ερωτας που ερχεται απο εμας, απο κανεναν αλλον

Αραγε οταν ερωτευομαστε και νιωθουμε αυτα τα υπεροχα συναισθηματα,
ποιος τα πυροδοτει ο απεναντι μας ή ο εαυτος μας?
Αν ξεκινησουμε απο την υποθεση πως κατα τη διαρκεια της ζωης μας
δεν ερωτευομαστε μοναχα μια φορα, ισως ο κυριος υπευθυνος δεν ειναι ο αλλος
αλλα εμεις οι ιδιοι...οταν εμεις το χρειαζομαστε αυτο το feeling,
 οταν ο εαυτος μας χαλαρωσει λιγακι εστω και εν αγνοιαν του,
οταν ταιριαξουν οι συγκυριες, τοτε ο εαυτος μας αποφασιζει να χαρισει
 αυτες τις μοναδικες στιγμες στον εαυτο του...λιγο οι συγκυριες,
λιγο η αποφαση να ερωτευτουμε, συνειδητη ή οχι..
ποσες φορες ανθρωποι γνωριζονται επι χρονια μα ερωτευονται μονο
οταν βρεθουνε και οι δυο σε καποια συγκεκριμενη φαση της ζωης τους,
οι ιδιοι αποφασισαν να ερωτευτουνε, μετα απο χρονια γνωριμιας...
πως αλλιως εξηγειται αυτο? Το θελησανε, γιατι το χρειαστηκαν,
 νιωσανε αυτη την αναγκη μεσα απ τη ψυχη τους, βαθια
μεσα απο την καρδια..
Οπως  στο να γευτουμε αυτην την υπεροχή του ερωτα,
αραγε μας κραταει ο εαυτος μας μακρια κι απο αλλα
ομορφα πραγματα που μπορει να μας συμβουν στη ζωη μας?
Αν παψουμε να αντιδραμε σα παιδια, αν αρχισουμε να βλεπουμε
 διχως να κρινουμε ασταματητα, αν σταματησουμε να ειμαστε
τοσο αυστηροι με τους εαυτους μας, αν αγαπησουμε πρωτα απ ολα
τον εαυτο μας.. ισως κατι ν αλλαξει...