unintended

https://www.youtube.com/watch?v=CJDAmXHHfuM

Πριν απο σενα η αγαπη ειχε αλλο χρωμα

αλλη γευση και υφη.

 

Πριν απο σενα ημουν αυτη που νομισα,

τωρα ειμαι εγω

τωρα ειμαι εδω, 

οχι στο αν και μηπως,

εδω στο τωρα.

 

Η μουσικη ακουγεται αλλιως,

το φεγγαρι φεγγει διαφορετικα

σαν να ναι πιο λαμπερο κι απο τον ηλιο.

Απο φόβο χάσαμε

https://www.youtube.com/watch?v=hxgJWi9vVIM

Περιμένω να σε δω,

κι εσύ 

ας μη με βλέπεις.

Κι αν είσαι οφθαλμαπάτη του νου,

προβολή της χρωματιστής μου φαντασίας?

Κι αν μια μέρα σηκωθώ 

και πάλι έχει συννεφιά

και πάλι έχει ομίχλη,

κι αν δε σε διακρίνω πια?

Κάποια όνειρα τα βλέπεις μονάχα μια φορά

μα τα θυμασαι για πάντα.

Άλλα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά 

σαν ελαφρύς ανεμοστρόβυλος

που τελικά είναι ένα απλό κυκλικό αεράκι

ανεύ σημασίας,

τα ξεχνάς μόλις σταματήσουν να επαναλαμβάνονται,

σα να μην υπήρξαν ποτέ επισκέπτες..

so what?

https://www.youtube.com/watch?v=ZZM6Vp7zdWc

Αρκετές φορές με έχουν αποκαλέσει "ούφο",

δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο,

αλλά ποτέ δεν αντιδρούσα.

- Είσαι λίγο ούφο.

- Ναι, ίσως.

Αν το ότι είμαι συχνά αντίθετη με την πλειονότητα των ανθρώπων

ακούει, διαβάζει, συχνάζει ή γράφει στο ημερολόγιο 

πολύ λίγο με αφορά. 

Γενικά πολύ λίγο με αφορά τι πιστεύει ο καθένας

για εμένα, για τις επιλογές μου και για την εμφάνιση μου,

κι απλά δεν το κρύβω,

το δείχνω δίχως επίδειξη

.

Είναι ο μόνος τρόπος που έχω να είμαι εγώ

αυτός είναι, δεν έχω άλλον

take it or leave it,

αρέσει, καλώς,

δεν αρέσει, πάλι καλώς.

Πέρασε αρκετός καιρός για να συνειδητοποιήσω 

πως αυτή η φανομενική αδιαφορία δεν είναι αδιαφορία

αλλά απελευθέρωση.

Δεν προσβάλλω κανέναν,

δεν μιλάω για κανέναν, 

απλά είμαι λιγο UFO,

SO WHAT???

φυγε να ρθει η νυχτα

Καμμιά φορά έρχεται η μέρα 

και θέλεις να φύγει βιαστικά 

να έρθει η νύχτα

να φύγει η υπερβολική ενέργεια κι ένταση που έχει το φως

να έρθει το σκοτάδι κι ησυχία,

να σταματήσει ο θόρυβος κι η κίνηση.

Μετα τα μεσάνυχτα η αδράνεια αρχίζει να μεγαλώνει,

οι όγκοι κι οι ήχοι εξαφανίζονται,
τα χρώματα όλα ίδια.

Λίγο πριν τα ξημερώματα είναι σαν να σαι μόνος σου στον κόσμο όλο.

Ίσως λίγο να ταραχτείς, να φοβηθείς 

μια γλυκό-ξυνη ψευδαίσθηση που διαρκεί για λίγο,

πόσο σου αρέσει αυτή η αίσθηση.

Ευλύγιστος νους

https://www.youtube.com/watch?v=A_WO5Ep_V-o

Άραγε υπάρχει λόγος να αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους?

Μήπως η προσκόλληση μας σε ένα είδος σχέσης

μας κάνει να λέμε "αντίο"?

Αν διαλέξαμε να γνωρίσουμε κάποιον για οποιοδήποτε λόγο

είναι δυνατόν να μην υπάρχει κανένας πια λόγος

να μείνει στη ζωή μας?

Ίσως αυτό που μας κάνει να αρνούμαστε την όποια σχέση με

κάποιον που άλλοτε εκτιμούσαμε και θαυμάζαμε,

είναι γιατί δεν μπορούμε πιά να ικανοποιήσουμε την αρχική μας ανάγκη..

μα δεν ειναι κομμάτι ανεπαρκής λόγος 

για να απορρίπτουμε την συνέχιση μιας ανθρώπινης σχέση?

Η ευλυγισία του νου είναι σπουδαίο προσόν,

μας αφήνει ανοιχτό τον δρόμο σε ότι αληθινά αξίζει

κι όχι σε ότι υποθέσαμε κάποια στιγμή της ζωής μας

πως έχει πρωτεύουσα σημασία...

θελω-να-μαι-παιδι

Σήμερα δεν έχω καμμιά έμπνευση για κίνηση.

Θα μπορούσα να μείνω μέσα σε ένα σκαμμένο βράχο

και να κοιτάω τη θάλασσα απο ψηλά,

μέχρι να σκοτεινιάσει,

μετά θα πάω σπίτι.

Πως θα γίνει να γίνω πάλι παιδί?

Να κάνω κουλουράκια φορώντας μια ποδιά 

και τα μάτια μου να λαμπυρίζουν.

Να φτιάχνω τα κουλουράκια για να τα φάω

κι όχι για να ακούσω κομπλιμέντα.

Να μη με νοιάζει τίποτα άλλο 

εκτός απο το μεγάλο μου χαμογελό.

Είναι γιατί δεν γνωρίζουν, 

έχουν τόση ενέργεια για ξόδεμα,

δεν έχουν υποχρεώσεις...

δε ξέρω γιατί τα παιδιά είναι τόσο ανέμελα 

μα θέλω κι εγώ να είμαι έτσι....

Εξάλλου το άγχος, η ανησυχία, η γκρίνια

δεν βοηθάνε σε τίποτε, 

άρα γιατί να τα έχω στη ζωή μου?

Ξεγνοιασιά, βλακεία, αδιαφορία,

πεστο όπως θέλεις.

Θέλω παιδικότητα και τίποτα άλλο.

not enough

https://www.youtube.com/watch?v=M73UUllE39w

Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας (που τον υποδεχόμαστε) 

έχει κάτι να μας δώσει, κάτι σημαντικό, 

ειδάλλως δεν θα του ανοίγαμε την πόρτα.

Αυτό που μας προσφέρει 

ίσως να μη συμπίπτει μ'αυτό που χρειαζόμαστε,

ποιοτικά ή ποσοτικά. 

Δύο είναι οι δρόμοι:

1. Να δεχτούμε ότι έχει να μας δώσει γιατί

το θέλουμε αληθινά και το χρειαζόμαστε,
ν'αναγνωρίσουμε πως ταίριαξε η στιγμή, 

ο ένας δίνει, ο άλλος λαμβάνει κι αντίστροφα.

Το πως θα εξελιχθεί αυτο το "πάρε-δώσε" κανείς δεν το γνωρίζει,

αν έχουμε υπομονή, θα φανεί.

2. Αν πάλι εστιάσουμε τη προσοχή μας στo πόσο θέλουμε,

κι όχι στη βαθιά ανταλλαγή συναισθημάτων, 

τότε μάλλον θα αρνηθούμε να δεχτούμε αυτό που ο άλλος μας δίνει. 

Συχνά μπερδεύουμε την ποσότητα με την ποιότητα 

κι απορρίπτουμε κατι που επιθυμούμε 

γιατί στον εσωτερικό μας δείκτη (εγωισμού) 

αναγράφεται "not enough".

Ο εγωισμός μας, κρίνει βάσει παρελθοντικών εμπεριών,

επιζητά οτιδήποτε επιτυγχάνει την προβολή του

σε διάφορους  "χώρους",

στη κοινωνία, στην οικογένεια, στην παρέα,

παντού εκτός απο το αληθινό "μεσα μας",

δηλαδή την καρδιά μας, το τι νιώθουμε.

Αυτό αφήνει αδιάφορο τον Κ. Εγωισμό.

Αληθινό εγώ ή υπέρογκος εγωισμός,

είναι το ερώτημα.