Δυο άνθρωπακια και μια κοιλια

http://www.youtube.com/watch?v=9UzBSxoXVRs

30 Δεκεμβριου 1975, δυο ανθρωποι αγαπηθηκαν.

Μια ανωτερη δυναμη εδωσε εντολη, η ενεργεια να γινει υλη.

Λιγο πιο πριν η λιγο μετα, αρχισες να διαμορφωνεσαι κι εσυ.

Σε γνωρισα και ζησαμε οι δυο μας εντελως μονες, για εννεα μηνες μεσα σε ενα κολλωδες υγρο, αλλα γεματο αγαπη περιβαλλον, γεματο πρωτογνωρα ερεθισματα, μεσα στη κοιλιτσα της μαμας.

Οταν μολις 4 μηνων αρχισε να διαμορφωνεται η οραση μου, υποθετω πως τοτε σε ειδα για πρωτη φορα! Ησουν σαν εμενα, μια αλλη εγω, αλλα δεν το ηξερα, βλεπεις δεν με ειχα δει ποτε. Δυστυχως δεν θυμαμαι γιατι η μνημη μου ακομα δεν υπηρχε..

Καποιοι ρεαλιστες υπενθυμιζουν «μονοι μας γεννιομαστε, μονοι μας φευγουμε»...

μμμμμμ οχι παντα!!!!!

Εγω δεν γεννηθηκα μονη μου, γεννηθηκα μαζι σου πριν ακριβως 37 χρονια.

Κι ο λογος που ειμαι χαρουμενη σημερα δεν ειναι γιατι εχουν περασει 37 χρονια θεσπεσια μοναχα με θετικες εμπειριες, διχως δυσκολιες, στεναχωριες και αναποδιες...αλλα γιατι σ οτι κι αν εχω περασει εσυ κι η κοιλιτσα, ειστε ενα μονιμο σημειο αναφορας και στηριξης, ειτε συμφωνειτε ειτε οχι με τις επιλογες μου, ειστε συνεχεια κοντα μου, στα καλα και στα κακα, χωρις προσδοκιες και απαιτησεις. 

Τι πιο υπεροχο?

Τι αλλο πρεπει να γινει για να με κανει σημερα χαμογελαστη και χαρουμενη??

Τιποτα πολυτως, αυτο αρκει, αρκει και περισσευει.

30/12/2013