Αν μου περιέγραφαν την σκηνή της Fontana di Trevi, άδεια, μετά από εννέα χρόνια διαμονής στην Ρώμη, απλώς θα νόμιζα πως κάποιος έφαγε "μανιτάρια" και έχει παρενέργειες αυτό το "προϊόν". Κι όμως είναι αλήθεια αντικειμενική. Όλη σχεδόν η Ιταλία σε καραντίνα, μέσα σε μια εβδομάδα, το αστικό τοπίο πολλών χωρών μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Βέβαια, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, μπορεί αυτή η κάπως τραγική και ξαφνική κατάσταση να αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες, προς το καλύτερα. Κι αληθινά το εύχομαι, όμως έως τότε, ίσως καλό θα είναι να δοκιμάσουμε μερικά ¨τρικς" συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσουμε εμείς κι οι γύρω μας καλύτερα και να αποτρέψουμε να συμβούν χειρότερες καταστάσεις που δεν θα οφείλονται στον ιό αλλά στις κρίσεις πανικού και στην αδυναμία μας να σκεφτούμε καθαρά και αποτελεσματικά, κάτι που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας, σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν.
1. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να "βγούμε" από την εσωστρέφεια μας και να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί περνάμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας βιώνουμε την ίδια κατάσταση, ανησυχούμε για τους ίδιους μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για το τι θα συμβεί μετά, σκεφτόμαστε ξαφνικά δίχως καμιά προετοιμασία ψυχολογική πως θα είναι να "χάσουμε" ανθρώπους που αγαπάμε κι ίσως κι έμας του ίδιους. ΑΝ το σκεφτέις όπως στο λέω είναι ένα σοκ, κι όσες φορές κι αν το ακούσεις στην τηλεόραση είναι και πάλι ένα σοκ, κάτι ξαφνικό πολύ και αναπάντεχο. Ωστόσο, η αίσθηση τους "είμαστε όλοι μαζί που το περνάμε" ηχεί αλλιώς, λιγότερο μοναχικά, κι ίσως και κάποιοι ήδη να έχουν κάποιον δικό τους που κινδυνεύει, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, ποτέ δεν ξέρουμε ο δίπλα μας τι περνάει, ίσως χρειάζεται την ενσυναίσθηση μας όσο ποτέ του. Άρα ας βγούμε νοητικά απο το κουκούλι μας, γιατί δεν είμαστε μόνοι, ας νιώσουμε τους γύρω ανθρώπους ως συνεργάτες, συμπολεμιστές ίσως. Η κοινωνία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε μας έχει διδάξει την προσέγγιση "me, myself and I", τον απόλυτο διαχωρισμό των εθνικοτήτων, κι όμως τώρα αυτά καταρίπτονται, εξαρτόμαστε απο όλους κι όλοι απο εμάς. Είμαστε μαζί.
2. Ας δοκιμάσουμε να αποκτήσουμε ΕΥΕΛΙΞΙΑ στην αλλαγή. Φυσικά είναι ενοχλητικό να πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα σε λίγες μέρες, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι μας, να μην βλέπουμε φίλους αγαπημένους ίσως και γονείς, να πρέπει να δουλέψουμε απο το σπίτι. Κι όμως, είμαστε ικανοί να το κάνουμε, νοητικά και σωματικά, είναι η προσκόλληση και επανάπαυση στην ρουτίνα που μας ζορίζει, όμως είμαστε πλήρως ευέλικτοι να αλλάξουμε, και να αποδεχτούμε την αλλαγή εφόσον πρέπει και δεν έχουμε αληθινά και άλλη επιλογή. Κι αν αντισταθούμε στην προσκόλληση, τότε θα μειωθεί η αντίσταση, η αποστροφή, τα νεύρα, τα αρνητικά συναισθήματα όπως θυμός κι άγχος, απογοήτευση, κι αν αυτό συνδυαστεί και με την αύξηση ενσυναίσθησης, you know what, ίσως και να επινοήσουμε νέους τρόπους να έρθουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους, ίσως εμβαθύνουμε στα συναισθήματα μας, ίσως και να αρχίσουμε να εκτιμάμε ότι πριν είχαμε δεδομένο..την ίδια μας την ζωή, τις επαφές μας, την ελευθερία μας.
3. Θα καταλήξω με το πιο δύσκολο αλλά και μαγικό που μπορούμε να κάνουμε, όπως ανέφερα και στο σημείο 2, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο περιορισμένοι... Κι όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να μείνουμε μέσα στο σπίτι επίτηδες και να ψάξουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, ίσως και να είχαμε ξεχάσει πως είναι αυτό το μοίρασμα, οι δύό μας δίχως φίλους, ή οι δύό μας με τα παιδιά. Ίσως και να θυμηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Το άλλο, πιο καθαρό κομμάτι της ευγνωμοσύνης είναι τα όσα ευχαριστώ οφείλουμε στους ανθρώπους που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους καθημερινά για εμάς, τους γιατρούς, νοσηλευτές κλπ. Φτιάξε απλώς μια εικόνα στο μυαλό σου, όσους τρέχουν πανικόβλητοι απο τα ασθενοφόρα στους θαλάμους, όσους πρέπει να πάρουν σημαντικές υπεύθυνες αποφάσεις όπως μετακινήσεις ασθενών, έρευνα για το εμβόλιο, σκέψου πόσοι "δουλεύουν" γύρω μας προς αντιμετώπιση της κορονοιο-θύελλας. Δοκίμασε να τους "δεις" μπροστά σου, πέστους ένα "σ'ευχαριστώ πολύ" και παρατήρησε πως θα νιώσεις. Όταν ο πανικός καλύπτει τη στάθμη του μυαλού, μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης, χάνονται τα θετικά συναισθήματα, χάνουμε την επαφή με την λογική και την καρδιά μας, αποσυνδεόμαστε απο εμάς, και κατ επέκταση και απο τους γύρω μας, μένουμε εμείς κι ο απειλητικός πανικός κι ίσως και πιο απειλητικός κι απο τον ίδιο τον ιό.
Οι καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα προς επίλυση έρχονται, όταν έχουμε διαύγεια μυαλού, ηρεμία και ελάχιστο έως καθόλου στρες. Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυξάνεται η δημιουργικότητα και επινοητικότητα μας, κι αντιμετωπίζουμε πιο αποδοτικά όλες τις καταστάσεις, νοητικά και σωματικά. Όταν έχουμε υπερβολικό άγχος, είναι αποδεδειγμένο πως το νευρικό μας σύστημα υπερλειτουργεί κι εκκρίνονται οι βλαβερές ορμόνες σου στρες, κι όλα τα συστήματα του οργανισμού μας αρχίζουν να υπολειτουργούν...με πρώτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που "πέφτει" ακαριαία, κάτι που δεν θέλουμε αυτήν την περίοδο φυσικά να συμβεί.
Έτσι, ενσωματώνοντας Ενσυναίσθηση, Ευελιξία και Ευγνωμοσύνη σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ανθρώπινου δυναμικού του πλανήτη (κι όχι απλώς της ζωής ΜΑΣ), θα μπορέσουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι με την καρδιά και την λογική μας, θα βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται, έστω και λεκτικά ή και ενεργειακά και θα δώσουμε σίγουρα τις καλύτερες λύσεις και ποιος ξέρει, ίσως μπούμε και πιο βαθιά μέσα μας, σε κάποια κανάλια όπου η άπλετη επιλογή, αφθονία κι η επανάπαυση είχανε μπλοκάρει..
Βέβαια, δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη, μπορεί αυτή η κάπως τραγική και ξαφνική κατάσταση να αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες, προς το καλύτερα. Κι αληθινά το εύχομαι, όμως έως τότε, ίσως καλό θα είναι να δοκιμάσουμε μερικά ¨τρικς" συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσουμε εμείς κι οι γύρω μας καλύτερα και να αποτρέψουμε να συμβούν χειρότερες καταστάσεις που δεν θα οφείλονται στον ιό αλλά στις κρίσεις πανικού και στην αδυναμία μας να σκεφτούμε καθαρά και αποτελεσματικά, κάτι που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας, σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτήν.
1. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την έμφυτη ιδιότητα του ανθρώπου, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
Είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να "βγούμε" από την εσωστρέφεια μας και να αντιληφθούμε πως όλοι μαζί περνάμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας βιώνουμε την ίδια κατάσταση, ανησυχούμε για τους ίδιους μας, τους δικούς μας ανθρώπους, για το τι θα συμβεί μετά, σκεφτόμαστε ξαφνικά δίχως καμιά προετοιμασία ψυχολογική πως θα είναι να "χάσουμε" ανθρώπους που αγαπάμε κι ίσως κι έμας του ίδιους. ΑΝ το σκεφτέις όπως στο λέω είναι ένα σοκ, κι όσες φορές κι αν το ακούσεις στην τηλεόραση είναι και πάλι ένα σοκ, κάτι ξαφνικό πολύ και αναπάντεχο. Ωστόσο, η αίσθηση τους "είμαστε όλοι μαζί που το περνάμε" ηχεί αλλιώς, λιγότερο μοναχικά, κι ίσως και κάποιοι ήδη να έχουν κάποιον δικό τους που κινδυνεύει, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε, ποτέ δεν ξέρουμε ο δίπλα μας τι περνάει, ίσως χρειάζεται την ενσυναίσθηση μας όσο ποτέ του. Άρα ας βγούμε νοητικά απο το κουκούλι μας, γιατί δεν είμαστε μόνοι, ας νιώσουμε τους γύρω ανθρώπους ως συνεργάτες, συμπολεμιστές ίσως. Η κοινωνία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε μας έχει διδάξει την προσέγγιση "me, myself and I", τον απόλυτο διαχωρισμό των εθνικοτήτων, κι όμως τώρα αυτά καταρίπτονται, εξαρτόμαστε απο όλους κι όλοι απο εμάς. Είμαστε μαζί.
2. Ας δοκιμάσουμε να αποκτήσουμε ΕΥΕΛΙΞΙΑ στην αλλαγή. Φυσικά είναι ενοχλητικό να πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα σε λίγες μέρες, να μην βγαίνουμε απο το σπίτι μας, να μην βλέπουμε φίλους αγαπημένους ίσως και γονείς, να πρέπει να δουλέψουμε απο το σπίτι. Κι όμως, είμαστε ικανοί να το κάνουμε, νοητικά και σωματικά, είναι η προσκόλληση και επανάπαυση στην ρουτίνα που μας ζορίζει, όμως είμαστε πλήρως ευέλικτοι να αλλάξουμε, και να αποδεχτούμε την αλλαγή εφόσον πρέπει και δεν έχουμε αληθινά και άλλη επιλογή. Κι αν αντισταθούμε στην προσκόλληση, τότε θα μειωθεί η αντίσταση, η αποστροφή, τα νεύρα, τα αρνητικά συναισθήματα όπως θυμός κι άγχος, απογοήτευση, κι αν αυτό συνδυαστεί και με την αύξηση ενσυναίσθησης, you know what, ίσως και να επινοήσουμε νέους τρόπους να έρθουμε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους, ίσως εμβαθύνουμε στα συναισθήματα μας, ίσως και να αρχίσουμε να εκτιμάμε ότι πριν είχαμε δεδομένο..την ίδια μας την ζωή, τις επαφές μας, την ελευθερία μας.
3. Θα καταλήξω με το πιο δύσκολο αλλά και μαγικό που μπορούμε να κάνουμε, όπως ανέφερα και στο σημείο 2, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ. Ποτέ δεν ήμασταν τόσο περιορισμένοι... Κι όμως ποτέ δεν χρειάστηκε να μείνουμε μέσα στο σπίτι επίτηδες και να ψάξουμε να κάνουμε κάτι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη, ίσως και να είχαμε ξεχάσει πως είναι αυτό το μοίρασμα, οι δύό μας δίχως φίλους, ή οι δύό μας με τα παιδιά. Ίσως και να θυμηθούμε πόσο τυχεροί είμαστε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μας. Το άλλο, πιο καθαρό κομμάτι της ευγνωμοσύνης είναι τα όσα ευχαριστώ οφείλουμε στους ανθρώπους που βάζουν σε ρίσκο τη ζωή τους καθημερινά για εμάς, τους γιατρούς, νοσηλευτές κλπ. Φτιάξε απλώς μια εικόνα στο μυαλό σου, όσους τρέχουν πανικόβλητοι απο τα ασθενοφόρα στους θαλάμους, όσους πρέπει να πάρουν σημαντικές υπεύθυνες αποφάσεις όπως μετακινήσεις ασθενών, έρευνα για το εμβόλιο, σκέψου πόσοι "δουλεύουν" γύρω μας προς αντιμετώπιση της κορονοιο-θύελλας. Δοκίμασε να τους "δεις" μπροστά σου, πέστους ένα "σ'ευχαριστώ πολύ" και παρατήρησε πως θα νιώσεις. Όταν ο πανικός καλύπτει τη στάθμη του μυαλού, μπαίνουμε σε κατάσταση μάχης, χάνονται τα θετικά συναισθήματα, χάνουμε την επαφή με την λογική και την καρδιά μας, αποσυνδεόμαστε απο εμάς, και κατ επέκταση και απο τους γύρω μας, μένουμε εμείς κι ο απειλητικός πανικός κι ίσως και πιο απειλητικός κι απο τον ίδιο τον ιό.
Οι καλύτερες λύσεις σε όλα τα προβλήματα προς επίλυση έρχονται, όταν έχουμε διαύγεια μυαλού, ηρεμία και ελάχιστο έως καθόλου στρες. Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυξάνεται η δημιουργικότητα και επινοητικότητα μας, κι αντιμετωπίζουμε πιο αποδοτικά όλες τις καταστάσεις, νοητικά και σωματικά. Όταν έχουμε υπερβολικό άγχος, είναι αποδεδειγμένο πως το νευρικό μας σύστημα υπερλειτουργεί κι εκκρίνονται οι βλαβερές ορμόνες σου στρες, κι όλα τα συστήματα του οργανισμού μας αρχίζουν να υπολειτουργούν...με πρώτο το ανοσοποιητικό μας σύστημα, που "πέφτει" ακαριαία, κάτι που δεν θέλουμε αυτήν την περίοδο φυσικά να συμβεί.
Έτσι, ενσωματώνοντας Ενσυναίσθηση, Ευελιξία και Ευγνωμοσύνη σε αυτήν την περίοδο της ζωής του ανθρώπινου δυναμικού του πλανήτη (κι όχι απλώς της ζωής ΜΑΣ), θα μπορέσουμε να μείνουμε συνδεδεμένοι με την καρδιά και την λογική μας, θα βοηθήσουμε όποιον μας χρειάζεται, έστω και λεκτικά ή και ενεργειακά και θα δώσουμε σίγουρα τις καλύτερες λύσεις και ποιος ξέρει, ίσως μπούμε και πιο βαθιά μέσα μας, σε κάποια κανάλια όπου η άπλετη επιλογή, αφθονία κι η επανάπαυση είχανε μπλοκάρει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου