Άραγε μας βοηθάει πάντοτε να εξωτερικεύουμε, να εκφράζουμε με λέξεις,
οτιδήποτε νιώθουμε μέσα μας? Πρέπει να λέμε -και να απαιτούμε να μας
επικοινωνούνε συνέχεια - συναισθήματα κι εμπειρίες κι έτσι να μπαίνουμε στη
διαδικασία ατέρμονων διανοητικών εξηγήσεων και αναλύσεων?
Μήπως έτσι ξεχνάμε το βασικό...εμείς, το σώμα και η ψυχή μας τι νιώθουμε...?
Ζούμε μια εμπειρία και συχνά εκφράζουμε αυτήν την εμπειρία λεκτικά και
ταυτόχρονα την κρίνουμε," πως πέρασα, γιατί πέρασα ή δεν πέρασα καλά, ποιός
ή τι έφταιγε...το κάνουμε συνέχεια, δίχως απαραιτήτως να το αντιλαμβανόμαστε,
δίχως απαραιτήτως να μας κάνει καλό.. είναι πάντα κάτι που πρέπει να
μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας ή μήπως μερικές φορές αξίζει απλά
να το νιώσουμε και μην το αναλύσουμε / λογοκρίνουμε?
Έχουμε μάθει να δίνουμε πολύ σημασία στα λόγια και λιγότερη στο τι νιώθει
το σώμα μας και η ψυχή μας. Κι αυτό ακριβώς, μας απομακρύνει όλο και πιο πολύ
απο τον αληθινό μας εαυτό. Έχουμε ξεχάσει να συνειδητοποιούμε τι νιώθουμε
την κάθε στιγμή που ζούμε και προσπαθούμε μεταφέροντας λεκτικά την εμπειρία
μας να το ανακαλύψουμε, η σειρά όμως είναι ανάποδη.
Πρώτα νιώθω,
μετά ξέρω τι νιώθω και μετά,
αν χρειάζομαι εκφράζω αυτό που νιώθω.
Συχνά, κυρίως εμείς οι γυναίκες, ζητάμε να "ακούσουμε", μετατρέποντας τα
συναισθήματα σε λόγια και δεν μας φτάνουνε ούτε οι πράξεις ούτε αυτό που νιώθουμε.
Ζητάμε την επιβεβαίωση η οποία θα καλύψει την ανασφάλεια που έχει κατακλύσει την
ψυχή μας. 'Ετσι απολύτως ευθυνόφοβα μεταφέρουμε στον "άλλον" αυτό που εμείς δεν
μπορούμε να κάνουμε, να νιώσουμε αυτό που θέλουμε δίχως την βοήθεια του "άλλου",
να αποφασίσουμε δίχως την παρέμβαση κανενός, να στηρίξουμε την όποια επιλογή
μας στο τι νιώθουμε, κοινώς σε ένα συνδυασμό παραμέτρων, της λογικής και της
ιδιοαίσθησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου