Eros day

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA

Ο χρόνος πάγωσε.

Η μουσική ρέει βελούδινα στο αίμα μου.

Η ψυχή μου κοντοστάθηκε,

λευκή πάνω στο κρύο δέρμα σου,

ξερνάει πολώσεις ικετεύοντας προσοχή,

γδέρνοντας την μαλακιά ησυχία.

Όλα μέσα μου ασάλευτα

λεηλατημένα.

Βουβός πόλεμος αντιθέσεων,

εξάντληση του πιο στιβαρού φυσικού σώματος.

μοναδική κίνηση,

τα κύτταρα μου που αντιστέκονται στον βρικόλακα έρωτα.

Δεν έχω πια άλλο αίμα.

Precious Love from above

https://www.youtube.com/watch?v=NkQt5pUa2K0

"Precious Love can only come from above..."

Οι δυο έρωτες της ζωής μου.

Η μουσική και η ανθρώπινη σύνδεση. 

Είμαι σίγουρη, αυτά τα δυο 

θα μου λείψουν όταν ¨φύγω¨από τον πλανήτη Γη.

Όταν συνδέομαι με μια άλλη ψυχή,

νιώθω την σταθερή κίνηση μιας ανόργανης ύλης μέσα μου

να δημιουργεί έναν πυκνό ιστό,

και να μιλάει με τους δικούς μου ιστούς 

στο φυσικό μου σώμα, κι όλο μέσα πιο βαθιά,

στο ενεργειακό μου σώμα.

Η σύνδεση είναι σχεδόν πάντα χρονικά παράλληλη με την αγάπη.

Αγάπη με την γειτόνισσα, τον σύντροφο, τον γονέα, τον εραστή, τον κολλητό.

"Μα δεν είναι όλα ίσα κι όμοια" μου λες... 

Είναι!

Η αγάπη δεν έχει επίπεδα. Το μυαλό τα επινοεί, όλα.

Όταν ξεκινήσει η δημιουργία του ιστού,

δεν έχει σημασία ποιος την παρακίνησε,

υπάρχει σύνδεση, κι είναι κυτταρική,

όχι απλώς μυική στους επιφανειακούς μύες του φυσικού σου σώματος.

Είναι παντού. Σε αλλάζει. 

Σε γεμίζει με θετικά συναισθήματα ακόμα κι αν η αγάπη "φύγει"

ακόμα κι αν το μυαλό φτιάξει σενάρια θυμού, λύπης, ματαίωσης.

Αυτά είναι απλώς αντιδράσεις νοητικές.

Η σύνδεση δεν έχει ίχνος νοητικής υπόστασης.

Είναι prana. Ενέργεια. Σύνδεση, συγχρονικότητα ύπαρξης.

Δες τον θάνατο.

Ξεχνά το σώμα κι η ψυχή, όταν κάποιος "φύγει"?

Δε νομίζω.
Απεναντίας ο ιστός απλώνεται όλο και πιο βαθιά.

Το μυαλό ναι, ξεχνάει.

Αυτό αξιολογεί, αυτό επικρίνει, αυτό φτιάχνει συναισθήματα,

αυτό απαιτεί, προσδοκά, συγκρίνει,

σε τρελαίνει και ξεχνάς. Ξεχνάς να αγαπάς.

Έτσι, ζεις με το μυαλό.

Αναλύεις. Υποθέτεις. Κρίνεις. Κατηγορείς. Ζηλεύεις. Φθονείς.

Γίνεσαι δυστυχής.

Ξεχνάς να αγαπάς. Ξεχνάς να συνδέεσαι.

Δεν το λέω ζωή εγώ αυτό.

Μπορείς κι αλλιώς. Τώρα το γνωρίζεις.

Η αγάπη έρχεται από ψηλά,

από εκεί που έρχεσαι κι εσύ,

εκεί που θα πας.

'Aσε το μυαλό στην άκρη.

Άφησε την αγάπη να σε διαμορφώσει,

η σύνδεση θα σε γεμίσει.

the carnival

https://www.youtube.com/watch?v=7iqxzURgQWg

Όταν άραγε δεν λες όλη την αλήθεια είναι ψέμα?

Όταν πιστεύεις τα ψέματα που λες, είσαι άθλιος ψεύτης,

Ή απλώς ένας αποτυχημένος γελωτοποιός?

Όταν δεν λες συγνώμη, λυπάται η καρδιά σου πραγματικά?

Όταν εκμεταλλεύεσαι την ευγένεια, είναι θρασύτητα?

Όταν δεν νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς σου, είναι ανήθικο?

Όταν χειρίζεσαι ανθρώπους για προσωπική και μόνον ικανοποίηση,
λέγεται βία?

Άραγε, υπάρχει συνθήκη που να δικαιολογεί τα παραπάνω?

Εγώ λέω πως όχι.

Όταν σκοντάφτεις αλλά δεν πέφτεις, τραυματίζεσαι?

Όταν πονάς αλλά δεν υπάρχουν εμφανείς πληγές, είσαι λαβωμένος?

Όταν καταριέσαι τον πλανήτη στον οποίο ζεις, φεύγεις?

Κι αν δεν φεύγεις, έχεις επίγνωση του τι κάνεις?

Αλήθεια, νομίζεις πως σου αξίζει?

Εγώ λέω όχι.

Δεν υπάρχει δίκαιο κι άδικο, ούτε αποδεκτό και μη αποδεκτό.

Δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, ούτε και αυτοσεβασμός.

Κι ίσως και να μην υπάρχει καν σεβασμός,

Ωστόσο, υπάρχει νοητικός θάνατος.

Το μοναδικό, για κάποιους,

άξιο δώρο.

Μια άλλη

https://www.youtube.com/watch?v=lGCWVuzzrSQ

Θέλω να φέρω την ενέργεια σου πλάι μου.

Να νιώσω τη φωτιά.

Η δύναμη της φωτιάς σου αναβλύζει 

διάχυτη στο σώμα μου.

Την νιώθω επάνω μου,

το μπορντό της  χρώμα,

 το βάρος της, στο δέρμα μου.

Ύστερα αρχίζει να μπαίνει από τους πόρους 

της επιδερμίδας, μέσα μου βαθιά,

κυκλοφορεί στις φλέβες, 

στο αίμα μου.

Η ζέστη σου διαπερνάει 

τους μύες και τα εσωτερικά μου μαλακά όργανα

διεισδύει με ορμή στο εξωτερικό περίβλημα

των οστών μου

και φθάνει μέσα στο κέντρο τους,

αγγίζει το μαλακό μεδούλι 

και απλώνεται σε όλα μου τα κύτταρα,

φθάνει στον πυρήνα, 

αλλάζει τη δομή τους.  

Είμαι μια άλλη.

sore

https://www.youtube.com/watch?v=kBOaLjtR4mw

part 1 / 20.12.19: 

Η λέξη RIP ξέρεις τι σημαίνει?

«Τear or pull (something) quickly

or forcibly away from something or someone»….

Rip = Ξήλωμα

Έχει ώρα που δεν έχω βάλει μουσική.

Όταν δεν θέλω να ακούσω μουσική,

δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.

Κι όταν καταλήγω να ακούσω «The Rip»,

η κατάσταση δεν θα έχει 
μαγικά γρήγορη βελτίωση.

Σπάνια νιώθω χάλια. Τότε, αποφεύγω να μιλάω.

Ούτε σκέφτομαι.

Απλά νιώθω την απαισιότητα της στιγμής.

….disappointed and sore…
Καμιά φορά γράφω.

Ποιόν/ποιους να "ευχαριστήσω"?

Ίσως κανέναν.
 Ίσως μόνον εμένα.

Ίσως κι έχω κάτι να μάθω από αυτήν την δυσάρεστη αίσθηση.

Βαθιά μέσα μου το ελπίζω.

Είναι η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω,

για να αποδεχτώ 
αυτήν την άβολη στατικότητα.

Ο θυμός μου είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Το αποτέλεσμα μιας καταστροφής.
Ο θυμός καταστρέφει ότι με κόπο χτίζεται, όπως διαλύει ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι. 
Διαλύει την αγάπη και την συμπόνια. 

Δε θυμώνω συχνά. 
Ειλικρινά,
δεν τον συμπαθώ.

Θυμώνω όταν πια δεν μπορώ αλλιώς,
Όταν δεν μπορώ άλλο να απογοητεύομαι.
Όταν δεν έχω επιλογή. 

Part 2 / 30.12.2019: 

Η απαισιότητα της στιγμής (στιγμή διαρκείας) πέρασε.

Όλα μαλάκωσαν.
Όσο την αποδέχομαι τόσο λιγότερο επίμονη είναι.
Το έχω προσέξει εδώ και καιρό.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που παράγει το μυαλό 
τέτοιες στιγμές και τα κοιτάω κατάματα,
τι κάνουν, πόσο αυξομειώνονται,
τα ακούω, τα νιώθω, δεν τα διώχνω,
κι ύστερα σαν τον αφρό στην μπανιέρα 
σιγά σιγά εξαφανίζονται
και μένει η γύμνια της απαισιότητας
μόνη της δίχως υποκείμενο,
στεγνή. 
Δεν την αξιολογώ, όχι, δεν το κάνω.
Ούτε και της μιλάω, 
κι ούτε μιλάω για δαύτη σε κανέναν, όχι.
Μα πρόσεξε,
δεν την καλύπτω με αντίδραση, καμουφλάρισμα, επιπλέον θυμό, 
δεν κατηγορώ κανέναν. 
Πάει καιρός που συνειδητά δεν το κάνω.

Ο θυμός που δεν βλέπω,
σκάβει τον λάκκο μου και καταστρέφει την αγάπη 
για μένα και για οποιονδήποτε άλλον,
Το "κατηγορώ" με προστατεύει,
από κάτι που δεν θέλω να δω,
με απομακρύνει από το όποιο είδος επικοινωνίας 
με μένα και με τους άλλους,
κατηγορώ ίσον είμαι τέλεια, 
ίσον είμαι μόνη στον κόσμο,
αλλά δεν υπάρχω μόνη μου στην γη
κι ούτε η έννοια της τελειότητας υπάρχει για κανέναν νοήμον άτομο.

Κι εκεί διαφαίνεται επιτέλους το μυστικό του σεναρίου.
Αποστρέφομαι σε σένα ότι φοβάμαι σε μένα, 
ότι δεν θέλω να βρω μέσα μου,
τόσο απλό,
όλα είναι μέσα μου, μέσα μας,
θες δεν θες να τα δεις,
εκεί είναι, βαθιά ή στην επιφάνεια,
είναι εκεί
όλα για όλους.

Τα βασανιστικά συναισθήματα που θα τα εκθειάσω 
θα γίνουν η παράσταση και το δράμα μου,
κι αν δείξω αποστροφή, θα γίνουν το τέρας μου 
και θα τρώνε το μέσα μου
ενώ θα κάνω την ανήξερη κάθε μέρα,
μα αν τα δεχτώ θα μου πούνε γιατί με επισκέφτηκαν,
κι ίσως φύγουνε μια για πάντα,
κι ίσως απελευθερωθώ,
κι ίσως δεν τα μισώ πια... 

Harakiri

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA&fbclid=IwAR0LaW4MjcQUUWHucdicghCU0E_AjyM11lDAoV4W9m_r3A8g7NryiY80JJA

Θέλω τις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις τώρα!!!

Σήμερα δεν πήγα χορό. Έτσι έκανα την πρακτική μου στη γιόγκα.

Ξαφνικά...ήταν μια ασάνα στήριξης αρκετά δύσκολη και επώδυνη, που είχα καιρό να κάνω...

ένιωσα ΦΟΒΟ, είδα τη σκέψη μου να επινοεί δικαιολογίες για να μην την κάνω.

Έπαθα σοκ, ο φόβος είχε μπει μέσα μου και με είχε κυριεύσει. 

Από που κι ώσπου φίλε μου μυαλό δημιουργείς μέσα μου αυτές τις φοβίες?

Ποιος σου άνοιξε την πόρτα, εγώ πάντως όχι!

Έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως σε κάποιες διαπροσωπικές μου σχέσεις 

κυρίως αυτές που δεν θέλω με τίποτα να χάσω, 

δεν λέω στον άλλον όσα έχω να πω...

κάτσε κάτσε ένα λεπτό, 

και πως θα συνεννοηθείς δηλαδή αν δεν λες αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις, 

ακόμα κι αν φοβάσαι, που ναι είναι ανθρωπινό ενίοτε. 

Και τι είναι μήπως ο φόβος, κανένα τέρας μεγαθήριο? 

Σιγά!!! 

Μία ιδέα είναι μέσα στο μυαλό, τίποτα παραπάνω. 

Έτσι παρατηρώντας τρέχουσες συμπεριφορές μου, 

άρχισα να κάνω μια βόλτα στο παρελθόν και να αναρωτιέμαι:

"Ερυφίλη, αλήθεια σαν παιδί φοβόσουν"? 

η απάντηση ήταν κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Θυμάμαι, θα ήμουν 4 ετών, ήμασταν στην θάλασσα 

και είχα πει σε μια θειά που με είχε εκνευρίσει, 

"να φας ενα κουβά κασά" - σκατά- εννοούσα 

αλλά δεν μπορούσα να το προφέρω, 

η θειά δεν το έπιασε αλλά εμένα το τσάκρα του λαιμού θέριεψε! 

Θέλω τις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις dear.

 Όλα delete. 

Τι φόβος, ανησυχίες, σκέψεις και χαζά!!!

Να είμαι όπως όταν ήμουν 5 ετών!!!

Πάμε τζίνι καμον!!!!

μετάγγιση αίματος

https://www.youtube.com/watch?v=vgzOojrl_C8&list=PL4-XzkfxltvSThxjsDS0aZj_AbR0-Dt5z&index=2

Καμιά φορά σκέφτομαι πολύ.

Μετά αδειάζω, μετά γεμίζω.

Έτσι κάπως πετυχαίνω να ισορροπώ σε αυτόν τον κόσμο.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το αίμα μου 

και τους βρικόλακες,

που ενίοτε αγαπώ.

Με προσελκύουν για κάποιο άγνωστο λόγο.

Ναι ξέρω, θα μου πεις 

"μίλησε με τον ψυχοθεραπευτή σου", 

ξέρω, ξέρω, 

θα το κάνω αφότου τελειώσω αυτό το κείμενο.

Το πρόβλημα της "μετάγγισης"

προκύπτει όταν αφήνω κάποιον να 

πιει το αίμα μου.

Άθελα μου, πίνει όσο θέλει και χορταίνει.

Όμως μετά, παίρνει καιρό να ανέβει ο αιματοκρίτης.

Καμιά φορά δυσανάλογα πολύ καιρό. 

Αρχικά νιώθω καλά.

Σαν να με ξαλάφρωσε το "έξτρα" αίμα που έφυγε,

ίσα που με πείθω πως ήταν αυτό που χρειαζόμουν,

το κάρμα μου.

Μετά από λίγο, νιώθω αδυναμία, 

μοιάζω κάπως κίτρινη, 

τα μάτια μου ξηρά και διψάω πολύ

κι έχω μια ανακατωσούρα στο στομάχι.

Άλλες φορές πάλι

πονάω

όχι στις φλέβες ή αρτηρίες,

στην καρδιά μέσα βαθιά,

μέχρι πίσω ανάμεσα στις ωμοπλάτες...

σαν να μου έχεις τοποθετήσει ένα μαχαίρι που μένει εκεί

μέχρι να ανέβει πάλι ο αιματοκρίτης 

κι ο βρικόλακας να πάει σε άλλο θύμα.

Δεν θέλω να μου παίρνουν το αίμα.

Μικρή η ζωή για μεταγγίσεις.

ΥΓ: Η αναφορά στην φωτογραφία είναι ενός ψυχολόγου κατά τη διάρκεια της μελέτης του