Η ελευθερία μου

http://www.youtube.com/watch?v=WxHHMEEKsFA

Θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρούλα, 18 χρονών, άκουγα τη μπαλάντα
"All by myself, don't wanna be" και παρότι ένιωθα μια σχετική θλίψη,
αναρωτιόμουνα τι άραγε να εννοεί το τραγούδι..
γιατί να βρεθεί κάποιος μόνος του όταν φτάσει σε ώριμη ηλικία,
δεν μπορούσα να κατανοήσω, το πώς είναι δυνατόν αυτό να συμβεί.
Μετά απο δεκαπέντε χρόνια αβίαστης σκέψης και εμπειρίας
νομίζω πως ξέρω.

Ατομισμός. Ίσως και κάποια δόση αλαζoνείας.

Όταν πιστεύεις πως θα μείνεις για πάντα 20 χρονών (σωματικά κυρίως) και πως ακόμα κι όταν θα είσαι 50, θα νιώθεις 20 -που ενίοτε συμβαίνει- οι υπόλοιποι γύρω σου θα είναι 50 και πιθανώς να νιώθουνε 50. Προφανώς θα είναι μάλιστα ικανοποιημένοι που πατήσανε στα 50. Όμως εσύ, ίσως να μην είσαι ικανοποιημένος. Όταν φέρεσαι αλαζoνικά γιατί νιώθεις πως είσαι ο κατακτητής της εποχής σου, ίσως ξυπνήσεις μια μέρα μετά απο χρόνια και βρεθείς μόνος ή σχεδόν μόνος.

Η εξέλιξη μας είναι πρωταρχικά προσωπική υπόθεση, όμως ζούμε -είτε θέλουμε είτε όχι- μαζί με τους συνανθρώπους μας, συνεπώς οι παντός τύπου σχέσεις που διαμορφώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ορίζουνε τη ποιότητα της.
Απο την ημέρα που χτίσαμε την κάθε σχέση μέχρι την ημέρα που δεν υπάρχει πια.

Τα πάντα, ο τρόπος που ζούμε την κάθε μέρα μας, το κάθε μας συναίσθημα, η γνωριμία με τον κάθε άνθρωπο, συνεισφέρουν όλα στο πως θα νιώσουμε όταν βρεθούμε στην αρχή της ώριμης φάση της ζωής μας...

Είναι απίστευτη ελευθερία και αληθινά υπέροχο να νιώθεις και να ζεις την σημασία της κάθε στιγμής, αποβάλλοντας τον έμφυτο ατομισμό, το καταστρεπτικό άγχος και την ψυχολογική πίεση της εκάστοτε εποχής (βλέπε οικονομική κρίση 2011) και να διασκεδάζεις τα καλά και τα κακά, είναι όλα μέρος της εξέλιξης σου κι είναι όλα αναντικατάστατα....

είναι όλα εσύ και το σύμπαν.

Εγώ και εγώ, οι δυό μας

Η γιόγκα της καθημερινότητας.

Δεν χρειάζεται να είσαι γυμνασμένος, ούτε αδύνατος,

δεν έχουν σημασία τα εξωτερικά χαρακτηριστικά σου,

γιατί το κάνεις για εσένα μόνο.

Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις την Ινδική φιλοσοφία,

κληρονομείς μονάχα τα σημεία της γιόγκα πρακτικής που σε εκφράζουν 

και που είναι απαραίτητα για την πρακτική,

όπως για παράδειγμα η ένωση ψυχής και σώματος.

Μετά απο λίγο καιρό εξάσκησης, διαπιστώνεις πως έφτανε μια απόφαση

και ελάχιστη σωματική προσπάθεια για να πετύχεις τόσα πολλά.

Το άγχος ελατtώθηκε, νιώθεις τη συνειδητότητα, τη συγκέντρωση,

την αυτοπεποίθηση σου,

την αρμονία της καθημερινότητας να ανεβαίνουν

χωρίς φαινομενικά εσύ να το έχεις προκαλέσει...

Άνοιξες απλά την καρδιά σου, ξέχασες για λίγη ώρα τον κόσμο όλο,

έζησες μονάχα για εσένα και την αναπνοή σου...και τώρα είσαι

μια καινούργια ανανεωμένη "εσύ" και θα μείνεις έτσι για όσο θέλεις. 

Το γράμμα μιας μαθήτριας...

"Μετά από μέρες  προσπάθειας, βρίσκω την ευκαιρία, τηλεφωνώ και κανονίζω μια ώρα αφιερωμένη σε εμένα.Οχι δεν ειναι μανικιούρ, κομμωτήριο, βόλτα έξω ή προσωπικά ψώνια, είναι μια ώρα μακριά από τον κόσμο, τα υλικά αγαθά, τις πολύπλοκες σκέψεις και τα βαριά ερεθίσματα, τηλεφωνώ στη δασκάλα της γίογκα.

Ξεκινάμε, δε θα κρύψω ότι περνάνε από το μυαλό δεκάδες σκέψεις, προβλήματα, όλα μαζί μπερδεμένα και αγχωτικά, εύχομαι να τελειώσει γρήγορα για να προλάβω τις δουλειές που με περιμένουν... χαιρετιζουμε λοιπόν τον ήλιο και τον ευχαριστούμε που λάμπει τόσο καιρό για όλους εμάς, βαθιές κοιλιακές αναπνοές από τη μύτη και εκπνοές που ακούγονται σε όλο το  δωμάτιο. Το σώμα αρνείται να υπακούσει, οι εισπνοές μου μικρές και διακεκομένες σαν παιδιού, ακολουθώ οδηγίες για να ισιώσω το κορμί μου, μπροστα  το στήθος κάτω οι ώμοι, χαλαρός ο αυχένας...κ σιγά σιγά αρχίζω να εστιάζω στη φωνή της δασκάλας και να παρατηρώ το σώμα μου ώστε να το οδηγήσω εγω και όχι αυτό. Τα καταφέρνω όλως παραδόξως και η εισπνοή όλο και μεγαλώνει, το μυαλό αδειάζει από σκέψεις και το μόνο που σκέφτομαι είναι να εκτελέσω σωστά την ΑΣΑΝΑ-πόζα. Όταν συγκεντρωθεί το  πνεύμα μετά το σώμα μπορεί να κάνει τόσα πολλά...υπάρχει κανονικός διάλογος και επικοινωνία, σώμα και πνεύμα, σήκωσε το πόδι, σφίξε το γόνατο, μην ρίχνεις τους ώμους, γειώσου στο πάτωμα, εστιάσε σε ένα σημείο και σήκωσε το άλλο γόνατο ψηλα.

Ισορροπώ σαν πελαργός,ίσως ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι, η αναπνοή μου κάνει έναν ομαλό αρμονικό κύκλο, εχει μια συνέχεια που δίνει δύναμη και ευστάθεια στο σώμα, φέρνει μια γλυκιά ζέστη όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι και βλέπεις τις σπίθες της φωτιας με καλή παρέα. Νίωθω με κάθε αναπνοή, να φτάνει το οξυγόνο από τη μύτη ως το τέλος της κοιλιάς, να αγγίζει τα τοιχώματα και να φευγει πίσω από εκεί που ήρθε για να οδηγηθεί στην έξοδο από την μύτη. Το σώμα μου μακραίνει σαν κάποιος να με τραβαει για να «με βοηθήσει να ξεπιαστώ», χωρίς πόνο οι μυς μου παύουν να είναι αόρατοι, μου θυμίζουν ότι υπάρχουν και μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες απέναντι στις προσταγές του σώματος…επιτέλους είναι τόσο ικανοποιητικό.

Ξεχνώ τα πάντα, δε σκέφτομαι, ακούω τη δασκάλα, τη βλέπω να μου δείχνει τις ασανας και εγώ μετά με τη βοήθειά της, τις εκτελώ. Παρατηρώ το σώμα μου, τον κύκλο της  αναπνοής και μετά καταφέρνω να βγω εξω από το σώμα για να διορθώσω τυχόν ατέλειες. Είναι υπέροχη η αίσθηση να παρατηρείς και να οδηγείς το σώμα σου και την αναπνοή σου, σε γεμίζει  αυτοπεποίθηση, ζεστασιά, ασφάλεια, ενα αίσθημα μοναδικό που μόνο αν το ζήσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Συνεχείς κύκλοι από ασάνας με ηρεμία και συνειδητότητα, ξεκουράζουν το μυαλό μου και βάζουν το σώμα σε ρυθμούς ενδυνάμωσης με τρόπο όμορφο και εναλλακτικό, χωρίς πόνο, ζόρι, άχγος και επιθετικότητα όπως άλλες μορφές άσκησης που έχω δοκιμάσει στο παρελθόν. Όλα έρχονται μαλακά και αρμονικά, χωρίς πίεση...μοιάζει με το αποτέλεσμα που έχει όταν ακούς το αγαπημένο μουσικό σου κομμάτι, δε θέλεις να τελειώσει!

Τα τελευταία 5-10 λεπτά ολοκληρώνουν αυτήν την όμορφη εμπειρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...το σωμα ακολουθεί το πνεύμα για να χαλαρώσουν και τα δυό, η αναπνοή επίσης ελεύθερη με ρυθμούς ηρεμίας, όλο το κορμί βαραίνει στο πάτωμα και οι μύες ένας-ένας χαλαρώνουν, δάκτυλα, αστράγαλοι, γόνατα, μηροί, λεκάνη, κοιλιά, στήθος, πλάτη, κεφάλι, μάτια, όλα στο πάτωμα ηρεμούν και ακούνε την αναπνοή  μέσα στη σιωπή. Άλλοι το λένε διαλογισμό, εγώ αδιαφορώ για τη ταμπέλα, αλλα έτυχε και να κοιμηθώ στη φάση της χαλάρωσης ή να μην ακούω τους γύρω ήχους, εκανα μπλοκάρισμα όλων των ερεθισμάτων και πήρα την ενέργεια που μου χρειάζεται για τις επόμενες 24 ώρες.  

Κάτι ξέρουν οι Ινδοι, που επιδιώκουν έτσι την ισορροπία  της ψυχης... Σε ευχαριστώ δασκάλα"

Σε παρακαλώ άκουσε με...

Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους καθώς περπατώ σε κεντρικούς δημόσιους χώρους της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας...τις Κυριακές, κυρίως τα μεσημέρια, βλέπω τις ταβέρνες / εστιατόρια γεμάτα. Κάποιες άλλες φορές κοιτώ ανθρώπους γύρω στα 45-50 ετών που άλλοτε είναι υπέρβαροι, άλλοτε περπατούν με δυσκολία, ή ανεβαίνουν το πεζοδρόμιο των 20 εκατοστών διόλου άνετα. Είναι τυχαίο πως όποτε έχω βρεθεί στο βουνό, Σειχ-Σου, Πάρνηθα, Υμηττό κτλ για περπάτημα / τρέξιμο βλέπω πιο πολλά σκουπίδια παρά ανθρώπους να χαίρονται την φύση?

Άραγε είναι τόσο δυσνόητη έννοια πως το σώμα δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο που απλά μας ακολουθεί καθόλη την διάρκεια της ζωής μας, κάνει ότι του λέμε, μας υπακούει πιστά? Ναι, όντως μας υπακούει, όμως μέχρι κάποια ηλικία (35, ίσως και νωρίτερα), μετά παύει να είναι τόσο υπάκουο και ξεκινάει να αντιδρά πρωτόγνωρα..με απότομη αύξηση βάρους, πονεμένη μέση, ενόχληση στα γόνατα, αυχενικό και διάφορες άλλες μίκρο ενοχλήσεις, το σώμα μας εκδηλώνει την παρουσία και ανησυχία του!! Μας μιλάει ξεκάθαρα, όμως εμείς κλείνουμε τα αυτάκια μας, βλέπουμε 5 ώρες τηλεόραση, πηγαίνουμε π α ν τ ο ύ  με το αυτοκίνητο, ξεχνάμε την ύπαρξη της φύσης, δεν γυμναζόμαστε, προτιμάμε να πιούμε ένα γρήγορο καφεδάκι αντί να περπατήσουμε γρήγορα για 30 λέπτά.

