Αίθριος ο καιρός αύριο...

Κοιτάω έξω απο το παράθυρο, μέσα απο το δροσερό δωμάτιο.
Το σύννεφο της ζέστης, της μιζέριας, της απόγνωσης, είναι ακόμα έξω.
Δε φεύγει.

16 Σεπτεμβρίου, 35 βαθμοί κελσίου στην πόλη.
50 βαθμοί στις ψυχές των ανθρώπων.
Αυτών που χάσανε την δουλειά τους, αυτών που θα χάσουν την δουλειά τους,
αυτών που ψάχνουνε για δουλειά, αυτών που αναρωτιούνται γιατί στα 80 τους
να ζούνε με τόση δυσκολία, αυτών που ξυπνάνε με μούτρα και κοιμούνται με
την ελπίδα πως την επόμενη μέρα θα νιώσουν λίγο δροσιά στην ψυχή τους...
50 βαθμοί και η θερμοκρασία δεν κατεβαίνει..

Δυσφορία. Ζέστη. Αγωνία. Δεν την θέλει πιά κανείς πιά αυτήν την ζέστη.
"Φύγε ζέστη, δεν ακούς, φύγε!"

Είναι ψεύτικη, περιττή, ετεροχρονισμένη, τεχνιτή.
Κι όμως, δεν είναι μόνη της. Έχει παρέα την δύσκολη, άσχημη πιά, απάνθρωπη
πόλη, τα χιλιάδες κυβικά μπετόν, τα διψασμένα ζώα, τα σκουπίδια που μυρίζουν,
τα δέντρα που κόβονται στα ξαφνικά, τα χιλιάδες άδεια σπίτια.

Πόσα χρόνια χρειάζονται για να μεταμορφωθεί μιά όμορφη κι ανθρώπινη πόλις
σε άσχημη και δύσκολη?
Πόσες γενιές ανθρώπων θα ζήσουν την όμορφη και πόσες την άσχημη?
Πόσο με επηρεάζει αν η πόλις που ζω είναι όμορφη-ανθρώπινη? ΄
Πόση ενέργεια χάνω όταν ζω μέσα σε μια άσχημη-δύσκολη πόλη,
άραγε χάνω χρόνο?

Μια επόμενη ζωή

Θα είμαστε μαζί...όταν καταφέρεις

να με κάνεις να ξαναερωτευτώ.

Όταν η μνήμη της καρδιάς θα έχει σβηστεί και θα έχω φορέσει

μια φρέσκια ολοκαινούργια καρδιά.

Δεν θα με κουράζουν παλιές σκέψεις/αναμνήσεις και δεν θα θυμάμαι τίποτα

απο την προηγούμενη ζωή..

ίσως θυμάμαι αμυδρά, κάτι λίγα, όμως δεν θα το ξέρω,

κι έτσι δεν θα πειράζει.

Όταν κάτι με πονά αδικαιολόγητα πολύ

είναι η αίσθηση απο την προηγούμενη ζωή...

δεν θα έπρεπε να με πονάει τόσο αλλά με πονάει.

 Τι να κάνω, δεν μπορώ να κάνω σαν να μην έχει συμβεί.

Λυπάμαι, δεν το έχω αυτό το ταλέντο.

Θα ήθελα όμως πολύ.

Ένα πρωί, σηκώνεσαι απο την καρέκλα σου

 και ξέρεις πως δεν είσαι αυτός που ήσουν.

 Όλα είναι αλλιώς.

Σαν να κάηκε ο σκληρός και όλα τα αρχεία

καταστράφηκαν δια παντώς.

Στην αρχή σκέφτεσαι πως δε μπορεί κάτι θα έχω κάνει λάθος

και ξανακάνεις επανεκκίνηση και ξανασυνδέεις τον εξωτερικό δίσκο..

μα τίποτα

ο σκληρός - φάντασμα έχει μηδέν αρχεία.

Μα δεν μπορεί, που είναι, πως χάθηκαν

που βρίσκονται τόσο σημαντικά αρχεία, τόση μνήμη, πως?

Δεν ξέρω.

Εδώ πάντως δεν είναι. Έφυγαν.

Ίσως τα ψάξω σε λίγες μέρες που θα είμαι πιο ξεκούραστη,

ίσως ξαναεμφανιστούν, ίσως κουράστηκαν πολύ

και είπανε να κοιμηθούνε για λίγο...

ίσως παίζουνε κρυφτό για να με τιμωρήσουν για κάτι

που αγνοώ.

Όπως και να έχει δεν είναι εδώ.

Η ζωή μας η Ιθάκη

"Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις"...."κι αν πτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν"....Κ.Π. Καβάφης, Ποιήματα Α' 1896-1918, σελ.60.

Ιθάκη, η ζωή μας.

Ταξείδι, γεμάτο δοκιμασίες, γνώσεις, εμπειρίες, εικόνες.

Εμπόδια, δυσκολίες  δυσβάστακτες ή πέρασμα στο επόμενο στάδιο της ζωής μας?

Το ταξείδι για την Ιθάκη, αμέτρητες ψυχές και σώματα, δοκιμασίες, αμέτρητοι τόποι, χρώματα, σχήματα, μορφές για να καταλήξουμε στον πλούτο του εαυτού μας.

Είναι το ταξείδι ή ο προορισμός αυτό που θα μας φέρει πιο κοντά στον εαυτό μας?

Ζούμε την ιθάκη μας για να βρούμε τον εαυτό μας, να νιώσουμε το σώμα μας, ν αγγίξουμε την ψυχή μας για να φθάσουμε σε μια ηλικία που μπορεί να ΄μαστε γέροντες όμως να νιώθει η ψυχή μας μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση?

Έτσι φαντάζομαι την δική μου Ιθάκη, έτσι θα΄θελα να μοιάζει, μια αβίαστη διαδρομή με προορισμό την γαλήνη της ψυχής....

Ο αέρας (Ραφήνα, Αύγουστος 2011)

θαλασσινός αέρας φυσάει απο παντού.
Τα μαλλιά και τα ρούχα κυματίζουν σαν τρελά.

Θέλουνε να φύγουνε μακριά, ν αλλάξουνε ζωή, κι όμως

δεν το αποφασίζουνε, δεν τολμάνε να σε αφήσουν,

ίσως γιατί σ'αγαπάνε, ίσως γιατί φοβούνται την μοναξιά 

ή μήπως γιατί απλά σε συνήθισαν?

Ο ήχος τραντάζεται δυνατά και ταξιδεύει προς όλες τις διαστάσεις,

εσύ τον στέλνεις ευθεία κι αυτός πάει κυκλικά, κατακόρυφα, περιστρέφεται,

αυτός αποφασίζει που θα πάνε τα λόγια σου και ποιός θα τα ακούσει.

Στέκεσαι σε ένα σημείο, όμως ο αέρας της θάλασσας κινεί τα πάντα, νομίζεις

πως στέκεσαι αλλά είναι απλά μια οφθαλμαπάτη, κινείσαι με ταχύτητα μεγάλη.

Η ψυχή σου θέλει να βγεί και να ταξιδέψει, να φύγει μακριά απο τις σκέψεις σου

όμως φοβάται μήπως δεν βρεί το σώμα σου όταν επιστρέψει...θα την περιμένεις?

Δεν διακρίνω λέξεις, γλώσσες, χαμόγελα ή κατσουφιασμένα πρόσωπα, δεν βλέπω, μόνο κοιτώ αόριστα και νιώθω τον αέρα να μου ανακατεύει την ψυχή σαν μια τεράστια ξύλινη κουτάλα...φέρνει τα πάνω κάτω, θέλει να την ταρακουνήσει, να την βοηθήσει, να την εξαγνίσει.

"Αέρα, δεν θέλω πιά να σκέφτομαι, κουράστηκα διώξε σε παρακαλώ τις σκέψεις μακριά, ζάλισετες να χάσουν τον δρόμο και να επισκεφτούν άλλη ψυχή.."

θέλω να βλέπω μόνο θάλασσα, να νιώθω τον αέρα, να μην σκέφτομαι άλλο πιά...

Το ουράνιο τόξο

Τα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας χτυπάνε πάνω στην κουπαστή,

η ορμή γίνεται χρώματα πολλά, απο την επιφάνεια της

θάλασσας αρχίζει και φτάνει ως τον ουρανό, λίγο κάτω απο τα σύννεφα.

Το βαθύ μπλέ νερό, γίνεται λευκό την στιγμή της σύγκρουσης

του αέρα με το κύμα, γαλάζιο κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας

κι άχρωμο καθώς σε πιτσιλάει.

Έχει χρώμα η ζωή μας? Μια λευκή μέρα, ένα γαλάζιο απόγευμα, ενα μπλε βράδυ...Το νερό κι ο αέρας δημιουργούν τόσα χρώματα,

τόσα σχήματα, η σύγκρουση τους φέρνει αλλαγή, ήχο δυνατό, κίνηση, ένταση, μοιάζει να αγκαλιάζονται, να μαλώνουν, να μιλάνε, να αφρίζουν μέχρι που σκοτεινιάζουν μέχρι που ηρεμούν..αυτός κι αυτή...ο άνεμος και η θάλασσα..

αυτός κι αυτή.

Η ψυχή μας είναι το σπίτι μας

Αφήνουμε τον υλικό κόσμο και μας κατευθύνει,

να μας επηρεάζει, να μας αλλάζει την διάθεση,

να μας κάνει να ξεχνάμε ότι έχουμε ψυχή.  

Με αυτόν τον τρόπο την καταπιέζουμε, την θάβουμε βαθιά

και μετά αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε απαίσια,

γιατί παθαίνουμε κτάθλιψη, γιατί γινόμαστε αντικοινωνικοί,

γιατί νιώθουμε δυσυχισμένοι.

Η ψυχή μας απο την στιγμή που γεννιόμαστε "μας λέει"

τι χρειάζεται για να νιώθει ικανοποίηση, να είμαστε ευτιχισμένοι,

έστω για την παροδική στιγμή που ζούμε τώρα..με ποιόν τρόπο μας το λέει?

Αυτό που νιώθουμε είναι η απλή απάντηση της ψυχής μας, αυτό που

νιώθει η καρδιά μας και το σώμα μας, το ένστικτο μας είναι οι

εκδηλώσεις της ψυχής μας.

Η ψυχή κάθε στιγμή της ζωής μας ξέρει τι αναζητά, ξέρει τι θέλει και μας το δείχνει

με διάφορους τρόπους...αρκεί να αποκωδικοποιήσουμε την γλώσσα της,

που δεν είναι πια και τόσο δύσκολο μετά απο τόσα χρόνια συμβίωσης...

Στην αντίπερα όχθη όμως βρίσκεται ο υλικός κόσμος με εκατομμύρια άλλες ψυχές

που αγνοούνται εσκεμμένα απο την εκάστοτε κονωνία,

και φυσικά η επιλογή της "ευκολίας".

Πολλές ξεχασμένες ψυχές συνεργάζονται καθημερινά για να επηρεάσουν

την δικιά μας ψυχή, να την ατονίσουν να την ωθήσουν να γίνει μέρος της κοινωνίας

των ξεχασμένων διαταραγμένων ψυχών...

ακριβώς αυτός είναι ο εχθρός της ευτυχίας μας....

 

Πόσο και κάθε πόσο?

Πόσο λάθος μπορεί να είναι η αντίληψη μας για κάτι? Πόσο και κάθε πόσο?

 Αν το σφάλμα επαναλαμβάνεται πολύ συχνά προφανώς δεν είναι τυχαίο, δεν

κάναμε λάθος γιατί "έτυχε"...αν αντιληφθήκαμε πως κάναμε λάθος 20 φορές, 

απλά δεν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το λάθος και φυσικά δεν ήταν τυχαίο.

Δεν γίνεται να σκοντάφτεις στην ίδια λακούβα 20 φορές και να λες "ήταν τυχαίο"...μετά την δεύτερη, τρίτη φορά, σου άρεσε ίσως το τράνταγμα ή σε τύφλωνε το φως του ήλιου (που επίσης σου άρεσε) ή δεν έβλεπες εκ γενετής (πρόβλημα όρασης) ή ίσως και να είχες προβλημα ακοής, καθώς δεν άκουγες τον εαυτό σου να σου υπενθυμίζει πως έπεσες άλλες 5...7...19..φορές στην ίδια λακούβα, στο ίδιο μέρος, με την ίδια ακριβώς ένταση, τον ίδιο ή αύξοντα πόνο.

Ευτυχώς όμως κάποια μέρα αποφασίζεις να τσιμεντώσεις την λακούβα που

σε έκανε να σκοντάψεις. Κι έιναι τόσο απλό, αρκεί να το αποδεχτείς και να

το αποφασίσεις.

Ήδη νιώθεις καλύτερα. Η λακούβα δεν είναι πια λακούβα, ναι έχει διαφορετικό χρώμα απο το υπόλοιπο τσιμέντο αλλά δεν πειράζει, σε λίγο καιρό θα παλιώσει και δεν θα φαίνεται πια καθόλου...θα είναι λες και δεν ύπηρξε ποτέ...