Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Η ζωή μας η Ιθάκη

"Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"...."κι αν πτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"....Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα Α' 1896-1918, σελ.60.

Ιθάκη, η ζωή μας.
Ταξείδι, γεμάτο δοκιμασίες, γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες.
Εμπόδια, δυσκολίες  δυσβάστακτες ή πέρασμα στο επόμενο στάδιο της ζωής μας?
Το ταξείδι για την Ιθάκη, αμέτρητες ψυχές και σώματα, δοκιμασίες, αμέτρητοι τόποι, χρώματα, σχήματα, μορφές για να καταλήξουμε στον πλούτο του εαυτού μας.
Είναι το ταξείδι ή ο προορισμός αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας?
Ζούμε την ιθάκη μας για να βρούμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε το σώμα μας, ν αγγίξουμε την ψυχή μας για να φθάσουμε σε μια ηλικία που μπορεί να ΄μαστε γέροντες όμως να νιώθει η ψυχή μας μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση?

Έτσι φαντάζομαι την δική μου Ιθάκη, έτσι θα΄θελα να μοιάζει, μια αβίαστη διαδρομή με προορισμό την γαλήνη της ψυχής....

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Ο αέρας (Ραφήνα, Αύγουστος 2011)

θαλασσινός αέρας φυσάει απο παντού.
Τα μαλλιά και τα ρούχα κυματίζουν σαν τρελά.
Θέλουνε να φύγουνε μακριά, ν αλλάξουνε ζωή, κι όμως
δεν το αποφασίζουνε, δεν τολμάνε να σε αφήσουν,
ίσως γιατί σ'αγαπάνε, ίσως γιατί φοβούνται την μοναξιά 
ή μήπως γιατί απλά σε συνήθισαν?

Ο ήχος τραντάζεται δυνατά και ταξιδεύει προς όλες τις διαστάσεις,
εσύ τον στέλνεις ευθεία κι αυτός πάει κυκλικά, κατακόρυφα, περιστρέφεται,
αυτός αποφασίζει που θα πάνε τα λόγια σου και ποιός θα τα ακούσει.

Στέκεσαι σε ένα σημείο, όμως ο αέρας της θάλασσας κινεί τα πάντα, νομίζεις
πως στέκεσαι αλλά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, κινείσαι με ταχύτητα μεγάλη.
Η ψυχή σου θέλει να βγεί και να ταξιδέψει, να φύγει μακριά απο τις σκέψεις σου
όμως φοβάται μήπως δεν βρεί το σώμα σου όταν επιστρέψει...θα την περιμένεις?

Δεν διακρίνω λέξεις, γλώσσες, χαμόγελα ή κατσουφιασμένα πρόσωπα, δεν βλέπω, μόνο κοιτώ αόριστα και νιώθω τον αέρα να μου ανακατεύει την ψυχή σαν μια τεράστια ξύλινη κουτάλα...φέρνει τα πάνω κάτω, θέλει να την ταρακουνήσει, να την βοηθήσει, να την εξαγνίσει.

"Αέρα, δεν θέλω πιά να σκέφτομαι, κουράστηκα διώξε σε παρακαλώ τις σκέψεις μακριά, ζάλισετες να χάσουν τον δρόμο και να επισκεφτούν άλλη ψυχή.."

θέλω να βλέπω μόνο θάλασσα, να νιώθω τον αέρα, να μην σκέφτομαι άλλο πιά...

Το ουράνιο τόξο

Τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας χτυπάνε πάνω στην κουπαστή,
η ορμή γίνεται χρώματα πολλά, απο την επιφάνεια της
θάλασσας αρχίζει και φτάνει ως τον ουρανό, λίγο κάτω απο τα σύννεφα.
Το βαθύ μπλέ νερό, γίνεται λευκό την στιγμή της σύγκρουσης
του αέρα με το κύμα, γαλάζιο κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας
κι άχρωμο καθώς σε πιτσιλάει.
Έχει χρώμα η ζωή μας? Μια λευκή μέρα, ένα γαλάζιο απόγευμα, ενα μπλε βράδυ...Το νερό κι ο αέρας δημιουργούν τόσα χρώματα,
τόσα σχήματα, η σύγκρουση τους φέρνει αλλαγή, ήχο δυνατό, κίνηση, ένταση, μοιάζει να αγκαλιάζονται, να μαλώνουν, να μιλάνε, να αφρίζουν μέχρι που σκοτεινιάζουν μέχρι που ηρεμούν..αυτός κι αυτή...ο άνεμος και η θάλασσα..
αυτός κι αυτή.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Η ψυχή μας είναι το σπίτι μας

Αφήνουμε τον υλικό κόσμο και μας κατευθύνει,
να μας επηρεάζει, να μας αλλάζει την διάθεση,
να μας κάνει να ξεχνάμε ότι έχουμε ψυχή.  
Με αυτόν τον τρόπο την καταπιέζουμε, την θάβουμε βαθιά
και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε απαίσια,
γιατί παθαίνουμε κτάθλιψη, γιατί γινόμαστε αντικοινωνικοί,
γιατί νιώθουμε δυσυχισμένοι.

Η ψυχή μας απο την στιγμή που γεννιόμαστε "μας λέει"
τι χρειάζεται για να νιώθει ικανοποίηση, να είμαστε ευτιχισμένοι,
έστω για την παροδική στιγμή που ζούμε τώρα..με ποιόν τρόπο μας το λέει?
Αυτό που νιώθουμε είναι η απλή απάντηση της ψυχής μας, αυτό που
νιώθει η καρδιά μας και το σώμα μας, το ένστικτο μας είναι οι
εκδηλώσεις της ψυχής μας.

Η ψυχή κάθε στιγμή της ζωής μας ξέρει τι αναζητά, ξέρει τι θέλει και μας το δείχνει
με διάφορους τρόπους...αρκεί να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα της,
που δεν είναι πια και τόσο δύσκολο μετά απο τόσα χρόνια συμβίωσης...

Στην αντίπερα όχθη όμως βρίσκεται ο υλικός κόσμος με εκατομμύρια άλλες ψυχές
που αγνοούνται εσκεμμένα απο την εκάστοτε κονωνία,
και φυσικά η επιλογή της "ευκολίας".
Πολλές ξεχασμένες ψυχές συνεργάζονται καθημερινά για να επηρεάσουν
την δικιά μας ψυχή, να την ατονίσουν να την ωθήσουν να γίνει μέρος της κοινωνίας
των ξεχασμένων διαταραγμένων ψυχών...
ακριβώς αυτός είναι ο εχθρός της ευτυχίας μας....


 

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Πόσο και κάθε πόσο?

Πόσο λάθος μπορεί να είναι η αντίληψη μας για κάτι? Πόσο και κάθε πόσο?
 Αν το σφάλμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά προφανώς δεν είναι τυχαίο, δεν
κάναμε λάθος γιατί "έτυχε"...αν αντιληφθήκαμε πως κάναμε λάθος 20 φορές, 
απλά δεν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το λάθος και φυσικά δεν ήταν τυχαίο.

Δεν γίνεται να σκοντάφτεις στην ίδια λακούβα 20 φορές και να λες "ήταν τυχαίο"...μετά την δεύτερη, τρίτη φορά, σου άρεσε ίσως το τράνταγμα ή σε τύφλωνε το φως του ήλιου (που επίσης σου άρεσε) ή δεν έβλεπες εκ γενετής (πρόβλημα όρασης) ή ίσως και να είχες προβλημα ακοής, καθώς δεν άκουγες τον εαυτό σου να σου υπενθυμίζει πως έπεσες άλλες 5...7...19..φορές στην ίδια λακούβα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακριβώς ένταση, τον ίδιο ή αύξοντα πόνο.

Ευτυχώς όμως κάποια μέρα αποφασίζεις να τσιμεντώσεις την λακούβα που
σε έκανε να σκοντάψεις. Κι έιναι τόσο απλό, αρκεί να το αποδεχτείς και να
το αποφασίσεις.

Ήδη νιώθεις καλύτερα. Η λακούβα δεν είναι πια λακούβα, ναι έχει διαφορετικό χρώμα απο το υπόλοιπο τσιμέντο αλλά δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα παλιώσει και δεν θα φαίνεται πια καθόλου...θα είναι λες και δεν ύπηρξε ποτέ...

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

To sun or not sun..

I was just wondering what is wrong with us humans not getting enough sun, or what's wrong with humans generally. We usually complaining about something, aren't we? Let's analyse the weather moaning. When it's sunny the heat makes us suffering (Greeks, Italians etc) and we stay at home with
air-conditions drying our body and brain. When it's cloudy and raining we don't wanna go out and we feel measurable and we postpone our training at the park or we postpone our picnic because we will get wet and then we will get ill and then we will have to suffer AGAIN...

What about considering the possibility that it's all part of a mind-game, we alone building-up
Day be day since when we were probably born? ..Our mums yelling not to get out when it's raining or not to wash our hair and go out or any hidden memory that our brain unwillingly is retrieving out of the blue???

What about Brazilians dancing and partying any time with any weather conditions, are they getting ill every time they party? Are they staying at home when it's 4 degrees Celsius?

Are we imposing ourselves how we should behave and feel based in our habits, our society's unwritten rules and our childhood memories? May be we can get over it? May be we will feel our serotonin levels going high up if we do go jogging at the park when it is "spitting", may be we should just remember why we got emotional when we've seen Forest Gamp for the first time running for weeks, months?

Re-considering our comfort-zones is my suggestion, re-discovering our need for safety and getting to know our hidden real personality, crossing the line..theat line that we are so used to consider as a normal limit we should never cross.

I believe that we are getting used to our lives and ourselves and our safety created and we do not further want to try and move the water underneath our feet and we become static and solid....and then we moan and start thinking that it's somebody else's fault instead of looking towards our inner psiche..and this is when we start blaming people around us..wrong path...we are probably looking to wrong direction. However, there is nothing wrong about it, it's normal, excepted and triggering if we decide to face-it-up and do something about it. We can change and we can get to discover ourselves every single day and have amazing fun by doing so, we can rely on our-selves and make our-selves happy and also our friends and our partners if we decide to go for it.

Here's a little story in relation to my crossing-the-line-suggestion.
When I was at the UNI I went for a psicological test with some mated in the mountains in Circeo.
The professor Montanarela was leading us in a crossing-the-safety-zones situation. We had to walk with a partner with our eyes blinded in a pathway, climping and walking with our partner's assistance. This was just a self experiment to test our feeling not safe and relying mainly in our partner's guidance to get over physical obstacles, small rivers etc. It did not last long and although it was exciting the following test was even more exciting. We had to cross a river, about 8 mt wide, it was December, around 3 degrees Celsious and we obviously did not have any wellis with us, just our trainers. Prof Montanarella kept on walking and crossing the river, nobody said nothing, we were just looking to each other trying to follow without a lot of rationale thinking...then we heard a man's voice yelling "this is irrationale, it's so cold and you are asking us to cross a river full of water just to do some trekking exercise...?? I have my exam on Monday and if I will get ill I will not be able to pass it and I will fail and it's going to be a disaster.......bla bla bla bla". The prof. just answered "you are not obliged to follow, just turn back and wait for us where we started, or just go with flow...". He went back after he yelled for a bit longer. On Monday, 2 days after our mountain exercise, he was the only ill person  and the only person that has not crossed the river...

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

τα μονοπάτια μας


Οι τροχιές μας μοιάζουνε ασύμβατες, μπερδεύονται, συγκρούονται, απομακρύνονται.

Η πορεία μου εμποδίζεται απο την αστάθεια της δικιάς σου, αλλάζω πορεία, χάνω τον δρόμο.

Η τύχη αδυνατεί να καταλάβει σε ποιά κατεύθυνση θέλει να μας ωθήσει, αμφιταλαντεύεται.


Κι όμως,

η συνάντηση μας ήταν αναπόφευκτη, ορόσημο και καταλύτης.

Η αλληλεπίδραση, είσοδος σε απρόσμενα μονοπάτια, ταξίδι σε άλλα αστέρια.

Η αστάθεια που ωριμάζει σιγά σιγά επινοεί άλλες διαστάσεις, γίνεται αέρινη ενέργεια,
ρευστότητα που μας πάει σε άλλους τόπους, μακριά.....