no play - no winner

https://www.youtube.com/watch?v=e0UWT0dFSQE

Η ζωή μας σε πολλαπλά επίπεδα. 

Τι αντιλαμβάνεσαι πρώτα?...τι εννοείς πρώτα..δηλαδή?

Αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, αυτό που είναι πιο φωτεινό, αυτό που συγκαταλέγεται στα αγαπημένα σου στοιχεία (πχ το ιστορικό κτίριο της Αχειροποίητου βλέπε εικόνα παρακάτω), αυτό που αντιπαθείς περισσότερο? Εξαρτάται από εσένα τι θα δεις πρώτα.

Ένας αρχιτέκτονας αυτόματα θα έλεγε πως το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, καθώς σκέφτεται σε «αποστάσεις – προβολές». Όμως για να πάρεις την σωστή απάντηση πρέπει να γίνει κι η σωστή ερώτηση. Κι  η ερώτηση πρέπει να τεθεί ως εξής «κοιτώντας προς την εκκλησία, τι βρίσκεται πιο κοντά σου»? Έτσι μόνον μπορεί η απάντηση να είναι αντικειμενική. Η απόσταση (κάθετη προβολή στον φακό) της μηχανής, ή των ματιών σου, είναι πιο μεγάλη στα απέναντι κτίρια από ότι στα φύλλα. Έτσι, γεωμετρικά speaking,  πρώτα είναι τα πράσινα φύλλα, μετά η εκκλησία και μετά τα απέναντι κτίρια.

Πιστεύω πως μια σωστά διατυπωμένη ερώτηση μπορεί να έχει υποστηρικτική εφαρμογή, σε όλη μας την ζωή. Η δυσκολία έγκειται στο ότι δίχως τους κανόνες της γεωμετρίας, όλα καταλήγουν να είναι σχετικά και να εξαρτώνται αποκλειστικά από την ψυχολογία μας.

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Βλέπεις σε πολλαπλά επίπεδα: Όμορφος (για σένα-υποκειμενικό), δημιουργικός (αντικειμενικά), χωρισμένος με παιδιά (οικογενειακές υποχρεώσεις - αντικειμενικά), σε κάνει να νιώθεις ο εαυτό σου κλπ. Το κριτήριο της «απόστασης» εδώ, είναι οι ανάγκες σου αυτήν την στιγμή δηλαδή «τι θέλεις εσύ». Τι έχεις ανάγκη, πως θέλεις να νιώσεις, τι ζητάς? Θέλεις  έναν άντρα κούκλο να τον δείχνεις around, να σου κάνει μερεμέτια στο σπίτι, να σου προσφέρει πανάκριβα γεύματα, να σου κανονίζει Πρωτοχρονιά στην NY, να κάνετε υπέροχο σεξ, να μοιράζεσαι την καθημερινότητα, να σε βοηθάει να εξελιχθείς κλπ?..

Φυσικά η απάντηση σε κάτι τέτοιο, είναι κάθε άλλο από εύκολη και αυτόματη. Μερικές sessions με τον ψυχοθεραπευτή, πάντα βοηθάνε, καθώς ενίοτε αυτά που θεωρούμε πως θέλουμε δεν είναι καθόλου αυτά που οι ίδιοι θέλουμε, αλλά αυτά που είτε άθελα μας «άλλοι» (γονείς, κοινωνία, δάσκαλοι κλπ) μας έχουνε μεταφέρει, είτε με την εις άτοπον επαγωγή, είναι αυτά που μένουν αν αφαιρέσουμε αυτά που δεν θέλουμε..πχ «δεν θέλω να βγω με έναν άντρα που θέλει να παντρευτεί», άρα θα βγω με όσους ΔΕΝ θέλουν παντρειές. Το ερώτημα εδώ είναι, δέχομαι defacto αυτό το κριτήριο, γιατί εγώ έτσι είμαι ή το επεξεργάζομαι? Έχω μια απάντηση πρακτική. Αν δεν νιώθεις καλά με τους τελευταίους 5 που βγήκες τα τελευταία χρόνια και όλοι δεν θέλανε παντρειές, τσέκαρε το αρχικό κριτήριο. Πιθανότατα να μην φταίνε αυτοί οι Χριστιανοί, αλλά κι εσύ που έχεις θέσει by default κάποιο κριτήριο. Άλλαξε το, αν δεν λειτουργεί.

Οι σχέσεις δεν έχουν την στάνταρντ παράμετρο γεωμετρία δυστυχώς, έχουν να κάνουν με όλο το ψυχο-συναισθηματικό μας πακέτο, έτσι για να «πετύχουν» (δηλαδή για να νιώθω καλύτερα στην σχέση παρά μόνη μου) πρέπει να έχω επαφή αληθινή και βαθιά με τον εαυτό μου. Δηλαδή να ξέρω τι με κάνει να νιώθω πραγματικά όμορφα στο παρόν, γενικά να νιώθω καλά, κι όχι ειδικά σε έναν τομέα μόνον (πχ σεξ, κοινωνική αποδοχή, οικονομικοί παράγοντες). Είμαστε ένα σύνολο κι όχι μόνο σώμα, μόνο ψυχή ή μόνο νους. Κι αυτό το σύνολο για να βιώσει ευτυχία πρέπει όλα τα επιμέρους να είναι εναρμονισμένα στη σωστή, για τον καθένα μας, αναλογία, και τότε υπάρχει «ροή». Τότε νιώθεις μεν τις δυσκολίες αλλά θέλεις να τις ξεπεράσεις παρέα με τον άλλον και ξέρεις πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να το πετύχεις, δεν είναι στατιστική, είναι θέληση εφόσον το κριτήριο ticks the box.

Οι σχέσεις δεν αποτυγχάνουν.

Τα κριτήρια που θέτουμε στις αναζητήσεις μας συχνά είναι ακατάλληλα.

Αποφεύγουμε να νιώσουμε τον εαυτό μας. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.

Κι όμως κάτι μου λέει πως η ευτυχία θα έρθει όταν το σωστό κουτάκι θα κάνει click στο σωστό slot, στο tetris της καρδιάς μας. 

No play, no game, no winner.

 

to drama or not to drama?

https://www.youtube.com/watch?v=fk4BbF7B29w

Νομίζω καλά τα λέει η Adele.

Τελευταία, έχει περίπου 1 χρόνο, 

σκέφτομαι σοβαρά μια...ανακάλυψη. 

Ναι, το ξέρω πως ίσως εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές

να λέτε "μα φυσικά ρε συ.." 

όμως τι να κάνω εμένα μου πήρε μερικές δεκαετίες 

να σιγουρευτώ...

Δημιουργούμε by default συναισθηματικά δράματα στο μυαλουδάκι μας

πολύ συχνά, επικίνδυνα συχνά.

Σαφέστατα ισχυρίζομαι πως το δράμα το φτιάχνουμε

ακούσια για να ασχολούμαστε με κάτι αρνητικό και δυνατό 

και δεν συμβαίνει λόγω των πραγματικών μας συναισθημάτων,

αλλά λόγω των "ψεύτικων" συναισθημάτων* που επινοεί το μυαλό μας,

οι σκέψεις μας και οι νοητικές μας ανάγκες.

Κι είσαι και 1 χρόνο με έναν άνθρωπο άντε και δύο!!

Και χωρίζεις.

Εντάξει καταλαβαίνω θα στεναχωρηθείς.

Φυσικά, πρέπει να αλλάξεις ξαφνικά συνήθειες, έτσι από την μιά μέρα στην άλλη, 

το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο κινητό στην συσκευή σου αλλάζει, 

πρέπει να αλλάξεις το status σου στο fb,  

ίσως και να πρέπει να αλλάξεις σπίτι, 

εκεί κάπως τα πράγματα γίνονται ενοχλητικά,

ποιος θα πάρει την κουζίνα ποιος το πλυντήριο, 

μα το λευκό Μαλτεζάκι ποιος θα το έχει τώρα πια?

Κατανοώ πλήρως τις δυσκολίες, 

οι περισσότεροι έχουμε περάσει κάτι συναφές, 

αλλά μεταξύ μας τώρα, 

άνθρωποι ώριμοι, 

μιας κάποιας ηλικίας κι όχι 20 ετών, 

είναι δυνατόν να ζούμε τέτοια δράματα?

Και θα ξαναπάω στην τραγουδίστρια που μου έφερε την έμπνευση

και θα αναρωτηθώ

"γιατί μας αρέσει το δράμα"?

Όταν δυο άνθρωποι αποφασίζουν να "τα φτιάξουν"

ώριμα και συνειδητά, 

γιατί δεν ανοίγουν σαμπάνιες και δεν εκτοξεύουν βεγγαλικά?

Ακριβώς με την ίδια λογική, 

γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε έναν χωρισμό

ώριμα συνειδητά και με...αγάπη, ναι αγάπη!!! 

Ναι βρε άνθρωπε, και πες πως με χωρίζει ο Κύριος Ανώνυμος

δεν είναι πιο φυσικό να τον ευχαριστήσω για ότι μου έδωσε και 

να του δώσω την γλυκιά μου ευχή

δίχως να εξαπολύω κατάρες κι επικρίσεις αμέτρητες 

που χαλάνε το γλυκό μου προσωπικό κάρμα?

Εξάλλου μωρά δεν είμαστε, 

γιατί να δημιουργούμε  so much fuzz about it

δεν καταλαβαίνω...

Βέβαια, στα 42,5 ομολογώ πως μόνον τα τελευταία 3+ χρόνια 

έχω μπορέσει να εφαρμόσω την μέθοδο

"όχι δράματα please"

και για να μαι ειλικρινής μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ,

τόσο που αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην έβλεπα

αυτήν την επιλογή όταν ήμουν 25!!

Δράμα..κακή συνήθεια:

1. Χάνεις χρόνος τσάμπα, αληθινά

2. Το κάνεις ακούσια και δεν ξέρεις και το γιατί

3. Χάνεις πολύτιμες "άλλες ευκαιρίες" όταν βρίζεις και καταριέσαι

και δεν βλέπεις τι διασχίζει τον δρόμο σου..

4. Μαυρίζεις με αρνητικά συναισθήματα την ψυχή σου,

μάλλον παχαίνεις από τα πολλά "ξύδια και πατατάκια", 

επιταχύνεις την εμφάνιση ρυτίδων με τα κλάματα και την κακοκεφιά...

Θυμήσου, όσο μακάβριο κι αν ηχεί στα αυτάκια σου,

αφενός η ζωή σου δεν αποτελείται από αναρίθμητες ημέρες και ώρες,

αφετέρου το μυαλό σου είναι σε θέση να επινοήσει συναισθήματα...

μπορείς να επιλέξεις.

to drama or not to drama?

*Έτσι λοιπόν, τα συναισθήματα δεν συμβαίνουν σε σας. Ο εγκέφαλός σας τα δημιουργεί όταν τα χρειάζεστε. Είστε ο αρχιτέκτονας της δικής σας εμπειρίας.

Ref:https://www.psychologynow.gr/psychology-in-our-life/personality

Love instead of need

https://www.youtube.com/watch?v=SSd2AapfzmM 

Σάββατο, ένας άντρας στα 40 ξυπνάει, δεν είχε παρέα να βγει το προηγούμενο βράδυ και θα ήθελε παρέα να πάει στη θάλασσα. Στεναχωριέται και ψάχνει τι να κάνει στην πόλη…οι φίλοι έχουν παντρευτεί, είναι απασχολημένοι στα εξοχικά τους, που οκ, ίσως και να τον καλούνε να πάει να φάνε παρέα, αλλά αυτός λιγάκι βαριέται να βρίσκεται με όλη τη οικογένεια μόνος του, νιώθει παράξενα.

Μια γυναίκα 38 ετών έχει ανάγκη να διασκεδάσει, θέλει να βγει, να χορέψει, να ντυθεί και να νιώσει όμορφα μέσα στα ρούχα της τ ανάλαφρα..αλλά όλες οι φίλες είναι άφαντες, είτε σε beach bar με τους καλούς τους, είτε ταίζουν τα μωράκια τους.

Ένας όμως φίλος, μεγαλύτερος σε ηλικία, ανακάλυψε πρόσφατα πως του αρέσει να τρέχει και λατρεύει και την φύση. Πιο πρόσφατα ανακάλυψε πως υπάρχουν αγώνες δρόμου στο βουνό, ακόμα και μικρών διαδρομών. Προπονήθηκε, έψαξε, βρήκε και τώρα συμμετέχει σ αυτό που του γεμίζει την ψυχή και την καρδιά.

Πολλοί άνθρωποι μέσης ηλικίας, βαριούνται μόνοι, θέλουν παρέα, ψάχνουν να κάνουν κάτι που να τους ευχαριστεί με έναν άλλον άνθρωπο, να μοιραστούνε ώρες ή μέρες της ζωής τους, κι όμως συχνά καταλήγουν να κοιμούνται με απογοήτευση και στεναχώρια. Κι αληθινά αν ήταν 2-3 άτομα όλα κι όλα δεν θα έγραφα για αυτό το θέμα, γιατί δεν θα ήταν «θέμα» αλλά είναι, γιατί αν κοιτάξεις γύρω σου συμβαίνει σε πολλούς 35-40άρηδες. Αλλά για να το θέσουμε κάπως πιο αναλυτικά, τι ακριβώς συμβαίνει εδώ?

40 ετών ή εκεί κοντά, είναι το μέσο του προσδόκιμου μέσου όρου ζωής του ανθρώπου.

Τι θέλει ο καθένας μας? Υπάρχουν κοινοί άξονες πάνω κάτω άραγε? Υγεία, ευτυχία, αρκετά χρήματα για να ζείς «καλά», σε μια macro κλίμακα νομίζω αυτά ζητάει ο κάθε άνθρωπος. Και ας πάμε πιο κάτω στην κλίμακα…σχετικά με το θέμα της μοναξιάς που ανέφερα παραπάνω, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν και θέλει παρέα, να μοιραστεί μια ωραία στιγμή…κι εδώ ας μπω λίγο πιο βαθιά. Οκ, φαντάσου πως είναι Παρασκευή βράδυ και θέλεις να βγεις έξω, γιατί θέλεις να διασκεδάσεις. Έχεις 20 χρόνια που διασκέδαση για εσένα σημαίνει βγαίνω σε μπαρ, ή τρώω έξω με παρέα, έχει πια καταχωρηθεί στον εγκέφαλο σου ως διασκέδαση. Και ναι είναι θέμα μυαλού κυρίως. Αλήθεια όμως, σκέφτηκες τώρα στα 40, τι αγαπάς να κάνεις? Να πίνεις? Να κοιτάς τους γύρω σου σε απόσταση 50 εκατοστών δίχως όμως να τους γνωρίζεις ΄η να μιλάς μαζί τους, απλώς τους κοιτάς που είναι εκεί, δίπλα σου? Τι σου αρέσει αληθινά να κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου? 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως πρέπει να αναποδογυρίσεις το «θέμα» που σε απασχολεί…δεν είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ κάποιον να βγεις, αλλά πως δεν ξέρεις ΤΙ γουστάρεις αληθινά, βαθιά μέσα από την καρδιά σου να κάνεις, κι αντί να το ψάξεις, αρκείσαι στο να λες «δεν έχω κάποιον να βγω». Τελικά ποιος είναι ο στόχος να περάσεις όμορφα να νιώσεις κάτι μέσα σου στην καρδιά σου για 2 ώρες και να ξεσκάσεις, να νιώσεις ευγνωμοσύνη που είσαι ζωντανός και χαίρεσαι για αυτό ή να βγεις, γιατί για 20 χρόνια έβγαινες και by default ακόμα το αναζητάς?

Καλώς ή κακώς λειτουργούμε by default δίχως να το παίρνουμε πρέφα. Η κοινωνία μας έχει συντελέσει σημαντικά σε αυτό. Το ότι λειτουργούμε βέβαια σε αυτό το μοτίβο δεν σημαίνει πως πρέπει να το δεχτώ παθητικά, ναι όντως η τάση του ανθρώπου είναι λιγάκι παθητική μετά από κάποια ηλικία, αλλά μπορείς να το αλλάξεις!!

Τι προτείνω?Αν τα σκέφτεσαι όλα αυτά και καταλήγεις πως «πρέπει να έχω πιο πολλές επιλογές να βγαίνω»… είσαι κατ εμέ σε μονόδρομο. Οι μη ύπαρξη παρέας δεν είναι το πρόβλημα!! 

Βρες τι γεμίζει την ψυχή σου, χόμπι, κάτι που θέλεις να κάνεις με πάθος και σε φτιάχνει, σαν να υπάρχει ερωτική έλξη μεταξύ σας βρε παιδί. Είμαστε τεμπέλικα όντα εμείς οι άνθρωποι, κι όταν πρέπει να βρούμε κάτι νέο να γεμίσει την καρδιά μας, κολλάμε και προκειμένου να το ψάξουμε προτιμάμε να ανακυκλώνουμε αυτό που μας γέμιζε κάποτε…δεν γίνεται έτσι, ξέχνατο!!! Αλλάζουμε οι ίδιοι, αλλάζουν κι αυτά που μας γεμίζουνε, όλα βασικά αλλάζουνε συνέχεια μέσα μας και γύρω μας, έτσι δεν γίνεται να μας γεμίζει ότι μας γέμιζε στα 28, 30, 32…

Και ξέρεις και τι άλλο?Αν δεν ζεις με πάθος τις ελεύθερες ώρες της ζωής σου, τι μένει πια? Η δήλωση «δεν έχω παρέα να βγω» θέλει άμεσα αναποδογύρισμα.

Βρες τι αγαπάς, τι με τι παθιάζεσαι, τι θέλεις να κάνεις όταν έχεις χρόνο και θα βρεθεί για αυτός με τον οποίο θα το κάνεις. Η αγάπη, το πάθος, η θέληση μας παρακινεί και οδηγεί όλη τη ζωή μας, όχι η ανάγκη (χρειάζομαι κάποιον για να βγω). Η πρόθεση φτιάχνει πραγματικότητα. Η ενέργεια της καρδιάς σου γίνεται ύλη!! Η αγάπη σου θα δημιουργήσει ανάλογη δόνηση και θα σου φέρει ότι ζητάς, η αγάπη όχι η ανάγκη!!! Το ξαναλέω γιατί είναι αντίθετα. Στο σύμπαν, η  αγάπη ελκύει, η ανάγκη απωθεί!!

Ίσως τα λέω παράξενα, ναι το ξέρω..αλλά όταν τρέχω για την φάση μου και νιώθω τους μύες μου να με χαιρετάνε και να ξυπνάνε, όταν κάνω γιόγκα μια δύσκολη ασάνα και νιώθω πως φλερτάρω τα όρια μου, όταν γράφω και νιώθω πως ίσως να σου δώσει κάποια ιδέα αυτό που διαβάζεις, όταν κάνω σεξ και νιώθω πως σταματάει ο χρόνος, κι αν πεθάνω μετά δεν πειράζει καθόλου…τότε νιώθω ζωντανή και αυτό είναι το δώρο της γέννησης μου και νιώθω άπειρη ευγνωμοσύνη για αυτό. Δεν λέω, μου πήρε καμιά 10αριά χρόνια να το καταφέρω αλλά here we are…καλή τύχη στην προσπάθεια σου να βρεις αυτό που σε γεμίζει. 

Θα το βρεις. Το ξέρω!!!

η ενέργεια της φούσκας

https://www.youtube.com/watch?v=2pZAPFOupo4

Τι είναι είναι ακριβώς ο έρωτας που ο καθένας από εμάς αναζητά?

Ένα συναίσθημα, μια εσωτερική ανάγκη, μια ιδέα ή χημεία? 

Είναι κάτι προσωπικό ή μήπως είναι και θέμα timing?

Μια κατάσταση  που για να ευδοκιμήσει, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη είναι να υπάρχει κοινό σημείο φυγής.

...αν οι πρωταγωνιστές είναι άνθρωποι...

γιατί μπορεί να είναι και κομμάτια μουσικής, κι ιδέες και κτίρια 

και πολλά διάφορα υλικά και μη-υλικά, 

αντικείμενα του εκάστοτε έρωτα.

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε έρωτας που τόσο μα τόσο πολύ μας τρελαίνει 

και το αναζητάμε στη ζωή μας, στεναχωριόμαστε αν δεν το έχουμε κι όταν τελειώνει αναζητούμε το επόμενο αντικείμενο έρωτα μας?

Που μας πάει και που δεν μας πάει? 

Αλήθεια, μας πάει κάπου?

ΚΙ αν δεν μας πάει πουθενά που πηγαίνει όλη αυτή η ενέργεια?

'Ερωτας. Έχω μια ανάγκη, 

που για κάποιο λόγο ξαφνικά το μυαλό και σώμα οραματίζεται 

πως βρήκε αυτό που έψαχνε και θα την ικανοποιήσει. 

Έτσι αρχίζουμε να πιστεύουμε πως ερωτευτήκαμε. 

Η αντίληψη της πραγματικότητας πάει περίπατο, 

κι η φούσκα γεννιέται, σαν ένα κινούμενο έμβρυο. 

Υπέροχη, χρωματιστή, με μαγικά σχέδια επάνω της...

όλα όσα επιθυμούμε προβάλλονται με ακαριαία ταχύτητα επάνω στην άλλη φούσκα, 

όλα μέσα στο μυαλό μας, που όταν χάνει τον έλεγχο του, έχει μεγάλο ταλέντο, 

φτιάχνει την δικιά του πραγματικότητα.

 Έτσι αυτή η κοινή ενέργεια φουσκώνει την φούσκα του μυαλού μου, 

ξεκινά να μεγαλώνει...συνέχεια, 

μέσα της κλείνει εμπειρίες μαγικές, αισθήσεις, συναισθήματα, ιδέες κοινές και μη, 

ότι μπορείς να φανταστείς...

μέχρι που μια μέρα σκάει. 

Δεν έχει πια ελαστικότητα το τοίχωμα της, έφτασε στο μέγιστο. 

Πότε? 

Όταν το τερατάκι της πραγματικότητας στα κρυφά καθώς η φούσκα κοιμάται, 

πάρει μια καρφίτσα και τραυματίσει την επιφάνεια της αφηρημένης φούσκας. 

Μικρή τρυπίτσα...αλλά είναι αναπόφευκτο, 

αρχίζει το ξεφούσκωμα...σταδιακά.

Πάπαλα η φούσκα. Και τώρα?
Λίγο θλίψη και μετά βρίσκουμε μια άλλη φούσκα.

Η βιομηχανία του έρωτα δεν βοηθάει.

Θαρρούμε ο έρωτας είναι μια γεύση, διαθέσιμη παντού.

Δεν είναι.

ο έρωτας είναι ενέργεια.

 Η ενέργεια όμως δεν χάνεται.

Το ξεφούσκωμα δεν είναι τυχαίο.

Καθώς οι δύο φούσκες μεγαλώνανε μαζί

κολλήσανε σε ένα σημείο.

Εκεί συγκεντρώθηκε όλη η ενέργεια

όπως την ενέργεια που έχει ένα έμβρυο. 

Το σκάσιμο της φούσκας μπορεί να είναι 

το τέλος ή η αρχή.

Είναι επιλογή καθαρή.

Είτε φουσκώνεις συνέχεια τις φούσκες του έρωτα,

είτε παίρνεις την ενέργεια του κοινού σημείου,

φτιάχνεις ένα αερόστατο που θα σε πάει ψηλά.

Πόσο?

Όση ενέργεια βάλεις τόσο ψηλά θα σε πάει.

Give # noneed # to# receive

Αν γνωρίζαμε πόσο λίγο χρειάζεται για γεμίσουμε την καρδιά μας (αλλά και των άλλων ανθρώπων) με θετική ενέργεια θα το κάναμε αλήθεια; 

ποιος είναι γενικά ο τρόπος? 

Εγώ θα σας το πω, κι εσείς να δράσετε όπως νιώθετε!

Θα σας φανεί παράλογο, το γνωρίζω ήδη.

1ον
Nα σκεφτόμαστε ΚΑΙ τον δίπλα μας. Λίγο όχι πολύ. 

Δηλαδή να βγούμε για δευτερόλεπτα από το εγώ μας 

και να σκεφτούμε και τον άλλον (γνωστό η άγνωστο). 

Κοινώς να εξασκήσουμε τον μη - εγωισμό. 

Ξέρω ακούγεται αληθινά παράλογο να σκεφτώ έναν άγωστο άνθρωπο, 

του στιλ "μα τι με νοιάζει τι κάνει ο άλλος" 

κι όμως είναι αυτό που θα ξεμπλοκάρει την βρύση της θετικής ενέργειας μέσα σου, 

γιατί αυτή η πρόθεση παρακινεί την ανιδιοτελή  αγάπη!! 

Το ξέρω πως αντιτίθενται στο βασικό μας ενδιαφέρον "το προσωπικό μας καλό "

μια βαθιά πάγια πεποίθηση. 

Ο τρόπος για να ζω με χαρά, διάθεση και πηγαία θετική ενέργεια 

είναι να σκέφτομαι και τον άλλον, μόνο όμως ανιδιοτελως!! 

Τα είπε ο Χριστός, ο Βούδας οι βάσεις όλων των θρησκειών έχουν την ανιδιοτελή αγάπη. Στη λέξη ανιδιοτελής έρχεται να κολλήσει και το 2ο απαραίτητο συστατικό, 

ικανή κι αναγκαία συνθήκη για να πετύχει το πρώτο, 

η "μη - ανταπόδοση". 

Όσο απλό ακούγεται τόσο "ξένο" είναι για την κοινωνία μας, 

που καλώς η κακώς βασίζεται στην "ανταλλαγή" συμπεριφορών, υλικών αγαθών και συναισθημάτων μεταξύ 2 ανθρώπων. 

Για παράδειγμα "αυτός όταν ήρθε επίσκεψη σπίτι μου και δεν μου έφερε τίποτα, 

εγώ γιατί να φέρω? Ο τάδε όταν εγώ αρρώστησα ούτε ένα τηλεφώνημα δεν έκανε κι εγώ τώρα που δεν είναι καλά θα τον αγνοήσω". 

Οι διαπροσωπικές μας σχέσεις βασίζονται δυστυχώς στο τι θέλω εγώ από τον άλλον και τι έχω να πάρω εγώ από αυτόν, κοινώς ανταλλαγή.. 

κι ενίοτε πατάνε μόνον επάνω σε αυτό το κριτήριο. 

Τόσο μέσα μας έχει εισχωρήσει, 

που η αποδόμηση του δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία...

το μάθαμε από την οικογένεια, το σχολείο, μας το δίδαξε η κοινωνία κι η καθημερινότητα, είναι αληθινά παντού γύρω και μέσα μας!!! 

Η ιδέα της μη- ανταπόδοσης είναι από άλλο πλανήτη. 

Μη νιώθετε τύψεις αν το θεωρείτε τρελή ιδέα, είναι αναμενόμενο όλη η κοινωνία μας βασίζεται σε αυτό...και μεγάλο μέρος της και οι σχέσεις μας γκρεμίζονται ακριβώς από αυτό το στοιχείο, "ανταπόδοση κι ανταλλαγή".

 Όταν δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη σε ένα ζευγάρι μετά από καιρό που "ανταλλάσσουν δώρα υλικά και μη" η αγάπη τελειώνει και χωρίζουν δύσκολα. 

Αν υπάρχει μη- εγωισμός αλλά αποφασίζουν να πάρουν άλλους δρόμους 

η αγάπη μένει κι ισως ναι μεν ζούνε χώρια, αλλά δίχως πίκρα και 

"μου έδωσες, σου έδωσα, δικό μου και δικό σου"!!
Σκεφτείτε το δυό λεπτά!!

Κι όταν καταφέρεις να μειώσεις τον εγωισμό σου και την αρχή της ανταπόδοσης θα μπορέσεις να ασκήσεις την αρχή της μη-προσκόλλησης.

Θα αγαπάς και θα νοιάζεσαι δίχως να απαιτείς τίποτα από κανέναν. 

Και τότε θα ξυπνάς cool δίχως πίκρα απογοήτευσης στην καρδιά 

γιατί οι άνθρωποι γύρω σου δεν κάνανε το ένα ή το άλλο. 

Γιατί δεν θα περιμένεις τίποτα κι από κανέναν. 

Θα αγαπάς και θα εκτιμάς δίχως να απαιτείς. 

Και θα δεις πως η ζωή σου θα αρχίσει να ρέει όπως το ποτάμι..

Η ζωή μας είναι περιορισμένη 

είτε το έχουμε εμπεδώσει είτε όχι. 

Αυτό είναι αγαπητοί μου συνάνθρωποι. 

Πες με πως έχω λίγο σύνδρομο Asperger, ναι ίσως, 

αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Δεν θα ζούμε αιώνες 

όπως οι φίλοι μας οι βρικόλακες ή κάποιοι μάγοι του Castaneda.

Αυτά τα χρόνια θέλεις να ζεις με χαρά και θετική ενέργεια 

που αναβλύζει μέσα από τα οστά σου

σε φωτίζει, σε γεμίζει, σε ξυπνά το πρωί 

και σε αφήνει ξεκούραστο και χαμογελαστό;

 Ξεφορτώσου τον εγωισμό 

και το κριτήριο της ανταπόδοσης από το πετσί σου 

και θα δεις την διαφορά. 

Αμέσως μετά θα φύγει κι η προσκόλληση..

σε τι?

Σε οτιδήποτε κι οποιονδήποτε.

 

Κι αμέσως μετά  θα νιώθεις την ευτυχία μέσα σου

σε κάθε κύτταρο σου

 κάθε στιγμή που ζεις!!