Απώλεια

 Όταν βιώνει απώλεια, λένε πως η ψυχή περνά από στάδια. Λένε οι ψυχολόγοι, είναι τέσσερα ή πέντε.

Μα για να σου πω την αλήθεια, δεν με απασχολεί τι είθισται η ψυχή να κάνει. Η δικιά μου βιώνει δύο.

Όταν κάποιος φύγει, όχι μόνον αν πεθάνει, αλλά ακόμα κι αν έχει απλώς φύγει βίαια κι αλαζονικά από την ζωή μου, κι αυτή η πράξη με τραυματίζει ψυχολογικά, το φαινόμενο το καταχωρώ ως απώλεια, κι ας ζει. 

Το πρώτο στάδιο λοιπόν. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός που νομίζω πως μου σουβλίζουν την καρδιά. Σαν να ετοιμάζεται μια ομάδα ιθαγενών να την θυσιάσει σε παγανιστική τελετή. Την νιώθω να έχει σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια τόσο μικροσκοπικά σαν να μην υπάρχουν, σαν να έχει γίνει η καρδιά μου σκόνη. 

Στο δεύτερο στάδιο πια και τελευταίο ο φρικτός πόνος έχει φύγει. Δειλά μια υπέροχη αίσθηση ξαφνικά βάζει την καρδιά μου στην θέση της. Η σκόνη σταθεροποιείται και παίρνει μορφή ολόκληρης υγιούς καρδιάς. 

Πότε κλείνει ο κύκλος της απώλειας? Πότε κλείνει το δεύτερο και τελευταίο στάδιο? 

Όταν ο συνυπεύθυνος γίνει φάντασμα. Όταν εξαφανιστεί από τις γωνίες του μυαλού, όταν σταματήσω να θυμάμαι πως αξίζει να υπάρχει στο σώμα και στην ψυχή μου. Τότε η απώλεια λήγει δια παντώς.   

Λήθη

Μια μαλακιά αίσθηση, ανάλαφρη, βαθιά κάτω από το διάφανο δέρμα. Αυλο, σαν να μην έχει πια βάρος το σώμα, ξεπέρασε τις αρνητικές μνήμες που αναζωπύρωναν μια διάχυτη ενοχλητική ματαίωση. Το βλέπες στο βλεμμα, στη χροιά της φωνής, στις πιο κρυφες ασυνείδητες σκέψεις.

Η αναπνοή είναι πια γεμάτη, χορταστική, έχει τώρα χώρο ο πνεύμονας να δεχτεί το οξυγόνο, τα θετικά συναισθήματα φτιάχνουν χώρο στο εσωτερικό της ψυχης, χώρο για νέα βιώματα.

Λύτρωση η λήθη.

https://youtu.be/bS1MOfkScYA

Εσύ τον φοβάσαι?

Είμαστε σαν τα αυτοκίνητα. Με τον καιρό, παλιώνουμε, "χαλάμε" λίγο λίγο....ή μήπως "φτιάχνουμε" λίγο λίγο? Κι ύστερα, τι γίνεται, μήπως είμαστε για αντικατάσταση?...

Ο "Φοβήτορας" ήτανε γιος του θεού του Ύπνου, ανιψιός του θεού του Θανάτου. Όλοι φοβόμαστε, κανείς δεν εξαιρείται, όσο κι αν θέλουμε να πείσουμε τον εαυτό μας, πως είμαστε σούπερ coolστο πίσω μέρος του μυαλού μας ο Φοβήτορας κι ο Θάνατος καραδοκούν. Άραγε δεν θα ήταν λιγότερο ενεργειοβόρο να αποδεχτούμε τον φόβο και τον "θείο" του τον Θάνατο, κι αντί να τους αντιμετωπίζουμε σαν εχθρούς, να τους κάνουμε φίλους, σκέψου το, ίσως και αν τους υποδεχόμασταν κάπως πιο γλυκά με λιγότερη αντίσταση, όταν επισκέπτονται τους γύρω μας, να το πάρουμε ως μια προετοιμασία ψυχολογική...

Κι εδώ ακριβώς με ρωτάς αν εγώ φοβάμαι.

Ναι τον φοβάμαι τον θάνατο. 

Όχι όμως τον δικό μου, αλλά των δικών μου ανθρώπων. 

Όχι τόσο όσο παλιά, τότε δεν έκανα καν νοητικά επαφή μαζί του. 

Αλλά και πάλι, η επίμονη σκέψη του θανάτου, 

μου παγώνει την καρδιά.

 Έχω εξελιχθεί όμως, να τα λέμε κι αυτά! 

Παλιά πάγωνε και το μυαλό μου, frozen, ακινησία, σχεδόν πάθαινα νοητική παράλυση.

Τώρα μόνον η καρδιά παγώνει, σφίγγει, συρρικνώνεται. 

Τι τραβάει κι αυτό το μοναδικής λειτουργίας εσωτερικό μας όργανο. 

Καμιά φορά εύχομαι απλώς να είχα γεννηθεί χωρίς καρδιά. 

Αν είχα μόνον εγκέφαλο, όλα θα ήταν πιο ανώδυνα, 

έρωτας, απώλειες, απογοητεύσεις, συναισθήματα μηδέν, τίποτα, 

όλα καλά (ή όχι?).

Καμιά φορά τον ακούω στον ύπνο μου, βλέπω τον θάνατο που μου λέει:

"Μα ρε συ Ερυφίλη, τι νομίζεις πως κάνεις? Ζεις? 

Συνδέσου με τον στόχο της ζωής σου, με τους γύρω σου σε επίπεδο καρδιάς, 

όχι μυαλού, νιώσε σε βάθος, μην είσαι αγαθή, δεν είσαι άυλη κι αιώνια, 

μάθε να χαίρεσαι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου, με ότι φέρνει μαζί της,

 πριν στην αφαιρέσω εγώ...

αν ζεις με χαρά και ικανοποίηση θα δεις, δεν θα έχεις τίποτα να φοβάσαι, 

εγώ δεν είμαι εξάλλου το τέλος αγαπημένε μου άνθρωπε, 

είμαι απλώς μια σημαντική μετάβαση, 

αλλά επιτέλους, ξύπνα, ζήσε στο φουλ, 

μην είσαι αφελής, ξύπνα...

  ζήσε όσο καλύτερα μπορείς την κάθε στιγμή, 

όσο πιο βαθιά μπορείς με τους ανθρώπους κοντά σου, γύρω σου και δίπλα σου, 

υπάρχει αυτή η επιλογή μέσα σου, μην μπερδεύεσαι, πάτησε το κουμπί, 

να εκεί δίπλα είναι, κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσένα τι θέλεις..." 

 Κι αυτό έκανα.

Αυτό κάνω τελευταία, κι έχω μια χαρά ανεξήγητη!! 

Αναρωτιέμαι πως λειτουργώ τόσο απελευθερωμένα, αλήθεια, απορώ. 

Είμαι εγώ και δεν με απασχολεί, να είμαι ή να δείχνω κάποια άλλη, 

είμαι εγώ μέσα σ ένα υπέροχο πολύχρωμο σύνολο άλλων ανθρώπων, 

αυτό το σύνολο είναι δεμένο σφιχτά, εσωτερικά, 

αν και δεν φαίνεται η σύνδεση από έξω, 

δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις, 

δεν είμαι εγώ καθισμένη σε ένα βουνό και διαλογίζομαι,

όχι δεν είμαι μονή, είμαστε όλοι μαζί, 

είμαστε ένα όπως το ουράνιο τόξο και θα είμαστε πάντοτε ένα, 

ζωντανοί ή όχι, 

το μόνο που μας διαχωρίζει είναι η εντύπωση του Εγώ.

 Αυτή η εντύπωση της απόλυτης μονάδας, στην σύγχρονη κοινωνία, ποτέ δεν με έπεισε, 

είμαστε ένα σύνολο όλοι, ένα σύμπαν, μια ενεργεία, 

που αποτελείται από μικρές άλλες πολλές micro-ενέργειες, 

άλλα δεν είμαστε μετρήσιμοι και διαχωρισμένοι, 

όχι δεν είμαστε και δεν θα είμαστε πότε...

Όταν το Εγώ γίνει Εμείς, και το Εμείς Όλοι, η ζωή αποκτάει άλλο νόημα. 

bending my mind

https://www.youtube.com/watch?v=6WOYnv59Bi8

- Μου έλειψες πολύ.

- Τι σου έλειψε δηλαδή από εμένα?

- Η παρουσία σου, που συνοδεύονταν από ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα, αυθεντικότητα, και μια φανταχτερή δόση αλληλέγγυας δικαιοσύνης...κάτσε, κάτσε λίγο, για δώσε μου δυο λεπτά...αν η παραπάνω εικόνα που έφτιαξα για σένα δεν υπάρχει (πια), κι είναι ένα μπανάλ φανταστικό σενάριο, όπως το σενάριο ενός μυθιστορήματος με χαμηλές πωλήσεις, εσύ θα υπάρχεις ακόμα?

- Χμμμ...μάλλον...όχι.

- Αν σε είχα φανταστεί κι ήσουν κάτι το μη πραγματικό, μόλις το μυαλό μου το συνειδητοποιούσε,  θα έπρεπε να πατήσει το erase. Δεν μπορεί να μου λείπει κάτι που ήταν φανταστικό, δεν συνάδει να μου λείπει αυτό που στα αλήθεια δεν ήσουν, μα νόμισα πως ήσουν. Άρα, αν έπειθα τον εαυτό μου πως ποτέ δεν ήσουν το μαγικό κουτί που αγάπησα, με όλα τα παραπάνω περιεχόμενα, θα 'ναι σαν να μην υπήρξες ποτέ. Έτσι θα μπορέσω να αφαιρέσω την αίσθηση αναξιότητας, πόνου, φθοράς. Αν δεν είσαι ότι πίστευα πως ήσουν, είναι σαν να μην σε γνώρισα ποτέ, σαν να μην ένιωσα ποτέ τίποτα απολύτως.

- Λες πως αν δεν είμαι αυτό που πίστευες πως είμαι, είναι σαν να μην με γνώρισες ποτέ.

- Ναι, κι αφού δεν σε ξέρω, πως να μου λείπεις? Πως να πονέσω αφού δεν υπάρχεις? ...φυσικά τι περιμένω να απαντήσεις, δεν υπάρχεις.

Διαλογισμός για ηρεμία και θετική στάση

Ήρεμη δύναμη

Τις τελευταίες εβδομάδες, βιώνουμε ένα τραυματικό γεγονός απειλητικό για τη ζωή μας και των δικών μας ανθρώπων. Μια κατάσταση μεγάλης αλλαγής και σημαντικό περιορισμό της ελευθερίας μας. Τα μετρά είναι για το καλό όλων μας μεν, και φυσικά τα αποδεχόμαστε όμως η αλλαγή αυτή μας φέρνει τους περισσότερους σε μια κατάσταση μονίμου άγχους, ανησυχίας, ανασφάλειας, τρομοκρατούμαστε με το άγνωστο μέλλον, φόβος μας κατακλύζει, κι αυτό το σύνολο αντιδράσεων είναι απόλυτα αναμενόμενο, κι όπως μας λένε οι ψυχολόγοι, ονομάζεται μετά-τραυματικό στρες.

Αν το δούμε από την άποψη της φυσιολογίας του εγκέφαλου μας, αυτού του είδους σκέψεις και συναισθήματα, όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έντονου στρες, συμβαίνουν γιατί έχει ενεργοποιηθεί το τμήμα του εγκέφαλου μας υπεύθυνο για την επιβίωση μας (ερπετοειδής φλοιός / reptilian brain), το οποίο μπαίνει άμεσα σε δράση για να μας προστατεύσει από κάποιον κίνδυνο. Ο ερπετοειδής φλοιός όμως, δεν διαχωρίζει τον αληθινό από τον υποθετικό (νοητικό) κίνδυνο. Για παράδειγμα αν ανησυχώ έντονα για το μέλλον, φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια, αυτό το κομμάτι του εγκέφαλου μου θα ενεργοποιηθεί, έτοιμο να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Συνήθως αυτό το τμήμα του εγκέφαλου μας βρίσκεται στο standby mode , όμως στην κατάσταση που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Έτσι κάτω απο την επίδραση του παρόντος και ποικίλων υποθετικών σεναρίων, λειτουργούμε, σκεφτόμαστε και νιώθουμε, σε κατάσταση επιβίωσης συνέχεια, όλη μέρα κάθε μέρα. Αν όμως μείνουμε έχοντας ενεργοποιημένο συνέχεια τον ερπετοειδή φλοιό, είναι θέμα χρόνου πότε θα πάθουμε burnout, δηλαδή πότε ο οργανισμός μας θα εξοντωθεί, σωματικά και ψυχικά.

 Άρα, ο στόχος μας είναι να πάρει τα ηνία κάποιο άλλο τμήμα του εγκέφαλου μας, όπως για παράδειγμα ο προμετωπιαίος φλοιός (μεταιχμιακό σύστημα  που ρυθμίζει τις συγκινήσεις/συναισθήματα, ευνοεί την ηρεμία συγκέντρωση κλπ). Το πρόβλημα εδώ είναι, πως όταν λειτουργούμε βάση του ερπετοειδής φλοιού, δεν μπορούμε να εκλογικεύσουμε, το σώμα μας είναι έτοιμο να φύγει ή να δώσει μάχη (ή να παγώσει) – flee, flight or freeze- . Ετσι πρέπει να βρούμε τρόπο να μετατοπιστούμε από το ένα τμήμα του εγκεφάλου μου στο άλλο, από τον ερπετοειδή στον προμετωπιαίο φλοιό, από την κατάσταση επιβίωσης, στην κατάσταση λογικής επεξεργασίας και ηρεμίας.

Ένας αποδοτικός και μάλιστα άμεσος τρόπος είναι ο διαλογισμός. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει πως ο διαλογισμός ελαττώνει την αντιδραστικότητα της γειτονικής στον ερπετοειδή φλοιό, αμυγδαλής, που ευθύνεται και για το συναίσθημα του φόβου. Ο διαλογισμός επίσης, ενεργοποιεί το τμήμα του προμετωπιαίου φλοιού, που εκτός των άλλων ευθύνεται για την ηρεμία του νευρικού μας συστήματος. Κι εφόσον φθάσουμε σε μια κατάσταση ηρεμίας, θα είμαστε και πιο κοντά στο με την σειρά του γειτονικό τμήμα του εγκέφαλου μας, τον νεοφλοιό, όπου μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε θετικές επιπτώσεις της όποιας αλλαγής συμβαίνει στη ζωή μας, καθώς όπως γνωρίζουμε καλά όλοι μας «ουδέν κακό αμιγές καλού».

Εν ολίγοις θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας από αγχώδη σε πιο ήρεμο και λογικό, θα δημιουργήσουμε το πέρασμα από την καταστροφή στην προοπτική.

Ο διαλογισμός σε συνδυασμό με βασικές τεχνικές αναπνοής και τεχνικές ενσυνειδητότητας, θα μας φέρει και πάλι σε επαφή με την λογική μας σκέψη. Θα ηρεμήσει τα αρνητικά μας συναισθήματα, θα μας βοηθήσει να  συμφιλιωθούμε και να αποδεχτούμε τις τρέχουσες αλλαγές, που είναι μόνον προσωρινές. Θα μας φέρει στο εδώ και τώρα σε μια κατάσταση ηρεμίας, καταλαγιάζοντας την ανησυχία για το άγνωστο μέλλον. 

Πηγαίνετε στο link παρακάτω για να ακούσετε τον σχετικό με το κείμενο διαλογισμό.

https://www.youtube.com/watch?v=Rpf6boxAZcQ&pbjreload=10

Δυσκολίες κι ευκαιρίες…Α.Einstein

15/03/2020

“Under pandemic stress attack we can can still find freedom..”

https://www.youtube.com/watch?v=u1yVCeXYya4

Παγκοσμίως βιώνουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση που επηρεάζει τα πάντα, τους εαυτούς μας, τους γύρω μας, το παρόν και το μέλλον της ζωής σχεδόν όλου του κόσμου.

Δεν είναι απλώς το Εγώ που καλείται να απαντήσει στο «τι κάνω τώρα», όλοι μας ζούμε μια κοινή δυσκολία, όπως ακριβώς συμβαίνει σε εμπόλεμες καταστάσεις, φόβος, ανησυχία για την επιβίωση μας καθημερινά, μόνον που δεν έχουμε έναν φυσικό εχθρό, μια χώρα, ή μια ομάδα ανθρώπων, έχουμε έναν εχθρικό ιό και μια κατάσταση προς διαχείριση. Είμαστε όμως όλοι μαζί, δεν έχουμε μέτωπα, εξαιρετικά σημαντική διαφορά, επίσης δεν υπάρχει ένα καλαζνικοφ στην γωνία που να μας απειλεί. Βέβαια τα συναισθήματα του φόβου κι της ανησυχίας για το προσεχές μέλλον υπάρχουν δικαιολογημένα. Κι αυτό το "πακέτο" ρίχνει το ανοσοποιητικό μας αφενός και αφετέρου δεν μας αφήνει χώρο να έχουμε διαύγεια, την οποία χρειαζόμαστε, κυρίως οι άνθρωποι που έχουν παιδιά να φροντίσουν και να σκεφτούν. Η αλλαγή είναι τεράστια αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτήν τώρα, καθώς την ανέφερα διεξοδικά στο άρθρο μου στο blog για τα 3 Ε, Ευλυγισία, Ενσυναίσθηση και Ευγνωμοσύνη. Ας πούμε πως ξέρουμε πως καλό είναι να καλωσορίσουμε την αλλαγή στη ζωή μας αυτή τη στιγμή και να συμφιλιωθούμε πλήρως με αυτήν (τα μέσα τα γνωρίζουμε, γιόγκα και διαλογισμός ή ότι άλλο βοηθάει τον καθένα μας). Το δεύτερο που οφείλουμε να κάνουμε για να νιώσουμε καλύτερα, είναι να δούμε τον φόβο κατάματα. Να τον αποδεχτούμε. Κι όχι μόνο αλλά και να τον ψάξουμε βαθιά για να βρούμε τι θέλει να μας πει.

Ο φόβος είναι η κύρια αιτία των συμφορών μας και όχι ο ιός αυτή την στιγμή που το social distancing έχει πια μπει στη ζωή μας. Γιατί αν είμαστε «συνετοί» κι αληθινά μείνουμε σπίτι ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ τίποτα απολύτως. ΚΙ αν είμαστε υγιείς και έχουμε κολλήσει δεν θα πάθουμε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Κι αν ζούμε με άλλους ανθρώπους της ευπαθούς ομάδας, θα το αποδεχτούμε κι αυτό, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.

Ας  ξεκινήσουμε την αποδόμηση λοιπόν. Θεωρώ απαραίτητο να δούμε Τι φοβόμαστε κυρίως? Να μην αρρωστήσουμε οι ίδιοι και να κολλήσουμε τους κοντινούς μας ή και μακρινούς που βρίσκονται στις ευπαθείς ομάδες, σωστά? Τώρα, αν βρισκόμαστε στις ευπαθείς ομάδες, είναι απλό, πρέπει να προσέχουμε πολύ. Κι ο φόβος θα μας βοηθήσει να προστατευτούμε, θα αποφύγω όμως να με ελέγχει, αν και είναι κάπως δύσκολο, μόλις ο φόβος γίνει φανερός, δηλαδή τον αναγνωρίσω, αλλάζει ο ρόλος του ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΙ πια. Άρα πρώτο βήμα να τον δω και να δω τι πρέπει να κάνω πώς να δράσω. Δρω. Δηλαδή απομονώνομαι. Τώρα, αν είμαι υγιής όπως ανέφερα παραπάνω κανονικά δεν θα φοβάμαι για μένα, καθώς ο ιός δεν βλάπτει σοβαρά τους υγιείς οργανισμούς, αλλά βασικά φοβάμαι για τους ανθρώπους «μου». Τον βλέπω τον φόβο, τον διαχωρίζω και τον αντιμετωπίζω και πάλι με απομόνωση και ιδιαίτερους χειρισμούς, πχ μάσκα γάντια αν πρέπει να έρθω σε επαφή υποχρεωτικά με άτομο ευπαθούς ομάδας, και ΜΟΝΟ ΑΝ πρέπει. Οι συνήθειες μας εξαρτώνται από εμάς από κανέναν άλλον, μπορώ να μην δω τους γονείς μου αν πρέπει, εγώ ελέγχω το σώμα μου δεν με πάει με το ζόρι πουθενά, έτσι σκέφτομαι πριν δράσω και αποφασίζω αργά συνετά και με επίγνωση.

 Υπόψιν φυσικά πως αυτή η παραπάνω διεργασία είναι δύσκολο να γίνει έτσι ξαφνικά καθώς πλένετε τα πιάτα ή είστε στα πρόθυρα κρίσης πανικού κλπ. Πρέπει να γίνει στα πλαίσια διαλογισμού. Κάνετε τις ασκήσεις που γνωρίζετε και κάνουμε μαζί, κάπως έτσι συγκεντρώνεται το μυαλό, ηρεμείτε εν μέρει, και έπειτα όταν έχει φύγει κάπως η νοητική και σωματική ένταση, κάθεστε σε μια άνετη θέση για 20-30 λεπτά με κλειστά τα μάτια και ηρεμείτε και σκέφτεστε τα παραπάνω θέτοντας αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό σας, αποδομείτε τον φόβο, τον αποδέχεστε τον κοιτάτε, του μιλάτε. Και φυσικά παρατηρείτε πως νιώθετε, τι αισθάνεστε σωματικά, πως αλλάζουν αυτά στη διάρκεια του διαλογισμού, και σ όλη τη διάρκεια μιλάτε φροντιστικά και με αγάπη προς εσάς, προτιμότερο δίχως επίκριση κι αν σας επικρίνετε απλώς καλό είναι να έχετε επίγνωση, πείτε "τώρα με επικρίνω", κι ύστερα πάλι συγκεντρωθείτε στο διαλογισμό σας, «τι είναι αυτός ο φόβος, τι μου λέει, τι συμβαίνει μέσα μου τώρα, πως νιώθω (αισθήσεις και συναίσθημα)?». Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε απαντήσεις. Οι Απαντήσεις είναι εκεί μέσα μας, όχι έξω, όχι στην τηλεόραση η στο ιντερνέτ, έχουμε όσα πρέπει να έχουμε ως πληροφορίες, δεν χρειαζόμαστε τώρα πια τίποτα άλλο, δεν λέω δείτε ότι θέλετε, αλλά να ξέρετε πως τώρα πια η λύση βρίσκεται μέσα μας. Πουθενά αλλού.

Κι αφού έρθετε σε επαφή με το φιλαράκι μας τον φόβο, πάρτε τις αποφάσεις σας σχετικά με την συμπεριφορά σας στους γύρω σας, να διαλογίζεστε κάθε μέρα ίσως και 2 φορές τη μέρα και να κάνετε ασκήσεις για να φεύγει η ένταση κι ύστερα είστε έτοιμοι να κάνετε ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ!!!

Δεν ξέρω αν έχετε συνειδητοποιήσει πως μέχρι πρότινος δεν είχαμε χρόνο να φάμε, να γυμναστούμε, να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να δούμε την αγαπημένη μας σειρά, να κάνουμε διαλογισμό που μας ηρεμεί, να βρεθούμε με τα παιδιά μας κατιτίς παραπάνω, να διαβάσουμε αυτά τα τρία βιβλία που ρεμβάζουν στο κομοδίνο εξι μήνες, μα και φυσικά δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε επαφή με το τι επακριβώς έχουμε ανάγκη βαθιά μέσα μας. Ε λοιπόν ήρθε η στιγμή. Δείτε τι σας αρέσει να κάνετε, τι σας χαρίζει μια ευχάριστη αίσθηση, παρατηρείστε όταν κάνετε διαλογισμό τι σας «έρχεται» παρόρμηση να κάνετε, δείτε το σώμα μας πως αντιδρά τι έχει ανάγκη, εξιχνιάστε τι θέλει η καρδιά σας να κάνετε με τον εαυτό σας αυτή τη στιγμή. Έχετε όσο χρόνο θέλετε, να κάνετε ον λαιν σεμινάριο χορού, μαγειρικής, να μάθετε γαλλικά με τα παιδιά σας ταυτόχρονα, να παίξετε με τον σύντροφο σας με ταντρικά πχ παιχνίδια (on line ή με μάθημα live) μπορείτε να κάνετε ότι δεν μπορούσατε ποτέ, λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά και πάλι αυτή η επαφή με το μέσα σας θα πρέπει να γίνει όταν είστε σε alpha waves or theta, και όχι σε βήτα που είναι τα εγκεφαλικά μας κύματα ,όταν έχουμε στρες. Κάτω από την επίδραση του άγχους, μάλλον θα σκεφτείτε ΠΩΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΩ τον χρόνο μου, που δεν θα ήταν κατά τη ταπεινή μου γνώμη σωστό μονοπάτι…γιατί η ζωή μας δεν είναι για «γέμισμα», η ζωή μας είναι για να την χαιρόμαστε με όσα μέσα έχουμε διαθέσιμα, σε κάθε συνθήκη, σε οποιαδήποτε τρόπο μπορούμε να το κάνουμε αυτό, να συνδεόμαστε με το μέσα μας, να ψάχνουμε τι μας ευχαριστεί, είναι η απόλυτη ευκαιρία καθώς καλώς ή κακώς έχουμε αποκοπεί από τον καταναλωτισμό υποχρεωτικά και από τους γύρω μας επίσης, είναι ones in a lifetime, και θα ήθελα να το εκτιμήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Μόλις καταφέρετε να δείτε τον φόβο σας και να αποδεχτείτε πλήρως την αλλαγή που συμβαίνει γύρω σας θα ανακαλύψετε έναν νέο κόσμο..σιγά σιγά.

Αυτή η ανησυχία κι ο σύνθετος φόβος που περνάμε μπορεί να γίνει το εισιτήριο της πνευματικής μας αφύπνισης και της πιο βαθιάς σύνδεσης με τον εαυτό μας, όπως λέει κι ο A. Einstein, μεταμορφώνουμε την δυσκολία σε ευκαιρία και για την ακρίβεια αυτό λένε κι όλες οι θρησκείες αν και θα προτιμήσω εδώ τον Βουδισμό που λέει «use poison for medicine” στο βιβλίο της η Pome Chodron in “When Things Fall apart”…κι όπως καταλαβαίνουμε εκεί βρισκόμαστε, things are falling apart, και ψάχνουμε να βρούμε πώς να διαχειριστούμε την κατάσταση για να διαφυλάξουμε την σωματική και νοητική υγεία μας και των γύρω μας και πως μπορούμε να συνδεθούμε σε βάθος με το μέσα μας.

Καλούς διαλογισμούς, καλή σύνδεση με τον Ανώτερο εαυτούλη μας να έχουμε μακριά απο το τερατάκι του φόβου μας!! Με αγάπη και πίστη σε εμάς τους ίδιους πρώτα απ όλα!!

Σας φιλώ