Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Απο φόβο χάσαμε


Περιμένω να σε δω,
κι εσύ 
ας μη με βλέπεις.

Κι αν είσαι οφθαλμαπάτη του νου,
προβολή της χρωματιστής μου φαντασίας?

Κι αν μια μέρα σηκωθώ 
και πάλι έχει συννεφιά
και πάλι έχει ομίχλη,
κι αν δε σε διακρίνω πια?

Κάποια όνειρα τα βλέπεις μονάχα μια φορά
μα τα θυμασαι για πάντα.
Άλλα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά 
σαν ελαφρύς ανεμοστρόβυλος
που τελικά είναι ένα απλό κυκλικό αεράκι
ανεύ σημασίας,
τα ξεχνάς μόλις σταματήσουν να επαναλαμβάνονται,
σα να μην υπήρξαν ποτέ επισκέπτες..

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

so what?

Αρκετές φορές με έχουν αποκαλέσει "ούφο",
δεν είμαι σίγουρη για τον λόγο,
αλλά ποτέ δεν αντιδρούσα.
- Είσαι λίγο ούφο.
- Ναι, ίσως.

Αν το ότι είμαι συχνά αντίθετη με την πλειονότητα των ανθρώπων
ακούει, διαβάζει, συχνάζει ή γράφει στο ημερολόγιο 
πολύ λίγο με αφορά. 
Γενικά πολύ λίγο με αφορά τι πιστεύει ο καθένας
για εμένα, για τις επιλογές μου και για την εμφάνιση μου,
κι απλά δεν το κρύβω,
το δείχνω δίχως επίδειξη
.
Είναι ο μόνος τρόπος που έχω να είμαι εγώ
αυτός είναι, δεν έχω άλλον
take it or leave it,
αρέσει, καλώς,
δεν αρέσει, πάλι καλώς.

Πέρασε αρκετός καιρός για να συνειδητοποιήσω 
πως αυτή η φανομενική αδιαφορία δεν είναι αδιαφορία
αλλά απελευθέρωση.
Δεν προσβάλλω κανέναν,
δεν μιλάω για κανέναν, 
απλά είμαι λιγο UFO,
SO WHAT???

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

φυγε να ρθει η νυχτα

Καμμιά φορά έρχεται η μέρα 
και θέλεις να φύγει βιαστικά 
να έρθει η νύχτα
να φύγει η υπερβολική ενέργεια κι ένταση που έχει το φως
να έρθει το σκοτάδι κι ησυχία,
να σταματήσει ο θόρυβος κι η κίνηση.

Μετα τα μεσάνυχτα η αδράνεια αρχίζει να μεγαλώνει,
οι όγκοι κι οι ήχοι εξαφανίζονται,
τα χρώματα όλα ίδια.
Λίγο πριν τα ξημερώματα είναι σαν να σαι μόνος σου στον κόσμο όλο.
Ίσως λίγο να ταραχτείς, να φοβηθείς 
μια γλυκό-ξυνη ψευδαίσθηση που διαρκεί για λίγο,
πόσο σου αρέσει αυτή η αίσθηση.



Ευλύγιστος νους


Άραγε υπάρχει λόγος να αποχωριζόμαστε τους ανθρώπους?

Μήπως η προσκόλληση μας σε ένα είδος σχέσης
μας κάνει να λέμε "αντίο"?
Αν διαλέξαμε να γνωρίσουμε κάποιον για οποιοδήποτε λόγο
είναι δυνατόν να μην υπάρχει κανένας πια λόγος
να μείνει στη ζωή μας?

Ίσως αυτό που μας κάνει να αρνούμαστε την όποια σχέση με
κάποιον που άλλοτε εκτιμούσαμε και θαυμάζαμε,
είναι γιατί δεν μπορούμε πιά να ικανοποιήσουμε την αρχική μας ανάγκη..
μα δεν ειναι κομμάτι ανεπαρκής λόγος 
για να απορρίπτουμε την συνέχιση μιας ανθρώπινης σχέση?

Η ευλυγισία του νου είναι σπουδαίο προσόν,
μας αφήνει ανοιχτό τον δρόμο σε ότι αληθινά αξίζει
κι όχι σε ότι υποθέσαμε κάποια στιγμή της ζωής μας
πως έχει πρωτεύουσα σημασία...

θελω-να-μαι-παιδι


Σήμερα δεν έχω καμμιά έμπνευση για κίνηση.
Θα μπορούσα να μείνω μέσα σε ένα σκαμμένο βράχο
και να κοιτάω τη θάλασσα απο ψηλά,
μέχρι να σκοτεινιάσει,
μετά θα πάω σπίτι.

Πως θα γίνει να γίνω πάλι παιδί?
Να κάνω κουλουράκια φορώντας μια ποδιά 
και τα μάτια μου να λαμπυρίζουν.
Να φτιάχνω τα κουλουράκια για να τα φάω
κι όχι για να ακούσω κομπλιμέντα.
Να μη με νοιάζει τίποτα άλλο 
εκτός απο το μεγάλο μου χαμογελό.

Είναι γιατί δεν γνωρίζουν, 
έχουν τόση ενέργεια για ξόδεμα,
δεν έχουν υποχρεώσεις...
δε ξέρω γιατί τα παιδιά είναι τόσο ανέμελα 
μα θέλω κι εγώ να είμαι έτσι....

Εξάλλου το άγχος, η ανησυχία, η γκρίνια
δεν βοηθάνε σε τίποτε, 
άρα γιατί να τα έχω στη ζωή μου?

Ξεγνοιασιά, βλακεία, αδιαφορία,
πεστο όπως θέλεις.
Θέλω παιδικότητα και τίποτα άλλο.

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

not enough

https://www.youtube.com/watch?v=M73UUllE39w

Ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη ζωή μας (που τον υποδεχόμαστε) 
έχει κάτι να μας δώσει, κάτι σημαντικό, 
ειδάλλως δεν θα του ανοίγαμε την πόρτα.
Αυτό που μας προσφέρει 
ίσως να μη συμπίπτει μ'αυτό που χρειαζόμαστε,
ποιοτικά ή ποσοτικά. 

Δύο είναι οι δρόμοι:
1. Να δεχτούμε ότι έχει να μας δώσει γιατί
το θέλουμε αληθινά και το χρειαζόμαστε,
ν'αναγνωρίσουμε πως ταίριαξε η στιγμή, 
ο ένας δίνει, ο άλλος λαμβάνει κι αντίστροφα.
Το πως θα εξελιχθεί αυτο το "πάρε-δώσε" κανείς δεν το γνωρίζει,
αν έχουμε υπομονή, θα φανεί.

2. Αν πάλι εστιάσουμε τη προσοχή μας στo πόσο θέλουμε,
κι όχι στη βαθιά ανταλλαγή συναισθημάτων, 
τότε μάλλον θα αρνηθούμε να δεχτούμε αυτό που ο άλλος μας δίνει. 
Συχνά μπερδεύουμε την ποσότητα με την ποιότητα 
κι απορρίπτουμε κατι που επιθυμούμε 
γιατί στον εσωτερικό μας δείκτη (εγωισμού) 
αναγράφεται "not enough".

Ο εγωισμός μας, κρίνει βάσει παρελθοντικών εμπεριών,
επιζητά οτιδήποτε επιτυγχάνει την προβολή του
σε διάφορους  "χώρους",
στη κοινωνία, στην οικογένεια, στην παρέα,
παντού εκτός απο το αληθινό "μεσα μας",
δηλαδή την καρδιά μας, το τι νιώθουμε.
Αυτό αφήνει αδιάφορο τον Κ. Εγωισμό.

Αληθινό εγώ ή υπέρογκος εγωισμός,
είναι το ερώτημα.



Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

fear - fire and debris

Sometimes we feel responsible 
for other people's actions and feelings,
hence we accuse ourselves for our behaviour
that caused those actions..
"Why did we do this and not that, how could we ever think about it etc..".

Ignoring negative feelings, fear and stress
will not just harm us, 
will also destroy relatioships with the beloved ones,
will obscure our daily life and will not solve anything at all..

The following example from the book
"Art of meditation" by Robert Elias Najemy
is an accurate one. 
It shows the relationship between 
our fears and the way we keep them locked in our subconscious.
"There is fire in the bedroom of your house. 
There is a long corridor between the living room and your bedroom, 
where you have also stored all of your vaulable and whatever is important to you.
Imagine that one day you find that there is fire in the bedroom
but you do not feel that you have the ability to handle this fire at the present
and you close  the door and ignore it and pretend there is no fire.
Gradually the fire burns its way into the corridor and still you ignore it
and pretend that it does not exist because it pains you to realize, 
or believe or admit it exists.
You feel ashamed of this fire and it makes you feel inferior, weak, hurt
and out of control.
Thus we pretend that there is no fire and that all is fine.
But how long can one can go on pretending before 
the fire gradually burns its way into all the rooms of the house
destroying it entirely??
As long as unresolved feelings are locked within us,
they will destroy our nervous, immune and endocrine system
from the inside just as the fire will destroy the house from within.
These feelings will destroy more than our health, however.
They will undermine our feelings toward ourselves,
our feelings and relationships with others,
our success in our various endeavors and most of all
our happiness and inner peace.
Thus ii is absolutely essential that we not be afraid to open that door
to the subconscious and begin to allow that fire to evaporate out 
into the atmosphere. We can then remove the debris which exists within
and which fuels that "fire".
This process of letting these subtle tensions out
is called un-stressing."