Τωρα πια μετα απο 5 χρονια σφαλιαρες (made in Greece) συνειδητοποιω πως ο μονος τροπος να ανεχτεις μια κατασταση ειναι να βρεθεις υποχρεωμενος να την ζησεις, και σιγα σιγα να την αλλαξεις. Να εισαι ο πρωταγωνιστης ειτε το θελεις ειτε οχι, μονο τοτε θα βρεις την υπομονη να αποδεχτεις μια κατασταση και να βρεις πιθανη λυση για οτιδηποτε δεν σου αρεσει, στην αρχη αντιδρας, απογοητευεσαι, κανεις πισω-γυρισματα ομως αργα η γρηγορα (αν δεν προλαβεις να μην λαλησεις) θα επινοησεις τον τροπο να ξεπερασεις τα παντα. Ολοι εχουμε αυτην την δυναμη, ανεξαιρετως. Ειναι μοναχα θεμα επιλογης, αν θελεις να εισαι παντα θυμα δηλωνοντας πχ. πως" ειμαι κουρασμενος, βαριεμαι, δεν μ αρεσει το ενα και το αλλο" θα μεινεις παντοτε εκει, αν βλεπεις την ζωη σου βαρετη και καθεσαι με τα χερια σταυρωμενα, θα μεινει για παντα βαρετη...κι εσυ θα γινεις βαρετος για εσενα και φυσικα για τους αλλους...βεβαια το τι βλεπουν και καταννοουν οι αλλοι ειναι ενα θεμα προς συζητηση...
Συχνα στο παρελθον αναρωτιομουν "μα πως μπορει ο ταδε ανθρωπος να ανεχεται μια κατασταση..."?
Ο μονος τροπος να καταλαβεις το "γιατι" ειναι να ζησεις την κατασταση που ζει ο αλλος..για αυτο και δεν βρισκω εξυπνο να κρινεις την συμπεριφορα του αλλου γιατι απλα δεν ξερεις πως και τι περναει...και δεν θα το μαθεις ποτε εκτος κι αν το ζησεις...μου πηρε καιρο να συνειδητοποιησω αυτη την απλη λεπτομερεια, δεν ξερω γιατι μου πηρε τοσο καιρο...ομως επιτελους καταλαβα πως το να μπαινεις στη θεση του συνανθρωπου σου δεν ειναι ευκολο καθολου αλλα βοηθαει κι εσενα να γινεις καλυτερος και την συμπεριφορα σου προς τον συνανθρωπο σου, γιατι θα του φερθεις λιγοτερο εγωιστικα..καμμια φορα σκεφτομαι πως εχω φερθει κυριως στις διαπροσωπικες μου , σχεσεις στο παρελθον και νιωθω λιγο ασχημα, λιγο τυψεις, ισως να μη φερθηκα ιδανικα σε καποια περισταση...ομως τι να κανεις, μαθαινουμε σ ολη μας την ζωη και βελτιωνομαστε, κανεις δεν ειναι τελειος...το βασικο πιστευω πως ειναι να συνειδητοποιουμε τι γινεται, πως νιωθουμε, πως φερομαστε, τι ζηταμε...
Δεν ξερω αν ακουγεται μαζοχισμος, αλλα χαιρομαι ομως που μου συνεβει κατι τετοιο, χαιρομαι παρα πολυ που εχουνε συμβει διαφορα κωμικο-δραματικα στη ζωη μου τα τελευταια χρονια γιατι τωρα καταλαβαινω τι ηθελαν ολα αυτα να μου πουνε και ποσο τυχερη ειμαι πως τα εχω συνειδητοποιησει...κυριως οταν συναντω ανθρωπους που εχουν "αγρια μεσανυχτα" οπως ειχα ισως εγω πριν 4-5 χρονια...ισως η ηλικια να βοηθαει, ισως οι περιστασεις, οι σφαλιαρες που ελεγα παραπανω...
Αγαπη, μεχρι προτινος πιστευα πως ειναι κατι οπως τα παυσιπονα, τα εχεις για να νιωθεις εσυ καλυτερα, λιγοτερο μονος, λιγοτερο ανασφαλης, πιο δυνατος, πιο ολοκληρωμενος κι ομορφος..
ουτε κατα διανοια, η τυχη τα εφερε και γνωρισα τον τελευταιο καιρο αρκετα ζευγαρια, μαλλον "τα εζησα" απο κοντα, εκτος απο την εμπειρια που ειχα του εαυτου μου, ετσι με παρατηρηση, γιογκα, διαλογισμο και σκεψη καταλαβα πως αυτο που ζουνε ολα τα ζευγαρια, κι ισως κι αυτο που εγω ειχα ζησει, δεν ειναι απαραιτητως αγαπη...μπορει να ειναι τα παντα εκτος απο αυτο. Πιστευα πως στην αγαπη ο αλλος πρεπει να σε σκεφτεσαι οσο εσυ αυτον, λες και ειναι μια μαθηματικη εξισωση...ποιος μου ειχε σφυριξει κατι τετοιο ειλικρινα δεν γνωριζω...απαιτουσα και περιμενα να ερθουν οσα απαιτουσα και μετα οταν αυτα δεν ερχοτανε φυσικα - γιατι ητανε μια προσωπικη ουτοπικη εικονα που ειχα στο μυαλο- απογοητευομουνα και χωριζα...μα τι εκπληξη!!!!!
Δεν υπαρχει αγαπη αν υπαρχει ιδιοτελεια, εγωισμος, ατομισμος, απαιτησεις, θυμος και μουτρα. Δεν δυναται να υπαρχει τιποτα που πλησιαζει την αγαπη αν αναπτυσσονται τετοιου ειδους συναισθηματα...παλια με απασχολουσε γιατι οι σχεσεις μου ξεκινουσαν ιδανικα και κατεληγαν...διολου ιδαανικα...πια, δεν με απασχολει καθολου το ζητημα...μηπως ποιος ειπε πως πρεπει οι σχεσεις να βγαζουν καπου, οι σχεσεις ειναι για να εισαι χαρουμενος και καλα με τον αλλον δεν ειναι αυτοσκοπος, αν δεν εισαι καλα δεν πρεπει πια να υπαρχουν, τελος.
Οι σχεσεις ειναι σιγουρα περιπλοκο θεμα, το τι ομως ζητας απο τον εαυτο σου και ποιος εισαι δεν ειναι δα τοσο περιπλοκο...αν ψαξεις, θα το ανακαλυψεις, αν δεν το ψαξεις, θα νομιζεις απλα πως ξερεις τα παντα, θα νομιζεις πως ολος ο κοσμος γυριζει γυρω απο εσενα...ευτυχως τωρα πια εχει ξεκινησει λιγακι να διελευκανεται το συγκεκριμενο θεμα, εχω αρχισει να το προσεγγιζω αλλιως, παλιοτερα ητανε αβυσσος....τωρα ειναι απλα...ενας μικρος περιεκτικος λαβυρινθος...που ολο γινεται και πιο γραμμικος..
Αν εγω ξερω τι θελω και δεν μ απασχολει τι θελουν η κοινωνια και οι φιλοι/γονεις/συντροφος κτλ απο εμενα, τοτε τα πραγματα ειναι σχετικα απλα. Αν δεχτω αυτα που δεν μπορω ν αλλαξω και αλλαξω μοναχα οτι μπορω και χρειαζεται ν αλλαξει, τοτε τα πραγματα ειναι ακομα πιο απλα....
Αγαπη, μεχρι προτινος πιστευα πως ειναι κατι οπως τα παυσιπονα, τα εχεις για να νιωθεις εσυ καλυτερα, λιγοτερο μονος, λιγοτερο ανασφαλης, πιο δυνατος, πιο ολοκληρωμενος κι ομορφος..
ουτε κατα διανοια, η τυχη τα εφερε και γνωρισα τον τελευταιο καιρο αρκετα ζευγαρια, μαλλον "τα εζησα" απο κοντα, εκτος απο την εμπειρια που ειχα του εαυτου μου, ετσι με παρατηρηση, γιογκα, διαλογισμο και σκεψη καταλαβα πως αυτο που ζουνε ολα τα ζευγαρια, κι ισως κι αυτο που εγω ειχα ζησει, δεν ειναι απαραιτητως αγαπη...μπορει να ειναι τα παντα εκτος απο αυτο. Πιστευα πως στην αγαπη ο αλλος πρεπει να σε σκεφτεσαι οσο εσυ αυτον, λες και ειναι μια μαθηματικη εξισωση...ποιος μου ειχε σφυριξει κατι τετοιο ειλικρινα δεν γνωριζω...απαιτουσα και περιμενα να ερθουν οσα απαιτουσα και μετα οταν αυτα δεν ερχοτανε φυσικα - γιατι ητανε μια προσωπικη ουτοπικη εικονα που ειχα στο μυαλο- απογοητευομουνα και χωριζα...μα τι εκπληξη!!!!!
Δεν υπαρχει αγαπη αν υπαρχει ιδιοτελεια, εγωισμος, ατομισμος, απαιτησεις, θυμος και μουτρα. Δεν δυναται να υπαρχει τιποτα που πλησιαζει την αγαπη αν αναπτυσσονται τετοιου ειδους συναισθηματα...παλια με απασχολουσε γιατι οι σχεσεις μου ξεκινουσαν ιδανικα και κατεληγαν...διολου ιδαανικα...πια, δεν με απασχολει καθολου το ζητημα...μηπως ποιος ειπε πως πρεπει οι σχεσεις να βγαζουν καπου, οι σχεσεις ειναι για να εισαι χαρουμενος και καλα με τον αλλον δεν ειναι αυτοσκοπος, αν δεν εισαι καλα δεν πρεπει πια να υπαρχουν, τελος.
Οι σχεσεις ειναι σιγουρα περιπλοκο θεμα, το τι ομως ζητας απο τον εαυτο σου και ποιος εισαι δεν ειναι δα τοσο περιπλοκο...αν ψαξεις, θα το ανακαλυψεις, αν δεν το ψαξεις, θα νομιζεις απλα πως ξερεις τα παντα, θα νομιζεις πως ολος ο κοσμος γυριζει γυρω απο εσενα...ευτυχως τωρα πια εχει ξεκινησει λιγακι να διελευκανεται το συγκεκριμενο θεμα, εχω αρχισει να το προσεγγιζω αλλιως, παλιοτερα ητανε αβυσσος....τωρα ειναι απλα...ενας μικρος περιεκτικος λαβυρινθος...που ολο γινεται και πιο γραμμικος..
Αν εγω ξερω τι θελω και δεν μ απασχολει τι θελουν η κοινωνια και οι φιλοι/γονεις/συντροφος κτλ απο εμενα, τοτε τα πραγματα ειναι σχετικα απλα. Αν δεχτω αυτα που δεν μπορω ν αλλαξω και αλλαξω μοναχα οτι μπορω και χρειαζεται ν αλλαξει, τοτε τα πραγματα ειναι ακομα πιο απλα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου