music magick

https://www.youtube.com/watch?v=zdDhinO58ss

Άλλος αναζητά σύντροφο για να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.

Δεν τον νοιάζει και τόσο ο έρωτας, κι αν υπάρχει πρώτα και μετά εξαϋλωθεί.

it's ok, θα μείνουν τα υπόλοιπα.

'Αλλος ερωτεύεται γιατί χρειάζεται την ύπαρξη κι ενός άλλου επιπέδου αναφοράς

για να επιβιώσει σε αυτόν τον πλανήτη, δεν θέλει να μένει μόνος, ζητά ασφάλεια, μοίρασμα

δεν του αρέσει η μοναχικότητα.

Είναι βέβαια και πολλοί άνθρωποι που επιλέγουν να βρεθούν μονάχα ερωτικά με μια άλλη ψυχή,

δίχως καμιά ή με περιορισμένη συναισθηματική επαφή, δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν έχει καμιά σημασία. Το σεξ τους είναι αρκετό.

Είναι και η κατηγορία αυτών που την πατάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο,
από ποιόν άλλον φυσικά?
Από την μουσική...

Χθες πήγα σ' ένα live tribute στον Chet Baker, 
γνωστό jazz τρομπετίστα και τραγουδιστή.

Τι να πει κανένας όταν ακούει τον Chet Baker να τραγουδάει 

ή να παίζει τρομπέτα?

Τι να αναμένει κανείς να του συμβεί 

αν ζούσε ακόμα και αντί για τον εξαιρετικό μουσικό Κ. Οικονομίδη,

άκουγε τον ίδιο τον Chet?

Όλοι οι τρόποι ανθρώπινης σύνδεσης είναι μαγικοί, 

υπέροχοι, γεμάτοι ενέργεια και ζωή, όλοι.

Και φυσικά όλοι είναι αποδεχτοί καθώς 

ο τρόπος που συνδεόμαστε με τους  γύρω μας είναι καθαρά προσωπικός,

όχι πάντα βέβαια συνειδητός, αρκετά σπάνια θα έλεγα.

Πάντως, αν ζούσα το 1960 και τον άκουγα να τραγουδάει

σαν να νιώθω να κυλαέι η χροιά της φωνής και της τρομπέτας του
ζεστο, στις φλέβες μου όπως το αίμα.

θα είχε χαραχτεί η φωνή του στο "μέσα μου" βαθιά, εκεί που μόνον η αναπνοή εισχωρεί,

 όταν την κρατάς για αρκετό διάστημα.

Άραγε θα προτιμούσε την ηρωίνη ή εμένα?

Καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω, δεν θα το μάθω ποτέ.
Τον αγαπάω όπου κι αν είναι.

Τα βιώματα στη ζωή δεν χρειάζονται διάρκεια,

για να σου χαρίσουν μαγεία.

epidermis abresion

https://www.youtube.com/watch?v=8cvakTZAzz8

Σήμερα είναι μια μέρα θλιβερή.

Καλούμαι να αναιρέσω μια αρχή ζωής.

Ίσως και δύο, αλληλοεξαρτώμενες αρχές ζωής,

την εμπιστοσύνη και την μη-εκμετάλλευση μιας ανθρώπινης ψυχής.

Ήταν βασικές αρχές.

Θεμέλια της σχέσης μου με τους ανθρώπους.

Τους ανθρώπους που θεώρησα άξιους να είναι κοντά μου,

σε οποιοδήποτε επίπεδο γειτνίασης των καρδιών μας.

Το μαντάτο πως το "κοντά" μου είναι μονοδιάστατο 

με πόνεσε.

Η προσομοίωση μου σε ένα αντικείμενο, εύπλαστο ίσως, 

φτιαγμένο από πλαστελίνη που έχει χάσει την ελαστικότητα της,

με ταρακούνησε δυνατά.

Σαν στρώσεις δέρματος,

που αφαιρέθηκαν ξαφνικά από το σώμα μου,

κάποιος τις έχει ξηλώσει από πάνω μου,

μου έχουνε γδάρει το δέρμα.

