Η ζωή μας η Ιθάκη

"Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"...."κι αν πτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"....Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα Α' 1896-1918, σελ.60.

Ιθάκη, η ζωή μας.

Ταξείδι, γεμάτο δοκιμασίες, γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες.

Εμπόδια, δυσκολίες  δυσβάστακτες ή πέρασμα στο επόμενο στάδιο της ζωής μας?

Το ταξείδι για την Ιθάκη, αμέτρητες ψυχές και σώματα, δοκιμασίες, αμέτρητοι τόποι, χρώματα, σχήματα, μορφές για να καταλήξουμε στον πλούτο του εαυτού μας.

Είναι το ταξείδι ή ο προορισμός αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας?

Ζούμε την ιθάκη μας για να βρούμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε το σώμα μας, ν αγγίξουμε την ψυχή μας για να φθάσουμε σε μια ηλικία που μπορεί να ΄μαστε γέροντες όμως να νιώθει η ψυχή μας μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση?

Έτσι φαντάζομαι την δική μου Ιθάκη, έτσι θα΄θελα να μοιάζει, μια αβίαστη διαδρομή με προορισμό την γαλήνη της ψυχής....

Ο αέρας (Ραφήνα, Αύγουστος 2011)

θαλασσινός αέρας φυσάει απο παντού.
Τα μαλλιά και τα ρούχα κυματίζουν σαν τρελά.

Θέλουνε να φύγουνε μακριά, ν αλλάξουνε ζωή, κι όμως

δεν το αποφασίζουνε, δεν τολμάνε να σε αφήσουν,

ίσως γιατί σ'αγαπάνε, ίσως γιατί φοβούνται την μοναξιά 

ή μήπως γιατί απλά σε συνήθισαν?

Ο ήχος τραντάζεται δυνατά και ταξιδεύει προς όλες τις διαστάσεις,

εσύ τον στέλνεις ευθεία κι αυτός πάει κυκλικά, κατακόρυφα, περιστρέφεται,

αυτός αποφασίζει που θα πάνε τα λόγια σου και ποιός θα τα ακούσει.

Στέκεσαι σε ένα σημείο, όμως ο αέρας της θάλασσας κινεί τα πάντα, νομίζεις

πως στέκεσαι αλλά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, κινείσαι με ταχύτητα μεγάλη.

Η ψυχή σου θέλει να βγεί και να ταξιδέψει, να φύγει μακριά απο τις σκέψεις σου

όμως φοβάται μήπως δεν βρεί το σώμα σου όταν επιστρέψει...θα την περιμένεις?

Δεν διακρίνω λέξεις, γλώσσες, χαμόγελα ή κατσουφιασμένα πρόσωπα, δεν βλέπω, μόνο κοιτώ αόριστα και νιώθω τον αέρα να μου ανακατεύει την ψυχή σαν μια τεράστια ξύλινη κουτάλα...φέρνει τα πάνω κάτω, θέλει να την ταρακουνήσει, να την βοηθήσει, να την εξαγνίσει.

"Αέρα, δεν θέλω πιά να σκέφτομαι, κουράστηκα διώξε σε παρακαλώ τις σκέψεις μακριά, ζάλισετες να χάσουν τον δρόμο και να επισκεφτούν άλλη ψυχή.."

θέλω να βλέπω μόνο θάλασσα, να νιώθω τον αέρα, να μην σκέφτομαι άλλο πιά...

Το ουράνιο τόξο

Τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας χτυπάνε πάνω στην κουπαστή,

η ορμή γίνεται χρώματα πολλά, απο την επιφάνεια της

θάλασσας αρχίζει και φτάνει ως τον ουρανό, λίγο κάτω απο τα σύννεφα.

Το βαθύ μπλέ νερό, γίνεται λευκό την στιγμή της σύγκρουσης

του αέρα με το κύμα, γαλάζιο κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας

κι άχρωμο καθώς σε πιτσιλάει.

Έχει χρώμα η ζωή μας? Μια λευκή μέρα, ένα γαλάζιο απόγευμα, ενα μπλε βράδυ...Το νερό κι ο αέρας δημιουργούν τόσα χρώματα,

τόσα σχήματα, η σύγκρουση τους φέρνει αλλαγή, ήχο δυνατό, κίνηση, ένταση, μοιάζει να αγκαλιάζονται, να μαλώνουν, να μιλάνε, να αφρίζουν μέχρι που σκοτεινιάζουν μέχρι που ηρεμούν..αυτός κι αυτή...ο άνεμος και η θάλασσα..

αυτός κι αυτή.

Η ψυχή μας είναι το σπίτι μας

Αφήνουμε τον υλικό κόσμο και μας κατευθύνει,

να μας επηρεάζει, να μας αλλάζει την διάθεση,

να μας κάνει να ξεχνάμε ότι έχουμε ψυχή.  

Με αυτόν τον τρόπο την καταπιέζουμε, την θάβουμε βαθιά

και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε απαίσια,

γιατί παθαίνουμε κτάθλιψη, γιατί γινόμαστε αντικοινωνικοί,

γιατί νιώθουμε δυσυχισμένοι.

Η ψυχή μας απο την στιγμή που γεννιόμαστε "μας λέει"

τι χρειάζεται για να νιώθει ικανοποίηση, να είμαστε ευτιχισμένοι,

έστω για την παροδική στιγμή που ζούμε τώρα..με ποιόν τρόπο μας το λέει?

Αυτό που νιώθουμε είναι η απλή απάντηση της ψυχής μας, αυτό που

νιώθει η καρδιά μας και το σώμα μας, το ένστικτο μας είναι οι

εκδηλώσεις της ψυχής μας.

Η ψυχή κάθε στιγμή της ζωής μας ξέρει τι αναζητά, ξέρει τι θέλει και μας το δείχνει

με διάφορους τρόπους...αρκεί να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα της,

που δεν είναι πια και τόσο δύσκολο μετά απο τόσα χρόνια συμβίωσης...

Στην αντίπερα όχθη όμως βρίσκεται ο υλικός κόσμος με εκατομμύρια άλλες ψυχές

που αγνοούνται εσκεμμένα απο την εκάστοτε κονωνία,

και φυσικά η επιλογή της "ευκολίας".

Πολλές ξεχασμένες ψυχές συνεργάζονται καθημερινά για να επηρεάσουν

την δικιά μας ψυχή, να την ατονίσουν να την ωθήσουν να γίνει μέρος της κοινωνίας

των ξεχασμένων διαταραγμένων ψυχών...

ακριβώς αυτός είναι ο εχθρός της ευτυχίας μας....

 

Πόσο και κάθε πόσο?

Πόσο λάθος μπορεί να είναι η αντίληψη μας για κάτι? Πόσο και κάθε πόσο?

 Αν το σφάλμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά προφανώς δεν είναι τυχαίο, δεν

κάναμε λάθος γιατί "έτυχε"...αν αντιληφθήκαμε πως κάναμε λάθος 20 φορές, 

απλά δεν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το λάθος και φυσικά δεν ήταν τυχαίο.

Δεν γίνεται να σκοντάφτεις στην ίδια λακούβα 20 φορές και να λες "ήταν τυχαίο"...μετά την δεύτερη, τρίτη φορά, σου άρεσε ίσως το τράνταγμα ή σε τύφλωνε το φως του ήλιου (που επίσης σου άρεσε) ή δεν έβλεπες εκ γενετής (πρόβλημα όρασης) ή ίσως και να είχες προβλημα ακοής, καθώς δεν άκουγες τον εαυτό σου να σου υπενθυμίζει πως έπεσες άλλες 5...7...19..φορές στην ίδια λακούβα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακριβώς ένταση, τον ίδιο ή αύξοντα πόνο.

Ευτυχώς όμως κάποια μέρα αποφασίζεις να τσιμεντώσεις την λακούβα που

σε έκανε να σκοντάψεις. Κι έιναι τόσο απλό, αρκεί να το αποδεχτείς και να

το αποφασίσεις.

Ήδη νιώθεις καλύτερα. Η λακούβα δεν είναι πια λακούβα, ναι έχει διαφορετικό χρώμα απο το υπόλοιπο τσιμέντο αλλά δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα παλιώσει και δεν θα φαίνεται πια καθόλου...θα είναι λες και δεν ύπηρξε ποτέ...