Είναι φορές που η πραγματικότητα κρύβεται τόσο καλά,
σαν να υπάρχει διάσπαρτο μονάχα το κενό.
Έχω όμως πια ξυπνήσει, το ξέρω πως είναι κάπου και οφείλω
να το αντιμετωπίσω, το ξέρω πως παίζει μαζί μου, έτσι για το
γούστο να με δει ακόμα μια φορά να εθελοτυφλώ, να κρυφτώ
πίσω απο το δακτυλάκι μου για να πέσω πάλι στο γκρεμό.
Δεν είναι όμως όμως ενημερωμένη,
αυτή την φορά
ξέρω που είναι, τα σύννεφα για μένα δεν έχουνε χρώμα,
διάφανα, σαν να μην υπάρχουν, ο ουρανός είναι καθαρός,
βλέπω πιο καλά απο ποτέ.
Εγώ είμαι η ατόφια πραγματικότητα,
εγώ είμαι και η πραγματικότητα που παίζει κρυφτό,
και τα δυό είμαι εγώ,
το όχι και το ναι,
το άσπρο και το μαύρο.
Είμαι αυτό που θέλω, αλλάζω όποτε το θελήσω,
ζω όπως κι όπου νιώθω.
Πουθενά αλλού δεν θέλω να είμαι,
μόνο εκεί όπου νιώθω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου