Περιορισμένο αίμα

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΟΔΕΥΟΥΝΕ ΑΣΚΟΠΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ?
ΜΑΣ ΑΝΑΛΩΝΟΥΝΕ ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ
ΣΤΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΑΣ,ΩΣΠΟΥ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΑΠΟΤΟΜΑ.
ΟΜΩς ΤΟΤΕ ΠΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ REM ΜΑΣ,
ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ,
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧAΜΕ ΣΤO ΟΝΕΙΡO,
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΑΣΚΟΠΑ
ΕΦΟΣΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ,
ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ-ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ.
ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,
ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΠΙΕΙ ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ ΦΡΕΣΚΟ ΑΙΜΑ.

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙ ΤΟ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ
ΤΟΥΣ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΤΡΙΓΥΡΙΖΟΥΝΕ,
ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΟΣΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Σκάκι σκέψεων

Σ'αγάπησα για να αποδείξω στον εαυτό μου πως τ'αξίζω.
Αξίζω αυτήν την αγάπη, που ο δρόμος για το σπίτι της ήταν τόσο δύσβατος?
Προσπαθούσα να σου αποδείξω πως μπορώ να κάνω πολλά,
είμαι μια αυτόνομη super woman, αντέχω πολλά, δεν με πειράζουν πολλά, ούτε πολύ,
δεν είμαι ευαίσθητη, κοίταξε με, είμαι αυτό που χρειάζεσαι...
Συγκαταβατική κι αόρατη μέχρι το σημείο που ξεκινούσα να γίνομαι αντιδραστική
και να υπάρχω παντού.
Δεν ήθελα να μάθω την απάντηση για αυτό και δεν έθετα το ερώτημα.
Ήθελα να αποφύγω την αλήθεια. Αν έκανα την ερώτηση θα έπερνα κατά
50% την αληθινή απάντηση. Κι αν ήτανε ένα φωναχτό όχι? Κι αν ήτανε
ένα σιωπηλό όχι?
Με την αποδοχή της απόρριψης η ιστορία του αυταπόδεικτου θα τελείωνε.
Δεν ήθελα να τελειώσει, ποτέ δεν θα ήθελα να τελειώσει.
Δίχως λόγο, δίχως σκέψη, απλά δεν βλέπω το τέλος.

Ποιός άραγε σχεδιάζει τον κάνναβο της σκέψης στην αγάπη?

τωρα

Πότε ξεκινάω να ρίχνω τις ευθύνες στις συνθήκες και πότε σε έμένα
ή σε εσένα?
Τι νιώθω, γιατί, πως έτσι ξαφνιικά, γιατί έχουν γίνει όλα τόσο περίπλοκα?

Θέλω να μη σκέφτομαι όλα αυτά τα περιττά, να ζω την στιγμή
διχως ενθουσιασμούς βαρύγδουπους, να ζω το τώρα όχι το μετά.
Όμως πρέπει να αναγνωρίσω το τώρα για να το ζήσω, να το νιώσω,
να μην το μπερδεύω με το πρίν και το μετά.
Το τώρα είναι εδώ και το έχω μπροστά μου, είναι η αλήθεια που κοιτάζω,
θέλω δεν θέλω το τώρα φεύγει, το τώρα είναι ο κόσμος που ζει όταν ζω κι εγώ,
χαίρεται όπως κι εγώ, στεναχωριέται για λίγο και μετα του φεύγει,
ξεχνάει το πριν γιατι έτσι θέλει να ζει, ξεχνάει γιατί του χρειάζεται μόνο η μνήμη του παρόντος,
αυτή του παρελθόντος ας καει, την χρησιμοποίησε, δεν την χρειάζεται πια.

αγαπας περνας καλα αγαπας περνας καλα αγαπας....

http://www.youtube.com/watch?v=joi5YhlGNUs

Αγαπάς γιατί περνάς όμορφα και νιώθεις καλά ή...
περνάς όμορφα γιατί αγαπάς?

Περιμένεις αγάπη όταν αγαπάς ή ότι παίρνεις είναι αρκετό?
Λένε πως αγάπη είναι να μην απαιτείς, να μη ζητάς, να μην θέλεις
συνέχεια κάτι...λένε πως αγάπη δεν είναι η "ανταλλαγή" συναισθημάτων
αλλά το δώσιμο.

Αντε πες πως το κατάφερες να δίνεις δίχως να σε νοιάζει τι θα
πάρεις, πως γίνεται να αγαπάς ανεξάρτητα απο την συμπεριφορά του άλλου..
μα πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο?

Εγώ πάλι πιστεύω πως αν αγαπάς και μπορείς να ξεχωρίζεις τους εξωγενείς
παράγοντες, πρεπει γενικά να περνάς καλά, να νιώθεις καλά, να κοιτάς μπροστά.
Αν δεν περνάς καλά, κάτι έχει αλλάξει και ίσως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσεις
τι ζητάς αν ζητάς κάτι, τι σου αρέσει, τι ανέχεσαι και τι όχι...κλασσικές καθημερινές
επιλογές που συχνά τις βγάζουμε απο την λίστα των προτεραιοτήτων μας, απλά...
γιατί αγαπάμε...

ψεμματα ή αλήθεια....

Αφιερωμένα σε αυτούς που ψεύδονται ασύστολα στον εαυτό τους
http://www.youtube.com/watch?v=dGdc6nLfx4Q&feature=related


...τα έκανα όλα, ξύπνησα, χαμογέλασα, έψαξα εισιτήρια για μια εκδρομή,
δούλεψα, γκρίνιαξα, είπα αλήθεια στους άγνωστους που συνάντησα,
είπα ψέμματα στον εαυτό μου.
- Όλα είναι καλά, μην κολλάς, προχώρα, κάνε την ανήξερη, μην χάνεις χρόνο,
κάνε πως δεν βλέπεις, κάνε πως δεν ακούς, κάνε πως η ζωή είναι αλλιώς.
- Δηλαδή, να πω ψέμματα, μα για πόσο? Αφού το ξέρω πως δεν είναι έτσι.
- Για όσο θέλεις για να ξεχάσεις πως συνειδητοποίησες την αλήθεια, πόσο
θέλεις, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα γεύμα, μισή ζωή?
- Νομίζω, μισή ζωή για να ξεχάσω την αλήθεια. Κι άλλη μισή για να ξεχάσω τα ψέμματα
που είπα στον εαυτό μου.

Πόσο πιο εύκολο θα ήταν αν αναρωτιόμασταν για λίγα λεπτά την ημέρα αν είμαστε
ειλικρινείς στον εαυτό μας ή όχι. Λέμε ψέμματα για να αποφύγουμε (προσωρινά) την
αλήθεια που είναι δύσκολη, που είναι κοπιαστική, που είναι δυσνόητη. Μα δεν είναι
δυσνόητη, απλά έτσι την βλέπουμε γιατί έτσι θέλουμε, γιατί έτσι μας διδάξανε
να κάνουμε, στο σχολείο, στην οικογένοια, στην χώρα μας, στην πολυκατοικία μας.

Ας λέμε ψέμματα στον κόσμο, εμείς δεν είμαστε κόσμος. Εμείς έχουμε τον εαυτό μας
για παρέα, δεν μπορούμε να του κρύβουμε την αλήθεια, δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα.
Η ζωή μας είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε κι αν το αντιλαμβανόμαστε οφείλουμε να
το κοινοποιήσουμε στον εαυτό μας, αυτή είναι η ιδανική σχέση συνειδητού και ασυνειδητου...

ποιός αποφασίζει?

Γιατί μας παίρνει λίγο λιγότερο απο έναν αιώνα να συνειδητοποίησουμε
πως, εφόσον ενηλικιωθούμε, είμαστε υπεύθυνοι μονάχα για τον εαυτό μας.
Επιλέγουμε για εμάς μόνο, όχι για τους άλλους, όσο κοντά μας κι αν βρίσκονται.
Επίσης δεν μας κάνει καθόλου καλό να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουνε
τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Συχνά ακούω για αγάπη και για κοινές αποφάσεις,
για το κοινό καλό..μα δεν μπορείς να διχοτομήσεις το "κοινό καλό", άρα δεν
υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις, ο ένας απο τους δύο πάντοτε θα υπερτερεί.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπαθούμε να επιλέξουμε για κανέναν άλλον,
ακόμα κι να το κάνουμε με καλό σκοπό, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Αν το
κάνουμε άμεσα είναι καθαρή καταπίεση αν το κάνουμε έμμεσα είναι ένας
διπλωματικός και λιγότερο επώδυνος τρόπος να επιβληθούμε δίχως καν
την έγκριση του ενδιαφερομένου, είναι κάτι σαν το bulling, σύνηθες φψυχολογικό
φαινόμενο στην Αγγλία (το οποίο συχνά μεταφράζεται ως εκφοβισμός αλλά είναι
πάντα ακριβώς αυτό).

Εμείς ζούμε και γνωρίζουμε καλά τι ζούμε, εμείς θέτουμε τους όρους κι επιλέγουμε
ότι πιστεύουμε πως θα μας κάνει πιο χαρούμενους.
Δεν είναι επιστημονική διάγνωση, είναι μια απλή διαπίστωση.

υπομένω ή όχι???

"....να έχεις υπομονή να αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν, αν το κάνεις τότε είτε θα εξελιχθεί αυτό που ζεις είτε θα τελειώσει σιγά σιγά"...αυτή είναι μια συμβουλή μιας δασκάλας γιόγκα απο το Λονδίνο. Σοφή αλλά και πολύ δύσκολη συμβουλή, η υπομονή είναι όντως κάτι το υπέροχο που σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια σου, όμως σήμερα είναι κάτι σχεδόν άφταστο, κάτι σαν ουτοπία.
Βομβαρδιζόμαστε απο πηγές άγχους απο κάθε κατεύθυνση, κάθε διάσταση, που να βρεθεί η υπομονή??? Τώρα μιλάει το άλλο εγώ μου.."μα συγνώμη, πες πως δεν έχεις υπομονή και εξοργίζεσαι εύκολα, βγάζεις συμπεράσματα γρήγορα, κρίνεις καταστάσεις δίχως να είσαι σίγουρη για αυτό που ισυχρίζεσαι, μήπως όλα αυτά θα σε διευκολύνουνε σε κάτι, θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, θα σε κάνουν να ξε-αγχωθείς". Είναι αυτοκαταστροφικό να μην έχουμε υπομονή, κυρίως αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας, με την οικονομο-κοινωνικο-ψυχολογική κι όλα σε -ική κρίση, η υπομονή μπορεί να "βγάλει το φίδι απο την τρύπα", μπορεί να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, της διάσταση της αποστασιοποίησης ή απόστασης απο το πρόβλημα.
Δεν το ξεχνάς, απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα δράσεις, κι αυτό θα είναι εφικτό μονάχα με υπομονή.

Εξάλλου, όπως λέει και η δασκάλα, μερικά πράγματα δεν τα ορίζουμε εμείς. Συνεισφέρουμε φυσικά αλλά η υπομονή μπορεί να λειτουργήσει σαν δικλείδαγια την δική μας ασφάλεια. ΄Πρέπει να γινόμαστε που και που παρατηρητές της ζωής μας, να βγαινουμε για λίγα λεπτάκια έξω απο το σώμα μας και να κοιτάμε, να ακούμε να μυρίζουμε την κατάσταση που ζούμε..η υπομονή μας βοηθάει να πραγματοποιήσουμε αυτό το πλάνο και να χαλαρώσουμε λιγάκι......