shopping....fake confidence...gym..real confidence!!!

Νομίζω έχω ξαναγράψει για την καταναλωτική μανία της γυναίκας...
Θα ξαναγράψω. Περνάμε αρκετό καιρό απο τη ζωή μας να βλέπουμε, να ψάχνουμε
και να δοκιμάζουμε ρούχα που θέλουμε και μας αρέσουν...γιατί εμείς οι γυναίκες
κι όχι οι άντρες? Γιατί έχουμε πεπειστεί πως αυτό είναι που θα μας δώσει το κάτι
που ψάχνουμε, να αποκτήσουμε πιο πολύ αυτοπεποίθηση, να νιώσουμε πιο όμορφες,
πιο περιποιημένες, πιο ελκυστικές...

Κι όμως οι γυναίκες που έχω γνωρίσει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση είναι αυτες που
δεν χρειαζονται να βαλουν make-up για να πανε στο σουπερ μαρκετ, και ποιες ειναι
αυτες άραγε?....αυτες που φροντιζουνε το σώμα τους με την γυμναστική (κάνοντας
κάτι που μας αρέσει οχι απλά γυμναστική )και φυσικά μέσω της σωστής διατροφής...
γιατί πολύ απλά όταν βγούν τα Louis Vuitton ρουχαλάκια και τα
Victoria Secret εσωρουχάκια αυτό που μένει, το γυμνό σώμα, τους ικανοποιεί ακόμα!!!

Τι πιο υπέροχο απο το να καταναλώνεις ενέργεια με το σώμα σου, να νιώθεις πως
αλληλεπιδράς με το περιβάλλον (πχ κάνοντας jogging), ν ανακαλύπτεις κάθε τόσο και
νέες μυικές ομάδες στο σώμα σου που είχαν εξαφανιστεί, είτε απο το επιπλέον λίπος
είτε απο την παντελή έλλειψη γυμναστικής, είτε απο τα πολλά στρώματα
επώνυμων ρούχων!!!!

Ο τρόπος για να αυξήσουμε την αυτοπεποίθηση μας μια για πάντα είναι η καθημερινή
γυμναστική όχι το shopping. Ο τρόπος να πλουτίσουμε τους ήδη ζάμπλουτους της κατηγορίας
 Louis Vuitton Οίκους είναι να αγοράσουμε τα ρουχαλάκια τους, έτσι θα αποκτήσουμε
μια μικρή δόση αυτοπεπίθησης για όσο φοράμε ρούχα, όταν όμως αυτά φύγουν....τι μένει???

Ονειρα...

Που πάνε τα όνειρα

όταν ανάβει το φως στα ξαφνικά

και ξυπνάς?

Σκορπίζονται στον πλανήτη

επισκέπτες σε ανέμελα υποσυνείδητα.

Χάνονται μια για πάντα

ή μετουσιώνονται σε άλλα

χιλιάδες χρωματιστά όνειρα?

τελικα ειναι κοτες ή οχι...

Αραγε ειναι υπερβολικα γενικευμενο να διερωτομαι αν χωριζουν ποτε οι αντρες τις γυναικες?

Φανταζομαι μια σχεση που παει κατα διαολου, δεν υπαρχει επικοινωνια, τρυφεροτητα,
 παθος, ιδιαιτερη θεληση, μονο συνηθεια, κεκτημενη ταχυτητα και κοινωνικη αποδοχη...
"Ο Γιωργος και η Κατερινα ειναι μαζι", πιθανη ανταλλαγη και αναμειξη  παρεων,
ισως κοινο σπιτι και λογαριασμοι, κοινες συνηθειες και ενδιαφεροντα, και φυσικα...
κοινες διακοπες....διακοπες απο τι ακριβως, δεν ειμαι σιγουρη...αν δηλαδη δεν υπαρχει
παθος στην καθημερινη ζωη ενος ζευγαριου, θα εμφανιστει εντελως ξαφνικα οταν οι
δυο τους ειναι διακοπες? ...ωραια θα ητανε αλλα αμφιβαλλω!!!

Διχως να θελω να κατηγορησω ή να γενικευσω μια κατασταση,
κανω απλα μια εκτιμηση. Οι αντρες δεν χωριζουνε σχεδον ποτε οταν νιωσουν
 πως επιβαλλεται να χωρισουν, οταν τα παντα συνομωτουν με την ιδεα να
τελειωσει μια σχεση και να μεινουνε μονοι τους ή εστω να
ψαξουν κατι αλλο που τους εκφραζει περισσοτερο...

Το γιατι συμβαινει τουτο δεν με πολυα-απασχολει, αυτο που με εκπλησσει
ειναι ο μαζωχισμος και ταυτοχρονα ο ατομισμος που προφανως τους διακατεχει
και τους ωθει στο σημειο να πραξουνε με αυτον τον τροπο..ή μηπως δεν το
κανουνε συνειδητα?

Οπως και να εχει, θεωρω ιδιαιτερα επικινδυνο οταν μια γυναικα εκλαμβανει ως ενδειξη ικανοποιησης ή συνειδητης επιλογης το οτι ο αντρας δεν φευγει απο μια σχεση,
και χωρις να θελω να γενικευσω τολμω να δωσω ενα 85% πιθανοτητες να συμβαινει
το παραπανω φαινομενο...το υπολοιπο 15% προφανως θα ειναι απο τα πιο
συνειδητοποιημενα και τολμηρα οντα στον πλανητη...

...τα οποια φυσικα ευελπιστω να συναντησω στον δρομο μου για να τους δωσω
προσωπικα τα συγχαρητηρια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!

Παντρειές....

Η φίλη και γλυκήτατη συνάδελφος μου Ελισαμπέττα, αποφάσισε να παντρευτεί...

Δεν ήμουν ποτέ λάτρης του γάμου, ούτε καν φαντάστηκα ποτέ τον
εαυτό μου ντυμένο νύφη σε μια εκκλησία, δεν ξέρω γιατί, έτσι απλά
η συγκεκριμένη εικόνα δεν ύπήρξε μέρος των παιδικών-εφηβικών
ή και ενήλικων ονείρων μου. Παρόλαταύτα με συγκινεί ιδιαίτερα
όταν δυό άνθρωποι, μετά απο καιρό που αγαπιούνται αποφασίζουν
πως θέλουν να περάσουν το υπόλοιπο μέρος της ζωής τους αγκαλιά,
στον ίδιο χώρο, να μαγειρεύουν μαζί, να κοιμούνται και να ξυπνάνε
μαζί. Δεν νομίζω πως συγκαταλέγομαι στους υπερβολικά ρομαντικούς
όμως η ιδέα του να ξεκινάνε δύο ανεξάρτητα και αυτόνομα άτομα
κοινή ζωή, με όλο το πακέτο δυσκολιών της σύγχρονης ζωής με αφήνει
αληθινά άφωνη και χαρούμενη...υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που
αναγνωρίζουνε πιο πολλά θετικά στην κοινή ζωή παρά αρνητικά...
που δεν παντρεύονται γιατί "βολεύει", γιατί "έμεινα έγκυος", γιατί
είμαι 30+, αλλά γιατί απλά θέλω αυτόν τον άνθρωπο τώρα συνέχεια
δίπλα μου. Πόσο υπέροχο συναίσθημα όταν κάτι τόσο περίπλοκο
γίνεται τόσο απλό...

Γενικά πιστεύω πως εμείς οι ίδιοι κάνουμε μέρα με την μέρα την ζωή μας
όλο και πιο περίπλοκη, πιο μπερδεμένη, πιο ζαλισμένη...αν είμαστε
100% ειλικρινείς με τον εαυτό μας και αποδεχτούμε τα αληθινά μας
"θέλω", αυτά δηλαδή που μας κάνουνε χαρούμενους, ίσως καταφέρουμε
 να ανακαλύψουμε πως δεν είναι η ζωή απο μόνη της τόσο δύσκολη,
εμείς την βλέπουμε έτσι, εμείς την αντιμετωπίζουμε έτσι και εν τέλει εμείς
μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα,
την αγάπη, τον γάμο, την δουλειά, την επιβίωση, τα πάντα.

Η ευτυχία δεν είναι ούτε παιχνίδι, ούτε ουτοπία...είναι κάτι που όλοι μας
αξίζουμε κι όλοι μπορούμε να αποκτήσουμε, αρκεί να ξέρουμε τι ζητάμε
και τι νιώθουμε....

Τα φαντασματακια...

χθες πρωι, ηρθε στο μαγαζι που δουλευω, ενα ζευγαρι.
Αυτος Γερμανος, αυτη Αγγλιδα...γυρω στα 60...εχω αυτο
το "χουι" να μου ερχεται αυθορμητα να ψυχολογω τα ατομα
που γνωριζω και μου κινουν το ενδιαφερον. Αυτοι φαινοτανε
ηρεμοι, χαρουμενοι, μετρημενοι και γλυκυτατοι ανθρωποι...
νομιζω δεν ητανε παντρεμενοι, ομως ητανε ζευγαρι...γνωριστηκανε,
ισως, αφοτου χωρισανε και οι 2 με τους συζηγους τους, αυτη την
φορα λιγοτερο ενθουσιασμενοι αλλα πιο σιγουροι για την επιλογη τους..
Πιασαμε κουβεντα για την νιοτη και τα trends...
..Αραγε ποσο  συχνα πιστευουμε πως θα ειμαστε για παντα νεοι, επιλεγουμε
συντροφους, φαγητα που θελουμε να φαμε, διατροφη, γυμναστικη,
μερη που συχναζουνε, σκεπτομενοι το αυριο...
Και το σημερα που παει?
Σημερα πρεπει να ειμαστε καλα, καθε μερα, καθε ωρα, καθε λεπτακι της
πολυτιμης ζωης μας, να μαστε ομως καλα γιατι ετσι νιωθουμε, οχι γιατι
εχουμε εναν απωτερο σκοπο, τον στοχο του αυριο...και ποιος μου
εγγυαται πως αυτο που θελω σημερα θα ειναι αυτο που θελω αυριο???
Κανενας...γιαυτο ακριβως το παν, κατ'εμε, ειναι να ειμαστε χαρουμενοι
απο το παρον και να ζουμε ΜΕ αυτο και ΓΙΑ αυτο...το μελλον και το
παρελθον ειναι 2 φαντασματακια που προσπαθουν να μας αποσπασουνε
την προσοχη απο το παρον, να μας αγχωσουν για το μελλον και να
ξεχνιομαστε να μην ζουμε την καθε στιγμη στο 100%...

ρούχα, ομορφιά, οφθαλμαπάτη...

Ενίοτε (μόνο ενίοτε φυσικά) εμείς οι γυναίκες αντιμετωπίσοζυμε
το εξής σοβαρό πρόβλημα...ασχολούμαστε πιο πολύ με τα ρούχα μας
παρά με τον εαυτό μας - θεωρώ περιττό να αναλύσω το ότι τα ρούχα μας
δεν είναι αληθινό μέρος του εαυτόυ μας - Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που
μας κάνει να πείθουμε τους εαυτούς μας πως εχουμε τέτοιου είδους ανάγκη,
δεν είμαι 100% σίγουρη...τι ακριβώς παθαίνουμε και γινόμαστε "μανιώδεις" όταν
βρισκόμαστε στο Zara, Massimo Dutti κτλ. Σήμερα πέρασα για να
αγοράσω κάτι που - έκρινα πως- χρειάζομαι και με έπιασε άγχος στα ξαφνικά...
έντονα φώτα λευκά παντού, περπατούσα ανάμεσα σε ρούχα και όπως άφηνα ένα
μπλουζάκι μου το έπαιρνε ένα άγνωστο γυναικείο χέρι, όπως διέσχιζα το
κατάστημα 9000 κολώνιες είχαν διεισδύσει μέσα στις ρινικές μου κογχές...
κι ήτανε μόλις 14.30 το μεσημέρι... άραγε γιατί παθαίνουμε shopping αμόκ ?
..κάποιοι απο τους λόγους είναι ίσως οι εξης:
1. Θέλουμε να μοιάσουμε πιο όμορφες και πιστεύουμε πως θα γίνουμε αν
βάλουμε μοδάτα ρούχα και καινούργια...ακόμα κι αν έχουμε παχύνει, ακόμα
 κι αν τα μοδάτα ρούχα δεν είναι για την ηλικίας μας ή αν δεν μας πάνε γιατι
ταιριάζουνε μονάχα σε ανορεξικά 17χρονα....Λάθος, πιο όμορφες
θα γίνουμε αν φροντίσουμε το σώμα μας, με σωστή εκγύμναση, αν προσέξουμε
την διατροφή μας και αν φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε
κάθε τομέα, αν είμαστε αληθινά ικανοποιημένες ζτην ζωή μας.
2. Θέλουμε να διαφερουμε και να είμαστε οι πιο όμορφες, οι πιό περιποιημένες,
γενικά να είμαστε οι "πιό". Γιατί? Γιατί αφενός μας επιβάλλεται απο την
γυναικεία φύση μας και αφετέρου επιβαρύνεται απο την σημερινή κοινωνία και τα
"πρέπει" της. Γιατί άραγε να πρέπει να διαφέρουμε εξωτερικά, είμαστε τελείως
 διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στα χαρακτηριστικά του σώματος, έτσι κι αλλιώς,
 γιατί να πρέπει να "βγάζουμε μάτι" πως φοράμε τα πιο υπέροχα, τα πιο ιδιαίτερα,
τα πιο σπάνια? Για κανέναν απολύτως λόγο εκτός της προβολής του εγώ
...όμως όχι του δικού μου εγώ ή του δικού σου αλλά του κοινωνικου/αλα Kate Moss-εγώ.

