Ενίοτε (μόνο ενίοτε φυσικά) εμείς οι γυναίκες αντιμετωπίσοζυμε
το εξής σοβαρό πρόβλημα...ασχολούμαστε πιο πολύ με τα ρούχα μας
παρά με τον εαυτό μας - θεωρώ περιττό να αναλύσω το ότι τα ρούχα μας
δεν είναι αληθινό μέρος του εαυτόυ μας - Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που
μας κάνει να πείθουμε τους εαυτούς μας πως εχουμε τέτοιου είδους ανάγκη,
δεν είμαι 100% σίγουρη...τι ακριβώς παθαίνουμε και γινόμαστε "μανιώδεις" όταν
βρισκόμαστε στο Zara, Massimo Dutti κτλ. Σήμερα πέρασα για να
αγοράσω κάτι που - έκρινα πως- χρειάζομαι και με έπιασε άγχος στα ξαφνικά...
έντονα φώτα λευκά παντού, περπατούσα ανάμεσα σε ρούχα και όπως άφηνα ένα
μπλουζάκι μου το έπαιρνε ένα άγνωστο γυναικείο χέρι, όπως διέσχιζα το
κατάστημα 9000 κολώνιες είχαν διεισδύσει μέσα στις ρινικές μου κογχές...
κι ήτανε μόλις 14.30 το μεσημέρι... άραγε γιατί παθαίνουμε shopping αμόκ ?
..κάποιοι απο τους λόγους είναι ίσως οι εξης:
1. Θέλουμε να μοιάσουμε πιο όμορφες και πιστεύουμε πως θα γίνουμε αν
βάλουμε μοδάτα ρούχα και καινούργια...ακόμα κι αν έχουμε παχύνει, ακόμα
κι αν τα μοδάτα ρούχα δεν είναι για την ηλικίας μας ή αν δεν μας πάνε γιατι
ταιριάζουνε μονάχα σε ανορεξικά 17χρονα....Λάθος, πιο όμορφες
θα γίνουμε αν φροντίσουμε το σώμα μας, με σωστή εκγύμναση, αν προσέξουμε
την διατροφή μας και αν φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε
κάθε τομέα, αν είμαστε αληθινά ικανοποιημένες ζτην ζωή μας.
2. Θέλουμε να διαφερουμε και να είμαστε οι πιο όμορφες, οι πιό περιποιημένες,
γενικά να είμαστε οι "πιό". Γιατί? Γιατί αφενός μας επιβάλλεται απο την
γυναικεία φύση μας και αφετέρου επιβαρύνεται απο την σημερινή κοινωνία και τα
"πρέπει" της. Γιατί άραγε να πρέπει να διαφέρουμε εξωτερικά, είμαστε τελείως
διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στα χαρακτηριστικά του σώματος, έτσι κι αλλιώς,
γιατί να πρέπει να "βγάζουμε μάτι" πως φοράμε τα πιο υπέροχα, τα πιο ιδιαίτερα,
τα πιο σπάνια? Για κανέναν απολύτως λόγο εκτός της προβολής του εγώ
...όμως όχι του δικού μου εγώ ή του δικού σου αλλά του κοινωνικου/αλα Kate Moss-εγώ.
Σήμερα μετά απο όλες αυτές τις γυναικό-ρεαλιστικές-φιλοσοφίες συνειδητοποίησα
πως στην πραγματικότητα καμμιά γυναίκα δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτα απο αυτά
που αγοράζει (αν κάποιος άντρας διαβάζει το κειμενο θα γελάει φυσικά γιατί
ακούγεται αυτονόητη συνειδητοποίηση αλλά δεν είναι κ α θ ό λ ο υ αυτονόητη
για το γυναικείο φύλο). Ο τρόπος που διατείθονται στα καταστήματα, η διαφήμιση
που γίνεται, οι γυναίκες υπάλληλοι που τα προβάλλουν, είναι ακριβώς όπως τα
σαλαμάκια υφαντής στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για τα παιδάκια.
Τα βλέπεις να κρέμονται έτσι πανέμορφα, λαχταριστά, σε υπέροχα χρώματα,
πεντακάθαρα, τεντωμένα, αχρησιμοποίητα και θέλεις να τα αποκτήσεις
ξεχνώντας εσύ τι χρειάζεσαι, εσύ που ταιριάζεις, που συχνάζεις, εσύ τι στυλ έχεις..
ξεχνάς τον εαυτό σου και ασχολείσαι με τα ρούχα λες και τα αγοράζεις για κάποιον
άλλον, η ψεύτικη ανάγκη για τελειότητα σε κάνει και ξεχνάς ποιά είσαι αληθινά
και η αίσθηση του ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες γυναίκες αυξάνεται ακαριαία.....
Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα έπρεπε να κλείσω τα 35 για να καταλάβω πόσο "κοροιδία" είναι η
μόδα/διαφήμιση - κυρίως η γυναικεία- και πόσο κορόιδα πιανόμαστε εμείς οι γυναίκες σε ανύπτοτο χρόνο!!!!
Ισως να ήθελα να μου έχει συμβεί πολύ νωρίτερα όμως νιώθω εξαιρετικά περήφανη που το
κατάλαβα έστω και αργά, που πηγαίνω σε 3 Zara μέχρι να βρω το συγκεκριμένο φανεκάκι
που ζητάω κι αν δεν βρω το νούμερο μου δεν αγοράζω τίποτα άλλο, γιατί απλά δεν θέλω τίποτα άλλο γιατί απλά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.
Γιατί άραγε οι γυναίκες είναι τα πρώτα "θύματα" σε shopping needs" καταστάσεις??
Ίσως να μου θυμώσουνε τα αγόρια αλλά νομίζω πως πολλοί άντρες έχουνε αυτήν την
addiction με τις γυναίκες...έτσι όπως τις κοιτάνε, θα θέλανε να τις έχουνε όλες όμως
δεν νομίζω πως θα φτιάχνανε κάποια αξιοσημείωτικη χημική ένωση με όλους...δεν
νομίζω πως "έχουνε ανάγκη" απο όλες, το μάτι όμως δεν χορταίνει κι έτσι κοιτάνε
μέχρι το αντικείμενο απομακρυνθεί απο οπτικό τους πεδίο.....
Εν τέλει πιστεύω πως η ομορφία είναι μια πολύ χαζή παράμετρος που χρησιμοποιουμε
κατά κόρον, άθελα μας ή όχι στις επιλογες μας, και θα πρέπει να αναθερωρήσουμε κάποιες
by default σκέψεις μας..εξάλλου είναι κάτι που φεύγει δεν μένει για πάντα, είναι κάτι παροδικό,
εν αντιθέση με την ψυχή του ανθρώπου που ζει αιώνια....
το εξής σοβαρό πρόβλημα...ασχολούμαστε πιο πολύ με τα ρούχα μας
παρά με τον εαυτό μας - θεωρώ περιττό να αναλύσω το ότι τα ρούχα μας
δεν είναι αληθινό μέρος του εαυτόυ μας - Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό που
μας κάνει να πείθουμε τους εαυτούς μας πως εχουμε τέτοιου είδους ανάγκη,
δεν είμαι 100% σίγουρη...τι ακριβώς παθαίνουμε και γινόμαστε "μανιώδεις" όταν
βρισκόμαστε στο Zara, Massimo Dutti κτλ. Σήμερα πέρασα για να
αγοράσω κάτι που - έκρινα πως- χρειάζομαι και με έπιασε άγχος στα ξαφνικά...
έντονα φώτα λευκά παντού, περπατούσα ανάμεσα σε ρούχα και όπως άφηνα ένα
μπλουζάκι μου το έπαιρνε ένα άγνωστο γυναικείο χέρι, όπως διέσχιζα το
κατάστημα 9000 κολώνιες είχαν διεισδύσει μέσα στις ρινικές μου κογχές...
κι ήτανε μόλις 14.30 το μεσημέρι... άραγε γιατί παθαίνουμε shopping αμόκ ?
..κάποιοι απο τους λόγους είναι ίσως οι εξης:
1. Θέλουμε να μοιάσουμε πιο όμορφες και πιστεύουμε πως θα γίνουμε αν
βάλουμε μοδάτα ρούχα και καινούργια...ακόμα κι αν έχουμε παχύνει, ακόμα
κι αν τα μοδάτα ρούχα δεν είναι για την ηλικίας μας ή αν δεν μας πάνε γιατι
ταιριάζουνε μονάχα σε ανορεξικά 17χρονα....Λάθος, πιο όμορφες
θα γίνουμε αν φροντίσουμε το σώμα μας, με σωστή εκγύμναση, αν προσέξουμε
την διατροφή μας και αν φροντίσουμε να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας σε
κάθε τομέα, αν είμαστε αληθινά ικανοποιημένες ζτην ζωή μας.
2. Θέλουμε να διαφερουμε και να είμαστε οι πιο όμορφες, οι πιό περιποιημένες,
γενικά να είμαστε οι "πιό". Γιατί? Γιατί αφενός μας επιβάλλεται απο την
γυναικεία φύση μας και αφετέρου επιβαρύνεται απο την σημερινή κοινωνία και τα
"πρέπει" της. Γιατί άραγε να πρέπει να διαφέρουμε εξωτερικά, είμαστε τελείως
διαφορετικοί στον χαρακτήρα και στα χαρακτηριστικά του σώματος, έτσι κι αλλιώς,
γιατί να πρέπει να "βγάζουμε μάτι" πως φοράμε τα πιο υπέροχα, τα πιο ιδιαίτερα,
τα πιο σπάνια? Για κανέναν απολύτως λόγο εκτός της προβολής του εγώ
...όμως όχι του δικού μου εγώ ή του δικού σου αλλά του κοινωνικου/αλα Kate Moss-εγώ.
Σήμερα μετά απο όλες αυτές τις γυναικό-ρεαλιστικές-φιλοσοφίες συνειδητοποίησα
πως στην πραγματικότητα καμμιά γυναίκα δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτα απο αυτά
που αγοράζει (αν κάποιος άντρας διαβάζει το κειμενο θα γελάει φυσικά γιατί
ακούγεται αυτονόητη συνειδητοποίηση αλλά δεν είναι κ α θ ό λ ο υ αυτονόητη
για το γυναικείο φύλο). Ο τρόπος που διατείθονται στα καταστήματα, η διαφήμιση
που γίνεται, οι γυναίκες υπάλληλοι που τα προβάλλουν, είναι ακριβώς όπως τα
σαλαμάκια υφαντής στα ψυγεία των σούπερ μάρκετ για τα παιδάκια.
Τα βλέπεις να κρέμονται έτσι πανέμορφα, λαχταριστά, σε υπέροχα χρώματα,
πεντακάθαρα, τεντωμένα, αχρησιμοποίητα και θέλεις να τα αποκτήσεις
ξεχνώντας εσύ τι χρειάζεσαι, εσύ που ταιριάζεις, που συχνάζεις, εσύ τι στυλ έχεις..
ξεχνάς τον εαυτό σου και ασχολείσαι με τα ρούχα λες και τα αγοράζεις για κάποιον
άλλον, η ψεύτικη ανάγκη για τελειότητα σε κάνει και ξεχνάς ποιά είσαι αληθινά
και η αίσθηση του ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες γυναίκες αυξάνεται ακαριαία.....
Ποτέ μου δεν περίμενα πως θα έπρεπε να κλείσω τα 35 για να καταλάβω πόσο "κοροιδία" είναι η
μόδα/διαφήμιση - κυρίως η γυναικεία- και πόσο κορόιδα πιανόμαστε εμείς οι γυναίκες σε ανύπτοτο χρόνο!!!!
Ισως να ήθελα να μου έχει συμβεί πολύ νωρίτερα όμως νιώθω εξαιρετικά περήφανη που το
κατάλαβα έστω και αργά, που πηγαίνω σε 3 Zara μέχρι να βρω το συγκεκριμένο φανεκάκι
που ζητάω κι αν δεν βρω το νούμερο μου δεν αγοράζω τίποτα άλλο, γιατί απλά δεν θέλω τίποτα άλλο γιατί απλά δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο.
Γιατί άραγε οι γυναίκες είναι τα πρώτα "θύματα" σε shopping needs" καταστάσεις??
Ίσως να μου θυμώσουνε τα αγόρια αλλά νομίζω πως πολλοί άντρες έχουνε αυτήν την
addiction με τις γυναίκες...έτσι όπως τις κοιτάνε, θα θέλανε να τις έχουνε όλες όμως
δεν νομίζω πως θα φτιάχνανε κάποια αξιοσημείωτικη χημική ένωση με όλους...δεν
νομίζω πως "έχουνε ανάγκη" απο όλες, το μάτι όμως δεν χορταίνει κι έτσι κοιτάνε
μέχρι το αντικείμενο απομακρυνθεί απο οπτικό τους πεδίο.....
Εν τέλει πιστεύω πως η ομορφία είναι μια πολύ χαζή παράμετρος που χρησιμοποιουμε
κατά κόρον, άθελα μας ή όχι στις επιλογες μας, και θα πρέπει να αναθερωρήσουμε κάποιες
by default σκέψεις μας..εξάλλου είναι κάτι που φεύγει δεν μένει για πάντα, είναι κάτι παροδικό,
εν αντιθέση με την ψυχή του ανθρώπου που ζει αιώνια....
