Εσυ μιλάς την νέα-ξένη γλώσσα?

Αναζητώ κάτι καλύτερο

καλύτερο εσωτερικά και εξωτερικά

στη ψυχή και στη καθημερινότητα.

Αναζητώ, προσδοκία εξέλιξης ή έλλειψη υπομονής?

Εξέλιξη που μόνο εγώ γνωρίζω ή δημόσια πρόοδος?

Τα δεδομένα αλλάζουν ασταμάτητα,

η ζωή συνεχίζεται χωρίς διακοπή και διάλλειμα.

Η προηγούμενη καθημερινότητα μας, ένα συνεχές κυνηγητό,

που ξαφνικά μας οδήγησε σε άλλη διάσταση,

στη στασιμότητα, σε υποχρεωτικό στοπ. 

Δίχως να το επιλέγω όλα κυλάνε, ίσως αργά πολύ.

Μπορώ να καταστρέψω την ροή, αν δεχτώ την πίεση.

Μπορώ να μείνω απ'έξω απο την εξέλιξη, αν αφεθώ (για) πολύ.

Μα ποιός επιλέγει τον ρυθμό της εξέλιξης μου?

Ποιός με σαμποτάρει, μου μιλά σε μια πρωτάκουστη γλώσσα?

Πού είναι κρυμμένο το φρένο και το γκάζι?

Ένας μικρός πλανητάκος

http://www.youtube.com/watch?v=frUu4UCzOWg

Μερικές φορές μυρίζομαι την αδιαφορία.

Άλλες πάλι, μυρίζομαι τον κόσμο, τον κόσμο που κρίνει.

Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στο σούπερ μάρκετ, στη δουλειά.

Ξέρω τη γνώμη σου.

Άλλες πάλι την φαντάζομαι,

όπως εγώ θέλω και το διασκεδάζω τόσο πολύ.

Με συμπαθείς, με βρίσκεις κοινότυπη, σου αρέσω,

σου εμπνέω εμπιστοσύνη, δε με ξέρεις

αλλά ξέρεις τι θα πω.

Γνωριζόμαστε απο κάποια άλλη ζωή.

Ίσως δεν θα γνωριστούμε ποτέ, αν δεν τύχει.

Μόλις στρίψω την γωνία θα ξεχάσω πως σε είδα,

σε γνώρισα για λίγα δευτερόλεπτα όταν σε κοίταξα

στα μάτια καθώς περνούσες, μόλις στρίψω τη γωνία

ο κόσμος μου δεν θα είναι πιά δικός σου, ούτε καν οπτικά.

Η ζωή μας,

ένας υπέροχος μικροσκοπικός πλανητάκος

που γελιόμαστε όταν θαρρούμε πως είναι ο κόσμος όλος.

Με χαιρετάει το μπαλόνι..

Τελευταία μέρα του χρόνου.
Στις 09.20 πήρα το λεωφορείο για να πάω στο μάθημα γιόγκα.
Ήτανε σχεδόν άδειο, ο οδηγός σταματάει σε μια στάση,
ζητά 2-3 διαφημιστικά μπαλόνια απο έναν μαγαζάτορα
Κόκκινα, πράσινα και χρυσαφένια μπαλόνια με ευχές για το 2012.

Τι όμορφη και πρωτότυπη ερώτηση
χωρίς καμμιά απολύτως προσωπική σκοπιμότητα, σκέφτηκα
Ένα δευτερόλεπτο μετά έδωσα συχγαρητήρια στον οδηγό
κι αυτός μου χάρισε το ένα απο τα τρία γιορτινά μπαλόνι
λέγοντας " δικό σου, για να χαμογελάς πάντα όπως τώρα"...

Έτσι άρχισε το παιχνίδι με το τελευταίο μπαλόνι του 2011.
Έφτασα νωρίς στο μάθημα, έτσι αποφάσισα να περπατήσω
δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα για λίγο.

Έκανε κρύο, ένα υπέροχο κρύο με δυνατό ζωντανό αέρα.
Ξαφνικά ένιωσα ένα παιχνιδιάρικο ρυθμικό χτύπημα στον ώμο,
κοίταξα πίσω, μόνο το μπαλόνι ήταν εκεί.
Ασυναίσθητα και λίγο ενοχλημένα, το έδιωξα κι αυτό
ξαναήρθε πιο δυνατά και πιο παιχνιδιάρικα, ξανά και ξανά,
του χάρισα ένα τεράστιο χαμόγελο. Με χτυπούσε στο κεφάλι και σιγογελούσε,
μετά στον ώμο και κρυβότανε πίσω απο το στρωματάκι που είχα στον ώμο.

Ύστερα με χαιρέτισε χαμογελαστά, μου ευχήθηκε καλή χρονιά
και το άφησα να φύγει ψηλά στον ουρανό.

Λόγια, λόγια κι άλλα λόγια.

http://www.youtube.com/watch?v=wrlew2G6nvA

Προχθές διάβαζα ένα όμορφο γράμμα, ένα παλιό γράμμα...
λόγια, υποσχέσεις, βαρύγδουπες δήλώσεις για αιώνια αφοσίωση...

Πρώτοι τρελοί έρωτες, σύντροφοι πολύ ή λιγότερο μόνιμοι,
κεραυνοβόλοι έρωτες ή βαθιά αγάπη, όποιο κι αν είναι το όνομα τους
διαδέχονται ο ένας τον άλλον απο μικρή ηλικία,  ο Γιάννης γίνεται Κώστας,
ο Κώστας Michele, ο Michele Θανάσης κτλ,
σου "εγγυήθηκαν" πως ποτέ δεν θα σε ξεχάσουν,
πως είσαι η καλύτερη, η μοναδική αγάπη,
ώσπου κάποια στιγμή (πολύ πιθανόν) παύεις να κυκλοφορείς στη ζωή τους,
την οποία συνεχίζουν αβίαστα λες και ποτέ δεν ειπώθηκε τίποτα.

Λόγια, λόγια, λόγια..parole parole parole.

Κοινώς λέμε για να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε την δεδομένη στιγμή,
αναφερόμαστε στο παρόν και στο μέλλον... όμως πόση σημασία έχουν αυτά τα λόγια,
αυτά που ειπώνονται κι αυτά που δεν έχουνε ποτέ ειπωθεί.
Στηρίζουμε τόσα σε αυτά τα λόγια, χρειαζόμαστε την ασφάλεια που μας παρέχουν,
τα ζητάμε απεγνωσμένα, συχνά μάλιστα απογοητευόμαστε
για τα λόγια που δεν ειπώνονται.

Τα λόγια είναι περαστικοί ταξιδιώτες στη ζωή μας, περνάνε, η ζωή κυλάει
είτε σε έχουνε αγγίξει βαθιά είτε όχι, είτε τα θυμάσαι είτε όχι.
Η μνήμη τα αποθηκεύει βαθιά όσο περνάει ο καιρός, συχνά τόσο βαθιά
που δεν είναι καν ικανά να προκαλέσουν κάποιο συναισθήμα στο σώμα ή στη ψύχη,
όταν ειπώθηκαν ήταν κάτι το υπέροχο, τώρα...είναι σαν να μην τα έχεις ποτέ ακούσει.

Πόση σημασία έχουν άραγε τα κακά και καλά λόγια, τα καλά και κακά γεγονότα
στη ζωή μας?
Πόσο πιο ανώδυνη θα ήτανε η καθημερινότητα μας και οι σχέσεις μας
αν αποδεχόμασταν μια για πάντα πως όλα περνάνε, ευχάριστα δυσάρεστα,
θετικά αρνητικά, πόσο αμέτοχοι θα ήμασταν στα "δράματα" που βιώνουμε
αν με βεβαιότητα γνωρίζαμε πως είναι παροδικά?

Ένα καράβι

Θα ήθελα να ρίξω άγκυρα στα νερά σου

μα είναι τόσο θολά, τόσο ρηχά

μέσα στα βράχια.

Τα βράχια σου θα μου σκίσουνε την κουπαστή

κι όμως αυτοκαταστροφικά το σκέφτομαι.

Σου είπα "λέω να ρίξω άγκυρα"

κι εσύ έσπασες την αλυσίδα της άγκυρας μου

με τα μυτερά σου βράχια.

Απάντησες "μα τα βράχια που βλέπεις είναι βουνά απο φύκια, δεν θα σου κάνουν κακό",

΄ετσι έριξα άγκυρα,

τα βράχια σπάσανε την αλυσίδα μου,

τα φύκια κολλήσανε στη κουπαστή, την τυλίξανε απο παντού

 και τώρα δεν μπορώ να πλέυσω κι ούτε να αράξω μπορώ.

Τα φύκια με ακολουθούν και η άγκυρα μου θέλει επισκεύη.

Δε μπορώ να ταξιδέψω, δε μπορώ να μείνω.

Κι εσύ δηλώνεις αθώος, εγώ τραυματιάς. 

Έτσι είμαι εγώ

Έτσι είμαι εγώ. Είναι άραγε αυτή μια απάντηση?

Δεν κατακρίνω, ούτε εκφράζω γνώμη..

απλά αναρωτιέμαι και δεν μπορώ να αποφασίσω,

ποιά είναι η γνώμη μου.

Ποιό είναι το κομβικό σημείο που αλλάζει την έννοια του "έτσι είμαι εγώ"?

Πότε παύει να είναι μια εγωιστική δήλωση και πότε είναι μια απλή πραγματικότητα?

Ίσως πάλι να είναι μια καθαρά προσωπική επιλογή, όπως σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας.

Το ξεχνάμε μα είμαστε οι αποκλειστικοί κάτοχοι αυτού του σώματος και της ψυχής μας,

εμείς αποφασίζουμε τι και πως θα το πούμε, αν θα ισχυριστούμε "έτσι είμαι εγώ"

για να κλείσει ενα θέμα ή όχι. Νομίζω θα χρειάζονταν πολύ λιγότερες δικαιολογίες,

απο αυτές που δίνουμε στη ζωή μας σε δεύτερα πρόσωπα,

αν ήμασταν σαφείς (στον εαυτό μας τουλάχιστον)

για την "ιδιοκτησία" των επιλογών μας.

Ο φόβος της απόρριψης

Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικοί γονείς και περιβάλλον, άλλες αξίες, κριτήρια
και επιλογές, διαφορετικές ζωές.
Η απόρριψη δεν είναι θέμα προς συζήτηση ή προς αμφισβήτηση, είναι σαν την αλήθεια,
ή την βλέπεις ή κάνεις πως δεν την βλέπεις. Είναι δικαίωμα επιλογής.
Είναι εκεί ολάκερη μπροστά σου, σου φανερώνεται δίχως υπεκφυγές και υπαινιγμούς,
μα εσύ προτιμάς να την αγνοείς. Είναι τόσο απλή, απτή σαν την αλήθεια.
Το σπίτι έχει χρώμα γκρί, έχει μια εξώπορτα, έχει εσωτερική σκάλα.
Η κυρία Α απορρίπτει τον κύριο Β. Όσο σημασία έχει η ερώτηση "μα γιατί χρώμα γκρί?",
τόση έχει και η ερώτηση "μα γιατί τον απορρίπτει?".
Δεν υπάρχει γιατί, πώς, ίσως και μπορεί, η απόρριψη είναι ένα γεγονός κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτεί κανείς (ο Κύριος Β) τόσο πιο εύκολη θα κάνει την ζωή του.
Γιατί όμως αντιδρούμε άσχημα στην απόρριψη? Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τη δεχόμαστε με τόση δυσκολία και φόβο? Το ένστικτό μας αντιδρά, ο εγωισμός μας πληγώνεται, γιατί?