Το κινητρο που με οδηγησε να γραψω αυτες τις σκεψεις ειναι γιατι τις τελευταιες μέρες έγινε κάτι που με στεναχώρησε πολυ. Κι ειλικρινα δεν ειμαι ανθρωπος εξαιρετικα ευαισθητος που στεναχωριεται η απογοητευεται με το παραμικρο..αντιθετως χρειαζεται πολυ προσπαθεια για να εκδηλωθει αυτο το συναισθημα μεσα μου...
Ειμαι αθεραπευτα αισιοδοξη και θα συνεχισω μεχρι καποιος να με πεισει για το αντιθετο.
Επισης μπορω να βρω κατι θετικο μεσα σε οτι χειροτερο μπορει να σκεφτει ο ανθρωπινος νους και να σε πεισω πως το αρνητικο εχει μεσα του και θετικο.
Ομως με ριχνει πολυ, οταν συμβαινουν καταστασεις που με κανουν να αμφιβαλλω για τις ανιδιοτελεις προθεσεις των ανθρωπων γυρω μου...δεν εννοω πως εγω πρεπει πρωτα να σκεφτω εσενα κι οχι εμενα, ομως επ ουδενι λογω δεν μπορω να προτεινω σε καποιον να σκεφτεται ΜΟΝΟ τον εαυτο του αγνοοντας τι αντικτυπο θα εχει η συμπεριφορα του στον αλλον ανθρωπο...και δεν χρειαζεται να εχουνε καμμια στενη σχεση αυτοι οι δυο...ειναι απολυτως ανθρωπινο και πολιτισμενο και basic να μη σκεφτομαι μονο τον εαυτο μου οταν ζω κι ανταλλασω εμπειριες με αλλους... παραδειγμα, αν βιαζομαι στο σουπερ μαρκετ και αγνοησω την ουρα μπροστα μου θα ειμαι απλα καφρος, ετσι δεν ειναι? Αν κοιμαται η αδελφη μου κι εγω καθως φευγω απο το σπιτι βροντηξω την πορτα τοσο δυνατα που μπορει να ξυπνησει πιστευοντας πως εγινε σεισμος, απλα αδιαφορω για την υπαρξη της, ειτε το κανω σκοπιμα ειτε οχι, οκ αν ειναι σκοπιμα ειμαι και κακιστρο!!
Κοινως θελω να πω πως δεν ζουμε σε μια βραχονησιδα, απομονωμενοι, ζουμε ο ενας διπλα στον αλλον και μοιραζομαστε, τα παρκα, τους δρομους, τις καρεκλες στο μετρο, τα χερουλια των λεωφορειων, ενα φαγητο, ενα κρεββατι, μια κουζινα, μια ζωη...οσο μικρο κι οσο μεγαλο κι αν ειναι, κατι μοιραζομαστε με τον συνανθρωπο μας, ειτε το επιθυμουμε ειτε οχι..ακριβως εκει ειναι το θεμα!!! Κανονικα ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ γιατι ειμαστε ανθρωποι να φερομαστε πολιτισμενα, ακομα περισσοτερο αν εχουμε επιλεξει οι ιδιοι να περασουμε μαζι με καποιον αλλον για μια ωρα, μια στιγμη ή μια βδομαδα... σ αυτη την περιπτωση απο αλληλοεκτιμηση και μονο πρεπει να αναλογιζομαστε τι συνεπειες εχει η συμπεριφορα μας στον αλλον..ή μηπως ειμαι υπερβολικη?
Αναφερομαι σε αυτο που πολυ ευηχα λενε οι Αγγλοι "considerate"...κοινως να υπολογιζεις και τον συνανθρωπο σου οταν πραττεις κατι, ΟΠΟΙΟΣ κι αν ειναι αυτος, ομορφος, κοντος, χοντρος, κι οποια σχεση κι αν εχεις συναψει (ή οχι) με αυτον..οχι γιατι πρεπει ή γιατι σε νοιαζει η περαιτερω σχεση σου με αυτον (εκει εγκειται η ιδιοτελεια) αλλα γιατι ειμαστε ανθρωποι...και γιατι θελουμε μεσα σε αυτην την δυσκολη, καταναλωτικη και ελεγκτικη κοινωνια να πηγαινουμε μπροστα κι οχι με την οπισθεν.
Μεχρι προτινος θεωρουσα δεδομενο πως ολοι σκεφτονται τις συνεπειες που θα εχουν οι πραξεις τους στους υπολοιπους ανθρωπους, απο προχθες δεν το θεωρω πια δεδομενο. Κι ειναι πολυ ανησυχητικο και δυσαρεστο, κυριως οταν συμβαινει απο τους ανθρωπους που θεωρουσες περισσοτερο considerate απο αλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου