κάμπια-πεταλούδα

https://www.youtube.com/watch?v=dSwLMbw4LUo

«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ζούμε αν βιώνουμε 

τόσο πόνο ορισμένες φορές στη ζωή? 

Μετά το ξανασκέφτομαι και υποθέτω πως ίσως πρέπει να μάθουμε 

κάτι συγκεκριμένο από όλο αυτό.

Να προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας?

Να μάθουμε να επικοινωνούμε επαρκώς τα θέλω μας?

Να μην κάνουμε «εκπτώσεις» σε αυτά, 

απλώς γιατί «βολεύει» κάποιον άλλον άνθρωπο?

Αν ψάξεις θα βρεις απαντήσεις. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη πως σε περιπτώσεις ψυχικού πόνου, 

η λογική του «γιατί» θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα

…μάλλον όχι.

Τότε τι? 

Ο χρόνος? 

Η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί να θέλει κάποιος να σε πληγώσει? 

Μα κανείς, ή ελπίζω σπάνια θέλει κάποιος επίτηδες να σε πληγώσει. 

Συχνά, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι η επιλογή σου λανθασμένη. 

Ή μήπως ένα στάδιο για να επαναπροσδιορίσεις 

τις ανάγκες και τα θέλω σου. 

Να επανα-οριοθετήσεις τον εαυτό σου 

και να σταματήσεις να βάζεις τα θέλω του οποιοδήποτε άλλου 

επάνω από τα δικά σου θέλω.

Σε μεγάλη ηλικία ανακαλύπτω πως αναπαράγουμε συμπεριφορές που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας, άθελα μας 

και έχουμε πλήρη άγνοια μέχρι να πληγωθούμε και να αναρωτηθούμε «συγνώμη, αγαπημένη, μα εσύ γιατί ανεχόσουν κάτι που σε πλήγωνε»?

Κι ο άλλος εαυτός θα σου πει, «γιατί έτσι μου μάθανε, δεν ήξερα, νόμιζα πως έτσι πρέπει. Κι εξάλλου φοβόμουνα να ζητήσω αυτό που ήθελα, ξέρεις ανησυχούσα μην μου αφαιρεθούν και τα λίγα».

Ένας ψυχολόγος θα έλεγε «θετική αναπλαισίωση»…

Χμμμ, οκ ναι, από πού να πρωτοξεκινήσω όμως? 

Ιδέα δεν έχω. 

Όταν ένα κάρο εμπειρίες διαλύονται κι από θετικές 

μετατρέπονται σε ένα μαύρο σύννεφο απογοήτευσης κι ανεπάρκειας, απόρριψης, 

δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις…

«…από πού να το πιάσεις»? 

Μάλλον από πουθενά.

Μην το πιάσεις καν.

Άφησε το να είναι ότι είναι.

Και μόλις είσαι έτοιμη θα μεταμορφωθεί ο πόνος 

σε αυτό που στοχεύει να σου διδάξει.

Το πιστεύω. 

Όχι γιατί θέλω. 

Αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Η απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος 

που τόσο εμπιστευόμουν 

είναι τόσο τρομακτικά μεγάλη και θλιβερή 

που μόνο η πίστη στον λόγο ύπαρξης του πόνου μπορεί να με σώσει.

Θα περιμένω την μεταμόρφωσή του λοιπόν...

προσωρινή τυφλότητα

https://www.youtube.com/watch?v=HlytJOWNhd4

Μια μέρα ξύπνησα και δεν έβλεπα.
Σαν να είχα από πάνω μου έναν προβολέα δυνατό.
Καθώς έγραφα, ενα γράμμα το έβλεπα και το διπλανό του όχι.
Αυτή η "'έκλαμψη" διήρκεσε περίπου 15 λεπτά.
Δεν πανικοβλήθηκα όμως βίωσα περίπου το πως βλέπει κάποιος
που έχει σοβαρό πρόβλημα στην αίσθηση της όρασης του.
Τα μάτια μου κοίταζαν δίχως να διακρίνουν.

Κρίση στρες στα μάτια.
Πέρασε.
Έβλεπα μετά.
Άφησε ανησυχία

Μήπως δεν ήθελα να βλέπω?
Μήπως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από όσα βλέπω
ή νομίζω πως βλέπω "ξεκάθαρα"?
Ποιο το μήνυμα του σώματος μου?

- Σταμάτα να κοιτάς κι άρχισε να βλέπεις Ερυφίλη με τα άλλα μάτια σου.

- Μα τι λες? Με τα άλλα? Δεν έχω άλλα.

- Τα μάτια της καρδιάς Ερυφίλη.

- What? Τι σου συμβαίνει μα τι λες τώρα? Και που βρίσκονται, ούτε που ξέρω!!
Στο στήθος, στην πλάτη στο στέρνο, που?

-  Θα σου πω τι θα κάνεις. Θα πεις στο μυαλό σου να πάψει να σκέφτεται για λίγο.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να το πετύχεις.

-  Ο Διαλογισμός κάνει?

-  Ναι αμέ. Ότι ξέρεις πως θα σε κάνει να έχεις κάποια κενά σκέψης, να αδειάσει το μυαλό σου. Λοιπόν, μόλις το μυαλό σταματήσει να τρέχει και θα βιώσεις ένα κενό σκέψης θα σταματήσεις να ανακαλείς μνήμες, και έτσι θα συνδεθείς με τα μάτια της καρδιάς. Θα κάνεις μια βουτιά μέσα τους. Στη γιόγκα τα μάτια της καρδιάς λέγονται και "Τρίτι μάτι", βρίσκεται ανάμεσα στα δυο σου φρύδια.

Σταμάτα ότι κάνεις με το μυαλό σου
και συνδέσου με την καρδιά σου.
Δώσε χρόνο κι άκου το σώμα σου.
Κοίτα με την καρδιά.
Νιώσε με αυτήν.
Άσε το μυαλό στην άκρη.

avalanche

https://www.youtube.com/watch?v=YFD2PPAqNbw 

Τι χρώμα άραγε να έχει η κοροϊδία?

Πράσινο ξεβαμμένο

σαν φύλλο πεθαμένο στο πλακόστρωτο?

Ή μήπως μωβ?

Όχι όμως το φανταχτερό, ή ελαφρώς ντάρκικο μωβ

αυτό που έχει στυλ και ύφος vintage.

Το άλλο το μωβ,

Εκείνο της αρρώστιας.

Εκείνο που το κοιτάς και νιώθεις

σφίξιμο κάτω από την καρδιά, στο διάφραγμα ακριβώς.

Αυτή λοιπόν η μωβ κοροιδία,

αυτή που απευθύνουμε στον εαυτό μας.

τον γεμίζουμε με δαύτη μέχρι τα κόκαλα της ψυχής.

Δίχως επίγνωση.

Πολύ βαθιά.

Όχι, όχι μην μπερδεύεσαι.

Όχι αυτή που νομίζεις πως κάποιος σε κοροϊδεύει.

Εύκολο. Κατηγορείς έναν άλλον εγώ

για να κρυφτείς πιο βαθιά.

Λέω για αυτήν,

 που άλλο λες στο μέσα σου και άλλο εννοείς

Αυτήν που κρύβεται κάτω από μια διαφανή και άυλη

μα τεράστια Χιονοστιβάδα?

Κάνεις πως δεν βλέπεις ενώ μπροστά σου

υπάρχει μια τεράστια οθόνη

με σαφείς λεπτομέρειες της κοροϊδίας

που ασκείς στον εαυτό σου.

Μην την αγνοείς.

Κοίτα την ξεδιάντροπα στα μάτια βαθιά

μέσα στις κόγχες τους.

Και θα δεις.

Θα φύγει.

it hurts to love you

http://erifili-commonthoughts.blogspot.com/2018/09/

Σου έχει ποτέ τύχει, να έχεις σοβαρή αντιδικία με την καρδιά σου?

Να της λες "ξεκόλλα φιλενάδα" 

και να σε γράφει κανονικά...?

Κι αν είσαι κι άνθρωπος που γενικά λειτουργείς με burning desires 

σε όλους τους τομείς της ζωής σου...την πάτησες. 

What next mate..διερωτάσαι. 

Τώρα τι κάνω?

Εντάξει, ζεις καλά, περνάς καλά, διασκεδάζεις, 

αλλά κάποιες στιγμές νιώθεις πως πήγες για τρέξιμο μέχρι την Αρετσού...

και καθώς επέστρεφες είχες την μισή σου καρδιά..

φαντάζομαι έτσι θα ήσουν αν είχες κάνει 3 μπαλονάκια και 3 στέντς 

στις βουλωμένες από "κόλλημα" αρτηρίες σου

με 50% της καρδιάς σου σε λειτουργία...

Η ζωή συνεχίζεται αλλά κάποιες στιγμές σε κοιτάς και λες.

"Που είσαι, συγκεντρώσου".

Και σου λένε

"ο χρόνος, μεγάλος γιατρός"

και τους λες

"να μου λείπει, ποιος σου είπε πως θέλω κάτι να αλλάξει"

ας μείνω έτσι,

το σώμα μαθαίνει να ισορροπεί σε ότι κι αν το "υποχρεώσεις" να κάνει

ομοιόσταση λέγεται...

θα το εφαρμόσεις στην καρδιά σου.

Ποιος λέει ότι δεν γίνεται?

Γιατί όχι?

Αν υποχρεώνεις την σπονδυλική σου να έχει καμπούρα 

8 ώρες την μέρα, 

μετά νομίζει πως έτσι γεννήθηκε,

κι η κακομοίρα ακολουθεί εντολές.

Θα κάνω το ίδιο πείραμα με την καρδιά, 

που θα πάει,

θα πιάσει,

η ομοιόσταση της καρδιάς,

"σκάσε κι άκουσε με"

θα της λέω 3, 4...10 φορές την μέρα,

όσες χρειαστεί.

Θα με ακούσει.

Τι λες?

Μύθοι-γενικεύσεις για το ανδρικό "είδος"!

Καθώς στην σημερινή εποχή επικρατεί ένας "χαμός" ανάμεσα στα δυο φύλα, τα διαζύγια αυξάνονται συνεχώς, έχει δημιουργηθεί μια τάση "ρατσιστική" ανάμεσα στα φύλα και στην ιδιότητα του "human being". Σαν να ξεχνάμε πως πρώτα από όλα είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αν με κάποιο τρόπο σταματήσουμε να σκεφτόμαστε επιφανειακά και να ακούμε δίχως να αξιολογούμε, λειτουργώντας στον αυτόματο πιλότο, θα νιώσουμε πόσο μαγικό είναι να είσαι άνθρωπος, να μπορείς να εκφράζεσαι και να επικοινωνείς με διάφορους τρόπους,να βιώνεις την ευχαρίστηση και να νιώθεις " connected" με τους γύρω σου, θα διαχωρίζουμε λιγότερο τους άντρες από τις γυναίκες. Προς το παρόν, δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει επ ουδενι λόγω. Έτσι αποφάσισα σε αυτό το άρθρο να εκφράσω πόσο λάθος κάνουμε που αφηνόμαστε να μας παρασύρουν οι γενικεύσεις και να δώσω λίγο χώρο στα κοινά που μας ενώνουν όλους τους ανθρώπους, όπως αγάπη, θέληση για να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε την καθημερινότητα μας!


Εκτός από το ότι προσωπικά έχω βαρεθεί να ακούω δηλώσεις θυματοποίησης και γενίκευσης για τους άντρες από αρκετές γυναίκες οι λόγοι που με ενοχλούν αυτοί οι μύθοι είναι πρώτον γιατί μας φέρνουν ακόμα πιο μακριά από το να έχουμε αυτό που θέλουμε...και δεύτερον, ακόμα χειρότερα, κατόπιν ατέρμονης επανάληψης μπορεί κι οι ίδιοι οι άντρες να ταυτιστούν με αυτούς τους εξαιρετικά αναληθείς μύθους και ανάλογα να φερθούν.

1. Όλοι οι άντρες είναι μαλάκες!!
(Αχα...μαζί με τον καλύτερο σου φίλο, τον πάτερα σου και τον αδελφό σου;)

2. Οι άντρες δεν έχουν συναισθήματα όπως εμείς οι γυναίκες, έτσι σπάνια εκφράζονται.
(Ναι φυσικά έτσι είναι, αφού οι άντρες δεν είναι άνθρωποι, αυτοί είναι ένα άλλο είδος πολύ διαφορετικό από τις γυναίκες, δεν έχουν ανάγκη από σύντροφο, δεν τους απελευθερώνει όταν εκφράζονται, δεν τους αρέσει να μοιράζονται τίποτα κλπ)

3. Οι άντρες δεν θέλουν να κάνουν σχέση (συντροφική και μονογαμική), κι αν το κάνουν είναι ΜΟΝΟ για να έχουν διαθέσιμο σεξ.

(Αν και το θέμα μας δεν είναι το ένστικτο των άντρων, δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως οι άντρες σκέφτονται το σεξ, συγκριτικά με τις γυναίκες, συνήθως παραπάνω. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν άντρες που αναζητούν την σχέση και την συντροφικότητα όπως ακριβώς και πολλές γυναίκες).

Δηλαδή συγνώμη που επιμένω αλλά, πείτε μου τώρα έναν άνθρωπο που δεν του αρέσει να κάνει σεξ και να νιώθει σύνδεση βαθιά με αυτόν που το κάνει! Πείτε μου αν γνωρίζετε πολλούς που σιχαίνονται να κάνουν ενδιαφέρουσες κουβέντες με ένα εξίσου ενδιαφέρον άτομο (γυναίκα) που μπορεί να τους εξελίξουν και να τους βελτιώσουν και πνευματικά; πείτε μου έναν άνθρωπο που δεν θέλει να περνάει καλά και να πηγαίνει ταξιδάκια αναψυχής, η να μαγειρεύει παρέα με έναν άλλον άνθρωπο που τον αγαπάει και τον νοιάζεται. Έναν άντρα που μισεί να γυρνάει σπίτι και να τον καλωσορίζει η σύντροφος του με ένα χαμόγελο, μια καρμπονάρα ή ένα καινούργιο σέξι σετ εσωρούχων κι ένα ποιοτικό μπουκάλι κρασί;  Σπάνιο...ναι θα υπάρχει κι αυτή η περίπτωση αλλά είναι one-off. ΔΕΝ είναι όλοι έτσι ούτε και η πλειονότητα. Όλοι μα όλοι θέλουμε αγάπη, κατανόηση, μη-σπάσιμο νεύρων και γκρίνια, και φυσικά να περνάμε όμορφα τις μέρες και νύχτες μας. 

Έτσι, ακόμα κι αν υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι επιφανειακές γενικεύσεις σχετικά με τα φύλα, είναι σούπερ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ!!

Γιατί δεν κάνετε ένα τεστ? Όποια γυναίκα αρχίσει να αντιμετωπίζει τον άντρα ως ισάξιο άνθρωπο που θέλει να περνάει όμορφα τον χρόνο του (και φυσικά και κάνοντας και σεξ) και συνάμα η ίδια ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ, θα ανακαλύψει πως είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ όπως κι αυτή ακριβώς και θα βρει αυτό που θέλει!!

Αν βέβαια δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε και πολύ, βαριόμαστε εύκολα, αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε προβληματάκια που φυσικά θα προκύψουν ή αποφεύγουμε τα δικά μας ψυχολογικά άλυτα θέματα...τότε ναι, φυσικά και οι άντρες είναι μαλάκες και εκμεταλλεύονται συνέχεια τις γυναίκες κλπ.

Όλα υπάρχουν...ευτυχώς ή δυστυχώς. Κι ο μη διαθέσιμος, κι ο πολύ διαθέσιμος γλυκύτατος, κι ο πολυλογάς, κι ο αμίλητος, κι ο μαλάκας κι ο "too good to be true man", όλα υπάρχουν. Οι γενικεύσεις όμως δεν βοηθάνε κανέναν μας. Μπερδεύουν, εκνευρίζουν, δεν μας βοηθάνε να αξιολογήσουμε την κάθε περίπτωση καθαρά και μας αποθαρρύνουν άδικα. 

ΑΠΟΦΥΓΕ τις γενικεύσεις λοιπόν!!!

ΜΕ καθαρό νου καλή επαφή με το "μέσα σου" δες τον όποιον άντρα συναντάς στον δρόμο σου ως άνθρωπο πρώτα απ όλα και παρατήρησε πως αλλάζοντας αυτά που τυφλοσούρτη ακούς και λες για τους άντρες, θα έχεις πιο πολλούς άντρες κολλητούς, θα βρεις αυτό που ζητάς και θα αλλάξει και η πραγματικότητα σου!!!

no play - no winner

https://www.youtube.com/watch?v=e0UWT0dFSQE

Η ζωή μας σε πολλαπλά επίπεδα. 

Τι αντιλαμβάνεσαι πρώτα?...τι εννοείς πρώτα..δηλαδή?

Αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, αυτό που είναι πιο φωτεινό, αυτό που συγκαταλέγεται στα αγαπημένα σου στοιχεία (πχ το ιστορικό κτίριο της Αχειροποίητου βλέπε εικόνα παρακάτω), αυτό που αντιπαθείς περισσότερο? Εξαρτάται από εσένα τι θα δεις πρώτα.

Ένας αρχιτέκτονας αυτόματα θα έλεγε πως το πρώτο επίπεδο είναι αυτό που βρίσκεται πιο κοντά σου, καθώς σκέφτεται σε «αποστάσεις – προβολές». Όμως για να πάρεις την σωστή απάντηση πρέπει να γίνει κι η σωστή ερώτηση. Κι  η ερώτηση πρέπει να τεθεί ως εξής «κοιτώντας προς την εκκλησία, τι βρίσκεται πιο κοντά σου»? Έτσι μόνον μπορεί η απάντηση να είναι αντικειμενική. Η απόσταση (κάθετη προβολή στον φακό) της μηχανής, ή των ματιών σου, είναι πιο μεγάλη στα απέναντι κτίρια από ότι στα φύλλα. Έτσι, γεωμετρικά speaking,  πρώτα είναι τα πράσινα φύλλα, μετά η εκκλησία και μετά τα απέναντι κτίρια.

Πιστεύω πως μια σωστά διατυπωμένη ερώτηση μπορεί να έχει υποστηρικτική εφαρμογή, σε όλη μας την ζωή. Η δυσκολία έγκειται στο ότι δίχως τους κανόνες της γεωμετρίας, όλα καταλήγουν να είναι σχετικά και να εξαρτώνται αποκλειστικά από την ψυχολογία μας.

Γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Βλέπεις σε πολλαπλά επίπεδα: Όμορφος (για σένα-υποκειμενικό), δημιουργικός (αντικειμενικά), χωρισμένος με παιδιά (οικογενειακές υποχρεώσεις - αντικειμενικά), σε κάνει να νιώθεις ο εαυτό σου κλπ. Το κριτήριο της «απόστασης» εδώ, είναι οι ανάγκες σου αυτήν την στιγμή δηλαδή «τι θέλεις εσύ». Τι έχεις ανάγκη, πως θέλεις να νιώσεις, τι ζητάς? Θέλεις  έναν άντρα κούκλο να τον δείχνεις around, να σου κάνει μερεμέτια στο σπίτι, να σου προσφέρει πανάκριβα γεύματα, να σου κανονίζει Πρωτοχρονιά στην NY, να κάνετε υπέροχο σεξ, να μοιράζεσαι την καθημερινότητα, να σε βοηθάει να εξελιχθείς κλπ?..

Φυσικά η απάντηση σε κάτι τέτοιο, είναι κάθε άλλο από εύκολη και αυτόματη. Μερικές sessions με τον ψυχοθεραπευτή, πάντα βοηθάνε, καθώς ενίοτε αυτά που θεωρούμε πως θέλουμε δεν είναι καθόλου αυτά που οι ίδιοι θέλουμε, αλλά αυτά που είτε άθελα μας «άλλοι» (γονείς, κοινωνία, δάσκαλοι κλπ) μας έχουνε μεταφέρει, είτε με την εις άτοπον επαγωγή, είναι αυτά που μένουν αν αφαιρέσουμε αυτά που δεν θέλουμε..πχ «δεν θέλω να βγω με έναν άντρα που θέλει να παντρευτεί», άρα θα βγω με όσους ΔΕΝ θέλουν παντρειές. Το ερώτημα εδώ είναι, δέχομαι defacto αυτό το κριτήριο, γιατί εγώ έτσι είμαι ή το επεξεργάζομαι? Έχω μια απάντηση πρακτική. Αν δεν νιώθεις καλά με τους τελευταίους 5 που βγήκες τα τελευταία χρόνια και όλοι δεν θέλανε παντρειές, τσέκαρε το αρχικό κριτήριο. Πιθανότατα να μην φταίνε αυτοί οι Χριστιανοί, αλλά κι εσύ που έχεις θέσει by default κάποιο κριτήριο. Άλλαξε το, αν δεν λειτουργεί.

Οι σχέσεις δεν έχουν την στάνταρντ παράμετρο γεωμετρία δυστυχώς, έχουν να κάνουν με όλο το ψυχο-συναισθηματικό μας πακέτο, έτσι για να «πετύχουν» (δηλαδή για να νιώθω καλύτερα στην σχέση παρά μόνη μου) πρέπει να έχω επαφή αληθινή και βαθιά με τον εαυτό μου. Δηλαδή να ξέρω τι με κάνει να νιώθω πραγματικά όμορφα στο παρόν, γενικά να νιώθω καλά, κι όχι ειδικά σε έναν τομέα μόνον (πχ σεξ, κοινωνική αποδοχή, οικονομικοί παράγοντες). Είμαστε ένα σύνολο κι όχι μόνο σώμα, μόνο ψυχή ή μόνο νους. Κι αυτό το σύνολο για να βιώσει ευτυχία πρέπει όλα τα επιμέρους να είναι εναρμονισμένα στη σωστή, για τον καθένα μας, αναλογία, και τότε υπάρχει «ροή». Τότε νιώθεις μεν τις δυσκολίες αλλά θέλεις να τις ξεπεράσεις παρέα με τον άλλον και ξέρεις πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να το πετύχεις, δεν είναι στατιστική, είναι θέληση εφόσον το κριτήριο ticks the box.

Οι σχέσεις δεν αποτυγχάνουν.

Τα κριτήρια που θέτουμε στις αναζητήσεις μας συχνά είναι ακατάλληλα.

Αποφεύγουμε να νιώσουμε τον εαυτό μας. Να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.

Κι όμως κάτι μου λέει πως η ευτυχία θα έρθει όταν το σωστό κουτάκι θα κάνει click στο σωστό slot, στο tetris της καρδιάς μας. 

No play, no game, no winner.

 

to drama or not to drama?

https://www.youtube.com/watch?v=fk4BbF7B29w

Νομίζω καλά τα λέει η Adele.

Τελευταία, έχει περίπου 1 χρόνο, 

σκέφτομαι σοβαρά μια...ανακάλυψη. 

Ναι, το ξέρω πως ίσως εσείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές

να λέτε "μα φυσικά ρε συ.." 

όμως τι να κάνω εμένα μου πήρε μερικές δεκαετίες 

να σιγουρευτώ...

Δημιουργούμε by default συναισθηματικά δράματα στο μυαλουδάκι μας

πολύ συχνά, επικίνδυνα συχνά.

Σαφέστατα ισχυρίζομαι πως το δράμα το φτιάχνουμε

ακούσια για να ασχολούμαστε με κάτι αρνητικό και δυνατό 

και δεν συμβαίνει λόγω των πραγματικών μας συναισθημάτων,

αλλά λόγω των "ψεύτικων" συναισθημάτων* που επινοεί το μυαλό μας,

οι σκέψεις μας και οι νοητικές μας ανάγκες.

Κι είσαι και 1 χρόνο με έναν άνθρωπο άντε και δύο!!

Και χωρίζεις.

Εντάξει καταλαβαίνω θα στεναχωρηθείς.

Φυσικά, πρέπει να αλλάξεις ξαφνικά συνήθειες, έτσι από την μιά μέρα στην άλλη, 

το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο κινητό στην συσκευή σου αλλάζει, 

πρέπει να αλλάξεις το status σου στο fb,  

ίσως και να πρέπει να αλλάξεις σπίτι, 

εκεί κάπως τα πράγματα γίνονται ενοχλητικά,

ποιος θα πάρει την κουζίνα ποιος το πλυντήριο, 

μα το λευκό Μαλτεζάκι ποιος θα το έχει τώρα πια?

Κατανοώ πλήρως τις δυσκολίες, 

οι περισσότεροι έχουμε περάσει κάτι συναφές, 

αλλά μεταξύ μας τώρα, 

άνθρωποι ώριμοι, 

μιας κάποιας ηλικίας κι όχι 20 ετών, 

είναι δυνατόν να ζούμε τέτοια δράματα?

Και θα ξαναπάω στην τραγουδίστρια που μου έφερε την έμπνευση

και θα αναρωτηθώ

"γιατί μας αρέσει το δράμα"?

Όταν δυο άνθρωποι αποφασίζουν να "τα φτιάξουν"

ώριμα και συνειδητά, 

γιατί δεν ανοίγουν σαμπάνιες και δεν εκτοξεύουν βεγγαλικά?

Ακριβώς με την ίδια λογική, 

γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε έναν χωρισμό

ώριμα συνειδητά και με...αγάπη, ναι αγάπη!!! 

Ναι βρε άνθρωπε, και πες πως με χωρίζει ο Κύριος Ανώνυμος

δεν είναι πιο φυσικό να τον ευχαριστήσω για ότι μου έδωσε και 

να του δώσω την γλυκιά μου ευχή

δίχως να εξαπολύω κατάρες κι επικρίσεις αμέτρητες 

που χαλάνε το γλυκό μου προσωπικό κάρμα?

Εξάλλου μωρά δεν είμαστε, 

γιατί να δημιουργούμε  so much fuzz about it

δεν καταλαβαίνω...

Βέβαια, στα 42,5 ομολογώ πως μόνον τα τελευταία 3+ χρόνια 

έχω μπορέσει να εφαρμόσω την μέθοδο

"όχι δράματα please"

και για να μαι ειλικρινής μου αρέσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ,

τόσο που αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην έβλεπα

αυτήν την επιλογή όταν ήμουν 25!!

Δράμα..κακή συνήθεια:

1. Χάνεις χρόνος τσάμπα, αληθινά

2. Το κάνεις ακούσια και δεν ξέρεις και το γιατί

3. Χάνεις πολύτιμες "άλλες ευκαιρίες" όταν βρίζεις και καταριέσαι

και δεν βλέπεις τι διασχίζει τον δρόμο σου..

4. Μαυρίζεις με αρνητικά συναισθήματα την ψυχή σου,

μάλλον παχαίνεις από τα πολλά "ξύδια και πατατάκια", 

επιταχύνεις την εμφάνιση ρυτίδων με τα κλάματα και την κακοκεφιά...

Θυμήσου, όσο μακάβριο κι αν ηχεί στα αυτάκια σου,

αφενός η ζωή σου δεν αποτελείται από αναρίθμητες ημέρες και ώρες,

αφετέρου το μυαλό σου είναι σε θέση να επινοήσει συναισθήματα...

μπορείς να επιλέξεις.

to drama or not to drama?

*Έτσι λοιπόν, τα συναισθήματα δεν συμβαίνουν σε σας. Ο εγκέφαλός σας τα δημιουργεί όταν τα χρειάζεστε. Είστε ο αρχιτέκτονας της δικής σας εμπειρίας.

Ref:https://www.psychologynow.gr/psychology-in-our-life/personality