σχεσεις-απαιτησεις-παραλογισμος

Τι σημαινει αραγε σ'αγαπαω?

"Θυσιαζω τη ζωη μου και τις επιλογες μου για σενα

ετσι ωστε οταν αυριο μου την σπασεις να μπορεσω να σου πεταξω στα μουτρα

πως ΕΓΩ θυσιασα για σενα, δουλεια, διακοπες, φιλους κτλ?"

"Προτιμω να βγω μαζι με την παρεα σου αντι τις παλιες μου φιλες

γιατι φοβαμαι μη μου κανεις καμια "κουτσουκελα" αν δεν σε ελεγχω εμμεσα..

κοινως δεν σε πολυ-εμπιστευομαι αλλα

 κρυβομαι πισω απο τα προσχηματα της κοινης παρεας."

"Θελω να μου λες οτι χρειαζεται ν ακουσει ο εαυτος μου για να σταματησει

για λιγο να ειναι ανασφαλης
να καλυψω το κενο

για να αρχισω να πιστευω πως ειμαι ομορφη κι εξυπνη

για να νιωσω γυναικα

για να νιωσω ότι δεν καταφερνω να νιωσω μονη μου

διχως την παρουσια σου."

...Τι ειναι τελικα η σχεση?

Ποιον οφελει και ποιον υποθαλπει?

Τι ζηταμε και ποσο συνειδητοποιημενοι ειμαστε για αυτο?

Γιατι ζηταμε την αποκλειστικοτητα και την δεσμευση?

Οφελει αληθινα σε κατι ή ειναι απλα μια κοινωνικη συνηθεια?

Τι πιστευουμε, πως θα μας φερει πιο κοντα στην ευτυχια?

Κανεις δεν θα μας φερει πιο κοντα της,

αν ειμαστε χιλιαδες μιλια μακρια, οταν ειμαστε μονοι μας.

Ποσο εφικτο ειναι ν απαιτουμε και να οραματιζομαστε 

ο αλλος
να μας φερει την ευτυχια?

Ποσοι φιλοι χωριζουν μετα απο χρονια προσπαθειας να ζησουν ευτυχισμενοι?

Αληθεια,
δεν μου φαινεται πως η ευτυχια ειναι κατι που πετυχαινεις προσπαθωντας αγρια!!

Δεν ειναι μαραθωνιος ή μαθημα spinning...

Αντιθετως, οσο πιο πολυ προσπαθεις τοσο πιο πολυ προκαλειται αντισταση,

κι η αντισταση διαταρασσει την ισορροπια.

Τα θελουμε ολα και τα ζηταμε απο τους αλλους.

Γιατι δεν τα ζηταμε απο τον εαυτο μας?

Κι εφοσον οι αλλοι θελησουν να μας τα δωσουν, καλως.

Αν δεν θελησουν, παλι καλως.

Εχω οτι χρειαζομαι για εμενα.

Ισως εχω και για εσενα. 

Οχι γιατι το απαιτεις, ισως γιατι σ αγαπαω.

α-τιτλο

Δευτερα 30 Ιουνιου. 

Περιεργη μερα.

Λιγο οι ορμονες, 

η σχιζοφρενης βιασυνη του Λονδινου,

η απροσμενη καταρρακτωδης αγχωτικη βροχη,

οι κουρασμενες προσδοκιες,

η πιθανη απορριψη ή απιθανη συμφωνια

εχασα την ισορροπια μου..

δεν ειμαι σιγουρη που βρισκομαι 

μα ουτε που θελω να βρισκομαι

κι ουτε μ ενδιαφερει να το ανακαλυψω.

Δυσκολευομαι να ξεχωρισω την πραγματικοτητα

μεσα στην ομιχλη

μεσα στη ξαφνικη θυελλα 

ολα μοιαζουν γκρι

δε βλεπω πια χρωμα

μονο κατακορυφα συννεφα 

παντου.

Ας περιμενω μεχρι το πρωι.

Βαριεμαι τοσο να περιμενω

μα πρεπει να το αποδεχτω.

ψυχη και σωμα

Γιατι αραγε καποια μερα ξυπναμε και...

νιωθουμε αυτη τη διαυγεια που τοσο μας ελειπε κι αναζητουσαμε?

Που γυρνουσε και σημερα επεστρεψε?

Ειχε παει διακοπες

εκανε μηπως απεργια

που κρυβοτανε η Κ.Διαυγεια

και μια βροχερη πρωια εμφανιστηκε μπροστα μας?

Πολλες οι πιθανες απαντησεις.

Οταν κατι στον οργανισμο μας δεν λειτουργει

στην αρχη καποιο μερος του σωματος νιωθει την ενοχληση

κι αν την αγνοησουμε επεκτεινεται και σε αλλα μερη

και πολυ πιθανως να δυσχεραινει την καθημερινοτητα μας.

Πρεπει να λυσουμε το προβλημα

για να μπορεσουμε να ζησουμε φυσιολογικα 

και να ανταποκριθουμε στις καθημερινες μας δραστηριοτητες με ανεση και ευχαριστηση.

Ο ψυχικος μας κοσμος ειναι οπως το σωμα μας.

Αν υπαρχει κατι μεσα μας που μας ενοχλει 

και/ή μας παρεμποδιζει να ζουμε με ικανοποιηση

κατα πασα πιθανοτητα πρεπει

να βρουμε τι φταιει και να το αντιμετωπισουμε

οπως ακριβως θα λειτουργουσαμε αν μας πονουσε το νεφρο

το συκωτι, η κοιλια, το στομαχι κτλ.

Μονο που ειναι πολυ πιο δυσκολη η διαγνωση του ψυχικου πονου. 

Μαλλον, αν το θεσω πιο ρεαλιστικα,

το σωμα μας ειναι αμεσα εξαρτημενο απο τη ψυχικη μας υγεια

κι οπως ειναι φυσικο, οταν κατι δεν παει καλα με τη ψυχη

το σωμα εκδηλωνει τ αντιστοιχα συμπτωματα,

δυσφορια ειναι το πιο αναγνωρισιμο,

κατι μας φταιει, κατι δεν κολλαει,

κατι δεν μας αρεσει και μας κανει να νιωθουμε αβολα,

για αυτο και δυσφορουμε.

ΑΝ το αγνοησουμε και υποθαλψουμε το συμπτωμα,

ακριβως οπως συμβαινει και με το σωμα,

το προβλημα πιθανως θα μεγαλωσει...

ετσι ενα πρωινο θα ξυπνησουμε 

και δεν θα εχουμε ορεξη να σηκωθουμε απ το κρεββατι

το σωμα αρνειται να κανει τ οτιδηποτε

το σωμα αντιδρα στην ασυνειδητη μας επιλογη να αγνοουμε τη δυσφορια

που κατι μας δημιουργει.

Οταν μετα απο καιρο αποδεχτουμε, παρατηρησουμε, παλεψουμε και 

ψαξουμε λυσεις για το προβλημα μας

μερα με την μερα η δυσφορια θα φευγει

κι ετσι ενα πρωι θα ερθει ξανα στη ψυχη η διαυγεια 

την οποια φυσικα το μυαλο θα αναγνωρισει με μεγαλη χαρα.

Καλως οι κακως τα "θεματα" της ψυχης ειναι αρρηκτα δεμενα με το σωμα 

αν δεν καταπιεζουμε το σωμα μας και δεν αγνοουμε τα σημαδια που μας δινει

μα αντιθετως τα φροντιζουμε ενα ενα με αγαπη κι υπομονη

τοτε θα ερθει η μερα που θα νιωσουμε αυτη 

την πολυποθητη διαυγεια, ηρεμια

ανιδιοτελη αγαπη για την ιδια την ζωη 

και για τους γυρω μας

γνωστους κι αγνωστους.

Ζουμε μια μοναχα ζωη σ αυτο τον πλανητη.

Καθε λεπτο που φευγει δεν επαναλαμβανεται.

Ειναι ασυμφορο να εθελοτυφλουμε

να κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας

να μη βλεπουμε και να μην ακουμε...

χανουμε χρονο απο αυτη την μοναδικη 

κι υπεροχη ζωη.

day-dreaming is over

https://www.youtube.com/watch?v=J5qampgVri8

Πως αναπολεις κατι ασχημο που εχεις βιωσει? 

Συμβαινει καμμια φορα, 

κοιτας πισω και βλεπεις μια σκια 

διχως να ξερεις σε ποιον ανηκει. 

Καμμια φορα ξυπνας απο εναν στιγμιαιο υπνο που ειχες πεσει 

και αρχιζεις να συνειδητοποιεις πως ονειρευοσουν 

μα οχι στον υπνο σου, 

μετα δινεις μια τσιμπια στον εαυτο σου κι επιστρεφεις. 

Ηταν ενα ονειρο μονο. 

Τωρα καντο πραγματικοτητα. 

Ηρθε η στιγμη.

σου μιλαω...

https://www.youtube.com/watch?v=6d1Lz_e9G1E

Σε παρατηρω και ακουω τι σκεφτεσαι

λες ασυναρτησιες και σκεφτεσαι αδομητα

σαν να προσπαθεις να πεισεις καποιον ξενο 

μα ξεχνας πως σε ξερω πιο καλα απο καθεναν,

ειμαι εσυ.

Μα γιατι δεν μ αποδεχεσαι

δε βαρεθηκες να αντιδρας σ αυτο που εισαι?

Κανεις οτι δεν σε πειραζει αλλα τα νεα που μαθες

σε ταρακουνησαν, το βλεπω.

Ναι οταν το μαθα ενιωσα σαν να εγινε σεισμος 

μεσα στη καρδια μου στη μνημη μου...

Λες ξεχασες αλλα δεν ειμαι σιγουρη για αυτο.

Ακου

πρεπει να αλλαξεις πορεια

η ζωη ειναι εδω μπροστα σου

κοιτα την πραξε κουνησου

μη χανεις χρονο σε ανουσιες καταστασεις

ψαξε και θα βρεις.

Αλλαζω...και σε χανω

https://www.youtube.com/watch?v=zbcLr6mqIVI

Καμμια φορα νιωθω πως δεν ειμαι εγω...

ξερω τι θα μου πεις

" δεν πειραζει αν επανερχεσαι στο γνωριμο σου εγω".

Μα δεν ειναι ετσι.

Η μικρη αλλαγη γινεται ολο και πιο ογκωδης

κι εγω

 ολο και πιο ρευστη,

 χανω τον προγραμματισμο μου.

Καποιες φορες, με απογειωνει, δε θελω να σταματησει.

αλλες, ψαχνω εμμονικα το γιατι

προσπαθω να καταλαβω
που με παει.

Ποιος τοποθετησε αυτα τα μαγικα συννεφα στον ουρανο?

Γιατι τα ματια βλεπουν τον ουρανο μπλε?

Γιατι γερναμε?

Γιατι αρρωσταινουμε?

Γιατι ειμαστε εδω?

Γιατι αλλαζω?

Ευτυχια κι εξαρτηση

https://www.youtube.com/watch?v=m7sTUrXYEfY

Τι συμβαινει οταν σιγα σιγα αρχιζουμε να βρισκουμε 

και να διορθωνουμε τον εαυτο μας?

Οταν αρχιζεις και βλεπεις συμπεριφορες σε φιλους και γνωστους που σ ενοχλουν

κι ακαριαια συνειδητοποιεις πως ενιοτε

 φερεσαι κι εσυ ετσι.

Μ αυτον τον τροπο δημιουργεις κινητρο στον εαυτο σου να αλλαξει.

Ειναι εξαιρετικα δυσκολο να δεις μεσα σου ή να αναγνωρισεις

τις προβληματικες σου αντιδρασεις

κυριως οταν βρισκεσαι μεσα στην "comfort zone" σου!!!

Οταν μεινεις μονος με τον εαυτο σου, σκοπιμα, ή ακομα

κι οταν οι συγκυριες τα φερουν ετσι και σταματας να αντιδρας σ αυτη τη μοναξια,

επιβαλεις στο μυαλο σου να αρκεστει στο τι σου δινει η ψυχη σου

κι οχι στο τι λαμβανεις απο τους αλλους

σταματας να ζητας, ν απαιτεις, να εξαρτασαι απο τις αντιδρασεις των αλλων

και βρισκεσαι αντιμετωπος με τον εαυτο σου

τον κοιτας και τον παρατηρεις

διχως να τον αποφευγεις.

Οσες φορες βρεθεις σε συνθηκες οπου δεν εχεις τους φιλους σου

κοντα σου, ουτε οικογενεια, ουτε συντροφο, θα σου λειπουν ολα αυτα

 τοσο πολυ που θα νιωσεις στην αρχη αδικημενος

θα προσπαθεις να βρεις καποιο λογο και αιτια

κι ομως ολα αυτα ειναι αυτοματες αντιδρασεις,
αυταπατες...

αν δεν πορσκολληθεις θα περασουν,

 κι η ηρεμια, η παρατηρηση, η απαντηση θα ερθει απο μονη της.

Μονοι μας γεννηθηκαμε 

και μονοι μας μπορουμε να κανουμε τα παντα.

Η ευτυχια μας δεν εξαρταται απο κανεναν παραμονο απο εμας τους ιδιους.

Ενας συντροφος μπορει να μας κανει να νιωσουμε ευτυχισμενοι

ΜΟΝΟ
οταν εχουμε την ικανοτητα να νιωσουμε ευτυχια 

ακομα κι οταν ειμαστε χωρις αυτον.

Δεν ειναι κατι ευκολο και αυτοματο, 

ειναι ομως κατι υπεροχο που ο καθενας μπορει να βιωσει

και που μας εξασφαλιζει την συναισθηματικη μας

απεξαρτηση απο τους αλλους

απο οποιονδηποτε αλλον

οσο κι αν τον αγαπαμε 

κι οσο κι αν επηρεαζει την καθημερινοτητα μας.

Ευτυχια κι εξαρτηση
 ασυμβατες εννοιες.