http://www.nhm.ac.uk/visit-us/wpy/visit/exhibition/index.html
Wildlife photographer of the year...
Σημερα πηγα στο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας στο Λονδινο.
Ειδα υπεροχα ζωα και πουλια, τοπια απ ολο τον κοσμο, απο απιστευτες οπτικες γωνιες
σε ασυνηθιστες σκηνες..μια μαμα γοριλας αγκαλιαζε τα διδιμα παιδια της και στα ματια της
εβλεπες τον φοβο και την ανησυχια...μια ιαινα επιτεθηκε στο αντρα της κι αυτος πανω που ο φακος εκλεισε εδειξε τα δοντα του ετοιμος να αμυνθει...
Καθως κοιτουσα τα εκθεματα (φωτογραφιες με ασυλληπτη αναλυση και χρωματα,
σε ψηφιακη μορφη) εβλεπα τα ζωα κι ενιωθα ποσο αφελης ειμαι καθε φορα που
ξεχναω πως δεν ζει μονο ο ανθρωπος σ αυτο το μερος της γης που λεγεται "πολις", οπου βλεπει γυρω του αλλους ανθρωπους...που κανουν το ιδιο οπως αυτος, ξυπνανε το πρωι, παιρνουν το μετρο, πηγαινουν στη δουλεια τους, περνα η ωρα, ξαναπερνουν το μετρο κι επιστρεφουν σπιτι τους...
Κοιτωντας στα ματια ενα λιονταρο, σκεφτομαι πως στην γη, στην φυση υπαρχουνε εκατομυρια αλλα οντα που δεν ειναι ανθρωποι σαν κι εμας, κι εμεις για στιγμες ολοκληρες νομιζουμε πως απαρτιζουμε την γη, τα παντα γυρω απο εμας τους ανθρωπους, δουλεια, χρηματα, καταναλωση...τα ζωα οπως κι εμεις γεννιουνται, αρρωσταινουνε, ισως ερωτευονται μα σιγουρα ζευγαρωνουνε, πεθαινουνε η τα σκοτωνουμε εμεις..για να τα φαμε...
Ποσο ευκολα μεσα στο τρεξιμο της καθημερινοτητας μας ξεχναμε ποση ομορφια υπαρχει στην φυση, εξω απο την πολη, μακρια απο τον θορυβο, μακρια απο τις πολυκατοικιες, εκει οπου δεν υπαρχουν τεχνητοι ηχοι, εκει οπου δεν ζουνε ανθρωποι, εκει οπου πανεμορφες ζεβρες, ιαινες, λυκοι, φαλαινες, δελφινια παιρνανε την μερα και την νυχτα τους με τοσο διαφορετικο τροπο...
Ειναι εντελως ουτοπικο να νιωθουμε μονοι μας, ποτε δεν ειμαστε μονοι μεσα σε αυτην την θεεικη ομορφια που ειδα σημερα, ακομα κι αν απεχει πολλα χιλιομετρα μακρια, τι σημασια εχει, δεν ειμαστε μονοι ειμαστε ενα με αυτα τα οντα και το φανταστικο τοπιο μεσα στο οποιο ζουνε, ακομα κι αν προτιμαμε να παμε στη παμπ παρα στο δασος, τα ζωα υπαρχουν, ειναι εκει οπως και τα δεντρα κι ολη η φυση, ειναι εκει και μας κοιταει, ισως να θυμαται πως ηταν η φυση μεσα στο μπετον που ζουμε, οταν χτιστηκε η πολης μεσα στην οποια ζουμε, ισως κι οχι...
Σαν να δυσκολευομαι να φανταστω τον εαυτο μου να μην ταξιδεψει μακρια να δει αυτα τα ζωα, να τα ακουσει, να ειμαι σιγουρη πως ειναι εκει καπου, ακομα κι αν εγω δεν τα βλεπω καθε μερα...Ινδια, Ρωσσια, Νοτια Αφρικη, Ναμπιμπια...δεκαδες εξωτικα μερη με αγνωστα χρωματα και ζωα, μυρωδιες και ομορφιες...ποτε θα τα δω, πως θα τα δω, ποσο μακρια ειμαι?.....
Wildlife photographer of the year...
Σημερα πηγα στο Μουσειο Φυσικης Ιστοριας στο Λονδινο.
Ειδα υπεροχα ζωα και πουλια, τοπια απ ολο τον κοσμο, απο απιστευτες οπτικες γωνιες
σε ασυνηθιστες σκηνες..μια μαμα γοριλας αγκαλιαζε τα διδιμα παιδια της και στα ματια της
εβλεπες τον φοβο και την ανησυχια...μια ιαινα επιτεθηκε στο αντρα της κι αυτος πανω που ο φακος εκλεισε εδειξε τα δοντα του ετοιμος να αμυνθει...
Καθως κοιτουσα τα εκθεματα (φωτογραφιες με ασυλληπτη αναλυση και χρωματα,
σε ψηφιακη μορφη) εβλεπα τα ζωα κι ενιωθα ποσο αφελης ειμαι καθε φορα που
ξεχναω πως δεν ζει μονο ο ανθρωπος σ αυτο το μερος της γης που λεγεται "πολις", οπου βλεπει γυρω του αλλους ανθρωπους...που κανουν το ιδιο οπως αυτος, ξυπνανε το πρωι, παιρνουν το μετρο, πηγαινουν στη δουλεια τους, περνα η ωρα, ξαναπερνουν το μετρο κι επιστρεφουν σπιτι τους...
Κοιτωντας στα ματια ενα λιονταρο, σκεφτομαι πως στην γη, στην φυση υπαρχουνε εκατομυρια αλλα οντα που δεν ειναι ανθρωποι σαν κι εμας, κι εμεις για στιγμες ολοκληρες νομιζουμε πως απαρτιζουμε την γη, τα παντα γυρω απο εμας τους ανθρωπους, δουλεια, χρηματα, καταναλωση...τα ζωα οπως κι εμεις γεννιουνται, αρρωσταινουνε, ισως ερωτευονται μα σιγουρα ζευγαρωνουνε, πεθαινουνε η τα σκοτωνουμε εμεις..για να τα φαμε...
Ποσο ευκολα μεσα στο τρεξιμο της καθημερινοτητας μας ξεχναμε ποση ομορφια υπαρχει στην φυση, εξω απο την πολη, μακρια απο τον θορυβο, μακρια απο τις πολυκατοικιες, εκει οπου δεν υπαρχουν τεχνητοι ηχοι, εκει οπου δεν ζουνε ανθρωποι, εκει οπου πανεμορφες ζεβρες, ιαινες, λυκοι, φαλαινες, δελφινια παιρνανε την μερα και την νυχτα τους με τοσο διαφορετικο τροπο...
Ειναι εντελως ουτοπικο να νιωθουμε μονοι μας, ποτε δεν ειμαστε μονοι μεσα σε αυτην την θεεικη ομορφια που ειδα σημερα, ακομα κι αν απεχει πολλα χιλιομετρα μακρια, τι σημασια εχει, δεν ειμαστε μονοι ειμαστε ενα με αυτα τα οντα και το φανταστικο τοπιο μεσα στο οποιο ζουνε, ακομα κι αν προτιμαμε να παμε στη παμπ παρα στο δασος, τα ζωα υπαρχουν, ειναι εκει οπως και τα δεντρα κι ολη η φυση, ειναι εκει και μας κοιταει, ισως να θυμαται πως ηταν η φυση μεσα στο μπετον που ζουμε, οταν χτιστηκε η πολης μεσα στην οποια ζουμε, ισως κι οχι...
Σαν να δυσκολευομαι να φανταστω τον εαυτο μου να μην ταξιδεψει μακρια να δει αυτα τα ζωα, να τα ακουσει, να ειμαι σιγουρη πως ειναι εκει καπου, ακομα κι αν εγω δεν τα βλεπω καθε μερα...Ινδια, Ρωσσια, Νοτια Αφρικη, Ναμπιμπια...δεκαδες εξωτικα μερη με αγνωστα χρωματα και ζωα, μυρωδιες και ομορφιες...ποτε θα τα δω, πως θα τα δω, ποσο μακρια ειμαι?.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου