μου κρατούσες το χέρι για να κοιμηθείς...

"Χθες βράδυ ένιωσα το μικρό σου χέρι να ζητά το δικό μου για να αποκοιμηθεί.
Μετά μου το καθοδήγησες για να σου χαιδέψω το κεφαλάκι κι ακούμπησες τον
μικρό μηρό σου επάνω στο δικό μου τεράστιο μηρό...αλλιώς δεν κοιμόσουνα
με τίποτα, ήθελες να με νιώθεις κοντά σου, αλλιώς ο ύπνος δεν ερχότανε..."

Είσαι μόλις 2,5 χρονών και νιώθεις την ανάγκη για αγάπη, επαφή, τρυφερότητα
κι ασφάλεια, όπως ακριβώς ένας ενήλικας....μόνο που εσύ το δείχνεις με εξαιρετική
ευκολία και με όσο πιο εμφανή τρόπο μπορείς, δεν το κρύβεις πίσω απο λόγια ή
υπεκφυγές, δεν φοβάσαι μήπως και φανείς αδύναμος, δε σε νοιάζει εγώ τι θα πω
ή εν τέλει τι θα κάνω, το μόνο που σε νοιάζει είναι να μου δείξεις τι έχεις ανάγκη
εκέινη μόνο την στιγμή, κι αυτό ακριβώς κάνεις....

Τι να συμβαίνει άραγε στα επόμενα 10-15 χρόνια ενός ανθρώπου,
και σταματά να έχει αυτήν την υπέροχη αμεσότητα στη ζωή του,
σταματά να εκφραζεται δίχως να σκεφτεται? Σκέφτεται τόσο που στο τέλος
ξεχνά τι αληθινά θέλει, γιατί τουσυμβαίνει αυτή η άσκοπη εξέλιξη?

Στα 2,5 δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο διπλανός, δεν υπήρχε διπλανός, υπήρχε μόνον
αυτός και τι νιώθει, δεν ήξερε και για αυτό και δεν τον περιόριζε τίποτα...ποσό
υπέροχα θα ήταν αν καταφέρναμε να διατηρήσουμε αυτόν τον αυθορμητισμό μας,
πόσο πιο εύκολες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο πιό απλά θα ήταν όλα!!!!