Δεν έχω πια τις δυο τελευταίες στρώσεις της επιδερμίδας μου.

Η μια λέγονταν εμπιστοσύνη. Η άλλη μη-εκμετάλλευση.

Το νευρικό μου σύστημα στα κόκκινα.

Ένας πόνος βαθύς κι οριστικός.

Κάποιος με γδέρνει, αυτήν την στιγμή.

Στιγμιαία φθάνω να τις μισήσω αυτές τις δύό,

μαζί μου γεννήθηκαν, ήμασταν ένα,

ωστόσο θα θελα να μην τις ξέρω, 

να μην τις είχα στο σώμα μου ποτέ.

Eros day

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA

Ο χρόνος πάγωσε.

Η μουσική ρέει βελούδινα στο αίμα μου.

Η ψυχή μου κοντοστάθηκε,

λευκή πάνω στο κρύο δέρμα σου,

ξερνάει πολώσεις ικετεύοντας προσοχή,

γδέρνοντας την μαλακιά ησυχία.

Όλα μέσα μου ασάλευτα

λεηλατημένα.

Βουβός πόλεμος αντιθέσεων,

εξάντληση του πιο στιβαρού φυσικού σώματος.

μοναδική κίνηση,

τα κύτταρα μου που αντιστέκονται στον βρικόλακα έρωτα.

Δεν έχω πια άλλο αίμα.

Precious Love from above

https://www.youtube.com/watch?v=NkQt5pUa2K0

"Precious Love can only come from above..."

Οι δυο έρωτες της ζωής μου.

Η μουσική και η ανθρώπινη σύνδεση. 

Είμαι σίγουρη, αυτά τα δυο 

θα μου λείψουν όταν ¨φύγω¨από τον πλανήτη Γη.

Όταν συνδέομαι με μια άλλη ψυχή,

νιώθω την σταθερή κίνηση μιας ανόργανης ύλης μέσα μου

να δημιουργεί έναν πυκνό ιστό,

και να μιλάει με τους δικούς μου ιστούς 

στο φυσικό μου σώμα, κι όλο μέσα πιο βαθιά,

στο ενεργειακό μου σώμα.

Η σύνδεση είναι σχεδόν πάντα χρονικά παράλληλη με την αγάπη.

Αγάπη με την γειτόνισσα, τον σύντροφο, τον γονέα, τον εραστή, τον κολλητό.

"Μα δεν είναι όλα ίσα κι όμοια" μου λες... 

Είναι!

Η αγάπη δεν έχει επίπεδα. Το μυαλό τα επινοεί, όλα.

Όταν ξεκινήσει η δημιουργία του ιστού,

δεν έχει σημασία ποιος την παρακίνησε,

υπάρχει σύνδεση, κι είναι κυτταρική,

όχι απλώς μυική στους επιφανειακούς μύες του φυσικού σου σώματος.

Είναι παντού. Σε αλλάζει. 

Σε γεμίζει με θετικά συναισθήματα ακόμα κι αν η αγάπη "φύγει"

ακόμα κι αν το μυαλό φτιάξει σενάρια θυμού, λύπης, ματαίωσης.

Αυτά είναι απλώς αντιδράσεις νοητικές.

Η σύνδεση δεν έχει ίχνος νοητικής υπόστασης.

Είναι prana. Ενέργεια. Σύνδεση, συγχρονικότητα ύπαρξης.

Δες τον θάνατο.

Ξεχνά το σώμα κι η ψυχή, όταν κάποιος "φύγει"?

Δε νομίζω.
Απεναντίας ο ιστός απλώνεται όλο και πιο βαθιά.

Το μυαλό ναι, ξεχνάει.

Αυτό αξιολογεί, αυτό επικρίνει, αυτό φτιάχνει συναισθήματα,

αυτό απαιτεί, προσδοκά, συγκρίνει,

σε τρελαίνει και ξεχνάς. Ξεχνάς να αγαπάς.

Έτσι, ζεις με το μυαλό.

Αναλύεις. Υποθέτεις. Κρίνεις. Κατηγορείς. Ζηλεύεις. Φθονείς.

Γίνεσαι δυστυχής.

Ξεχνάς να αγαπάς. Ξεχνάς να συνδέεσαι.

Δεν το λέω ζωή εγώ αυτό.

Μπορείς κι αλλιώς. Τώρα το γνωρίζεις.

Η αγάπη έρχεται από ψηλά,

από εκεί που έρχεσαι κι εσύ,

εκεί που θα πας.

'Aσε το μυαλό στην άκρη.

Άφησε την αγάπη να σε διαμορφώσει,

η σύνδεση θα σε γεμίσει.

the carnival

https://www.youtube.com/watch?v=7iqxzURgQWg

Όταν άραγε δεν λες όλη την αλήθεια είναι ψέμα?

Όταν πιστεύεις τα ψέματα που λες, είσαι άθλιος ψεύτης,

Ή απλώς ένας αποτυχημένος γελωτοποιός?

Όταν δεν λες συγνώμη, λυπάται η καρδιά σου πραγματικά?

Όταν εκμεταλλεύεσαι την ευγένεια, είναι θρασύτητα?

Όταν δεν νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς σου, είναι ανήθικο?

Όταν χειρίζεσαι ανθρώπους για προσωπική και μόνον ικανοποίηση,
λέγεται βία?

Άραγε, υπάρχει συνθήκη που να δικαιολογεί τα παραπάνω?

Εγώ λέω πως όχι.

Όταν σκοντάφτεις αλλά δεν πέφτεις, τραυματίζεσαι?

Όταν πονάς αλλά δεν υπάρχουν εμφανείς πληγές, είσαι λαβωμένος?

Όταν καταριέσαι τον πλανήτη στον οποίο ζεις, φεύγεις?

Κι αν δεν φεύγεις, έχεις επίγνωση του τι κάνεις?

Αλήθεια, νομίζεις πως σου αξίζει?

Εγώ λέω όχι.

Δεν υπάρχει δίκαιο κι άδικο, ούτε αποδεκτό και μη αποδεκτό.

Δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, ούτε και αυτοσεβασμός.

Κι ίσως και να μην υπάρχει καν σεβασμός,

Ωστόσο, υπάρχει νοητικός θάνατος.

Το μοναδικό, για κάποιους,

άξιο δώρο.

Μια άλλη

https://www.youtube.com/watch?v=lGCWVuzzrSQ

Θέλω να φέρω την ενέργεια σου πλάι μου.

Να νιώσω τη φωτιά.

Η δύναμη της φωτιάς σου αναβλύζει 

διάχυτη στο σώμα μου.

Την νιώθω επάνω μου,

το μπορντό της  χρώμα,

 το βάρος της, στο δέρμα μου.

Ύστερα αρχίζει να μπαίνει από τους πόρους 

της επιδερμίδας, μέσα μου βαθιά,

κυκλοφορεί στις φλέβες, 

στο αίμα μου.

Η ζέστη σου διαπερνάει 

τους μύες και τα εσωτερικά μου μαλακά όργανα

διεισδύει με ορμή στο εξωτερικό περίβλημα

των οστών μου

και φθάνει μέσα στο κέντρο τους,

αγγίζει το μαλακό μεδούλι 

και απλώνεται σε όλα μου τα κύτταρα,

φθάνει στον πυρήνα, 

αλλάζει τη δομή τους.  

Είμαι μια άλλη.

sore

https://www.youtube.com/watch?v=kBOaLjtR4mw

part 1 / 20.12.19: 

Η λέξη RIP ξέρεις τι σημαίνει?

«Τear or pull (something) quickly

or forcibly away from something or someone»….

Rip = Ξήλωμα

Έχει ώρα που δεν έχω βάλει μουσική.

Όταν δεν θέλω να ακούσω μουσική,

δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.

Κι όταν καταλήγω να ακούσω «The Rip»,

η κατάσταση δεν θα έχει 
μαγικά γρήγορη βελτίωση.

Σπάνια νιώθω χάλια. Τότε, αποφεύγω να μιλάω.

Ούτε σκέφτομαι.

Απλά νιώθω την απαισιότητα της στιγμής.

….disappointed and sore…
Καμιά φορά γράφω.

Ποιόν/ποιους να "ευχαριστήσω"?

Ίσως κανέναν.
 Ίσως μόνον εμένα.

Ίσως κι έχω κάτι να μάθω από αυτήν την δυσάρεστη αίσθηση.

Βαθιά μέσα μου το ελπίζω.

Είναι η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω,

για να αποδεχτώ 
αυτήν την άβολη στατικότητα.

Ο θυμός μου είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Το αποτέλεσμα μιας καταστροφής.
Ο θυμός καταστρέφει ότι με κόπο χτίζεται, όπως διαλύει ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι. 
Διαλύει την αγάπη και την συμπόνια. 

Δε θυμώνω συχνά. 
Ειλικρινά,
δεν τον συμπαθώ.

Θυμώνω όταν πια δεν μπορώ αλλιώς,
Όταν δεν μπορώ άλλο να απογοητεύομαι.
Όταν δεν έχω επιλογή. 

Part 2 / 30.12.2019: 

Η απαισιότητα της στιγμής (στιγμή διαρκείας) πέρασε.

Όλα μαλάκωσαν.
Όσο την αποδέχομαι τόσο λιγότερο επίμονη είναι.
Το έχω προσέξει εδώ και καιρό.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που παράγει το μυαλό 
τέτοιες στιγμές και τα κοιτάω κατάματα,
τι κάνουν, πόσο αυξομειώνονται,
τα ακούω, τα νιώθω, δεν τα διώχνω,
κι ύστερα σαν τον αφρό στην μπανιέρα 
σιγά σιγά εξαφανίζονται
και μένει η γύμνια της απαισιότητας
μόνη της δίχως υποκείμενο,
στεγνή. 
Δεν την αξιολογώ, όχι, δεν το κάνω.
Ούτε και της μιλάω, 
κι ούτε μιλάω για δαύτη σε κανέναν, όχι.
Μα πρόσεξε,
δεν την καλύπτω με αντίδραση, καμουφλάρισμα, επιπλέον θυμό, 
δεν κατηγορώ κανέναν. 
Πάει καιρός που συνειδητά δεν το κάνω.

Ο θυμός που δεν βλέπω,
σκάβει τον λάκκο μου και καταστρέφει την αγάπη 
για μένα και για οποιονδήποτε άλλον,
Το "κατηγορώ" με προστατεύει,
από κάτι που δεν θέλω να δω,
με απομακρύνει από το όποιο είδος επικοινωνίας 
με μένα και με τους άλλους,
κατηγορώ ίσον είμαι τέλεια, 
ίσον είμαι μόνη στον κόσμο,
αλλά δεν υπάρχω μόνη μου στην γη
κι ούτε η έννοια της τελειότητας υπάρχει για κανέναν νοήμον άτομο.

Κι εκεί διαφαίνεται επιτέλους το μυστικό του σεναρίου.
Αποστρέφομαι σε σένα ότι φοβάμαι σε μένα, 
ότι δεν θέλω να βρω μέσα μου,
τόσο απλό,
όλα είναι μέσα μου, μέσα μας,
θες δεν θες να τα δεις,
εκεί είναι, βαθιά ή στην επιφάνεια,
είναι εκεί
όλα για όλους.

Τα βασανιστικά συναισθήματα που θα τα εκθειάσω 
θα γίνουν η παράσταση και το δράμα μου,
κι αν δείξω αποστροφή, θα γίνουν το τέρας μου 
και θα τρώνε το μέσα μου
ενώ θα κάνω την ανήξερη κάθε μέρα,
μα αν τα δεχτώ θα μου πούνε γιατί με επισκέφτηκαν,
κι ίσως φύγουνε μια για πάντα,
κι ίσως απελευθερωθώ,
κι ίσως δεν τα μισώ πια...