The hanging monologue

http://www.youtube.com/watch?v=Gft81t8xqQc

You have been incoherent.  

I just wonder why.

Have you always been so reticent or is it myself bringing it out?

I hope I was not too invasive. 
I always regret it, but yes sometimes I am.

I read a disapproval through this silence,

violent silence, so intense.

It’s so frustrating, 
I am frantic to know what you’re thinking. 

My thoughts are so disorganized,

my courage almost dissolved…

I demand immediate possession of myself…

am I about to cross the line of my threshold?

I was endeavoring to be honest.

Not sure I am.

Σπανια νιωθω μονη

 

Ειμαι ενα κομματι απο το συμπαν, απο τον κοσμο, την ευρυτερη φυση,

ενα μερος απο το δημιουργημα της ζωης, πως να νιωσω μονη αναμεσα

σε χιλιαδες ανθρωπους, χιλιαδες ζωα, φυτα, βουνα, νερα που ρεουν, πουλια παπιες...

Βρισκομαι σε μια μικρη πολη της Σκωτιας,  καθομαι σ ενα παγκακι στις οχθες του ποταμου Νες,

απεναντι απο μια παλια επιβλητικη εκκλησια, μαλλον γοτθικη. 

Φυσα δυνατος αερας κι ενας μικρος πελεκανος πεταει απο την επιφανεια του ποταμου

και στεκεται στο μονοπατι μπροστα στο παγκακι μου. 

Με κοιταει επιμονα.

Εχει ενα μονο λειτουργικο ποδι, το αλλο χτυπημενο ισως σπασμενο

κρεμεται μ ολο του το βαρος, αδυναμο, καχεκτικο.

Οπως φυσα δυνατα, το πουλι μισανοιγει τα φτερα του

για να αντισταθει στην δυναμη του αερα που προσπαθει να το παρασυρει,

παταει πιο δυνατα το λειτουργικο του ποδι στη γη και

συνεχιζει να με κοιταει σαν να λεει:

" Κοιταξε Ερυφιλη, πρεπει να αποδεχτεις καποια πραγματα στη ζωη

και να συνεχισεις να την ζεις με την ιδια ενταση, οπως δυνασαι, 

βλεπεις ολα μπορουν να γινουν ακομα και με ενα ποδι

αρκει να το αποδεκτεις"...

Ανατριχιασα οταν συνειδητοποιησα ποιος μου ειπε τι....

Natura

Highlands...Seriously breathtaking landscape...

Ήξερα a priori πως θα μεινω αφωνη με αυτο το μαγικο μερος..

αμετρητα δεντρα με φοντο χιονισμενες αποτομες κορφες,

σκουρο καφε χαμηλοι θαμνοι με απομειναρια χιονιου στα φυλλα τους,

ορμητικοι θορυβωδεις καταρρακτες,

αφρωδη ρυακια σε αδρανεια μονιμης παγωνιας,

αγρια ζωα κρυμμενα μεσα στο μαυρο δασος

προστατευμενα στις φωλιες τους.

Ξεκινησε η νυχτα, 

ενα διαμπερες μαλακο φως λαμπει μεσα στο δασος

απο το μπροστα παραθυρο διασχιζει το διαδρομο

φθανει μεχρι τον πισω χωρο,

το δρυινο τραπεζι ειναι στρωμενο,

η ζεστη σουπα αχνιζει...

καπνος ανεβαινει απο την καμιναδα,

σκορπαει ψηλα στον μπλε σκουρο ουρανο

πανω απο τα συννεφα και τα πρωιμα αστερια.

 

Ενα φιλι

https://www.youtube.com/watch?v=7ufGxqxeBJE

Σου στελνω ενα φιλακι.

Μπορεις να το πας οπου θελεις εσυ.

Να το αφησεις στο σπιτι, για να το βρεις στο κομοδινο σου, γυρνωντας απ'εξω.

Να το παρεις μαζι σου, αν νιωθεις μονος/η.

Να το φυλαξεις καπου και να το χρησιμοποιησεις οποτε το εχεις αναγκη.

Το στελνω σ εσενα, και σε αυτον αλλα και σε αυτην,

 σ ολους οσους το χρειαζονται...

Συχνα υποβαθμιζουμε αθελα μας

τη σημασια της τρυφεροτητας.

Κι ομως ενα χαμογελο, ενα φιλι, μια αγκαλια

μπορει να διαρκεσει αιωνες.

Μπορει να μας κρατησει παρεα καθως θα θυμομαστε τη στιγμη που ζησαμε

και να μας δωσει δυναμη.

Ας μην ξεχναμε πως ειμαστε ανθρωποι κι εχουμε καρδια.

Κι η καρδια εχει αναγκη απο τρυφεροτητα και αγαπη.

Ας την δωσουμε ανιδιοτελως διχως προσδοκιες.

Θα επιστρεψει πισω σε εμας,

οταν δεν το περιμενουμε...

Πεταω τα περιττα...

Ποσο βαρυ φορτιο να ερευνας τα ελλατωματα σου,

κι οταν τα κοιταξεις καταματα να αρχισεις να μεθοδολογεις

τροπους για να τα διορθωσεις..

Πως θα τα διορθωσεις, ποτε και για ποσο χρειαζεται να προσπαθεις?

Θα το κανεις μονος σου ή χρειαζεσαι την βοηθεια των αλλων?

Πως θα διορθωσεις ελλατωματα που ειχες δεκαετιες ολοκληρες και 

δεν μπορουσες καν να τα αναγνωρισεις?

Φοβασαι να δεις τα ελλατωματα σου γιατι φοβασαι να γινεις ενας αλλος.

"Αν δεν ειμαι κτητικη τι θα ειμαι? Τι ταμπελα θα εχω αντι για αυτην που 

τοσο εχω συνηθισει? "

Μα δεν ειναι υπεροχο να αλλαζεις?

Να κοιτας μεσα σου και να λες "ηρθε η στιγμη να αλλαξω οτι δεν με ικανοποιει,

οτι θεωρουσα δεδομενο αλλα δεν ειναι"

Να νιωθεις γα πρωτη φορα πως οτι συνειδητοποιεις τωρα ειναι χρυσος!!!!

Πριν κοιμοσουνα ησυχα, μα εναν υπνο βαθυ που σε κουραζε..

Ειναι καποιος που συναντας μια μερα και σου λεει 

"ξυπνα, δες μεσα σου, δες τι μπορεις να κανεις, δεν ποιος εισαι κι αν δεν σου αρεσει

αλλαξε το, εσυ αποφασιζεις..."

Καποιος σε ταρακουναει αλλος σε νανουριζει.

Δε μπορω αλλον υπνο στη ζωη, ειμαι εδω για να ζω , να κινουμαι, εμπρος ταρακουνιστε με

σας παρακαλω, βγαλτε απο μεσα μου οτι θελω να δω και δεν το βλεπω!!

Γραφω για να ειμαι εγω

http://www.youtube.com/watch?v=hKH-Rfs_eRQ

Ξερεις ποια ειναι η βασικη μας διαφορα απο τα ζωα?

Ο λογος..η γραφη.

Επικοινωνουμε μεσω του λογου.

Ισως και μεσω της γραφης, γιατι οχι?

Κυριως αυτο, μας κατηγοριοποιει στους ανθρωπους.

Και τα λιονταρια ζευγαρωνουν μαλωνουν, επιβαλλονται, κλαινε διχως δακρυα

εκφραζονται με βρυχηθμους. Δε μιλανε!!

Τεσσερα χρονια γραφω. Τι γραφω? Διαφορα.

Ενδιαφεροντα πραγματα, επιπολαιοτητες, χαζα, κοινοτυπα σχολια,

οι αποψεις, οπως παντα, διιστανται.

Γραφω οτι θελω να μοιραστω.

Με ποιον? 

Δεν διαχωριζω σε ποιον θα πω αυτα που νιωθω.

Για αυτο και δεν τα λεω, στην αδελφη μου, στον κολλητο μου.

Αλλα σε οποιον θελει, γνωστο κι αγνωστο.

Ως επι των πλειστων, δεν γραφω απτες προσωπικες εμπειριες.

Κωδικοποιω συναισθηματα που οι εμπειριες φερνουν. 

 ΓΡΑΦΩ ΤΙ ΝΙΩΘEI H KAΡΔΙΑ ΜΟΥ.

Τιποτα παραπανω, τιποτα λιγοτερο.

Τα ερεθισματα? 

Ανθρωποι, καταστασεις, επεξεργασια συναισθηματων, αναμνησεις, κυριως συναισθηματα.

Απειρα τα ερεθισματα, τοσα οσες οι εκουσιες σκεψεις.

Εγω το ερεθισμα, ισως κι εσυ.

Μ αρεσει να μιλαω να γραφω, να μοιραζομαι αυτο που νιωθω.

Δεν ειναι exhibitionism, αν και η μεταφραση ταιριαζει.
Συνηθως ο κοσμος, κυριως στις μερες μας, δεν μιλαει.
Δεν θελει να ειναι exposed.
Εγω δεν θελω να ΜΗΝ ειμαι exposed.
Ισως οσα πιο λιγα λες, τοσο πιο βαθια κρυβεις τον εαυτο σου.
απο τους αλλους κι απο εσενα...

Κι ετσι, συχνα δεν ειμαστε εμεις.
Ειμαστε αυτο που κρυβουμε.
Αυτο που νομιζουμε πως ειμαστε απλα γιατι δεν αποδεχομαστε τον εαυτο μας.
Τι καλυτερο απο το να μιλησουμε σε καποιον η να γραψουμε κατι για εμας?

Δεν θελω να πεισω κανεναν.

Επιλογη μας ειναι να ειμαστε εμεις ή καποιος αγνωστος.

Εγω προτιμω να ειμαι απλα γνωριμη εγω.

immortal

http://www.youtube.com/watch?v=5anLPw0Efmo

Ειχα πει πως αν φυγεις δεν πειραζει.

Το θυμαμαι σαν χθες, 

το εννουσα.

Ειμαστε αμετρητα εγωιστες.

Ολες μας οι επιλογες στοχευουν στην προσωρινη μας ευημερια.

Στο καλυτερο τωρα μας, την πιο συναρπαστικη στιγμη.

Δεν μας κατηγορω,
απλα παρατηρω.

Ειναι μαγικο, οι διαπροσωπικες μας σχεσεις 

μας αλλαζουν τοσο, μας μεταμορφωνουν,

αν ξερουμε να το αναγνωρισουμε,

διορθωνομαστε καθε λεπτο που αγαπαμε,
που ερωτευομαστε, που ποναμε,

που απογοητευομαστε, που χανουμε την ελπιδα στιγμιαια, 

που θυμομαστε για να ξεχασουμε μετα απο λιγο.

Κι ομως καποιο μελος του σωματος μας μπορει να μη ξεχνα.

Θα περασουν μερες, μηνες,
ισως και οι τεσσερις εποχες για να ξεχασει.

Κι ομως η παλια αναμνηση ειναι κατι εξισου υπεροχο 

αν αποβαλλουμε τις προσδοκιες μας,

τον εγωισμο μας,

την προσκολληση μας στο χθες
και στην ερμηνεια που της ειχαμε δωσει.

Οπως οταν χωριζεις, συνηθως κλαις. 

Μετα απο καποιους μηνες οταν τα ξαναθυμασαι ισως και να γελας.

Ολα ειναι αλλιως, εσυ εισαι αλλιως, η ζωη εχει κυλησει
κι εχει αφησει πισω την αναμνηση,
να παρει το σχημα που η καρδια θελει να της δωσει.

Μην επιμενεις να αναμασας την ιδια αναμνηση,

αν δεν επιμεινεις θα μεταμορφωθει σε εμπειρια, 

ανεπαναληπτο μαθημα ζωης,

θα σου αφησει κι απειρη αγαπη...

Θα τη νιωσεις βαθια μεσα στην καρδια,

κι αν ειναι τοσο βαθια,
δεν θα πεθανει ποτε!!!