common people feelings

https://www.youtube.com/watch?v=yuTMWgOduFM

I wanna share that funny feeling with you...

you know that one which is kinda 

falling in love with life,

that feeling of connection with the universe, 

that one flowing all over the liquids of your body and 

through the cells of your divine brain making you feel

more than pure mater

more than human

kind of immortal

 expansion of your limitless energy

sort of immensive gratitude for your life 

pink color love flowing in your blood

from your feet to your heart

making it wanna pump out of your body....

Έρωτας και θάνατος

https://www.youtube.com/watch?v=WowHZXySGf0

Είχε δυνατό αέρα.

 Κοιτούσα τη συντονισμένη κίνηση ενός δέντρου και του φυλλώματος του

καθώς φυσούσε θορυβωδώς. 

Ο κορμός σταθερός, 

ακούνητος, 

τα  κλαδιά και φύλλα πάλλονταν ρυθμικά, 

ανάλογα με το βάρος τους και τα φυσικά τους χαρακτηριστικά.

Τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα χορεύανε αγκαλιά με τα μποφόρ του ανέμου,

τους έκανε αληθινά ότι ήθελε.

Το βλέμμα μου καρφωμένο εκεί, 

στην εντροπική κίνηση του ενός,
στην απόλυτη ακινησία του άλλου.

Ξαφνικά ένα κλαδί ράγισε κι άρχισε να γέρνει,

σε λίγο ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο, 

Νεκρό.

Ο άνεμος ζητάει παντελή αποδοχή δίχως συζήτηση, 

δίχως εναλλακτική αντίρρησης.

Πλήρης υποταγή σε αυτόν.

Τους πιο αδύναμους τους ελέγχει παντελώς.

Όχι όλους όμως.

Τα λεπτά κλαδιά υποτάσσονται.

Τα πιο χοντρά δονούνται μαλακά.

Ο κορμός δεν κουνιέται.

Αυτός έχει ρίζες, βαθιές που φθάνουν μέτρα κάτω απο την γη.

Τίποτα δεν θα τον κουνήσει...

σχεδόν τίποτα.

Κι αν γίνει σεισμός?
 Ίσως σπάσει. Ίσως κι όχι.

Κι αν σκάψεις βαθιά και του κόψεις τις ρίζες?

Ξέρεις πόσο βαθιές όμως είναι, έτσι δεν είναι?

Ξέρεις πόσα χρόνια μπορεί να ζήσει ένα δέντρο?

Θέλεις να τις κόψεις?
Αν το κάνεις..
πέθανε.
Δική σου επιλογή.

My "blue" soul

https://www.youtube.com/watch?v=rB6OlJqV1rQ

Οι γονείς μου διανύουν τα μέσα της δεκαετίας των 70 ετών.
80, μέσος όρος ηλικίας στην Ευρώπη.
Ταξι'δευαν σήμερα.

Καθώς τους συνόδεψα στο ταξί,
τους παρατηρούσα...
Είχαν μια σκιά στεναχώριας που αφήνουν το "σπίτι τους".
Έτσι μου ήρθε μια εικόνα στον νου..

Όλη μας τη ζωή δημιουργούμε εντυπώσεις που μπερδεύουμε για πραγματικότητα.
΄Ετσι πιστεύουμε πως ο χώρος στον οποίο ζούμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε, μαγειρεύουμε, ξεκουραζόμαστε...είναι το σπίτι μας.  Είναι.
Το ΥΛΙΚΟ μας σπίτι.

Το αληθινό και παντοτινό μας σπίτι όμως,
είναι η ψυχή,
όχι το διαμέρισμα.
Κι ο τρόπος να συνδεθούμε με την ουσία της ζωής μας
(και μετά μετους γύρω μας)
είναι η ψυχή μας, τίποτα άλλο,
τίποτα υλικό δεν υπάρχει που να μας συνδέει με την ουσία της ζωής.

Ψυχή, όχι σπίτι.
Άυλο, όχι υλικό.
Βαθιά σύνδεση, όχι επιφανειακή.

Αυτό που είδα σήμερα με έκανε να αγαπήσω 100.000 φορές παραπάνω την δουλειά μου,
που είναι επακριβώς η μεταφορά συνειδητότητας στους  γύρω μου σχετικά με το πως
θα βρούνε και θα συνδεθούνε με την ψυχή τους.

Αυτό κάνεις με τη γιόγκα και τον  διαλογισμό.
Βρίσκεις εσένα.
Εγώ δεν κάνω και πολλά. Αλήθεια!
Σου δείχνω τους πιθανούς δρόμους.
Εσύ θα αποφασίσεις...Μη νομίζεις δεν είναι ευκολάκι.
Αλλά αξίζει, τόσο, όσο ίσως τίποτα απο ότι έχεις κάνει, μέχρι τώρα.
Κυρίως αν ζούσες δίχως σύνδεση με το μέσα σου, ή ζούσες άθελα σου για τους "άλλους".

Δίχως εσένα, δεν υπάρχουν "οι άλλοι". Γιατί?
Γιατί το μυαλό σου τους πλάθει, δεν υπάρχουν αληθινά "οι ΄'αλλοι".
Μόλις βρεις εσένα, θα πλάσεις την πραγματικότητα ΣΟΥ.
Και θα δεις πως το σπίτι σου είναι η ψυχή σου.
Το κουβαλάς παντού. Αυτό είσαι. 'Οχι ο καναπές,
η τοστιέρα, η καφετιέρα...αυτά τα "έχεις", δεν είσαι.

Είσαι μόνον η ψυχή σου. Μην το ξεχνάς.
Κοίτα μέσα της. Αγάπησε την. Ανακάλυψε την.
Εξερεύνησε την μέχρι να γίνεις εσύ.

σ αγαπω

https://www.youtube.com/watch?v=7kcOd1x59JE&list=RDMM7kcOd1x59JE

Ευτυχως που υπαρχουν οι ποιητες/συνθετες σ αυτην την ζωη και μας παρεχουν εμπνευση...
Ref: "Σ΄αγαπώ, Μαύρη Μαγιονέζα, 1998".Οι παρακάτω στίχοι είναι απο το παραπάνω τραγούδι.

"Δικιά μου είναι η βροχή
Που τρυπάει τα εσώψυχά σου
Πεινάω στ’ αλήθεια, πεινάω πολύ
Θέλω να φάω την καρδιά σου
Όσο σε θέλω πόνεσέ με …
Ζήτα μου να ιδρώσω…
Θλίψε με, φόβισέ με…
Κάνε με να τελειώσω…"


Οταν σου ερθει το τουβλο στο κεφαλι, πονας.
Στην αρχη θαρρεις πως οχι, δεν επεσε στο κεφαλι σου, τ αρνεισαι.
Μετα πονας τοσο πολυ που τ αποδεχεσαι, δεν μπορεις να εθελοτυφλεις,
ναι πονας παρα πολυ.
Μετα κατι πρεπει να κανεις, εχεις και δουλεια να βγαλεις,
ναι αυτην που λατρευεις με την ψυχη σου,
μα κατι κανε, κουνησου!!
... βαζεις παγο, on anf off, μην παθεις κι εγκαυμα.
Αρκετες μερες, κρυοθεραπεια, παντα δουλευει, εγγυηση σου λεω, καντο!!

Ξεπρηζεται λιγο το φουσκωμα, επιτελους.
Σιγα σιγα αρχιζεις και νιωθεις, πριν ειχες μπει στην καταψυξη,
οι αισθητηρες καταχωρουσαν μονον πονο, παντα επιλεκτικοι οι αισθητηρες σου.

Νιωθεις την ενεργεια της ανιδιοτελους αγαπης,
της αορατης δυναμης, της ροης των αισθησεων,
στα 1000, ισορροπημενη ενταση, ζωντανια,
ολα σου τα κυτταρα ειναι εκει, στην μαχη, οχι δεν πολεμανε,
αποδεχονται και ζουνε με χαρα και sparkle οτι κι αν ζεις.
Εξαλλου το μυαλο σου βαζει ταμπελες, "δεν ειμαι καλα, δεν νιωθω ετσι η αλλιως",
οκ ενταξει, μας επεισες..

Βαλε την καρδια σου στην μεγαλυτερη ταχυτητα που υπαρχει, αντι του νεκρου,
και θα δεις τι χαμος θα γινει.
Εσυ τον δημιουργεις τον χαμο,
κανενας δεν υπαρχει εκει εξω.
Κανενας αλλος.

Ζησε τωρα

Νιωσε

Αγαπησε

Ευχαριστησου

Δεν υπαρχει καλο η κακο

Εσυ το δημιουργεις!

easy come easy go

https://www.youtube.com/watch?v=XqeKtqUN2BQ

Άραγε μπορείς να διώξεις τα δύσκολα συναισθήματα; 

να μην τα επιλέξεις; μπα..έχω την εντύπωση πως δεν γίνεται, αδύνατον. 

 Ξερω καλα πως μια μερα θα έρθουν και μια αλλη μερα θα φύγουν. 

Το να πιστέψεις ομως πως μπορείς να τα αποφύγεις είναι πλάνη του νου. 

Μην ξεγελάς τον εαυτό σου. 

Όσο τα αποφευγεις τόσο θα σε κυνηγάνε.

 Αν απόδεχτείς την ύπαρξη τους, ίσως και να φύγουν λιγότερο αργά..

Εκείνες τις "καπως" στιγμές, η αναπνοή δεν ρέει πια σαν νερό, όπως συνήθως, 

ο νους έχει  άπειρες άναρχες σκέψεις, το σώμα, μια αίσθηση ξύλου 

με μια εσωτερική δυσκαμψία σαν να έχουν γίνει σχεδόν στερεά, τα υγρά του σώματος  σου 

(λέμφος, αίμα, νερό), δεν κινούνται πια.

Για καποιο χρονικο διάστημα δεν ζεις τα δύσκολα,  

ετσι νομίζεις πως δεν θα έρθουν ξανα ποτε στον δρομο σου. 

Εκει ακριβώς ξεγελιεσαι. 

Για κάποιον αγνωστο λόγο συνηθίζεις τα όμορφα και όταν έρθουν τα "άλλα" ξανα, 

νομίζεις πως σε χτύπησε ο κεραυνός του Δια στο κεφάλι, 

άνοιξε μια τεραστια ρωγμή εκει οπου περπατουσες και εχεις πεσει μεσα βαθια στη γη...

Ετσι τα υγρα σου, έγιναν στερεα. 

Σα λασπη ακινητη. 

Ο χωρος οπου βρεθηκες ειναι χιλιομετρα κατω απο τη γη, 

η καρδια σου νιωθεις πως εχει σταματησει, μαζι με τον χρονο.
 Έχεις μπερδευτεί. 

Χτυπάει πολυ αργά αλλά εσύ νιωθεις πως έχει παγώσει, 

σαν να στην βγάλανε ξαφνικά απο το στήθος σου

και την κοιτας μπροστά σου, 

μεσα σ εναν διαφανή καταψύκτη που μοιάζει με γυάλα.

Χτυπάει αλλά είναι εκεί μέσα.
Έξω από το σώμα σου. 

Μέσα στη γυάλα - καταψύκτη.

Την κοιτάς και δεν ξέρεις τι συνέβη.
Της μιλάς και δεν σου απανταει.
Έχει συρρικνωθεί.
Έχει παθει αμνησια και

 οι δεικτες των αισθήσεων της εχουν μηδενιστει.

Πας να κοιμηθείς κι ελπίζεις πως αύριο το πρωί θα επανέλθει στην θέση της

ζωντανη...

lose yourself

Περι…τυφλοτητας!!

https://www.youtube.com/watch?v=6Un9HLDCTCs

Ημουν στη κουζινα. Μαγειρευα. Εμπαινε κρυο από καπου, μου φανηκε από κατω. Ανακαλυψα καθως εψαξα πως όταν κανανε την ανακαινιση δεν τοποθετησαν σοβατεπι κατω από τον παγκο της κουζινας. Δηλαδη εκει οπου υπεθεσαν πως δεν θα φαινεται δεν μπηκε. Και μαλιστα σε καποια σημεια φαινεται και το μπετον, δεν εχει καν σοβαντιστει, ποσο μαλλον βαφτει!!!  Κι όλα αυτά τα διαπιστωσα ψαχνοντας από πού μπαινει το κρυο ρευμα. Αφου ολοκληρωσα αυτην την σπουδαια διαπιστωση ανακαλυψα πως ειχα την πορτα της κουζινας σε ελαφρια ανακληση. Δηλαδη το ρευμα εμπαινε πρωτιστως από εκει!!

Κι αναρωτιεμαι ποσες εκατονταδες φορες εχει συμβει στο παρελθον το μυαλο μου να κανει μια σπουδαια ανακαλυψη, μαλλον που πιστευει πως είναι σπουδαια…γιατι απλως του εχει ξεφυγει ο αληθινος λογος για τον οποιον κατι συμβαινει?

Κοινως, εχουμε στον νου μας μια ιδεα, σκεψη κι ευκολα θαρρουμε πως μας φανερωνεται η ολη η αληθεια.  Κι όταν ηδη εχουμε μια εντυπωση, μετα όλα τα αλλα, οσο μπροστα μας κι αν είναι,  παιζει και να μην βλεπουμε. Γιατι συμβαινει αυτό? Δεν ξερω αν με ενδιαφερει το γιατι. Σιγουρα όμως μ ενδιαφερει αυτή η αστεια διαπιστωση. 

Νομιζουμε κατι, γιατι δεν βλεπουμε. 

Στιγμιαια πεποιθηση, δεν ξερω πώς να το πω, κι είναι λες και την στιγμη που εχουμε μια εντυπωση θελουμε παση θυσια να γινει και πραγματικοτητα, σαν να βαριεται ο νους να ανιχνευσει παρατηρωντας αντικειμενικα. Ποσα παιχνιδακια παιζει ο νους? Κι αν μεγενθυνω αυτό το παραδειγμα θα είναι σαν να ισχυρίζομαι πως για να κανω σωστη αναλυση των πραγματων θα πρεπει πριν να σκεφτω να παρατηρω γυρω μου, διχως να σκεφτω, Τιποτα. Μπλακ. Αδειο. Παρατηρω διχως σκεψη στο πισω μερος του κεφαλιου. Δηλαδη αισθηση  πριν την σκεψη. 

Μηπως κι ο ερωτας  είναι κατι τετοιο? Εχω μια αναγκη μια δεδομενη στιγμη και θαρρω πως αυτος που συνανταω είναι αυτος που επιθυμω και παντα επιθυμουσα και σταματαω να βλεπω, να παρατηρω, και μετα από 6 μηνες δεν είναι πια. Γιατι? Εδώ νομιζω υπαρχουν δυο καλυτερες εναλλακτικες/σεναρια. Ξερω τις αναγκες μου και εχω υποψιν πως παιζει και ναμε κουμανταρουν ετσι κρατω μικρο καλαθι…η βουταω ακομα πιο βαθια. Αναγκες για ποιον? Για την κοινωνια, την μανα μου ή τους συγγενεις και φιλους? Δηλαδη ξερω τι θελω ΕΓΩ, η απλως νομιζω πως ξερω? Δεν είναι κακο να ερωτευεσαι αλλα αν κρατας μικρο καλαθι δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Άλλο ερωτας, άλλο συνειδητα θελω να συντονισω τη ζωη μου με καποιου αλλου. Δηλαδη..καμμια σχεση. Το πρωτο είναι χασιμο χρονου (κυριως την 15^η φορα που ερωτευεσαι), το δευτερο είναι…χμμμ…ξερω τι είναι αληθεια? Νομιζω ναι. Το 2^ο είναι εξελιξη, προσωπικη και διαπροσωπικη, είναι ωριμανση, είναι βαθος, διπλοτσεκαρισμα πως δεν αυτό-ξεγελιεσαι. Όχι ότι δεν μπορει να παει στραβα αλλα όπως κάθε τι που αγαπας και προσπαθεις να το πραγματοποιησεις, είναι ρισκο, αλλα δεν πειραζει, γιατι είναι συναμα κι εξελιξη.

Ζουμε σε μια κοινωνια που δεν θελει να σκεφτομαστε (εκουσια) και πολυ. Που προαγει τον ερωτα, τις συλφιδες γυναικες, το ξοδεμα των χρηματων για υλικο σκοπο, δε συμφερει κανεναν να σκεφτεσαι συνειδητα, να αγαπας συνειδητα, να εχεις συνδεση με τον εαυτο σου.  Αν στην δραστηρια ερωτικη σου ζωη εχεις 10 αντρες για τους 2-6 πρωτους μηνες θα αγοραζεις ρουχα αξεσουαρ εσωρουχα προς εντυπωσιασμο του, θα κανει ο ενας στον αλλον ηλιθια δωρα που πιο αχρηστα πεθαινεις, θα βγαινεις ασταματητα, θα πινεις και θα προετοιμαζεσαι να χοντρυνεις μετα τον έναν χρονο, τρωγοντας μπεργκερ ντελιβερι στο σπιτι. Κοινως μεσα σε 10*6 μηνες θα εισαι πιο καταναλωτικος από ότι συνηθως. Αρα, συμφερει να ερωτευτεις για οποιον εχει οφελος.

Μας εχει επηρεασει τοσο η κοιωνια που εχουμε χασει τα αυγα και τα πασχαλια. Μας κινουνε κανονικα σαν να ειμαστε μαριονετες στο μαπετ σοου. Κι όταν πια περασει η νιοτη και οι ερωτες και τα εσωρουχα δεν μας κανουν κλικ, το απολυτο κενο. Now what? Ενταξει αν εχεις παιδια σωζεσαι, ασχολεισαι με αυτά και η ζωη περναει. Αν όχι, την πατησες, πρεπει να βρεις ασχολια, να περναει ο καιρος. Καμια φορα βλεπω γυναικες  γυρω στα 60-65 να κοιτανε βιτρινες με φαντεζι ρουχα και κολλαω.  Κι όμως αυτό προβαλλεται γυρω μας, ομορφια, λουσο, antiage, όχι βεβαια μην γερνας δεν κανει, μεινε νεος.  Κι αναρωτιεμαι τι να θελει αραγε αυτή η κοινωνια από εμας? Εκτος του να καταναλωνουμε, θελει κατι άλλο? Θελει το καλο μας, να εχουμε ποιοτητα ζωης? Μπα. Όχι. Ή ναι. Εφοσον η ποιοτητα ταυτιζεται πια με τα χρηματα. Γιατι όλα αγοραζονται. Όλα. Αρα ναι, ποιοτητα είναι να ξοδευεις και να μοιαζεις ομορφος και νεος. Αυτό προσπαθησε και θα εισαι μεσα…μεχρι που δεν θα μπορεις να αφηφισεις το γηρας ουτε εμφανισιακα και θα παθεις καταθλιψη και θα αναρωτιεσαι ΠΩΣ επαθες κατι τετοιο, αφου ειχες ποιοτητα ζωης. Τι συνεβη?

Η κοινωνια μας δεν θελει να εχουμε συνδεση με τον εαυτο μας. Για αυτό και δεν την προωθει. Ηρθε η γιογκα στην δυση και εχει γινει πια γυμναστικη!! Από πού κι ως που λεω εγω? Χιλιαδες χρονια, ηταν διαλογισμος, φιλοσοφια, τωρα εγινε γυμναστικη. Απλα, γιατι αν ξυπνησουμε  δεν θα μας χρησιμοποιει πια. Θελει να ειμαστε προβατακια μπε. Τι κι αν στα 60+ αρχιζουμε να φλιπαρουμε? Το 75% των μαμαδων συνομιληκων μου είναι με αντικαταθλιπτικα και δεν είναι τυχαιο. 

Δυσκολο πραγμα η "αποδομηση" (deconstruction). Αν ομως το κανεις, εστω στα πιο βασικα θεματα της ζωης σου, βρισκεις σιγα σιγα εσενα, ή αν δεν βρεις εσενα, αρχιζεις και "σε ψαχνεις". Τουλαχιστον δεν εισαι πια αυτο που η κοινωνια ηθελε να εισαι. 

Μια φορα ζεις κι αυτη καλο ειναι να την ζεις μεσα απο τις αισθησεις ΣΟΥ κι οχι αλλων.

Η Αλίκη κι εσύ

Θα σου διηγηθώ κάτι. 

Μπες μέσα στην ιστορία και ψάξε εσένα... 

Ήταν μια κοπέλα, 

σχετικά επικοινωνιακή, ήσυχη που της άρεσε να έχει ισορροπία στη ζωή, 

το γράψιμο, η διασκέδαση, οι άνθρωποι και η ίδια η Ζωή. 

«Δούλευέ» αρκετά, με τον εαυτό της και με τους άλλους, ήταν μέρος της δουλειά της. 

Μια ζέστη μέρα καλοκαιριού, Μέτα από χρόνια συνεχόμενης δουλειάς, ένιωσε κουρασμένη 
και έντονη ανάγκη να φύγει έξω στην φύση μακριά από την πολυκοσμία, για λίγες ήμερες, ήτανε επιτακτική ανάγκη. Ίσως και με το αγόρι της, της αρέσει, δεν μιλάει πολύ, είναι ήσυχος και έχουν «σύνδεση». Ήθελε να πάει σ ένα απομονωμένο μέρος, μη κοσμικό, με πολύ πράσινο. 
Αυτά όμως δεν γίνανε ποτέ. Αμέλησε την ανάγκη της. Ξέχασε τον εαυτό της.

Άφησέ τις συγκυρίες της Ζωής των γύρω της να αλλάξουν την ανάγκη της, να επαναφορτίσει τις μπαταρίες. Άφησέ τον εαυτό της να αδειάσει, ξεπέρασε το όριο της ρεζέρβας. Ως αποτέλεσμά, ακούσια μπήκε σε κινούμενα ψυχολογικά "νερά", δικά της και των κοντινών της. Άρχισε να λειτουργεί σε κατάστασή "fight or flight mode". Ακούσια. Δεν ήξερε τότε τι της συνέβαινε, ήταν σε φάση "μάχης". 
Οι άνθρωποι της, απαιτούσαν επειγόντως 

την προσοχή της, σχεδόν όλο τον χρόνο της, τη διάθεσή της, την γνώμη της, την ενέργεια της. Δε μπορούσε να πει όχι. Δεν ήθελε. Ήθελε, βαθιά μέσα της να μετριάσει την ενέργεια που ξόδευε, άσκοπα, σε νεύρα άλλων, άγχος, προβλέψεις - σενάρια φορτισμένα αρνητικά. 

Δεν έβαλε όριά, δεν είχε ενέργεια ίσως να τα θέσει, 
ήταν δύσκολα διαχειρίσιμη η όλη κατάσταση, αφέθηκε στην παλίρροια. 

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, έχασε μέρος του εαυτού της, αποσυνδέθηκε και φυσικά ως αποτέλεσμά αποσυνδέθηκε και από τα αγαπημένα της πρόσωπα. Πως και γιατί έγινε αυτό? Δεν είχε ιδέα.

Μέτα από καιρό πίεσης και «αποσύνδεσης» , όταν το τοπίο άρχισε να καθαρίζει, κατάλαβε πως στην πιεστική Ζωή που όλοι ζούμε, αν δεν βάλει η ίδια όριά, την στιγμή που πρέπει, θα «χάσει την μπάλα», θα χάσει τον έλεγχο των επιθυμιών της, τους στόχους της και συνεπακόλουθα θα χάσει και την ποιότητα των σχέσεων της. 
Η ισορροπία είναι λεπτή, σαν γυαλί. 
Δεν γνωρίζω τι πρόφτασε να αποφύγει και τι όχι, πάντως για καλή της τύχη διαπίστωσε πως δεν ήταν η αρνητική ενέργεια των άλλων που την βύθισε αλλά η έλλειψη της δίκης της επίγνωσης.    

Είχε ξεχάσει να εστιάσει μέσα της. Τι της συμβαίνει. Τι δέχεται, τι δίνει. Πως επιθυμεί να δράσει και να επιλέξει να μην αντιδράσει αυτόματα. 
Να βρει χρόνο να νιώσει, να κατανοήσει, να δει αληθινά μέσα της, να μην θάψει, 
να μην αυτό-ξεγελαστεί, να μην αποσυνδεθεί. 
Συνειδητοποίησε πως όταν οι συνθήκες δυσκολεύουν πολύ πρέπει να μπει μέσα της πιο βαθιά, να ανακαλύψει νέους τρόπους να αντεπεξέλθει, στη Ζωή, στις σχέσεις, στις καταστάσεις της καθημερινότητάς. Να θυμηθεί πως όση δυσκολία και αν υπάρχει, θα περάσει. Κι αυτό θα την εξελίξει και θα μεταμορφώσει τις σχέσεις της με τους συνανθρώπους της, έξαλλου, θέλει δεν θέλει, όλα αλλάζουν, συνέχεια, ασταμάτητα,

κάθε δευτερόλεπτο, στην φύση , άρα και στη Ζωή. 

Η κοπέλα άρχισε σιγά σιγά να έχει ξανά σύνδεση με τον εαυτό της,

άρχισε να βάζει τα όρια της εκεί, όπου κι όταν, χρειάζεται.

Ευχαρίστησε τις κακές συγκυρίες που την ωρίμασαν και υποσχέθηκε

να μην ξεχάσει ξανά,
 πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στη ζωή  

από τη σχέση της με τον εαυτό της.

Αν αυτή λειτουργεί άρτια, θα υπάρχει ισορροπία,

αν δυσλειτουργεί, θα υπάρχει χάος.