ποιός αποφασίζει?

Γιατί μας παίρνει λίγο λιγότερο απο έναν αιώνα να συνειδητοποίησουμε
πως, εφόσον ενηλικιωθούμε, είμαστε υπεύθυνοι μονάχα για τον εαυτό μας.
Επιλέγουμε για εμάς μόνο, όχι για τους άλλους, όσο κοντά μας κι αν βρίσκονται.
Επίσης δεν μας κάνει καθόλου καλό να αφήνουμε τους άλλους να επιλέγουνε
τι θα κάνουμε στη ζωή μας. Συχνά ακούω για αγάπη και για κοινές αποφάσεις,
για το κοινό καλό..μα δεν μπορείς να διχοτομήσεις το "κοινό καλό", άρα δεν
υπάρχουν τέτοιες αποφάσεις, ο ένας απο τους δύο πάντοτε θα υπερτερεί.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπαθούμε να επιλέξουμε για κανέναν άλλον,
ακόμα κι να το κάνουμε με καλό σκοπό, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Αν το
κάνουμε άμεσα είναι καθαρή καταπίεση αν το κάνουμε έμμεσα είναι ένας
διπλωματικός και λιγότερο επώδυνος τρόπος να επιβληθούμε δίχως καν
την έγκριση του ενδιαφερομένου, είναι κάτι σαν το bulling, σύνηθες φψυχολογικό
φαινόμενο στην Αγγλία (το οποίο συχνά μεταφράζεται ως εκφοβισμός αλλά είναι
πάντα ακριβώς αυτό).

Εμείς ζούμε και γνωρίζουμε καλά τι ζούμε, εμείς θέτουμε τους όρους κι επιλέγουμε
ότι πιστεύουμε πως θα μας κάνει πιο χαρούμενους.
Δεν είναι επιστημονική διάγνωση, είναι μια απλή διαπίστωση.