Καποιες στιγμες ειναι αναποφευκτο,
απογοητευεσαι, αμφιβαλλεις για τα παντα,
αφηνεσαι σε μια κριση απαισιοδοξιας κι αρνητισμου
αιωρεισαι...προς τα κατω..
αν δεν αντισταθεις στο φαντασματακι που σε σπρωχνει
που σου επιτιθεται ακαριαια και σε ριχνει κατω, αναποφευκτα θα κανεις οπισθεν...
βηματα προς τα πισω και προς τα κατω ...
το σωμα βαραινει, οι ωμοι γινονται δυσκινητοι
η αναπνοη ρηχη, δυσχεραινει, το μυαλο θολωνει με χιλιαδες αρνητικες σκεψεις,
νιωθεις τους δισκους της σπονδυλικης στηλης να σιρρικνωνονται, να χανουν ογκο...τοτε
ακριβως εκεινη τη στιγμη πρεπει να αντιδρασεις
για να αποτρεψεις μεγαλυτερη καθιζιση..
για να αποτρεψεις μεγαλυτερη καθιζιση..
θα βαλεις ολες αυτες τις σκεψεις μεσα σ ενα ροζ φανταστικο μπαλονι,
θα τις κλεισεις αεροστεγως και θα το αφησεις να πεταξει
μακρια απο εσενα
μακρια απο εσενα
στο ουρανο ή στην αβυσσο.
Μετα ολα θα γινουν οπως ητανε πριν...
ειναι μονο μια στιγμη αντιστασης, αντιδρασης, αντεπιθεση στην επιθεση,
κι επειτα ολα θα ειναι παλι εκει οπου τα αφησες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου