Σπανια νιωθω μονη

 

Ειμαι ενα κομματι απο το συμπαν, απο τον κοσμο, την ευρυτερη φυση,

ενα μερος απο το δημιουργημα της ζωης, πως να νιωσω μονη αναμεσα

σε χιλιαδες ανθρωπους, χιλιαδες ζωα, φυτα, βουνα, νερα που ρεουν, πουλια παπιες...

Βρισκομαι σε μια μικρη πολη της Σκωτιας,  καθομαι σ ενα παγκακι στις οχθες του ποταμου Νες,

απεναντι απο μια παλια επιβλητικη εκκλησια, μαλλον γοτθικη. 

Φυσα δυνατος αερας κι ενας μικρος πελεκανος πεταει απο την επιφανεια του ποταμου

και στεκεται στο μονοπατι μπροστα στο παγκακι μου. 

Με κοιταει επιμονα.

Εχει ενα μονο λειτουργικο ποδι, το αλλο χτυπημενο ισως σπασμενο

κρεμεται μ ολο του το βαρος, αδυναμο, καχεκτικο.

Οπως φυσα δυνατα, το πουλι μισανοιγει τα φτερα του

για να αντισταθει στην δυναμη του αερα που προσπαθει να το παρασυρει,

παταει πιο δυνατα το λειτουργικο του ποδι στη γη και

συνεχιζει να με κοιταει σαν να λεει:

" Κοιταξε Ερυφιλη, πρεπει να αποδεχτεις καποια πραγματα στη ζωη

και να συνεχισεις να την ζεις με την ιδια ενταση, οπως δυνασαι, 

βλεπεις ολα μπορουν να γινουν ακομα και με ενα ποδι

αρκει να το αποδεκτεις"...

Ανατριχιασα οταν συνειδητοποιησα ποιος μου ειπε τι....