the carnival

https://www.youtube.com/watch?v=7iqxzURgQWg

Όταν άραγε δεν λες όλη την αλήθεια είναι ψέμα?

Όταν πιστεύεις τα ψέματα που λες, είσαι άθλιος ψεύτης,

Ή απλώς ένας αποτυχημένος γελωτοποιός?

Όταν δεν λες συγνώμη, λυπάται η καρδιά σου πραγματικά?

Όταν εκμεταλλεύεσαι την ευγένεια, είναι θρασύτητα?

Όταν δεν νοιάζεσαι για τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς σου, είναι ανήθικο?

Όταν χειρίζεσαι ανθρώπους για προσωπική και μόνον ικανοποίηση,
λέγεται βία?

Άραγε, υπάρχει συνθήκη που να δικαιολογεί τα παραπάνω?

Εγώ λέω πως όχι.

Όταν σκοντάφτεις αλλά δεν πέφτεις, τραυματίζεσαι?

Όταν πονάς αλλά δεν υπάρχουν εμφανείς πληγές, είσαι λαβωμένος?

Όταν καταριέσαι τον πλανήτη στον οποίο ζεις, φεύγεις?

Κι αν δεν φεύγεις, έχεις επίγνωση του τι κάνεις?

Αλήθεια, νομίζεις πως σου αξίζει?

Εγώ λέω όχι.

Δεν υπάρχει δίκαιο κι άδικο, ούτε αποδεκτό και μη αποδεκτό.

Δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, ούτε και αυτοσεβασμός.

Κι ίσως και να μην υπάρχει καν σεβασμός,

Ωστόσο, υπάρχει νοητικός θάνατος.

Το μοναδικό, για κάποιους,

άξιο δώρο.

Μια άλλη

https://www.youtube.com/watch?v=lGCWVuzzrSQ

Θέλω να φέρω την ενέργεια σου πλάι μου.

Να νιώσω τη φωτιά.

Η δύναμη της φωτιάς σου αναβλύζει 

διάχυτη στο σώμα μου.

Την νιώθω επάνω μου,

το μπορντό της  χρώμα,

 το βάρος της, στο δέρμα μου.

Ύστερα αρχίζει να μπαίνει από τους πόρους 

της επιδερμίδας, μέσα μου βαθιά,

κυκλοφορεί στις φλέβες, 

στο αίμα μου.

Η ζέστη σου διαπερνάει 

τους μύες και τα εσωτερικά μου μαλακά όργανα

διεισδύει με ορμή στο εξωτερικό περίβλημα

των οστών μου

και φθάνει μέσα στο κέντρο τους,

αγγίζει το μαλακό μεδούλι 

και απλώνεται σε όλα μου τα κύτταρα,

φθάνει στον πυρήνα, 

αλλάζει τη δομή τους.  

Είμαι μια άλλη.

sore

https://www.youtube.com/watch?v=kBOaLjtR4mw

part 1 / 20.12.19: 

Η λέξη RIP ξέρεις τι σημαίνει?

«Τear or pull (something) quickly

or forcibly away from something or someone»….

Rip = Ξήλωμα

Έχει ώρα που δεν έχω βάλει μουσική.

Όταν δεν θέλω να ακούσω μουσική,

δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.

Κι όταν καταλήγω να ακούσω «The Rip»,

η κατάσταση δεν θα έχει 
μαγικά γρήγορη βελτίωση.

Σπάνια νιώθω χάλια. Τότε, αποφεύγω να μιλάω.

Ούτε σκέφτομαι.

Απλά νιώθω την απαισιότητα της στιγμής.

….disappointed and sore…
Καμιά φορά γράφω.

Ποιόν/ποιους να "ευχαριστήσω"?

Ίσως κανέναν.
 Ίσως μόνον εμένα.

Ίσως κι έχω κάτι να μάθω από αυτήν την δυσάρεστη αίσθηση.

Βαθιά μέσα μου το ελπίζω.

Είναι η μόνη δικαιολογία που μπορώ να βρω,

για να αποδεχτώ 
αυτήν την άβολη στατικότητα.

Ο θυμός μου είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Το αποτέλεσμα μιας καταστροφής.
Ο θυμός καταστρέφει ότι με κόπο χτίζεται, όπως διαλύει ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι. 
Διαλύει την αγάπη και την συμπόνια. 

Δε θυμώνω συχνά. 
Ειλικρινά,
δεν τον συμπαθώ.

Θυμώνω όταν πια δεν μπορώ αλλιώς,
Όταν δεν μπορώ άλλο να απογοητεύομαι.
Όταν δεν έχω επιλογή. 

Part 2 / 30.12.2019: 

Η απαισιότητα της στιγμής (στιγμή διαρκείας) πέρασε.

Όλα μαλάκωσαν.
Όσο την αποδέχομαι τόσο λιγότερο επίμονη είναι.
Το έχω προσέξει εδώ και καιρό.
Παρατηρώ τα συναισθήματα που παράγει το μυαλό 
τέτοιες στιγμές και τα κοιτάω κατάματα,
τι κάνουν, πόσο αυξομειώνονται,
τα ακούω, τα νιώθω, δεν τα διώχνω,
κι ύστερα σαν τον αφρό στην μπανιέρα 
σιγά σιγά εξαφανίζονται
και μένει η γύμνια της απαισιότητας
μόνη της δίχως υποκείμενο,
στεγνή. 
Δεν την αξιολογώ, όχι, δεν το κάνω.
Ούτε και της μιλάω, 
κι ούτε μιλάω για δαύτη σε κανέναν, όχι.
Μα πρόσεξε,
δεν την καλύπτω με αντίδραση, καμουφλάρισμα, επιπλέον θυμό, 
δεν κατηγορώ κανέναν. 
Πάει καιρός που συνειδητά δεν το κάνω.

Ο θυμός που δεν βλέπω,
σκάβει τον λάκκο μου και καταστρέφει την αγάπη 
για μένα και για οποιονδήποτε άλλον,
Το "κατηγορώ" με προστατεύει,
από κάτι που δεν θέλω να δω,
με απομακρύνει από το όποιο είδος επικοινωνίας 
με μένα και με τους άλλους,
κατηγορώ ίσον είμαι τέλεια, 
ίσον είμαι μόνη στον κόσμο,
αλλά δεν υπάρχω μόνη μου στην γη
κι ούτε η έννοια της τελειότητας υπάρχει για κανέναν νοήμον άτομο.

Κι εκεί διαφαίνεται επιτέλους το μυστικό του σεναρίου.
Αποστρέφομαι σε σένα ότι φοβάμαι σε μένα, 
ότι δεν θέλω να βρω μέσα μου,
τόσο απλό,
όλα είναι μέσα μου, μέσα μας,
θες δεν θες να τα δεις,
εκεί είναι, βαθιά ή στην επιφάνεια,
είναι εκεί
όλα για όλους.

Τα βασανιστικά συναισθήματα που θα τα εκθειάσω 
θα γίνουν η παράσταση και το δράμα μου,
κι αν δείξω αποστροφή, θα γίνουν το τέρας μου 
και θα τρώνε το μέσα μου
ενώ θα κάνω την ανήξερη κάθε μέρα,
μα αν τα δεχτώ θα μου πούνε γιατί με επισκέφτηκαν,
κι ίσως φύγουνε μια για πάντα,
κι ίσως απελευθερωθώ,
κι ίσως δεν τα μισώ πια... 

Harakiri

https://www.youtube.com/watch?v=PQtRXqBQETA&fbclid=IwAR0LaW4MjcQUUWHucdicghCU0E_AjyM11lDAoV4W9m_r3A8g7NryiY80JJA

Θέλω τις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις τώρα!!!

Σήμερα δεν πήγα χορό. Έτσι έκανα την πρακτική μου στη γιόγκα.

Ξαφνικά...ήταν μια ασάνα στήριξης αρκετά δύσκολη και επώδυνη, που είχα καιρό να κάνω...

ένιωσα ΦΟΒΟ, είδα τη σκέψη μου να επινοεί δικαιολογίες για να μην την κάνω.

Έπαθα σοκ, ο φόβος είχε μπει μέσα μου και με είχε κυριεύσει. 

Από που κι ώσπου φίλε μου μυαλό δημιουργείς μέσα μου αυτές τις φοβίες?

Ποιος σου άνοιξε την πόρτα, εγώ πάντως όχι!

Έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως σε κάποιες διαπροσωπικές μου σχέσεις 

κυρίως αυτές που δεν θέλω με τίποτα να χάσω, 

δεν λέω στον άλλον όσα έχω να πω...

κάτσε κάτσε ένα λεπτό, 

και πως θα συνεννοηθείς δηλαδή αν δεν λες αυτό που σκέφτεσαι και νιώθεις, 

ακόμα κι αν φοβάσαι, που ναι είναι ανθρωπινό ενίοτε. 

Και τι είναι μήπως ο φόβος, κανένα τέρας μεγαθήριο? 

Σιγά!!! 

Μία ιδέα είναι μέσα στο μυαλό, τίποτα παραπάνω. 

Έτσι παρατηρώντας τρέχουσες συμπεριφορές μου, 

άρχισα να κάνω μια βόλτα στο παρελθόν και να αναρωτιέμαι:

"Ερυφίλη, αλήθεια σαν παιδί φοβόσουν"? 

η απάντηση ήταν κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Θυμάμαι, θα ήμουν 4 ετών, ήμασταν στην θάλασσα 

και είχα πει σε μια θειά που με είχε εκνευρίσει, 

"να φας ενα κουβά κασά" - σκατά- εννοούσα 

αλλά δεν μπορούσα να το προφέρω, 

η θειά δεν το έπιασε αλλά εμένα το τσάκρα του λαιμού θέριεψε! 

Θέλω τις εργοστασιακές μου ρυθμίσεις dear.

 Όλα delete. 

Τι φόβος, ανησυχίες, σκέψεις και χαζά!!!

Να είμαι όπως όταν ήμουν 5 ετών!!!

Πάμε τζίνι καμον!!!!

μετάγγιση αίματος

https://www.youtube.com/watch?v=vgzOojrl_C8&list=PL4-XzkfxltvSThxjsDS0aZj_AbR0-Dt5z&index=2

Καμιά φορά σκέφτομαι πολύ.

Μετά αδειάζω, μετά γεμίζω.

Έτσι κάπως πετυχαίνω να ισορροπώ σε αυτόν τον κόσμο.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το αίμα μου 

και τους βρικόλακες,

που ενίοτε αγαπώ.

Με προσελκύουν για κάποιο άγνωστο λόγο.

Ναι ξέρω, θα μου πεις 

"μίλησε με τον ψυχοθεραπευτή σου", 

ξέρω, ξέρω, 

θα το κάνω αφότου τελειώσω αυτό το κείμενο.

Το πρόβλημα της "μετάγγισης"

προκύπτει όταν αφήνω κάποιον να 

πιει το αίμα μου.

Άθελα μου, πίνει όσο θέλει και χορταίνει.

Όμως μετά, παίρνει καιρό να ανέβει ο αιματοκρίτης.

Καμιά φορά δυσανάλογα πολύ καιρό. 

Αρχικά νιώθω καλά.

Σαν να με ξαλάφρωσε το "έξτρα" αίμα που έφυγε,

ίσα που με πείθω πως ήταν αυτό που χρειαζόμουν,

το κάρμα μου.

Μετά από λίγο, νιώθω αδυναμία, 

μοιάζω κάπως κίτρινη, 

τα μάτια μου ξηρά και διψάω πολύ

κι έχω μια ανακατωσούρα στο στομάχι.

Άλλες φορές πάλι

πονάω

όχι στις φλέβες ή αρτηρίες,

στην καρδιά μέσα βαθιά,

μέχρι πίσω ανάμεσα στις ωμοπλάτες...

σαν να μου έχεις τοποθετήσει ένα μαχαίρι που μένει εκεί

μέχρι να ανέβει πάλι ο αιματοκρίτης 

κι ο βρικόλακας να πάει σε άλλο θύμα.

Δεν θέλω να μου παίρνουν το αίμα.

Μικρή η ζωή για μεταγγίσεις.

ΥΓ: Η αναφορά στην φωτογραφία είναι ενός ψυχολόγου κατά τη διάρκεια της μελέτης του

ψύχρα

https://www.youtube.com/watch?v=Bq5CZjJutrc

Το τελευταίο τρίμηνο η σκέψη μου και οι εμπειρίες που περιστασιακά βιώνω για κάποιο παράξενο λόγο, σύμπτωση, δεν ξέρω, σχετίζονται με τον θάνατο, όχι μόνο τον φυσικό, αλλά και μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην εικόνα που μπορεί να έχεις για κάποιον, ή κάποια κατάσταση που ζεις τόσο, που βιώνεται ως «σχεδόν» θάνατος.

Σήμερα ένας γλυκός φίλος μου πρότεινε να δούμε το «Άγριες φράουλες» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.  Ενώ δηλώνω άσχετη με τις ταινίες, τις αγαπώ και παρότι είμαι λίγο δύσπιστη μαζί τους, αυτή η ταινία ήταν το τελευταίο κομμάτι ενός προσωπικού παζλ.

Ζούμε τον εαυτό μας μέσα στην καθημερινότητα μας, άθελα μας, σαν να είναι αιώνιος. Το ίδιο κάνουμε και με τους κοντινούς μας ανθρώπους, που συναναστρεφόμαστε.  Έχουμε την θλιβερή εντύπωση πως έχουμε την πολυτέλεια να μην είμαστε οι εαυτοί μας 100%, γιατί έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας, εντάξει, κάποτε θα γίνουμε οι εαυτοί μας, υπάρχει χρόνος όμως πολύς, σωστά?.. Πληγωνόμαστε στις σχέσεις μας, γιατί δεν ξέρουμε να είμαστε οι αυθεντικοί εμείς, εμείς που κλαίμε, που στεναχωριόμαστε, που έχουμε επιθυμίες, που απογοητευόμαστε, κι ακόμα και τότε μπορεί ακόμα να νοιαζόμαστε. Όχι βέβαια. «Αν με έβλαψες, πώς να σε νοιαστώ»? Είμαστε αυτοί που οι άλλοι θέλουνε να δούνε. Οι Κύριοι τέλειοι. Οι αλάνθαστοι. Αυτοί που αποδεχόμαστε τα πάντα ακατέργαστα, απλώς για να μην νιώσουμε μέσα στο πετσί μας και να μην δείξουμε και στους άλλους τι νιώσαμε. Λέμε «θα περάσει» και περνάει όντως δίχως να μοιραστώ, το εγώ συνεχίζει την πορεία του. 

Κι οι εμπειρίες  γίνονται μενού και οι άνθρωποι της ζωής μας περαστικοί και «καταχωρημένοι».

Ξεχνιούνται μέσα σε ένα σύννεφο επιφανειακότητας και αδυναμίας.
Κι αντί να γεμίζω, αδειάζω. 

Μήπως άραγε μπορώ και να νιώσω και να το αφήσω να φύγει? Μήπως μπορώ να δείξω πως δεν είμαι ατσάλινος/η, λυγίζω,  μοιράζομαι? Μοιράζομαι σημαίνει συνδέομαι μέσω καρδιάς. Απομακρυνόμαστε από την καρδιά μας και φερόμαστε ψυχρά, σαν να μην μας νοιάζει να αφαιρούμε ανθρώπους από την ζωή μας, λες κι έχουμε καμιά 7.000 μέσα μας. Ύπουλο όργανο η καρδιά. Έχει τις μεγαλύτερες άμυνες, κάστρο μεσαιωνικό, με νερό στη μέση για προστασία. Δεν νιώθω τίποτα. Ο εχθρός δεν υπάρχει, κι αν υπήρχε έχει ήδη φύγει. Ή ίσως και να τον σκότωσα.

Τι ζωή.. Να δέχεσαι το «δε νιώθω». Να το αποδέχεσαι και να το κοιτάς κατάματα. Και να μην μπορείς να δράσεις, η να μην θέλεις. Να αφήνεις την ψυχρότητα να σε γεμίζει σαν να μην έχεις επιλογή. Έχεις, μην γελιέσαι.Όμως δεν είναι εύκολο κι ούτε απλό. 

Στα 76 του, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Victor Sjöström,  μόνο προς στο τέλος αναγνωρίζει την ψυχρότητα του, νιώθει για πρώτη φορά να συνδέεται με την καρδιά του κι αυτή με τους γύρω του. 

Η ζέστη μας συνδέει, όχι το κρύο...

Το ουράνιο τόξο έχει άπειρα χρώματα μέσα του, δεν είναι ασπρόμαυρο.

κάμπια-πεταλούδα

https://www.youtube.com/watch?v=dSwLMbw4LUo

«Καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί ζούμε αν βιώνουμε 

τόσο πόνο ορισμένες φορές στη ζωή? 

Μετά το ξανασκέφτομαι και υποθέτω πως ίσως πρέπει να μάθουμε 

κάτι συγκεκριμένο από όλο αυτό.

Να προστατεύουμε καλύτερα τον εαυτό μας?

Να μάθουμε να επικοινωνούμε επαρκώς τα θέλω μας?

Να μην κάνουμε «εκπτώσεις» σε αυτά, 

απλώς γιατί «βολεύει» κάποιον άλλον άνθρωπο?

Αν ψάξεις θα βρεις απαντήσεις. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη πως σε περιπτώσεις ψυχικού πόνου, 

η λογική του «γιατί» θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα

…μάλλον όχι.

Τότε τι? 

Ο χρόνος? 

Η προσπάθεια να καταλάβεις γιατί να θέλει κάποιος να σε πληγώσει? 

Μα κανείς, ή ελπίζω σπάνια θέλει κάποιος επίτηδες να σε πληγώσει. 

Συχνά, λυπάμαι που στο λέω, αλλά είναι η επιλογή σου λανθασμένη. 

Ή μήπως ένα στάδιο για να επαναπροσδιορίσεις 

τις ανάγκες και τα θέλω σου. 

Να επανα-οριοθετήσεις τον εαυτό σου 

και να σταματήσεις να βάζεις τα θέλω του οποιοδήποτε άλλου 

επάνω από τα δικά σου θέλω.

Σε μεγάλη ηλικία ανακαλύπτω πως αναπαράγουμε συμπεριφορές που έχουμε βιώσει μέσα στην οικογένεια μας, άθελα μας 

και έχουμε πλήρη άγνοια μέχρι να πληγωθούμε και να αναρωτηθούμε «συγνώμη, αγαπημένη, μα εσύ γιατί ανεχόσουν κάτι που σε πλήγωνε»?

Κι ο άλλος εαυτός θα σου πει, «γιατί έτσι μου μάθανε, δεν ήξερα, νόμιζα πως έτσι πρέπει. Κι εξάλλου φοβόμουνα να ζητήσω αυτό που ήθελα, ξέρεις ανησυχούσα μην μου αφαιρεθούν και τα λίγα».

Ένας ψυχολόγος θα έλεγε «θετική αναπλαισίωση»…

Χμμμ, οκ ναι, από πού να πρωτοξεκινήσω όμως? 

Ιδέα δεν έχω. 

Όταν ένα κάρο εμπειρίες διαλύονται κι από θετικές 

μετατρέπονται σε ένα μαύρο σύννεφο απογοήτευσης κι ανεπάρκειας, απόρριψης, 

δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις…

«…από πού να το πιάσεις»? 

Μάλλον από πουθενά.

Μην το πιάσεις καν.

Άφησε το να είναι ότι είναι.

Και μόλις είσαι έτοιμη θα μεταμορφωθεί ο πόνος 

σε αυτό που στοχεύει να σου διδάξει.

Το πιστεύω. 

Όχι γιατί θέλω. 

Αλλά γιατί δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς.

Η απογοήτευση από το ανθρώπινο είδος 

που τόσο εμπιστευόμουν 

είναι τόσο τρομακτικά μεγάλη και θλιβερή 

που μόνο η πίστη στον λόγο ύπαρξης του πόνου μπορεί να με σώσει.

Θα περιμένω την μεταμόρφωσή του λοιπόν...