Λιγο πριν τα μεσανυχτα..

http://www.youtube.com/watch?v=WX0DIxBZGc0&list=PL0b4SOBRy-iEudrDVpzZZmFQeTyY07IQy

Συχνα αναρωτιεμαι αν αυτα που αναρωτιεμαι τα αναρωτιουνται κι αλλοι, 

ανεξαρτητως ποσα αναρωτιεμαι εχει η προταση τους...

Καποιες φορες νιωθω πως δεν μπορω αλλο μια κατασταση, 

απλα γιατι δεν ειναι αυτο που θελω.. Εκεινη ακριβως την στιγμη σκεφτομαι

 αν ειμαι κακομαθημενη, αν θα επρεπε να εχω λιγο παραπανω υπομονη 

για να δω αυτο το μονοπατι που θα με βγαλει...τελικα ομως αποφασιζω 

πως η ζωη ειναι πολυ μικρη για να καταπιεζομαι οταν αυτο δεν ειναι απαραιτητο,

 κι οφειλω μεσα μου να εχω διαυγεια για το ΠΟΤΕ ειναι απαραιτητη λιγη καταπιεση

 και ποτε μπορει να γινει καταστροφικη..

Παραδειγματος χαριν στις καθημερινες ανθρωπινες σχεσεις. 

 Ποτε πρεπει να κανεις πισω και ποτε οχι? Δυσκολο ερωτημα και αυστηρως προσωπικο.

Προσωπικα, αν νιωσω πως εχω αυτα που θελω και φτανουν στη καρδια μου αυτα που χρειαζομαι για να την αγγιξουν, τοτε μπορω να καταπιεσω λιγακι τον εαυτο μου. 

Αν παλι δεν νιωθω την αγαπη, την προσοχη, το ενδιαφερον, την τρυφεροτητα κι 

απαντησεις που χρειαζομαι (αναλογα με το σταδιο της σχεσης) δεν διατιθεμαι να κανω πισω..ουτε ενα εκατοστο!!! 

Το ξερω πως ισως ειναι λιγο απολυτο, αυστηρο, απαιτητικο αλλα δεν μπορω να υπαρχω αλλιως.

Καποτε ημουν αλλιως..δεν θεωρουσα καθολου απαραιτητη μια μικρη καταπιεση.. 

ερωτευομουν το συναισθημα που ενιωθα, το φτερουγισμα στην καρδια, τη αισθηση της θερμοκρασιας που ανεβαινε, ερωτευομουν γιατι ΕΓΩ το ηθελα..διχως να βλεπω με διαυγεια, σχεδον δεν εβλεπα. Δεν ηξερα ο αλλος τι νιωθει σαν να μη μπορουσα να διακρινω τι συμβαινει στον καθενα μας ξεχωριστα, πιστευα πως θα νιωθει οτι εγω γιατι περνουσα(με?) υπεροχα, ισως και να ακουγα οτι εγω ηθελα...ετσι μετα απο λιγο καιρο που τα φιλτρα της κουφαμαρας
 και της τυφλωσης χαλαρωναν...αρχιζα να αντιλαμβανομαι τι ειχε συμβει!!!! Ημουν μονον εγω ερωτευμενη, τουλαχιστον οπως εγω οριζω τον ερωτα, 
ημουν στη σχεση μονη μου, κι αυτη η διαπιστωση ητανε κομματακι τρομακτικη...

Εκτοτε εχω λιγο φοβηθει. Δε μ αρεσει να παραδεχομαι τους φοβους μου 

(και σε ποιον αρεσει αλλωστε) ομως αυτον τον φοβο επρεπε να τον παραδεχτω για να τον αντιμετωπισω κι ετσι να αλλαξω την συμπεριφορα μου απεναντι στο ερεθισμα του..

Εκτοτε προσπαθω εξ αρχης να βλεπω καλυτερα, ισως να μην ειναι το ιδιο αυθορμητη

 και διασκεδαστικη διαδικασια αλλα με γλιτωνει..απο πολλους μπελαδες και δακρυα. 

Εν τελει περναω καλυτερα. Ισως να καταπιεζομαι λιγακι παραπανω αλλα ακριβως αυτο το επιπεδο καταπιεσης ειναι το επιτρεπτο κι αποτελεσματικο για τη δικη μου ζωη.

Ο καθενας οριζει τα δικα του επιπεδα καταπιεσης σ αυτην την ζωη, εγω δεν μπορω να επιβαλλω τιποτα σε κανεναν, ειμαστε απολυτως ελευθεροι να καταπιεστουμε οσο θελουμε, λαμβανοντας υποψιν πως ο ερωτας ειναι υπεροχος αλλα πρεπει να διατηρουμε και μια μικρη ασπιδα προστασιας, για να μη βγουμε τεμαχισμενοι σε περιπτωση...μαχης!!!!