Εγώ, εγώ κι κυνισμός μου

http://www.youtube.com/watch?v=HOeJt4nEAcA

Λυπάμαι για την κυνικότητα που βρίσκω στα λόγια σου..
για την παροδικότητα της άποψη σου, τα όρια της όποιας αγάπης σου,
την ιδιοτέλεια και την εξαιρετική άνεση που σε κάνει ενδόμυχα
να καυχιέσαι για το ανεπιτήδευτο και αστείρευτο θράσος σου.

Ζητώ συγνώμη που είμαι ειλικρινής και που παθαίνω κρίσεις στιγμιαίας αμνησίας.
Ξεχνάω αυτό που αληθινά χαλά την ένωση και με τόσο πάθος δεν σταματάς να μου δείχνεις.

Κι εσύ, θα ήθελες να μου ζητήσεις συγνώμη για αυτά που ζητάς, 
το ξέρεις πως είναι καθαρή ιδιοτέλεια, πως θα βγάλει είτε στο πουθενά είτε στον πόνο,
μονάχο στον δικό μου. 

Ζητάς τα ίδια που έφεραν στο αδιέξοδο, γιατί τα ζητάς, σου αρέσει το απαίσιο δωμάτιο που λέγεται αδιέξοδος? Είναι σπουδαία τα εύκολα και τα παροδικά, αν δεν αφήνουν σημάδια στη καρδιά.

Κι όμως ζητάς. 
Τι έχεις να χάσεις?
Εχασες ποτέ κάτι?
Σε ρωτάω, έχεις κάτι να χάσεις?


Πόσο περιθώριο έχω να παρερμηνεύσω τόσο εγωκεντρισμό?
Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η ανιδιοτέλεια της αγάπης?



"Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά, ανοίγω μέσα στη θάλασσα πανιά
και πιάνω με τα χέρια μου τον κόσμο να τον φτιάξω, όταν έχω εσένα μπορώ
να μη βυθίζομαι αργά, τα βράδια που πληγώνεται η καρδιά και πιάνω το μαχαίρι
το σκοτάδι να χαράξω, κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο, αίμα μου και σχήμα,
λόγος και ψυχή στο συμφραζόμενο, όταν έχω εσένα,
νιώθω σαν παιδί έχω έναν άνθρωπο, μη φόβου κανένα,
εσύ και εγώ στον κόσμο τον απάνθρωπο, εσύ και εγώ....
" Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης