υπομένω ή όχι???

"....να έχεις υπομονή να αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν, αν το κάνεις τότε είτε θα εξελιχθεί αυτό που ζεις είτε θα τελειώσει σιγά σιγά"...αυτή είναι μια συμβουλή μιας δασκάλας γιόγκα απο το Λονδίνο. Σοφή αλλά και πολύ δύσκολη συμβουλή, η υπομονή είναι όντως κάτι το υπέροχο που σε κάνει να ανοίξεις τα μάτια σου, όμως σήμερα είναι κάτι σχεδόν άφταστο, κάτι σαν ουτοπία.
Βομβαρδιζόμαστε απο πηγές άγχους απο κάθε κατεύθυνση, κάθε διάσταση, που να βρεθεί η υπομονή??? Τώρα μιλάει το άλλο εγώ μου.."μα συγνώμη, πες πως δεν έχεις υπομονή και εξοργίζεσαι εύκολα, βγάζεις συμπεράσματα γρήγορα, κρίνεις καταστάσεις δίχως να είσαι σίγουρη για αυτό που ισυχρίζεσαι, μήπως όλα αυτά θα σε διευκολύνουνε σε κάτι, θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, θα σε κάνουν να ξε-αγχωθείς". Είναι αυτοκαταστροφικό να μην έχουμε υπομονή, κυρίως αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε όλοι μας, με την οικονομο-κοινωνικο-ψυχολογική κι όλα σε -ική κρίση, η υπομονή μπορεί να "βγάλει το φίδι απο την τρύπα", μπορεί να μας μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση, της διάσταση της αποστασιοποίησης ή απόστασης απο το πρόβλημα.
Δεν το ξεχνάς, απλά περιμένεις την κατάλληλη στιγμή που θα δράσεις, κι αυτό θα είναι εφικτό μονάχα με υπομονή.

Εξάλλου, όπως λέει και η δασκάλα, μερικά πράγματα δεν τα ορίζουμε εμείς. Συνεισφέρουμε φυσικά αλλά η υπομονή μπορεί να λειτουργήσει σαν δικλείδαγια την δική μας ασφάλεια. ΄Πρέπει να γινόμαστε που και που παρατηρητές της ζωής μας, να βγαινουμε για λίγα λεπτάκια έξω απο το σώμα μας και να κοιτάμε, να ακούμε να μυρίζουμε την κατάσταση που ζούμε..η υπομονή μας βοηθάει να πραγματοποιήσουμε αυτό το πλάνο και να χαλαρώσουμε λιγάκι......