The hug and the rainbow

https://www.youtube.com/watch?v=p3VgV31vmUE

Μέρες πολλές να ζήσεις, όπως την σημερινή...

Μετά από 3 μήνες εσωτερικών εντάσεων, αφενός διαχειρίσιμων αφετέρου εφιαλτικών,

ξύπνησες σήμερα κι ένιωσες την απόλυτη ευτυχία.

Μέσα στον ντόρο του πανικού του κοροναιου,

σου άνοιξε τα μάτια, μια αίσθηση ζεστής πίστης προς τον εαυτό σου

και γεμάτης συγχώρεσης προς όποιον κι ότι βοήθησε να υποφέρεις σιωπηλά,

διαχειρίσιμα μεν καθόλου ευχάριστα, δε.

Τέλειωσε.

Άρχισε βέβαια ο απόλυτος πανικός αλλά τι να κάνεις κι εσύ,
εσένα μπορείς να διαχειριστείς καλούτσικα, κανέναν άλλον.
Έχεις την ευθύνη του εαυτού σου, τουλάχιστον τώρα ναι, την έχεις στο 100%!

Καμία φορά γεμίζουμε σώμα και μυαλό, με φούσκες χρωματιστές φωτεινές,

φανταστικές που ενίοτε κι άλλοι συμμετέχουν στο φούσκωμα τους,

μένουμε εκεί μέσα, κρυβόμαστε, μέχρι να σπάσουν, να εξαϋλωθούν

...Κι όταν αυτό συμβεί τσιρίζουμε και φωνάζουμε πως εκεί έξω έχει κρύο, αβεβαιότητα, σκοτάδι,

και ναι τρομάζει πολύ αυτό το μουντό μα σεναριοθετημένο τοπίο...
και ναι είναι ένα ψέμα. Μη δίνεις σημασία.

Μια μετάβαση είναι μονάχα, που ο φόβος μας γιγαντώνει, τίποτα παραπάνω,

αγνόησε το και θα περάσει όπως μια συννεφιασμένη μέρα της Αγγλίας... Η ενθύμηση του υπέροχου εαυτού σου,

ένας λαμπερός ήλιος,
που φροντίζεις και πιστεύεις ακράδαντα, διασκεδάζεις παρέα,

βρίσκεται πίσω από το νοητικό σου σύννεφο,

θα τον αντικρίσεις μόλις το σύννεφο εξατμιστεί.