Άσε τώρα που να αλλάζω συνήθεια...

Διάβαζα για τον βιοκλιματικό αστικό σχεδιασμό χθές...

Έτσι ξαφνικά αναρωτήθηκα, τι εννοούμε όταν μιλάμε για ρύπανση
και συγκεγριμένα για ηχορύπανση??? Είναι ο θόρυβος των αυτοκινήτων,
των λεωφορείων (μερικά τρίζουνε λες και θα σπάσουνε στα 2!!),
είναι το συνεχές ραδιόφωνο, το βουητό των πελατών σε μια ταβέρνα την Κυριακή,
το ίντερνετ με τις συνεχείς φωνούλες που αναρωτιέσαι απο που έρχονται
(βλέπε πρόσφατη διαφήμιση cosmote)...μήπως είναι οι πολλαπλές εσωτερικές φωνές
του εγώ μας καθώς συγκρούονται, ίσως και η φλυαρία των ανθρώπων
(συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας) όταν μιλάνε δίχως να έχουμε κάτι αξιοσημείωτο να πούμε??

Συνηθίζουμε σχεδόν τα πάντα. Οι πιο πολλοί απο εμάς συνηθίσαμε τα κακά νέα
(περικοπές, αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας εν μέσω κρίσης),
κάποιοι έπρεπε ή πρέπει να συνηθίσουνε ακόμα πιο δραματικές αλλαγές
στη ζωη τους. Πότε παύει η συνήθεια να δρα υπέρ μας και πότε "μας αγκαλιάζει ζεστά"?

Άραγε, κάθε πότε πρέπει να επιβαλλόμαστε σε αυτή την  stand by συνήθεια
(ενίοτε είναι και η κοινή γνώμη), και να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε
σε αυτό που εμείς θέλουμε αληθινά, βαθιά, κρυφά??