Ο αέρας (Ραφήνα, Αύγουστος 2011)

θαλασσινός αέρας φυσάει απο παντού.
Τα μαλλιά και τα ρούχα κυματίζουν σαν τρελά.

Θέλουνε να φύγουνε μακριά, ν αλλάξουνε ζωή, κι όμως

δεν το αποφασίζουνε, δεν τολμάνε να σε αφήσουν,

ίσως γιατί σ'αγαπάνε, ίσως γιατί φοβούνται την μοναξιά 

ή μήπως γιατί απλά σε συνήθισαν?

Ο ήχος τραντάζεται δυνατά και ταξιδεύει προς όλες τις διαστάσεις,

εσύ τον στέλνεις ευθεία κι αυτός πάει κυκλικά, κατακόρυφα, περιστρέφεται,

αυτός αποφασίζει που θα πάνε τα λόγια σου και ποιός θα τα ακούσει.

Στέκεσαι σε ένα σημείο, όμως ο αέρας της θάλασσας κινεί τα πάντα, νομίζεις

πως στέκεσαι αλλά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, κινείσαι με ταχύτητα μεγάλη.

Η ψυχή σου θέλει να βγεί και να ταξιδέψει, να φύγει μακριά απο τις σκέψεις σου

όμως φοβάται μήπως δεν βρεί το σώμα σου όταν επιστρέψει...θα την περιμένεις?

Δεν διακρίνω λέξεις, γλώσσες, χαμόγελα ή κατσουφιασμένα πρόσωπα, δεν βλέπω, μόνο κοιτώ αόριστα και νιώθω τον αέρα να μου ανακατεύει την ψυχή σαν μια τεράστια ξύλινη κουτάλα...φέρνει τα πάνω κάτω, θέλει να την ταρακουνήσει, να την βοηθήσει, να την εξαγνίσει.

"Αέρα, δεν θέλω πιά να σκέφτομαι, κουράστηκα διώξε σε παρακαλώ τις σκέψεις μακριά, ζάλισετες να χάσουν τον δρόμο και να επισκεφτούν άλλη ψυχή.."

θέλω να βλέπω μόνο θάλασσα, να νιώθω τον αέρα, να μην σκέφτομαι άλλο πιά...