Γρήγορα διαπιστώνω πως θα έπρεπε να είχα κατέβει στο Χίθροου και να είχα αλλάξει λεωφορείο και πως ενώ σε μισή ώρα θα έπρεπε να ειμαι στον προορισμό μου...βρίσκομαι δίπλα σε κατι χωράφια..βορια του Λονδίνου ενώ θελω να παω νότια...μέσα σε δευτερόλεπτα διαπιστώνω πως μου δώσανε ανεπαρκείς πληροφορίες και πως το τεμπέλικο μυαλό μου που θεώρησε πως γνώριζε τη διαδρομή καλα, εκανε το γκράντ σφάλμα να επαναπαυτεί και να μην διπλό τσεκάρει τις πληροφορίες που πηρε.

 Ήθελα να με δολοφόνηςω για αφέλεια, αμέλεια, ηλιθιότητα και τυφλή εμπιστοσύνη στον Εγγλέζο εργαζόμενο της National Express. Ήταν ήδη 18.00 και Μεγάλη Παρασκευή. Αν άρχιζα να βρίζω τον οδηγό για το πρόβλημα που μου προκάλεσε η συνάδελφος του και δεν βιαζομουν να το λύσω, θα βρισκόμουν σε κανένα dodgy b&b στο Northampton και ιςως να έκανα Πάσχα με τις κατσίκες της περιοχής μιας και Μεγάλο Σάββατο τα δρομολόγια τρένων και λεωφορείων ειναι ελάχιστα αν υπάρχουν κάποια!


Εν συντομία, πήρα ενα τρένο, ενα ταξί στο full countryside του Northampton, έτρεξα σε εναν αλλο σταθμό λεωφορείων στη μέση ενός άλλου πουθενα και άρπαξα ενα αλλο λεωφορείο το οποίο με πήγε στο Κεντρικο Λονδίνο και έπειτα απο μια ώρα αναμονή έφτασα πάλι στο...Χίθροου δηλαδή εκεί όπου ήμουν πριν 5 ώρες...κέκανα άλλες 3 ώρες ταξίδι για να φτάσω Εν τελεί στον προορισμό μου μετα απο 7 ώρες καθυστέρησης και πολλές βόλτες με το magic bus around London.

Τι είχε ακριβώς συμβεί...? Επαναπαύτηκα για λιγο, έφυγα απο το τωρα...και ως αποτελεσμα βρέθηκα να κάνω βόλτες γύρω απο το Λονδίνο με λεωφορείο. Εμπιστεύτηκα την κρίση ενός αδιάφορου υπαλλήλου, έβαλα την προσωπική μου κρίση στο stand by και την πάτησα. Αγχώθηκα, άργησα, χρεώθηκα, κινδύνεψα να μεινω Μεγάλο Σάββατο σε ενα άγνωστο μέρος μόνη μου...κι όλα αυτα γιατι έδωσα την ευθύνη σε κάποιον άλλον, για ενα θέμα καθαρά δικό μου...τον προορισμό μου κάπου.

Υπευθυνότητα κι επαγρύπνηση 24/7 anytime anywhere...πλήρης αφυπνιση...

Καλη Ανάσταση