Σήμερα μετά απο όλες αυτές τις γυναικό-ρεαλιστικές-φιλοσοφίες συνειδητοποίησα
πως στην πραγματικότητα καμμιά γυναίκα δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτα απο αυτά
που αγοράζει (αν κάποιος άντρας διαβάζει το κειμενο θα γελάει φυσικά γιατί
ακούγεται αυτονόητη συνειδητοποίηση αλλά δεν είναι κ α θ ό λ ο υ αυτονόητη
για το γυναικείο φύλο). Ο τρόπος που διατείθονται στα καταστήματα, η διαφήμιση
που γίνεται, οι γυναίκες υπάλληλοι που τα προβάλλουν, είναι ακριβώς όπως τα
σαλαμάκια υφαντής στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για τα παιδάκια.
Τα βλέπεις να κρέμονται έτσι πανέμορφα, λαχταριστά, σε υπέροχα χρώματα,
πεντακάθαρα, τεντωμένα, αχρησιμοποίητα και θέλεις να τα αποκτήσεις
ξεχνώντας εσύ τι χρειάζεσαι, εσύ που ταιριάζεις, που συχνάζεις, εσύ τι στυλ έχεις..
ξεχνάς τον εαυτό σου και ασχολείσαι με τα ρούχα λες και τα αγοράζεις για κάποιον
 άλλον, η ψεύτικη ανάγκη για τελειότητα σε κάνει και ξεχνάς ποιά είσαι αληθινά
και η αίσθηση του ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες γυναίκες αυξάνεται ακαριαία.....

Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα έπρεπε να κλείσω τα 35 για να καταλάβω πόσο "κοροιδία" είναι η
μόδα/διαφήμιση - κυρίως η γυναικεία- και πόσο κορόιδα πιανόμαστε εμείς οι γυναίκες σε ανύπτοτο χρόνο!!!!

Ισως να ήθελα να μου έχει συμβεί πολύ νωρίτερα όμως νιώθω εξαιρετικά περήφανη που το
κατάλαβα έστω και αργά, που πηγαίνω σε 3 Zara μέχρι να βρω το συγκεκριμένο φανεκάκι
που ζητάω κι αν δεν βρω το νούμερο μου δεν αγοράζω τίποτα άλλο, γιατί απλά δεν θέλω τίποτα άλλο γιατί απλά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.

Γιατί άραγε οι γυναίκες είναι τα πρώτα "θύματα" σε shopping needs"  καταστάσεις??
Ίσως να μου θυμώσουνε τα αγόρια αλλά νομίζω πως πολλοί άντρες έχουνε αυτήν την
addiction με τις γυναίκες...έτσι όπως τις κοιτάνε, θα θέλανε να τις έχουνε όλες όμως
δεν νομίζω πως θα φτιάχνανε κάποια αξιοσημείωτικη χημική ένωση με όλους...δεν
νομίζω πως "έχουνε ανάγκη" απο όλες, το μάτι όμως δεν χορταίνει κι έτσι κοιτάνε
μέχρι το αντικείμενο απομακρυνθεί απο οπτικό τους πεδίο.....

Εν τέλει πιστεύω πως η ομορφία είναι μια πολύ χαζή παράμετρος που χρησιμοποιουμε
κατά κόρον, άθελα μας ή όχι στις επιλογες μας, και θα πρέπει να αναθερωρήσουμε κάποιες
by default σκέψεις μας..εξάλλου είναι κάτι που φεύγει δεν μένει για πάντα, είναι κάτι παροδικό,
εν αντιθέση με την ψυχή του ανθρώπου που ζει αιώνια....

εγώ και η πραγματικότητα

Είναι φορές που η πραγματικότητα κρύβεται τόσο καλά,

σαν να υπάρχει διάσπαρτο μονάχα το κενό.

Έχω όμως πια ξυπνήσει, το ξέρω πως είναι κάπου και οφείλω

να το αντιμετωπίσω, το ξέρω πως παίζει μαζί μου, έτσι για το

γούστο να με δει ακόμα μια φορά να εθελοτυφλώ, να κρυφτώ

πίσω απο το δακτυλάκι μου για να πέσω πάλι στο γκρεμό.

Δεν είναι όμως όμως ενημερωμένη,

αυτή την φορά

ξέρω που είναι, τα σύννεφα για μένα δεν έχουνε χρώμα,

διάφανα, σαν να μην υπάρχουν, ο ουρανός είναι καθαρός,

 βλέπω πιο καλά απο ποτέ.

Εγώ είμαι η ατόφια πραγματικότητα,

εγώ είμαι και η πραγματικότητα που παίζει κρυφτό,

και τα δυό είμαι εγώ,

το όχι και το ναι,

το άσπρο και το μαύρο.

Είμαι αυτό που θέλω, αλλάζω όποτε το θελήσω,

ζω όπως κι όπου νιώθω.

Πουθενά αλλού δεν θέλω να είμαι,

μόνο εκεί όπου νιώθω εγώ.