Το γράμμα μιας μαθήτριας...

"Μετά από μέρες  προσπάθειας, βρίσκω την ευκαιρία, τηλεφωνώ και κανονίζω μια ώρα αφιερωμένη σε εμένα.Οχι δεν ειναι μανικιούρ, κομμωτήριο, βόλτα έξω ή προσωπικά ψώνια, είναι μια ώρα μακριά από τον κόσμο, τα υλικά αγαθά, τις πολύπλοκες σκέψεις και τα βαριά ερεθίσματα, τηλεφωνώ στη δασκάλα της γίογκα.

Ξεκινάμε, δε θα κρύψω ότι περνάνε από το μυαλό δεκάδες σκέψεις, προβλήματα, όλα μαζί μπερδεμένα και αγχωτικά, εύχομαι να τελειώσει γρήγορα για να προλάβω τις δουλειές που με περιμένουν... χαιρετιζουμε λοιπόν τον ήλιο και τον ευχαριστούμε που λάμπει τόσο καιρό για όλους εμάς, βαθιές κοιλιακές αναπνοές από τη μύτη και εκπνοές που ακούγονται σε όλο το  δωμάτιο. Το σώμα αρνείται να υπακούσει, οι εισπνοές μου μικρές και διακεκομένες σαν παιδιού, ακολουθώ οδηγίες για να ισιώσω το κορμί μου, μπροστα  το στήθος κάτω οι ώμοι, χαλαρός ο αυχένας...κ σιγά σιγά αρχίζω να εστιάζω στη φωνή της δασκάλας και να παρατηρώ το σώμα μου ώστε να το οδηγήσω εγω και όχι αυτό. Τα καταφέρνω όλως παραδόξως και η εισπνοή όλο και μεγαλώνει, το μυαλό αδειάζει από σκέψεις και το μόνο που σκέφτομαι είναι να εκτελέσω σωστά την ΑΣΑΝΑ-πόζα. Όταν συγκεντρωθεί το  πνεύμα μετά το σώμα μπορεί να κάνει τόσα πολλά...υπάρχει κανονικός διάλογος και επικοινωνία, σώμα και πνεύμα, σήκωσε το πόδι, σφίξε το γόνατο, μην ρίχνεις τους ώμους, γειώσου στο πάτωμα, εστιάσε σε ένα σημείο και σήκωσε το άλλο γόνατο ψηλα.

Ισορροπώ σαν πελαργός,ίσως ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι, η αναπνοή μου κάνει έναν ομαλό αρμονικό κύκλο, εχει μια συνέχεια που δίνει δύναμη και ευστάθεια στο σώμα, φέρνει μια γλυκιά ζέστη όπως όταν είσαι δίπλα στο τζάκι και βλέπεις τις σπίθες της φωτιας με καλή παρέα. Νίωθω με κάθε αναπνοή, να φτάνει το οξυγόνο από τη μύτη ως το τέλος της κοιλιάς, να αγγίζει τα τοιχώματα και να φευγει πίσω από εκεί που ήρθε για να οδηγηθεί στην έξοδο από την μύτη. Το σώμα μου μακραίνει σαν κάποιος να με τραβαει για να «με βοηθήσει να ξεπιαστώ», χωρίς πόνο οι μυς μου παύουν να είναι αόρατοι, μου θυμίζουν ότι υπάρχουν και μπορούν να αναλάβουν τις ευθύνες απέναντι στις προσταγές του σώματος…επιτέλους είναι τόσο ικανοποιητικό.

Ξεχνώ τα πάντα, δε σκέφτομαι, ακούω τη δασκάλα, τη βλέπω να μου δείχνει τις ασανας και εγώ μετά με τη βοήθειά της, τις εκτελώ. Παρατηρώ το σώμα μου, τον κύκλο της  αναπνοής και μετά καταφέρνω να βγω εξω από το σώμα για να διορθώσω τυχόν ατέλειες. Είναι υπέροχη η αίσθηση να παρατηρείς και να οδηγείς το σώμα σου και την αναπνοή σου, σε γεμίζει  αυτοπεποίθηση, ζεστασιά, ασφάλεια, ενα αίσθημα μοναδικό που μόνο αν το ζήσεις συνειδητοποιείς την αξία του. Συνεχείς κύκλοι από ασάνας με ηρεμία και συνειδητότητα, ξεκουράζουν το μυαλό μου και βάζουν το σώμα σε ρυθμούς ενδυνάμωσης με τρόπο όμορφο και εναλλακτικό, χωρίς πόνο, ζόρι, άχγος και επιθετικότητα όπως άλλες μορφές άσκησης που έχω δοκιμάσει στο παρελθόν. Όλα έρχονται μαλακά και αρμονικά, χωρίς πίεση...μοιάζει με το αποτέλεσμα που έχει όταν ακούς το αγαπημένο μουσικό σου κομμάτι, δε θέλεις να τελειώσει!

Τα τελευταία 5-10 λεπτά ολοκληρώνουν αυτήν την όμορφη εμπειρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...το σωμα ακολουθεί το πνεύμα για να χαλαρώσουν και τα δυό, η αναπνοή επίσης ελεύθερη με ρυθμούς ηρεμίας, όλο το κορμί βαραίνει στο πάτωμα και οι μύες ένας-ένας χαλαρώνουν, δάκτυλα, αστράγαλοι, γόνατα, μηροί, λεκάνη, κοιλιά, στήθος, πλάτη, κεφάλι, μάτια, όλα στο πάτωμα ηρεμούν και ακούνε την αναπνοή  μέσα στη σιωπή. Άλλοι το λένε διαλογισμό, εγώ αδιαφορώ για τη ταμπέλα, αλλα έτυχε και να κοιμηθώ στη φάση της χαλάρωσης ή να μην ακούω τους γύρω ήχους, εκανα μπλοκάρισμα όλων των ερεθισμάτων και πήρα την ενέργεια που μου χρειάζεται για τις επόμενες 24 ώρες.  

Κάτι ξέρουν οι Ινδοι, που επιδιώκουν έτσι την ισορροπία  της ψυχης... Σε ευχαριστώ δασκάλα"