Φερόμαστε έτσι στον φίλο μας, στον σύντροφο μας ή στο παιδί μας?
Όταν μας μιλάνε οι άνθρωποι που αγαπάμε τόσο, τους αγνοούμε ή τους ακούμε προσεκτικά? Είτε το κάνουμε απο συνήθεια είτε όχι, έφτασε η στιγμή να φερθούμε με αγάπη και προσοχή και στο σώμα μας, να ακούσουμε τι μας λέει και να πράξουμε ανάλογα..το σώμα μας ανακοινώνει τι θέλει να φάει, αν και πόσο θέλει να φάει, τι το ενοχλεί, μας λέει τι χρειάζεται και πως νιώθει κάθε λεπτό της ζωής μας, αρκεί μόνο να το ακούσουμε και συνειδητά να προσπαθήσουμε να συνεργαστούμε για το καλό του και το καλό μας...

Μια ματιά σε άλλους λαούς, κυρίως της Βόρειας Ευρώπης θα μας πείσει πως δεν είναι τυχαίες οι παραπάνω παρατηρήσεις. Όμως φτάνουν οι παρατηρήσεις, ας πράξουμε, είτε με γυνμαστική είτε με γιόγκα, ποδήλατο, τρέξιμο ή οτιδήποτε υπενθυμίζει στο σώμα μας πως είναι ζωντανό, ας σταματήσουμε την εθνική συνήθεια της μη άσκησης και αν βάλουμε την κίνηση στη ζωή μας..ας δούμε τους παλμούς μας να μεταβάλλονται όχι μόνον όταν έχουμε άγχος και ταχυκαρδία...

απο σήμερα, όχι απο αύριο!!!!

Διαβάζω την αγάπη

Ζεις μια ζωή μοναχική..
με παρέες, οικογένεια, γιορτές, άπειρη γνώση, γενναιοδωρία απεριόριστη...
όμως είσαι μόνος.

Τα συναισθήματα, τα κρατάς για σένα, τα πνίγεις, τα εξαφανίζεις,
τα καταπιέζεις,  τα αρνίεσαι, που τα πας δεν ξέρω,
αλλά δεν τα ζεις..

Δεν ζητάς, δεν μοιράζεσαι συνειδητά την αγάπη, δεν επικοινωνείς,
δεν αποδέχεσαι, αντιδράς, κρίνεις γιατί δεν είσαι σίγουρος τι άλλο πρέπει να κάνεις...Έχεις μέσα σου μια οργή δίχως ήχο, δίχως ρυθμό, μια συνεχή σύγκρουση που άλλοτε εκρήγνυται άλλοτε αδιαφορεί για την ζωή την ίδια.

Ζείς ακούσια μόνος, δεν συνειδητοποιείς πως δεν το διάλεξες.
Έμαθες έτσι, τα κίνητρα στη ζωή δεν έφτασαν να σου δείξουν πως η ζωή είναι αγάπη, συντροφιά, επικοινωνία, συναισθήματα, χαμόγελα,
η ζωή δεν είναι τελειότητα.

Η κοινωνία σου δίδαξε πως η δουλειά είναι ζωή, φτιάχνει οικογένεια, κρατά σφιχτά τους ανθρώπους, η δουλειά καλύπτει κενά, χτίζει τοίχους αδιαπέραστους
μα τελικά σε αφήνει μόνο όταν φύγει...μόνο, με ανθρώπους ξένους γύρω σου που
τους κοιτάς αλλά δεν τους βλέπεις, δεν τους αναγνωρίζεις, ενώ τους λαρεύεις.

Τι να θέλεις άραγε? Γιατί δεν θέλεις την αλήθεια, να κοιτάξεις μέσα σου?
Να δεις τι ζητάς, τι σου δείξανε τα λάθη, τι διορθώνεται, τι αλλάζει, τι σε κάνει ευτυχισμένο, χαρούμενο?

Η ματαιοδοξία μας ζει, παίρνει τον εαυτό μας, γίνεται μια άτυπη ανταλλαγή.
Γινόμαστε παρεμφερείς, ζούμε ασυναίσθητα, γινόμαστε το επίκεντρο του κόσμου, δεν είμαστε εμείς.

Κι όμως, φτάνει τόσο λίγο για μια στιγμή ευτυχίας.
Μια στιγμή με ενα παιδί που παίζει, ενα χαμόγελο, ένα χάδι, δυο μάτια αστραφτερά δίχως επίγνωση, δυό άνθρωποι σε μεγάλη ηλικία χέρι με χέρι, ένα βλέμμα δυνατό, ο αέρας της θάλλασας που φυσάει, η ηχός στο βουνό όταν φωνάζω το όνομα σου...

Θα το φωνάζω τ' όνομα σου, κι ας μην αλλάξεις ποτέ, κι ας μη δεχτείς ποτέ
ποιός είσαι.

Εγώ θα συνεχίσω να σ'αγαπώ.

...ο άνθρωπος μου..

Αν είμαι εγώ ο άνθρωπος σου...

Θα με κοιτάς στα μάτια

σαν να λες "μαζί σου δε φοβάμαι,

μαζί θα κάνουμε τα πάντα, θα αλλάξουμε

τον κόσμο", κι ας μην μπορούμε.

Θα είμαι ο κόσμος σου όλος,

 δεν θα είμαι επιλογή.

απαραίτητη για να ξεκινήσεις τη μέρα σου,

να περάσεις αξέχαστα, να ταξιδέψεις,

να αλλάξεις τόπους και συνήθειες.

Αν είσαι εσύ ο άνθρωπος μου... 

Θα σ' αγαπώ μέχρι να φύγει ο ήλιος απ΄την γη.

http://www.youtube.com/watch?v=FZwxmVxOkhw

Ο αόρατος ιστός

Όταν αγαπάς

πιστεύεις ακόμα και τα πιο ουτοπικά σενάρια.

Γιατί?

Η μαγεία της αγάπης εκκρίνει μιά ουσία 

που σχηματίζει έναν αόρατο ιστό

γύρω απο την καρδιά, κάτι σαν πέπλο

που θαμπώνει το τοπίο.

Δεν σκέφτεσαι λογικά, δεν βλέπεις καλά,

ακούς αλλά δεν ακούς, σε πειράζει αλλά δεν σε νοιάζει, 

 ένα φίλτρο ατονεί τις υπάρχουσες αισθήσεις

και οξύνει αυτές που δημιούργησε.

Ο αόρατος ιστός κρατάει τα εμπόδια μακριά

και τους ανθρώπους ενωμένους,

 σαν ένα.

Μα όταν ο ιστός φθαρεί και τρυπήσει,

ξαφνικά ή σιγά σιγά,

η μαγεία θα φύγει.

Οι αισθήσεις ξαναγυρίζουν στα συνηθισμένα επίπεδα

 και έχεις πίσω την γνώριμη ζωή σου,

δίχως φίλτρα, δίχως μαγεία, δίχως επιπλέον αισθήσεις.

Ένα τέλος. Δυό ζωές.

Μιά αρχή.

Είσαι πάλι εσύ. Έμαθες πολλά.

Πολλά για τα φίλτρα της αγάπης, για τις νέες αισθήσεις,

ξέρεις τι υπέροχα σε περιμένουν...

η μαγεία δεν τελειώνει αν εσύ δεν το θες.

Αλλάζει χρώμα και σχήμα, υφή και άρωμα,

μα είναι πάντα μαγεία

μια άλλη διάσταση, δεν έχει χρόνο και ηλικία,

όπως και η ψυχή σου.