Prelude

..αληθεια πως αντιδρας οταν σου λειπει...κατι αναρμοστα πολυ?

Κατι που μπορει να ειχες για λιγο ή κατι που δεν ειχες ποτε?

Κατι που θελεις να εχεις κι ισως να μην εχεις ποτε,

ισως γιατι δεν υπαρχει στην πραγματικοτητα,

παραμονο βαθια μεσα στη καρδια σου

και στα ονειρα σου...

"μου λειπει το βαθυ σου βλεμμα,

η χαμηλοφωνη ομιλια σου,

τα αποστασιοποιημενα σου λογια,

που δεν φτασανε να ικανοποιησουνε την αισθηση της ακοης μου,

απαιτητικη και γεματη βαρυγδουπες προσδοκιες αισθηση..

μου λειπει η ευκαιρια να τελειοποιηθω μαζι σου

 η σκεψη αυτων που θελω μα δεν θα κανω ποτε μαζι σου."

κι ομως, δεν μπορω να μην αποδεχτω τον εαυτο μου,

οσο διαφορετικη κι αν ειμαι,

αυτη ειμαι εγω κι ετσι υπαρχω σ αυτον τον κοσμο,

εξαλλου δεν εχω επιλογη, 

αυτη ειναι η καρδια μου, το σωμα μου και το μυαλο μου,

αυτη ειμαι εγω.