Million miles away

https://www.youtube.com/watch?v=sXOwDDBhT80

You have all rights to believe I am obsessed

a drama queen.

I still need to feel you

I still  miss you, you are everywhere,

I miss your existence,

I am truly not obsessed,
I just want you back,

if I have ever had you at all.

You might got over me,

not sure you've ever been into me at all.

I feel myself inside your brain,

I can feel your eyes through my skin,

 trying to focus, so that I can touch you,

spying what you are doing, 

staring at you,

you are million miles away.

Is it an illusion or
is it my energy linked with yours?

 Feels like yesterday the last time we kissed.

The last sweet thing you said to me,
so that I could not guess what was on your mind

"sleep baby...sleep".

I might be obsessed indeed,

I do not care what I am.

I want you to love me.

Not sure what I can do.

Probably nothing.

This is what I can get out of you.

A square nothing.

Pathetically,
I wait for your memory to be dissolved,

but I do not want to.

I will keep you in my mind until another angel comes along.

I want you beside me.

Thinking of you is not enough.  

I want so much more,

maybe another dream.

I might be out of my mind,

 but I love it. 

I love to want something I might never get.

I love to be in love with some impossible existence,

which will probably never be mine.

Loving the idea of you, regardless what you may feel,

is a pure demostration of freedom,
 I have never felt before.

We selfishly love and excpect to be loved.

We care and demand to be cared.

We exchange feelings thinking that is love.
Well it's not. That is an exchange,
it is not love.

Love is a feather, flying up in the sky.

It's light and it's free of returning feelings,

love is everything we have to give,

everything we need to feel,

to achieve happiness,

to stay alive

to be there for someone who is not there for us.

I will love you whatever you think

whatever you believe 

whatever you may look like.

το μυστηριο της παρατηρησης

Η ζωη ειναι ενα υπεροχο μυστηριο...

Σκεφτεσαι, φανταζεσαι, 

ζεις το τωρα

 μα δεν εχεις την παραμικρη ιδεα

τι θα συμβει στα επομενα δεκα λεπτα,

απλα δεν ξερεις,

το υποθετεις

μπορεις να το προβλεψεις,

αλλα δεν ξερεις ποτε τι θα συμβει,

μπορει να γινει σεισμος,

να κανεις σεξ και να μεινεις εγκυος,

μπορει να ερθει ο υδραυλικος που περιμενεις και να τον ερωτευτεις

μπορει να βρεις τον αντρα σου με μια αλλη γυναικα,

μπορει να ξεχασεις το ματι ανοικτο καθως κανεις ντους

και να καει το σπιτι σου...

μπορεις να πας να αγορασει γαλα για τον αυριανο καφε

και να δεις μια παλια αγαπη στο σουπερ μαρκετ, 

να πας για ποτο, 

να ερθει για φαγητο σπιτι σου...

Μπορουν να συμβουν εκατομυρρια πραγματα που δεν φανταζεσαι

 και να αλλαξει η ζωη σου μεσα σε λιγα λεπτα

κατι που φυσικα συμβαινει ασταματητα 

απλα εμεις δεν το παιρνουμε χαμπαρι

η ζωη μας αλλαζει αναλογα με το...

τι σκεφτομαστε

τι λεμε

τι θελουμε

τι δεν θελουμε

ποσο θαραλλεοι ειμαστε

ποσο φοβομαστε, 

η ζωη μας αλλαζει απο εμας

απο την τυχη κι 

απο τους αλλους...

Το μονο που περνα απο το χερι μας 

ειμαστε εμεις και η συμπεριφορα μας,

η εξελιξη της ζωη μας εξαρταται απο εμας,

ειμαστε πρωταγωνιστες κατα τουλαχιστον το ενα τριτο...

Ας κανουμε αυτο που θελουμε

οπως το θελουμε 

και για οσο το επιθυμουμε

ας αποφασισουμε τι επιλεγουμε

για να κανουμε τη ζωη μας οσο πιο κοντα γινεται σ αυτο που θελουμε

κι ας αφησουμε τα υπολοιπα 2/3 να αποφασισουν για εμας,

ας ηρεμησουμε, ας χαλαρωσουμε κι 

ας γινουμε για τα 2/3 της επιδρασης της ζωης μας

απλοι παρατηρητες....

job-love

Job search does not differentiating from love search..

Multiple HR's looking at your CV, a lot of them, different people, with different education and DNA.
Candidate partners evaluating you style, your energy, your body, your face, your money maybe your
job situation...
There always gonna be one who will "short-list you", you may get in the list but then be rejected, you may also be finally approved from "the one". SO what does this mean? Is it a confirmation that you do deserve to have this partner or this job...NOT AT ALL. It is pure timing, pure coincidende, it has probably nothing to do with your inner-self but with your studies, your hair, your education, your eyes, your whatever may have "attracted" your employer or your potential partner, but this is not YOU, it is just a fragment of YOU. Whoever choose or does not choose you is just one person who made its own decision based on specific parameters, which does not mean that you are not worth or worth of something big or tiny. What I am saying is that we should not take things so personally and in a judgemental way, of course we have to think and understand about what is really, deeply happening in our lives and improve ourselves in the professional and personal sector BUT we should not take any rejection in work or love, as a personal success or failure, because it is not either SUCCESS OR FAILURE, it is just timing, luck...and time will always come for us if we have all our senses acute, if we see and realize things, if we listen and not just hear, if we smell and not just eat, if we really feel people around us and not just pass them by.

Days ago I wrote in my blog that job hunting is a "hell of a job" and I now realise that also looking for the real love that satisfies your heart can be a similar hell of a job, generally chasing something you believe that you need or deserve, can be a really stressfull process and if you want to succeed and go out of it healthy and self-developed, you need to access the outcome carefully without personal judgement and critisism, without dissapointment and feeling of inferiority. All this is firstly to get you what you want and secondarily to protect you, so that you don't loose yourself during this process.

I use to critisize "on-line dating" sometime ago when all this industry started, but now I do not. Not sure I would dare to go for it, but I understand people that go for it. I realized during the past 4 years how painfull and character-changing process can be generally "the hunting", especially in our times when people get judged every single day by everyone, society, friends, family, recruiters, lovers, possible partners...it's a process that can change you, make you a better person or lead you in a loosing-yourself-path which can be enough serious for your life.

So, just to conclude, the parallelism between job search and partner search made me understand that they do exist strong similarities. One fundamental thing that need to be fullfilled before getting what you want is that you need to have found yourself and be sure of what you want. If that is not happening prior to your hunting then the outcomes can make your life difficult.

So, go find yourself, look inside of you deeply, and the rest of your life will flow like a river...easy and enjoyful...

Σε ξεχωρισα

"Σε ξεχωρισα, ειχες γυρω σου περιγραμμα απο φως κι απο σκοταδι..."

https://www.youtube.com/watch?v=AhliukBjDhY

ποιος εισαι εσυ που καθοδηγεις την σκεψη μου

κι αλλαζεις το χρωμα της σκιας μου?

 καρδια ή νους?
Εχεις σωμα- υποσταση,
μηπως εισαι μονο μια ιδεα?

Ποιος δινει τις εντολες, τα ερεθισματα,

κατι το πραγματικο ή το φανταστικο? 

Γιατι "εσυ" κι οχι "εσυ"?

Θελω να σβησω τη σκουρα σκια που αφησε πανω μου,

 το ξεχωριστο σου φως.

 Θα τα καταφερω?

Κι αν το φως σου με τυφλωσε
κι αλλαξε τον τροπο που κοιτω,

κι αν το σκοταδι σου αφησε σημαδια πανω στο ηλιο μου...

Κι αν εχω αλλαξει απο τοτε που σε ξεχωρισα...

το φως σου θα γινει δικο μου,
το σκοταδι σου ουρανος με αστερια φωτεινα.

ονειρο ητανε

https://www.youtube.com/watch?v=T6AY_RgL8y8

M'αρεσει να ακουω τ αγαπημενο σου τραγουδι

να σε παρατηρω

να κοιτω πως κινεισαι

τα ματια σου βαθια χαμενα καπου,

καπου που δεν εχω βρεθει ποτε

σπανια σε βρισκω

συχνα σε χανω

οταν μιλας

κι οταν δεν μιλας.

Κι οταν σε συναντω, σε χανω στις σκεψεις

οι σκεψεις σου φευγουν μακρια απο εδω

σε μεταφερουν σ αλλο πλανητη

κι εκει ειναι νυχτα συνεχεια 

κι εισαι μονος

εσυ κι οι σκεψεις σου,

 μα κανε κατι για να βγεις απο εκει...

Ξερεις, μπορει να μεινεις εκει για παντα..

κι αν θελησεις να ερθεις πισω,

ισως να χαθεις στον λαβυρυνθο

ισως να μη βρεις τον δρομο του γυρισμου....

Ο φακελος σφραγιστηκε.
Εκλεισε και καταχωρηθηκε.
Παρελθον.

τελειωσε-ομορφο-αρνητικοτητα-προσδοκιες

Ποιο ειναι το προβλημα μας οταν κατι που ονειρευομαστε δεν γινεται, οταν ενας ερωτας τελειωνει, οταν ενας ανθρωπος αγαπημενος φευγει –ανεξαρτητα απο το γιατι και το για που- απο διπλα μας, γιατι νιωθουμε ασχημα, τι μας συμβαινει?

-       Πρωτα απο ολα, μας λειπει πολυ, γιατι δεν υπαρχει πια στην καθημερινοτητα μας, ισως κατι αλλαξε και στον τροπο που φανταζομαστε τωρα πια το μελλον, κοινως αλλαξε και το τωρα και το μετα.. λοιπον αυτο το κενο που νιωθουμε ειναι απλα η προσφατη μνημη του που απο συνηθεια ο νους επαναφερει, θυμομαστε κι ετσι νιωθουμε το ομορφο συναισθημα...το οποιο αμεσως απο ομορφο γινεται θλιψη..

-       Γιατι δεν αρκουμαστε σε αυτο που ζησαμε, ,γιατι δυσκολευομαστε τοσο πολυ ν αποδεχτουμε πως κατι τελειωσε...? Γιατι απλα θελαμε να συνεχιστει, θελαμε να συνεχισουμε να νιωθουμε πχ ερωτευμενοι, ομως ποσο ρεαλιστικο ειναι αυτο? Γιατι μας ποναει η θυμηση εφοσον παλια οταν το παρελθον ηταν παρον περνουσαμε υπεροχα? Γιατι το μυαλο μας αρνειται να εστιασει στο ποσο ομορφα μπορει να νιωθαμε οταν αγκαλιαζαμε καποιον και να επαναφερουμε τη μνημη ξαναζωντας το συναισθημα και επιμενει να ποναμε, μοιαζει να γινεται καποια λαθος εγκεφαλικη συνδεση ή να ξεχναμε καποιο σταδιο....

Μνημη του αγαπημενου μας (πρωην) – παρελθον-

Η μνημη μπορει να επαναφερει μεσω της σκεψης ευχαριστα συναισθηματα –παρον-

Στα οποια ομως δεν εμβαθυνουμε πια γιατι επισκιαζονται απο αλλες σκεψεις οπως πχ απαιτηση αυτο που ζουσαμε να ναι για παντα και απογοητευση γιατι αυτο δεν θα συμβει–παρον και παρελθον-

Απογοητευση λογω μη εκπληρωμενων μελλοντικων προσδοκιων –μελλον-

Απορριψη – παρελθον-

Το φιλτρο με το οποιο εξεταζουμε το παρελθον εχει παντα να κανει με τις προσδοκιες που εχουμε, οσο πιο τρελες και πολλες, τοσο πιο αρνητικη γινεται η θετικη μνημη, κι οσο οταν ζουμε κατι εστιαζουμε την προσοχη στο μελλον κι οχι στο τωρα, τοσο πιο πολυ μικραινει η μνημη του θετικου συναισθηματος που βιωναμε τοτε...

Μεσα απο την ελεγχομενη (εκουσια) σκεψη μπορουμε να φερουμε στο μυαλο μας μονο τις σκεψεις που θα μας προκαλεσουνε θετικα κι ομορφα συναισθηματα, θελει πολυ δουλεια φυσικα αλλα γιατι να σπαταλαμε χρονο και ενεργεια σε κατι που τελειωσε, εφοασον γνωριζουμε πως απλα ετσι επρεπε να γινει? Αν ερθει μια μνημη-σκεψη στο νου μπορουμε να της πουμε την διαδρομη που θα κανει. ΕΜΕΙΣ ελεγχουμε την σκεψη μας και κατα συνεπεια τα συναισθηματα μας, κανεις αλλος...κανεις δεν μας κανει να νιωθουμε χαλια γιατι ειμαστε οι μονοι που μπορουμε να ελεγξουμε την σκεψη μας, ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ κι οποτε το επιθυμουμε...

Λοιπον απο εδω και στο εξης οι μνημες που φερνουν θετικα συναισθηματα θα πρεπει να μενουνε εκει και να μην «παραφερονται» περπατωντας προς τον δρομο της απογοητευσης, της αχαριστιας, του εγωισμου, του παρελθοντος ή μελλοντος...ας εστιασουμε στο τωρα κι ας φερουμε στο νου μας μονο αυτο που θα μας κανει να νιωσουμε ομορφα, μπορουμε με λιγη πρακτικη, πολυ πολυ ευκολα να χαρουμε ακομα και για οτι δεν εχουμε και ποιος ξερεις μπορει αυτη η θετικη σκεψη και συναισθημα να εχει σαν αποτελεσμα κι ενα μικρο θαυματακι....

Καλη τυχη!!!!!!!!!!!!

Δεν ειμαστε μονο εμεις...

http://www.nhm.ac.uk/visit-us/wpy/visit/exhibition/index.html
Wildlife photographer of the year...

Σημερα πηγα στο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας στο Λονδινο.
Ειδα υπεροχα ζωα και πουλια, τοπια απ ολο τον κοσμο, απο απιστευτες οπτικες γωνιες
σε ασυνηθιστες σκηνες..μια μαμα γοριλας αγκαλιαζε τα διδιμα παιδια της και στα ματια της
εβλεπες τον φοβο και την ανησυχια...μια ιαινα επιτεθηκε στο αντρα της κι αυτος πανω που ο φακος εκλεισε εδειξε τα δοντα του ετοιμος να αμυνθει...

Καθως κοιτουσα τα εκθεματα (φωτογραφιες με ασυλληπτη αναλυση και χρωματα,
σε ψηφιακη μορφη) εβλεπα τα ζωα κι ενιωθα ποσο αφελης ειμαι καθε φορα που
ξεχναω πως δεν ζει μονο ο ανθρωπος σ αυτο το μερος της γης που λεγεται "πολις", οπου βλεπει γυρω του αλλους ανθρωπους...που κανουν το ιδιο οπως αυτος, ξυπνανε το πρωι, παιρνουν το μετρο, πηγαινουν στη δουλεια τους, περνα η ωρα, ξαναπερνουν το μετρο κι επιστρεφουν σπιτι τους...
Κοιτωντας στα ματια ενα λιονταρο, σκεφτομαι πως στην γη, στην φυση υπαρχουνε εκατομυρια αλλα οντα που δεν ειναι ανθρωποι σαν κι εμας, κι εμεις για στιγμες ολοκληρες νομιζουμε πως απαρτιζουμε την γη, τα παντα γυρω απο εμας τους ανθρωπους, δουλεια, χρηματα, καταναλωση...τα ζωα οπως κι εμεις γεννιουνται, αρρωσταινουνε, ισως ερωτευονται μα σιγουρα ζευγαρωνουνε, πεθαινουνε η τα σκοτωνουμε εμεις..για να τα φαμε...

Ποσο ευκολα μεσα στο τρεξιμο της καθημερινοτητας μας ξεχναμε ποση ομορφια υπαρχει στην φυση, εξω απο την πολη, μακρια απο τον θορυβο, μακρια απο τις πολυκατοικιες, εκει οπου δεν υπαρχουν τεχνητοι ηχοι, εκει οπου δεν ζουνε ανθρωποι, εκει οπου πανεμορφες ζεβρες, ιαινες, λυκοι, φαλαινες, δελφινια παιρνανε την μερα και την νυχτα τους με τοσο διαφορετικο τροπο...

Ειναι εντελως ουτοπικο να νιωθουμε μονοι μας, ποτε δεν ειμαστε μονοι μεσα σε αυτην την θεεικη ομορφια που ειδα σημερα, ακομα κι αν απεχει πολλα χιλιομετρα μακρια, τι σημασια εχει, δεν ειμαστε μονοι ειμαστε ενα με αυτα τα οντα και το φανταστικο τοπιο μεσα στο οποιο ζουνε, ακομα κι αν προτιμαμε να παμε στη παμπ παρα στο δασος, τα ζωα υπαρχουν, ειναι εκει οπως και τα δεντρα κι ολη η φυση, ειναι εκει και μας κοιταει, ισως να θυμαται πως ηταν η φυση μεσα στο μπετον που ζουμε, οταν χτιστηκε η πολης μεσα στην οποια ζουμε, ισως κι οχι...

Σαν να δυσκολευομαι να φανταστω τον εαυτο μου να μην ταξιδεψει μακρια να δει αυτα τα ζωα, να τα ακουσει, να ειμαι σιγουρη πως ειναι εκει καπου, ακομα κι αν εγω δεν τα βλεπω καθε μερα...Ινδια, Ρωσσια, Νοτια Αφρικη, Ναμπιμπια...δεκαδες εξωτικα μερη με αγνωστα χρωματα και ζωα, μυρωδιες και ομορφιες...ποτε θα τα δω, πως θα τα δω, ποσο μακρια ειμαι?.....