σχεσεις-απαιτησεις-παραλογισμος

Τι σημαινει αραγε σ'αγαπαω?

"Θυσιαζω τη ζωη μου και τις επιλογες μου για σενα

ετσι ωστε οταν αυριο μου την σπασεις να μπορεσω να σου πεταξω στα μουτρα

πως ΕΓΩ θυσιασα για σενα, δουλεια, διακοπες, φιλους κτλ?"

"Προτιμω να βγω μαζι με την παρεα σου αντι τις παλιες μου φιλες

γιατι φοβαμαι μη μου κανεις καμια "κουτσουκελα" αν δεν σε ελεγχω εμμεσα..

κοινως δεν σε πολυ-εμπιστευομαι αλλα

 κρυβομαι πισω απο τα προσχηματα της κοινης παρεας."

"Θελω να μου λες οτι χρειαζεται ν ακουσει ο εαυτος μου για να σταματησει

για λιγο να ειναι ανασφαλης
να καλυψω το κενο

για να αρχισω να πιστευω πως ειμαι ομορφη κι εξυπνη

για να νιωσω γυναικα

για να νιωσω ότι δεν καταφερνω να νιωσω μονη μου

διχως την παρουσια σου."

...Τι ειναι τελικα η σχεση?

Ποιον οφελει και ποιον υποθαλπει?

Τι ζηταμε και ποσο συνειδητοποιημενοι ειμαστε για αυτο?

Γιατι ζηταμε την αποκλειστικοτητα και την δεσμευση?

Οφελει αληθινα σε κατι ή ειναι απλα μια κοινωνικη συνηθεια?

Τι πιστευουμε, πως θα μας φερει πιο κοντα στην ευτυχια?

Κανεις δεν θα μας φερει πιο κοντα της,

αν ειμαστε χιλιαδες μιλια μακρια, οταν ειμαστε μονοι μας.

Ποσο εφικτο ειναι ν απαιτουμε και να οραματιζομαστε 

ο αλλος
να μας φερει την ευτυχια?

Ποσοι φιλοι χωριζουν μετα απο χρονια προσπαθειας να ζησουν ευτυχισμενοι?

Αληθεια,
δεν μου φαινεται πως η ευτυχια ειναι κατι που πετυχαινεις προσπαθωντας αγρια!!

Δεν ειναι μαραθωνιος ή μαθημα spinning...

Αντιθετως, οσο πιο πολυ προσπαθεις τοσο πιο πολυ προκαλειται αντισταση,

κι η αντισταση διαταρασσει την ισορροπια.

Τα θελουμε ολα και τα ζηταμε απο τους αλλους.

Γιατι δεν τα ζηταμε απο τον εαυτο μας?

Κι εφοσον οι αλλοι θελησουν να μας τα δωσουν, καλως.

Αν δεν θελησουν, παλι καλως.

Εχω οτι χρειαζομαι για εμενα.

Ισως εχω και για εσενα. 

Οχι γιατι το απαιτεις, ισως γιατι σ αγαπαω.