μονολογος

αν αναρωτιεσαι αν με διασκεδαζουν οι μονολογοι...

η απαντηση ειναι πως ναι, με τρελλαινουν οι μονολογοι, 

με κανουν να νιωθω πως εχω παρεα τον εαυτο μου, την καρδια μου, τα πλευρα μου, 

τα ματια μου, το στομα, τον εγκεφαλο μου, την αγαπη μου, την τρυφεροτητα μου, 

ετσι δεν νιωθω ποτε μονη...

οταν καποιες στιγμες ξαναεπιστρεφεις στο μυαλο 

κι οσο κι αν επιμενω δεν λες να φυγεις...

οταν θυμαμαι πως ενιωθα καθως περπατουσαμε διπλα διπλα, 

μια αμυδρη αμηχανια κι ενταση μαζι, 

ηθελα να μεινω ελεγχομενα σιωπηλη, 

και ταυτοχρονα να σου διηγηθω τα παντα για μενα, να μαθω τα παντα για σενα, 

να σου κανω εκατομμυρια ερωτησεις,

 να νιωσω πως σε ξερω πιο καλα απ οτι σε ηξερα..

μου προκαλει ανασφαλεια τ οτι δεν σε ξερω κι ομως νιωθω τοσα πολλα, 

νιωθω αβολα να νιωθω ολα αυτα τα συναισθηματα μαζι, 

βομβαρδιζουν την καρδια μου και τα ματια μου κι ολα αυτα
μοναχα οταν ειμαι διπλα σου. 

Σαν να γυρισα 25 χρονια πισω την ζωη μου και παιζω μαζι σου στον κηπο του σπιτιου μας, 

εχεις ερθει επισκεψη με τους δικους σου, 

εχεις ξανθα μαλλια και ανοιχτοχρωμα γεματα ερωτηματικα ματια,

 ματια μεγαλα κι ελαφρως θλιμμενα, 

με κοιτας και δεν εχω την παραμικρη ιδεα τι σκεφτεσαι η ζητας, 

δεν μιλας κι ομως περιμενεις να καταλαβω, 

μου αρπαζεις ξαφνικα το χερι και με τραβας να κρυφτουμε 

πισω απο εναν καταπρασινο θαμνο φουντωτο...